Goede Voornemens...

Ik heb nog maar eens één van mijn eerste columns op dit weblog van stal gehaald en het jaartal met een aantal verhoogd. Naar aanleiding van een cartoon van Sigmund uit de Volkskrant is toen de volgende tekst ontstaan:

"Heeft u nog goede voornemens dokter?"
"Nee."
"Ik ben meer van de slechte bedoelingen."
"En die hou ik ook moeiteloos vol."

 

Bij slechte bedoelingen zou je ook 'slechte gewoontes' kunnen lezen. Ik moest hierbij opeens denken aan wat de apostel Paulus in de brief aan de Romeinen (hoofdstuk 7 vers 18,19) over zichzelf schrijft:

"Immers, ik besef dat in mij, in mijn eigen natuur, het goede niet aanwezig is. Ik wíl het goede wel, maar het goede doen kan ik niet. Wat ik verlang te doen, het goede, laat ik na; wat ik wil vermijden, het kwade, dat doe ik."

Ik denk dat dit wel heel herkenbaar is. Voor goede dingen, vaak voorgenomen tijdens een jaarwisseling, is veel wilskracht en doorzettingsvermogen vereist. Slechte gewoontes gebeuren gewoon weer zodra de fixatie om ze te 'nooit meer te doen' weer aan de aandacht is ontsnapt. Voordat je het weet is alles weer bij het oude.

Zelf heb ik niet zoveel met voornemens rond de jaarwisseling. Vaak wordt gevraagd of je ze hebt en dan wordt je eigenlijk gedwongen ze ook kenbaar te maken. Dan is er geen weg meer terug. Stoppen met bepaalde dingen doe ik dan ook het liefst abrupt en zonder enige vooraankondiging. Zo besloot ik begin oktober 2001 op weg naar mijn werk te stoppen met roken. Gewoon laatste 'sjekkie' oppaffen en het lege zakje inclusief restant vloei en aansteker in de prullenbak kieperen.

Maar even vaak faal ik ook in het om zeep helpen van mijn onhebbelijkheden. Heb ik dan geen goede voornemens voor het jaar 2013? Jazeker wel, maar ik ga er echt geen ruchtbaarheid aan geven. Ook dit jaar ga ik de strijd aan. Met wederom de hoop dat er van die lange lijst toch een acceptabel aantal geschrapt kan worden. Maar of het gaat lukken? Ik denk dat ik qua geestelijk verwantschap meer op Paulus lijkt dan dat me eigenlijk lief is...

Vier Tinten Grijs

  

Sinds mijn verbintenis aan de Edese Post ben ik ook intensief de gemeentepolitiek gaan volgen. Regelmatig bekijk ik raadsvergaderingen via het internet en heb dan synchroon Twitter meelopen. Ik heb intussen al een heel aardig beeld gekregen van de Edese politiek, de verschillende partijen en de poppetjes die erbij horen. Nu is er één partij die toch wel wat gecamoufleerd aanwezig is en dat is Gemeentebelangen.

Vaak nog verward met Burgerbelangen waarvan frontman Ruben alleen al meer stof doet opwaaien dan de vierkoppige fractie (plus geleverde wethouder) van ons aller GB. Want waar staan ze toch ideologisch gezien? Fungeren ze slechts als stemvee voor college belangen? Andere ‘regeringsfracties’ in Ede roeren zich nog wel eens. Het SGP wil dan geen moskee en daarom wil de PVDA dan weer niet in een volgend college met de mannenbroeders.

Kijk, dat soort interactie schept duidelijkheid in de beeldvorming! Maar van GB hoor ik bitter weinig. Er is spaarzaam beweging binnen hun gelederen. Slechts één iemand ontstijgt het geheel iets. Peter de Pater omschrijft zichzelf op Twitter als ‘lustwoordenaar’. Vaak hebben zijn literaire zinnen een hoog elitair gehalte maar toch weinig met de lokale beslommeringen van doen.

In het spectrum van lokale politieke opwinding levert GB vier tinten grijs. Dat is dan doorgaans geen goede basis voor continuïteit. Profileren is een verbeterpunt. Gemeentebelangen, zullen we afspreken dat bij ons volgende 'functioneringsgesprek' de tinten feller gekleurd zullen zijn?

Telfort... Tel En Bel (nooit meer)

Ik gebruik mijn mobiele telefoon spaarzaam. Hooguit als ik een keer ver van huis ben neem ik het apparaat mee om voor het thuisfront bereikbaar te zijn. Ik maak gebruik van een pre-paid abonnement van Telfort. Ondanks het minimale gebruik en een tegoed van zo’n 40 euro wordt ik toch gedwongen de zaak op te waarderen. Nu kreeg ik de aanmaning dit te doen anders zal het nummer worden afgesloten.

In eerste instantie de zaak genegeerd uit pure irritatie hierover. Toen kwam het berichtje dat ik nog 24 uur had om dit te regelen. Dus toch maar bij de supermarkt beltegoed gehaald. Het minimale bedrag was intussen ook al weer opgeschroefd van 10 naar 15 euro. Thuisgekomen direct aan de slag gegaan. Maar het systeem om op te waarderen lag er uit. Dat bleek dus ook de rest van de dag het geval.

Uiteindelijk het bed opgezocht. De volgende ochtend was daar per e-mail… jawel, de bevestiging van de definitieve afsluiting van het nummer en dus ook het verlies van het gehele beltegoed. Nog met de firma Telfort hierover contact gehad. Een op zich aardige mevrouw begreep mijn klacht helemaal maar kon niets doen. Ook toen ik zei dat mijn volgende abonnement zeer zeker niet van Telfort zal zijn had ze alle begrip!

Ik zit dus nu nog met 15 euro ongebruikt beltegoed van de firma Telfort. Is er iemand die dit zou willen overnemen van mij? Wie maakt me los? Over een reductie valt te onderhandelen. J

Het Kan Verkeeren...

Het was ergens in 1984. Vanuit de bovenrand van ons land was ik afgedaald naar het Edese. Vijf dagen praktijkschool techniek volgen aan de Zandlaan. Ik herinner mij nog een wandeling met een klasgenote door het Hoekelumse bos. Voor het eerst naar de bioscoop. Een Mad Max film met Mel Gibson in de Reehorst.

Had iemand van mijn klasgenoten toen de profetische gave gehad te vertellen dat ik later columnist voor de Edese Post zou zijn… ik had het zeer zeker niet geloofd. Want Ede lag helemaal in het ‘buitenland’ en behalve het verplichte opstel op school, had ik eigenlijk nog nooit iets geschreven. Bijna 30 jaar zijn sindsdien verstreken.

Ik wil hierbij dan ook iedereen alvast fijne kerstdagen en een voorspoedig nieuw jaar wensen. Vooral zij die zich dit jaar menigmaal aan mijn columns hebben gelaafd (hoi HvB) of juist mateloos hebben geërgerd (?) Maar natuurlijk ook de mensen die nooit de moeite nemen mijn columns en die van de anderen te lezen. Verder spreek ik de wens uit dat er nog veel in Ede mag gebeuren dat inspiratie oplevert voor mijn ‘stukkies’.

Zou iemand mij nu vertellen dat ik over 30 jaar een zegevierend schrijver zal zijn. Dat ik vanuit een buitenhuis in Zuid-Frankrijk mij verwonder over de buslading mensen die een literaire tocht maken naar mijn geboortedorp. Dat ook Ede als tussenstop in dit programma is opgenomen. Ik zal dit dan ook voor de volle 100% wantrouwen. Maar Bredero zei al: “Het kan verkeeren". De tijd zal het leren. Op naar de kerststol en de oliebollen.

 

Kunst & Cultuur

Delano Spenrath denkt het inderdaad en kwam heel ver in het tv-programma “So You Think You Can Dance”. Rogier Pelgrim deed het ook heel goed op de buis in de verkiezing van beste singer/songwriter van ons land. Onlangs pakte hij ‘De grote prijs van Nederland’ maar eventjes mooi mee. Verder verschenen er recentelijk diverse boeken van schrijvers van Edese signatuur.

Arno Setz is volop bezig met een film over de Edese indentiteit. In de Reehorst en Cultura is er jaarlijks een keur aan diverse kunstvormen te aanschouwen. Voor een gevarieerd filmaanbod kunnen we in Cinemec terecht. Collin Leijenaar runt succesvol zijn popschool en timmert internationaal als drummer heel aardig aan de weg. Er zijn eigenlijk doorlopend wel ergens exposties in onze stad.

We hebben zelfs een heus kunstkabinet in Ede waar diverse kunstenaars in participeren. Ik kan zo nog wel even doorgaan met opsommen. Wat nog ontbreekt is een middelgrote concertzaal voor allerlei soorten populaire muziek. Ik weet niet of er instrument bestaat om het kunstzinnige en culturele gehalte van een bepaalde regio te meten. Ik heb zo het gevoel dat Ede wel bovengemiddeld zal scoren.

Toch staat deze sector ook onder druk. Er worden steeds minder euro’s beschikbaar gesteld door het gemeentebestuur. Geld voor linkse hobbies noemen ze dat dan weer in rechtse kringen. Maar hoe het ook zij, ik denk dat we als Edenaren tevreden kunnen zijn. Alleen nog een stek waar mijn favoriete rockbandjes op kunnen treden en we zijn wat mij betreft compleet.

Broodje Geloof

Bakker Bol heeft een aanvraag ingediend om een nieuwe zaak te mogen bouwen. Het oude pand voldoet niet meer aan de huidige eisen. Verder speelt mee dat de omzet sterk is gestegen en nieuwbouw noodzakelijk is. Er zijn wat kleine praktische bezwaren maar iedereen lijkt het idee te steunen behalve slager Spek. Deze heeft ernstige bedenkingen tegen het plan.

Zelf heeft hij onlangs er nog een nieuw pand bij mogen bouwen wegens grote vraag naar zijn producten. Maar zijn geweten dwingt dit hem nu te zeggen terwijl hij juist ook als vrije ondernemer zijn gang mag gaan. Ook zal hij er geen stukje vlees minder om verkopen als Bol zijn baksels op een nieuwe locatie aan de man gaat brengen. Absoluut geen concurrentie en toch is hij faliekant tegen.

Want zo zegt hij: "Hoewel bakker en slager beide levensmiddelen verkopen behoren broden nu eenmaal niet bij de vleesprodukten.Wil iemand een zaak openen om er rookworsten te verkopen dan heb ik daar weer geen probleem mee." Een absurd verhaal? Vervang de bakker door Turkse gemeenschap in Ede, de slager in Edese SGP fractie, zaak in moskee/kerk en levensmiddelen in godsdienst.

Op zondag in totale vrijheid één van de vele christelijke kerken in Ede mogen bezoeken is een groot goed. Inherent hieraan is ook dat anderen dan dezelfde rechten hebben. Vrijheid van godsdienst is niet alleen voor eigen parochie kunnen preken maar ook anderen dat gunnen. Dan mag het niet uitmaken of die ander de geloofsbroodjes zacht en zoet bakt of juist heel hard en zuur.

Deze column is geschreven naar aanleiding van dit artikel: Geweten van SGP spreekt

Fusie

Het nieuwe regeerakkoord heeft veel stof doen opwaaien. Vooral de inkomensafhankelijke zorgpremie. Maar er zijn ook zaken die eerst niet zo opvallen maar wel regionaal van belang kunnen zijn. Zo is daar het plan tot herindeling en te komen tot alleen maar gemeentes met meer dan 100.000 inwoners. Voor ons hier zal dat een fusie betekenen met Wageningen.

Maar willen we dit? Toegegeven, in vroegere tijden was de stad Wageningen de ‘place to be’ in de regio en Ede slechts een kleine gemeenschap van boerenkinkels. Nu heeft er intussen een flinke inhaalslag plaatsgevonden en zijn naar veler inzicht de rollen omgekeerd. Willen we dit zondermeer opgeven? En als er dan toch gefuseerd moeten worden dan toch niet liever met Barneveld of Renswoude?

Laat van u horen mensen uit Ede en Wageningen! Gaat u dit lijdzaam laten gebeuren of is er grote actiebereidheid? Krijgen we Malieveld-achtige taferelen ergens op een weiland in de buurt van Bennekom? Moeten er petities worden getekend? Moet Ede-Wageningen slechts bekend blijven als treinstation of moet het de nieuwe supergemeente van midden-Nederland worden?

Wat ik er van vind dat we straks in gemeente Kaanvallei (Foodvalley) wonen? Ach, ik ben nog maar 5 jaar in dienst bij de Ede BV. Ik zou pas onrustig worden als de drie noordelijke provincies moeten fuseren. Als Heerenveen en Cambuur één voetbalclub worden. Of als Nederland deelstaat van Duitsland dreigt te worden. Of wellicht nog erger… dat de Edese Post met die andere krant in Ede samen moet gaan.

Strooigoed

Geachte Sint Nicolaas. In deze krant heb ik een poosje geleden geschreven dat ik voor 1 december niets meer over u wil horen. Noodgedwongen moet ik daar nu zelf toch op terugkomen. Het zit namelijk zo. Afgelopen zaterdag was ik op het museumplein om uw intocht mee te maken. Ik zag hoe onze burgermeester u hartelijk heeft onthaald.

Maar er is iets waar hij met geen woord over heeft gerept. Iets wat toch wel heel belangrijk is voor het welzijn van u, uw paard en de Pieten. Hier in Ede is onlangs besloten om veel minder zout te gaan strooien bij gladheid. Dit in het kader van bezuinigingen. Nu is er altijd kans dat het voor 5 december gaat vriezen. Beperkte gladheidbestrijding treft dan wellicht ook uw activiteiten!

Ik zie al voor mij hoe uw paard moet worden afgevoerd naar de noodslachting. Dat de Pieten massaal in ziekenhuis de Gelderse Vallei moeten worden opgenomen. Mijn advies is dan ook om de verantwoordelijke raadsleden, die voor dit ‘zoutarmere’ voorstel hebben gestemd, gepast te straffen. U bent van ouds toch één van ‘s lands grootste zoutleveranciers? Tuchtig deze politici maar i.p.v. stoute kinderen.

Stort al dat zout maar op hun erf zodat ze zelfs driftig moeten gaan strooien om van die gigantische hoop af te komen. Ze hadden beter kunnen kiezen de directeuren van Permar, Woonstede en andere overheidsinstellingen iets te korten. Die merken dat nauwelijks en voor dat geld zou er overal afdoende gestrooid kunnen worden bij vorst. Dit wilde ik toch even aan u kwijt Sinterklaas.

Komt Een Man Bij De Dokter...

Op maandagochtend is het duidelijk. Ik moet de huisarts spreken in verband met een langdurige verkoudheid die zo nu en dan uitmondt in stevige hoofdpijn. Om acht uur zit ik dan ook bij de telefoon. Elke poging wordt steevast beantwoord met de ingesprekstoon. Maar geduld wordt doorgaans beloond en vlak voor negenen is het raak. Ik ben door naar de volgende ronde. Jawel, ik zit nu in het systeem!

Een goedgemutste automatisch gegenereerde computerstem 'verwittigt' mij herhaaldlijk dat ik er nog maar 1 beller voor mij is. Zij vraagt mij geduld uit te oefenen. Dat doe ik dan ook, maar met de aantekening dat er iets van tegenzin in het spel is. Gevoelsmatig duurt het gesprek tussen de assistente en wie dan ook wel heel erg lang. Maar daar krijg ik tenslotte toch een mens van vlees en bloed aan de lijn.

Ik introduceer mij kort en begin de aard van mijn klachten te beschrijven. “Hebt u even geduld?… de noodlijn gaat!” Nee zeggen lijkt mij gezien de aard van mijn lichamelijk ongemak niet in verhouding met de levensbedreigende situatie van iemand anders. Er is daar een medeburger die medische hulp nu meer begeert en nodig heeft dan ik. Ik laat dan ook graag weten dat ik nog wel wat geduld heb.

Na een poosje is de doktershulp daar weer. Ik herhaal mijn intro en wat ik mankeer en kom iets verder dan de vorige keer. “Sorry hoor, daar is de noodlijn weer!” Mij rest verder niets dan maar weer geduldig te wachten. Er zijn blijkbaar veel mensen in de buurt in acute medische nood. “Ja, daar ben ik weer.” Voor de derde keer steek ik mijn verhaal af en dit keer geheel succesvol. “Kunt u hier om twintig over negen zijn?”

Nou... dat kan ik. Snel slurp ik de voor mij ingeschonken koffie op want om kwart over negen wil ik beslist in de wachtkamer zitten. Ik hou namelijk van goed op tijd aanwezig zijn. Ik wil absoluut voorkomen dat de dokter mij om 09.20 in de hal of nog erger op de stoep staat op te wachten. Ik fiets stevig door en het gestelde doel wordt door mij bereikt… ruimschoots op tijd. Er blijken twee anderen in de wachtkamer aanwezig te zijn.

Een rondje uitwisselen van afspraaktijden levert op dat de mevrouw bij 09.10 hoort. De man naast wie ik ga zitten blijkt ook van het op-tijd-zijn-principe maar dan in overstijgende trap. Hij heeft halftien mogen noteren. Maar de persoon van negen uur komt maar nooit uit de spreekkamer. Ik heb intussen een populair wetenschappelijk magazine er bijgepakt en krik mijn dosis algemene kennis dan maar wat op.

Uiteindelijk, na forse overschrijding van de gewenste verblijftijd, komt afspraak 09.00, een mevrouw in dit geval, naar buiten en verlaat snel het pand. Het duurt dan weer even voordat de arts de mevrouw, die bij 09.10 hoort, komt ophalen. Die blijkt ook niet ‘alles wat ze op haar lever heeft’ in tien minuten te kunnen afhandelen. Het loopt dus gigantisch uit. Eindelijk ben zwaar na tienen pas aan de buurt.

Ik leg heel kort de aard van mijn klachten uit. Ik neem vervolgens plaats in de behandelkamer. Na een korte inspectie van keel, neus en oor is het de huisarts geheel duidelijk. Hij typt de benodigde medicatie in zijn PC en na het drukken op een bepaalde functietoets zijn ze bij de apotheek verderop ook op de hoogte. Ik trek mijn jas weer aan en druk de huisarts de hand en sta vervolgens op de gang.

In ieder geval heb ik vandaag de gemiddelde wachttijd mooi kunnen verkleinen. Ik weet nu ook dat de Groenlandse haai vaak gedeeltelijk of geheel blind is door een bepaalde parasiet maar zich goed heeft aangepast om toch voldoende voedsel te vergaren. Snel naar de apotheek om de benodigde medicijnen te halen. Zodra de automatische deuren zich voor mij hebben geopend is het wel weer duidelijk.

De snelheid van mijn missie gaat nu weer drastisch omlaag. Het aantal wachtenden overstijgt rijkelijk het aantal waar ik op had gehoopt. Er is nog maar een enkel plaatsje vrij. Het grote wachten is weer begonnen. Dit keer besluit ik de tijd gevoelsmatig wat te verkleinen door te gaan luisteren naar wat mijn MP3 speler aan fraais herbergt. Het wordt dan ook progressieve rock van de formatie Dream Theater.

Nu ook weer na heel veel geduld ben ik eindelijk aan de beurt. Ook met het verstrekken van de medicatie blijk ik een meewerkend voorwerp te zijn. Voor de tweede maal vandaag haal ik het wachtgemiddelde met een flinke klap naar beneden. Als ik thuiskom zijn er intussen meer dan drie uur verstreken sinds ik de telefoon ter hand nam. Ik neem snel het eerste tabletje van de kuur tot mij.

Ik mijmer en kom tot de gedachte dat het vele wachten, dat blijkbaar éénmaal bij medisch handelen hoort, slechts gerekend moet worden tot zeer klein persoonlijk leed. Dat dit wegvalt als je het afzet tegen heel veel mensen wereldwijd die het gewoon moeten ontberen. Waar soms de kleinste aandoeningen niet verholpen kunnen worden en daardoor soms een fatale afloop hebben.

Dat de zorg ronduit duur aan het worden staat buiten kijf. Ook dat de eigen bijdrage steeds meer omhoog gaat. Maar wij worden geholpen! Van een lichte verkoudheid tot zware ingrepen om bijvoorbeeld een uitgezaaide kanker te bestrijden. En dat allemaal relatief dichtbij bij huis en geldig voor iedereen om ons heen.

Er kwam dus een man bij de dokter die eigenlijk wel heel tevreden is over de gang van zaken op medisch gebied. U ook?

Snorremans

De algemene beschouwingen passeerden onlangs in de Edese gemeenteraad weer de revu. Sina Salim, de fractieleider van D66, hield een helder pleidooi waarin hij de raad verweet te opereren als mekkerende lammeren. In plaats daarvan riep hij de partijen op om voortaan als een brullende leeuw te werk te gaan.

Maar de aandacht werd sterk afgeleid van zijn boodschap. Dat kwam doordat er bij hem in de laatste tijd iets tussen bovenlip en neusgaten is ontstaan. Als trotse eigenaar van een heus snorretje stond hij hier nu politiek te bedrijven. Maar de reacties op Twitter gingen echt niet over de inhoud maar vooral over deze plaatselijke haargroei. Een poosje geleden zag ik dat hij getooid was met een beginnend baardje.

Deze heeft dus nu weer plaats gemaakt voor snorgroei. Ik begin mij nu toch wel wat ongerust te maken. Hij zal toch niet in een soort van identiteitscrisis zitten? Of is de snor het gevolg van een imago-verbeterend advies? Iets wat mevrouw El Kaddouri heeft bedacht nu zij min of meer het politieke bed met hem deelt? Of is het een partijeis vanuit Wageningen waar opperdemocraat Pechtold zetelt?

Of was deze haargroei gewoon bewust gepland? Dit bedoeld als visuele ondersteuning bij het verhaal over de lammeren en de leeuw? Maar meneer Salim, een brullende leeuw bezit forse snorharen. Dat harig dingetje bij u lijkt daar nog lang niet op. Dat gaat nog wel wat tijd vergen. Een advies achteraf… u had wat dat betreft burgemeester Van der Knaap het D66 verhaal beter kunnen laten vertellen!

Zie hier voor meer informatie over de 'Snor van Salim'.

Mattenklopper

Onlangs is er in de gemeenteraad gestemd over de spoorzone. Bij de eenmansfractie van Burgerbelangen was er vooraf twijfel om het collegeplan te steunen. Er ontstond een jolige stemming toen fractieleider van Druiten zei dat hij en het thuisfront van mening verschillen en dat zij eigenlijk meer zeggenschap heeft.

Zij is vriendin Natasja, die zichzelf omschrijft op haar twitteraccount als ‘verder één van de gezichtjes achter Burgerbelangen Ede’. Nou… vertaal dat maar gerust als Het Gezicht. Zij heeft zich ontpopt als de spindoctor van deze rechtsprogressieve partij op Fortuynischtische leest. Tijdens de raadsvergadering volgt zij dan ook thuis het verloop.

Op een gegeven moment wordt er melding gemaakt van haar twitterbericht dat ze de mattenklopper er maar eens erbij heeft gezocht! Dus vriend Ruben is gewaarschuwd. Hilariteit alom. Dat in huize van Druiten politiek een ‘hot issue’ is mag wel duidelijk zijn. Dit waarschijnlijk zo nu en dan afgewisseld met een ‘headbangsessie’. Het volume omhoog en dan samen de lange haren laten wapperen op klanken van Iron Maiden of Megadeth.

@Knabbelke is dan ook een voorbeeld van een actief politiek betrokken vrouw. Iets waar je bij de Edese fractie van de SGP niet mee aan hoeft te komen. Alhoewel er op dit punt wel wat opening lijkt te komen. Maar een staatkundig gereformeerde samenwonende en naar heavy metal luisterende dame zit er voorlopig echt niet in. Maar de mattenklopper zullen de meeste vrouwen daar wel kunnen hanteren schat ik zo in.

Pisnijdig

Hij had nog wel vol goede moed de reis van Wekerom naar Ede gemaakt. Hij zou ze wel eens een poepje laten ruiken. Hij had zich opgegeven als inspreker voor de commissie R.O. Inzet was de Edese politici duidelijk maken dat de plannen voor een mestvergister in zijn buurt een heilloze weg is. Zijn betoog was dan ook goed onderbouwd en vol emotie geweest.

Maar toen verschillende partijen hun visie hadden laten horen was het hem al gauw duidelijk. Zij vinden stroom uit mest zeer gewenst en heel aantrekkelijk. Want uitwerpselen zijn er zat en het kost geen drol. Groen en duurzaam dat interesseert ze alleen maar daar in Ede. Dat is best maar bouw die vergister dan maar daar! Bij thuiskomst klonk er een vragend "En?" De ingehouden woede kwam los.

"Ze kunnen wat mij betreft in de drek zakken daar in dat Ede. Als ze zelf zo’n stinkfabriek naast de deur zouden krijgen dan liep het hun ook vast dun door de broek. Ik voel me gewoon te kakken gezet weet je. Ze hebben daar schijt aan al de bezwaren hier uit de buurt." Opeens moest hij denken aan de Kameleon boeken die hij vroeger had verslonden.

Daarin was de kloof in de beleving van mensen uit de stad en die uit het dorp een vaak terugkerend thema. De gemeenschap rond de olijke tweeling Klinkhamer voelde zich ook vaak onbegrepen door die stadsen met hun fratsen. "Probeer nu toch maar wat te gaan slapen" sprak z’n vrouw vervolgens wijs. "Die in Ede begrijpen wel dat Wekerom geen goede plek is. Die hebben echt geen stront in hun ogen. Nee toch?"

Deze column is geschreven naar aanleiding van dit bericht.

Zeg Het Maar!

Ja hoor… er is geen ontkomen meer aan. Welkom in het leukste televisieprogramma van heel Nederland. Dit is jouw momentje, dus zeg het maar.
Wat moet ik zeggen dan?
Nou nou… niet zo bescheiden meneer de columnist. Je weet anders ook wel met dingen aan te komen die met Ede te maken hebben. Heb je niks over de politiek of een wethouder die je een veeg uit de pan wilt geven?
Nee, niet echt.
Of iets over het gedrag van mensen hier in Ede? Waar je dan met een morele ondertoon wat over zegt?
Eigenlijk niet nee.
Of iets over lelijke kerkgebouwen of verwilderde bermen? Of muzikanten die je wilt promoten?
Ik weet op dit moment eigenlijk niets.
Heb je echt niks te klagen dan?
Nee, niet echt.
Das niet zo best voor iemand die stukkies in de krant moet schrijven. Gaat dan alles een beetje naar wens?
Ja, ik ben geloof ik wel een tevreden Edenaar.
Kijk dat horen wij graag in dit programma van Ede-TV. Ga je nog wat leuks doen dit weekend?
Ja zeker, ik ga een column schrijven voor de Edese Post!
Oh wat leuk, waar giet ‘ie dit keer over?
Nog geen idee Cees. Je leest aanstaande woensdag wel of ik op tijd inspiratie heb kunnen vinden. Het valt niet mee om elke week een artistiek verantwoord produkt te maken zoals jouw programma.
Daar heb jij dan weer helemaal gelijk in. Ik ben heel benieuwd. Je mag nu in inder geval het magische woord uitspreken.
Volgende.
Nou, dat mag wel wat spontaner!
VOLGENDE!!!
Hij is goed hoor…

Al eerder schreef ik hier iets over het meest bekeken programma van Ede-TV.

Lefgozer

Het water kwam met bakken naar beneden. De aanvoer oversteeg de afvoer rijkelijk en het vervaarlijk laagje vocht op het parkoers boezemde angst in. De deelnemers waren met de intentie naar Oslo waren gekomen om wereldkampioen van 1993 te worden. Door de hevige regenval werd nu de doelstelling door velen toch rigoureus bijgesteld. De verslaggeving had het ronduit druk om melding te maken van de vele valpartijen die elkaar in rap tempo volgden.

Niet vallen en ongedeerd huiswaarts keren leek nu het hoofddoel van menig renner. Vandaag zou niet de sterkste of de coureur met het slimste koersinzicht zegevieren maar gewoonweg die met de grootste dosis lef. Een nog jonge en relatief onbekende Amerikaan had dat en pakte hier dan ook de felbegeerde regenboogtrui. Het visitekaartje met de naam Lance Armstrong was afgegeven. We zouden nog veel van hem gaan horen.

In die tijd consumeerde ik zo’n beetje alles wat met het professionele wielrennen te maken had. Van omloop Het volk, als de nachtvorst nog stevig huis kon houden, tot de ronde van Lombardije waar de gevallen bladeren het natuurlijke decor vormden. Alle televisieuitzendingen van (semi) klassiekers, nationale en wereldkampioenschappen, rondes van Italië, Spanje en die van Frankrijk. Ik keek van begin tot einde.

In de krant ploos ik uitslagen na. Een abonnement op een gerenommeerd wielerblad zorgde er voor dat ik niets aan achtergrondinformatie hoefde te missen. Maar de betrokkenheid was aan slijtage onderhevig. Per dopinggeval verminderde mijn interesse in deze tak van sport. De ene keer betrof het een renner die op heterdaad was betrapt. Dan weer een iemand die, na beëindiging van zijn carrière, op de biechtstoel had plaatsgenomen.

Voortaan dreef boven elke grote naam en overwinning het woord doping in een verhullende mistbui mee. Is er gebruikt? Is er sprake van prestatiebevorderende middelen? De lijst met zondaars werd maar langer en langer. Elk nieuw geval holde mijn passie verder uit todat er uiteindelijk een lege huls overbleef. Ik kijk en lees en volg vrijwel niets meer. Mijn wielerliefde is langzaam gestorven.

Het is nu zo’n 20 jaar later en de jonge Amerikaan die toen in Oslo zegevierde heeft inderdaad van zich laten horen. Zeven touroverwinningen op een rij. Terwijl de concurrentie zich tijdens de kerst te goed deed aan het vele lekkers trainde hij ergens op een besneeuwde bergtop. Vrouw en kinderen vierden het bij uitstek gezinsfeest dan ook zonder hem. Dat er echtscheiding volgde verwondert dan ook niet.

Want alles moest wijken en elk detail werd ver van te voren bestudeerd. Niets aan toeval overlaten en een enorme wilskracht waren de pijlers van het grote succes. Althans zo leek het. Maar er bleek meer in het spel en het deksel ging onlangs van de beerput. De stank is niet te harden. Uit het onlangs vrijgegeven USADA rapport bleek dat Lance Armstrong jarenlang de spil is geweest rond systematisch dopinggebruik.

Niet alleen persoonlijk gebruik maar hij zette ook ploegmaats er toe aan. Dit alles onder toeziend oog van de ploegleiding. Daar waar nodig werd het wapen van druk dan wel intimidatie niet geschuwd. De leugen regeerde en iedereen die maar iets suggereerde over doping werd verbaal hard aangepakt. Daar was ook lef voor nodig en buiten het fietsen beheerste Armstrong dat soort blijkbaar ook om gestelde doelen te bereiken.

Mijn moreel oordeel over doping heb ik al min of meer gegeven door als liefhebber af te haken, dit al ver voor 'Lancegate'. Ronduit het ergste dat een sport kan overkomen. Dat de gewone man het uiteindelijk laat afweten. Dat een sportevenement niet meer iets is waar je naar uitkijkt. Dat was b.v. de maand april met elk weekend een klassieke wielerkoers. Nu glijdt het slechts voorbij zonder het verloop dan wel de winnaar te kennen.

Mocht het tij zich keren dan heb ik wel de intentie om ook terug te keren. Maar dat wel na de grote schoonmaak door intensieve zelfreiniging. Hopelijk heeft Lance Armstrong nu ook 'the guts' om volledige opening van zaken te geven en het boetekleed aan te trekken. Nu diep door het stof om zich daarna volledig te kunnen richten op het werk voor de kankerbestrijding. Het lef daarvoor heeft hij zeker. No doubt about it.

Zonder Twijfel

Helaas ontbreekt het mij aan voldoende tijd anders zou ik veel meer boeken willen lezen. Toch komt er zo nu en dan weer eentje op de stapel ‘gelezen’ en de laatste is een over de 400 bladzijden tellende biografie. 'Zonder Twijfel' is door Herman Veenhof geschreven en handelt over journalist, politicus en kinderboekenschrijver Pieter Jongeling (1909-1985).

Jongeling is jarenlang hoofdredacteur geweest van het Nederlands Dagblad en hij zat in de tweede kamer voor de partij het Gereformeerd Politiek Verbond. Onder het pseudoniem Piet Prins schreef hij een lange rij jeugdboeken zoals Vier Vrienden, Sheltie, Jeroen en Joost, Daan en Sietse, Holland Onder Het Hakenkruis, Jeugdland en Wambo. Het bekendst zijn echter de Snuf de Hond-boeken die later ook door regisseur Steven de Jong zijn verfilmd.

In het milieu van mijn jeugd was de persoon van Pieter Jongeling dan ook het grote boegbeeld in de te varen koers op kerkelijk, maatschappelijk en politiek gebied. Hij genoot door zijn manier van optreden ook veel waardering buiten de zuil waarin hij dus zeer actief was. Door het zogenaamde ‘Jongelingseffect’ kreeg het GPV ook landelijke meer stemmen dan op basis van de potentiële achterban mocht worden verwacht.

Voor mij persoonlijk in ieder geval een heel interessant boek. Eens kijken welke de volgende op de stapel gaat worden.

Jesper

Hoe wordt iemand operator? In mijn geval was de start in de zomer van ’85. Na het halen van mijn middelbaar schooldiploma had ik vakantiewerk geregeld. Dit om de aanschaf van een homecomputer te bekostigen. Daarna zou ik wel verder gaan kijken op de arbeidsmarkt naar een geschikte baan. Ik was nu tijdelijk ‘hulp-operator’ samen met Jesper. Hij deed een economische en administratieve opleiding.

Al snel bleek dat hij niet echt de juiste feeling had met het operatorwerk. Geen gevoel voor logisch handelen, gebrek aan technisch inzicht en onvoldoende doorgronden en toepassen van de veiligheidsregels. Hij had het gewoon weg niet in zich. De chef vroeg mij zelfs op een gegeven moment om er op te letten dat Jesper alleen maar ging vegen en koffie halen.

Tijdens de pauzes vroeg hij dan wel met veel interesse naar hoeveelheden, prijzen en rendementen van diverse aspecten van het proces. Duidelijk was dat daar zijn affiniteit lag. Na de laatste dag van de vakantiewerkperiode verdween hij dan ook geruisloos van het toneel. Mij werd juist op deze vrijdag de vraag voorgelegd of ik maandag voor vast kon beginnen? Dit heb ik toegezegd met de gedachte dat het slechts voor tijdelijk zou zijn.

Maar het beviel allemaal heel goed en later kwam daar het aanbod om de VAPRO B opleiding te gaan volgen. Hoewel ik sindsdien wel een aantal malen van werkgever ben veranderd verdien ik nog steeds mijn salaris als operator. Wat er van Jesper geworden weet ik niet. Waarschijnlijk een goede calculator of boekhouder of misschien wel hoogleraar statistiek. Wie zal het zeggen… maar operator lijkt mij vrijwel uitgesloten.

Deze column zal (in bewerkte vorm) worden gepubliceerd in de volgende uitgave van:
VAPRO-Het tijdschrift voor de operator en technisch vakman.

Burgerparticipatie

Bij mijn eerste werkgever had de directeur alle personeel eens voor een netelige kwestie bij elkaar geroepen. Ieder mocht z’n zegje doen maar uiteindelijk lag de besluitvorming bij hem. “Het leiden van een bedrijf is geen democratie waar, bij elke beslissing, de meeste stemmen gelden” sprak hij en daarmee uit. Hieraan moest ik onlangs denken rond wat er zich in de gemeente Ede afspeelt bij diverse zaken.

Er worden belangrijke besluiten genomen m.b.t. de infrastructuur. Diverse belangengroepen hebben zich duidelijk laten horen in de plannen rond o.a. tracé Parklaan en de spoorzone. Dit door inspraakrondes, hoorzittingen en bij raadscommissies ruimtelijke ontwikkeling. Bij alle plannen met iedereen rekening houden en dat met de beschikbare financiën is een ingewikkeld proces.

Toch hebben heel veel van de Edese burgers het gevoel dat er toch onvoldoende naar hun argumenten en alternatieve plannen wordt geluisterd. Hier en daar beweegt het college wel iets maar veel van de bezwaren/ideeën worden gevoelsmatig aan kant geschoven. Burgerparticipatie is dan ook schijninspraak opperde een raadslid onlangs.

Maar er is een laatste optie! Wat met mijn voormalige directeur niet kon, kan wel met personen en partijen die het college vormen, namelijk achteraf afstraffen. Dit wapen heeft u bij de volgende gemeenteraadsverkiezing in ieder geval achter de hand. Als een ‘geslagen’ hond die dat lang blijft onthouden en bij een latere confrontatie vervolgens gaat grommen om daarna een fikse bijt uit te delen.

Gemeentesinterklazen

Nu al iets over St. Nicolaas hoor ik u al licht geïrriteerd denken. Dat komt door een berichtje in de Telegraaf. Daarin stond dat de personeelsvereniging van de gemeente Ede zo’n 10.000 euro subsidie krijgt voor het organiseren van een sinterklaasmiddag. Het bleek echter een onjuiste weergave te zijn en is intussen in de media rechtgezet.

Maar het zette mij wel aan het denken. Ik zie dan ook mogelijkheden dat de gemeente niet alleen het goed-heilig-feest viert met eigen personeel en kinderen, maar ook met anderen. Dat de lokale overheid ook iets gaat doen voor jeugdigen die door bepaalde omstandigheden geen gedegen Sinterklaasfeest kunnen vieren.

Namelijk het van kracht laten worden van de Wet Opsporing Premature Sint Activiteiten (WOPSA) en het aanstellen van een (tijdelijke) ambtenaar die de naleving gaat controleren. Elke Edese winkel die voor 1 december Sinterklaas gerelateerde artikelen in de verkoop heeft moet streng worden bestraft. Bij de eerste overtreding volgt volledige inbeslagname en bij een tweede maal een fikse geldboete.

Dit levert de gemeente meer dan voldoende snoepgoed op om voor menig kind iets te regelen. Verder kan uit de boetepot een veelvoud aan Sinterklazen en zwarte Pieten worden ingehuurd. De middenstand, die er al heel veel aan verdient, betaalt dus voor dit alles. Vol verwachting klopt mijn hart en ik zeg dan ook: Politiek Ede - hopsa met die wopsa!

En verder wil ik voor 1 december (met deze datum kan nog geschoven worden) niets meer over Sinterklaas horen.

John Doe

Balanceren tussen hoop en vrees. Dat deed de familie, z’n verloofde, vrienden en mensen uit het dorp. Hij zou gaan trouwen en later het bedrijfje van z’n vader overnemen. De toekomst lag open. Maar de euforie verstomde toen de militaire oproep een onomkeerbare werkelijkheid betekende. Eigenlijk nooit z’n woonplaats verlaten maar nu onder de wapenen.

Op weg om een einde te maken aan de opmars van het grote fascistische monster. Maar amper geland op Nederlandse bodem was de oorlog al klaar met hem. Ergens tussen Arnhem en Ede werden al z’n idealen wreed in een keer in de kiem gesmoord. Zand en heide onttrokken hem voortaan aan een eervolle terugkeer naar een Engels kerkhof. Het vurig verlangen bij de achterblijvers om toch ook zijn laatste rustplaats te mogen kennen werd maar niet beantwoord.

Langzamerhand stierven ook zij zonder het ooit te weten. 68 jaar later zorgde een piepende metaaldetector dat zijn dood toch nog iets gestalte kreeg. Daar waar de paarse dopheide welig tiert gaf de aarde onlangs deze anonieme soldaat prijs. Hij was onderdeel van een zwaarbevochten vrede. Die er nu nog steeds voor zorgt dat wij in vrijheid over de Ginkelse hei kunnen wandelen.

Dat we mogen denken en zeggen wat in ons op opkomt. Dat we onlangs konden stemmen. Maar ook de vrijheid om te vinden dat we de oorlog maar eens moeten laten rusten omdat het al weer (te) lang geleden is. Dit alles dankzij die vele bekende maar ook naamloze soldaten. Deze John Doe was er één van. Onbekend maar eens intens bemind.

Deze column is geschreven naar aanleiding van dit bericht.

Blikveld

Vorige week donderdag werd Ede opgeschrikt door een ernstig voorval. Kinderen vonden n.l. op één van de Kernhemse speelveldjes een verfrommeld blikje waar een energiehoudend drankje had ingezeten. Het is door de dader waarschijnlijk achteloos van zich afgeworpen. Zelfs omroep Gelderland TV maakte er melding van. De politie heeft deze zaak hoog opgenomen en is bezig met een grootschalig buurtonderzoek.

Hopelijk wordt de schuldige op korte termijn gepakt en aan justitie voorgeleid. Helaas, dit is slechts pure utopie. Hoe anders toch de werkelijkheid! Zwerfvuil lijkt een maatschappelijk geaccepteerd verschijnsel. Ook in Ede bevatten bermen, plantsoenen en bosjes allerlei verpakkingsmaterialen. Blijkbaar is het voor sommigen de normaalste zaak om overbodig geachte zaken ter plekke los te laten.

Soms zijn er hier en daar wat initiatieven om er iets aan te doen. Zo gingen leden van een politieke partij onlangs zwerfvuil opruimen. Een poosje geleden was zo iets ook al op touw gezet door mensen van een kerkelijke gemeente. Zelf trek ik ook wel eens met de kliko door de buurt. Binnenkort is het ‘Keep it clean day’ waar de ACV in onze regio ook aan meewerkt.

Basisscholen zijn in Ede zijn dan ook opgeroepen om op 21 september mee te doen aan dit grootschalig opruimproject. Geweldig… actie en educatie in één (les) pakket. Dat ons blikveld op zwerfafval niet alleen opruiming maar ook voorkoming mag betekenen. Dat we daar maar veel energie in steken. En die hoeft echt niet uit een blikje te komen.

Overdenking Bij Uitslag...

Op het moment dat ik dit schrijf doe ik dat op de prognose van de uiteindelijke uitslag van de tweedekamer verkiezingen. Er zal hier en daar nog wel een zetel verschuiven maar de grote lijn staat vast.

Het strategische stemmen heeft gewonnen. Dat stemt mij eigenlijk niet tot vreugde. Op het laatste moment besluiten dus hele ‘volkstammen’ om toch anders te gaan stemmen dan ze zich hadden voorgenomen. Ik noem mij zelf een loden- of betonnen kiezer. Het staat nu al vast op welke partij ik de volgende keer ga stemmen (mits er hele rare dingen gebeuren).

Ik ga voor een bepaalde koers, ideologie, vastomlijnd idee hoe je de samenleving inricht of hoe je het maar noemt. Maar blijkbaar is dat een uitstervende soort stemmer aan het worden. De roep om peilingen een aantal weken voor de verkiezing te verbieden begrijp ik dan ook wel. Maar goed het politieke slachtveld is daar nu en ik troost mij dan maar met de gedachte dat we gelukkig wat hebben te kiezen en dat er diversiteit is. Dat is in bijvoorbeeld Noord-Korea wel heel anders…

Bezorging

Ha fijn… daar bent u. Dit is niet altijd vanzelfsprekend heb ik gemerkt. Daar wil ik het eventjes over hebben. Dat wij elkaar soms niet op deze plek ontmoeten kan het gevolg zijn van een gebundeld pakket kranten ergens in een Edese vijver. Uit eigen ervaring, en wat ik van anderen hoor, is de bezorging van (regio) kranten niet overal optimaal.

Wat is er toch aan de hand? Heeft dit te maken met een afnemend gevoel van verantwoordelijkheid? Is de ethiek om alles verzorgd af te handelen afwezig bij sommige van de (jeugdige) bezorgers? Ik zie een algemene tendens van steeds meer - minder betrokken zijn bij werk. In bepaalde winkels/zaken lijkt het personeel er soms wel op geselecteerd te worden. Of heb ik het nu mis?

De bezorging van kranten en post is in ieder geval lang niet meer wat het wel is geweest. Nu heeft mijn vader in z’n jeugd een soort van ‘trauma’ opgelopen bij het rondbrengen van kranten. “Pak alle werk dat je kunt krijgen als je maar geen krantenbezorger wordt. Dan krijg je het geld zo wel van mij!” hield hij alle gezinsleden voor.

Nu zou ik niet graag willen dat maar één van jullie verstoken blijft van mijn columns of die van mijn collega’s. Ik voel eigenlijk dan ook een hele sterke drang om deze krant (en die andere) overal in de gemeente Ede, daar waar de bezorging faalt, zelf te gaan bezorgen. Maar ja… mijn vader heeft dit mij lang geleden eigenlijk min of meer verboden.

Ik zal hem toch maar eens gaan bellen wat het mij nu oplevert als ik er dan toch maar van afzie…

Stemadvies

Ons politieke systeem is verre van ideaal. Neem alleen al die in Ede. B&W wil niet echt optreden tegen het buitensporige salaris van de Permar directeur. Ze veegt het breed gedragen bezwaar tegen het spoorplan van tafel. Om te kijken waar verder bezuinigd kan worden doet de raad dat achter gesloten deur.

Ook ‘kwalijke’ zaken in de nationale politiek zijn gemakkelijk op te lepelen. Maar bedenk bij dit alles wel dat het heel veel slechter kan. Ons systeem is bij lange na niet perfect, maar wel het beste van alle bedenkelijke soorten die er zijn. We hebben in ieder geval wat te kiezen en dat kan wereldwijd niet overal gezegd worden. Alleen daarom al zijn wij moreel verplicht te gaan stemmen!

Maar helaas is niet iedereen daar van overtuigd. Ik wil hierbij dan ook een oproep doen aan hen die absoluut niet van plan zijn te gaan of helemaal niet weten op wie te stemmen. Doorbreek dit eens en ga! Zoek net zolang op de kandidatenlijst totdat één van de plaatsen uit de gemeente Ede is gevonden. Stem vervolgens op bijbehorende naam.

Aan de morele plicht is nu voldaan. Zo kunnen er wellicht kandidaten uit onze gemeente met voorkeurstemmen in de 2e kamer plaatsnemen. Want als er zo een opkomst van tegen de 100% wordt gehaald is dat geweldig voor de bruisende beeldvorming. Dan kan men in Den Haag echt niet om Ede heen en hebben wij een aantal mensen in de kamer om dat allemaal te ‘be-lobby-en’.

Uit naam van de (lokale) democratie hoop ik dat het 12 september ronduit druk op de Edese stembureaus wordt.

Ontwilderde Stemming

Henk?

Jaaaa...

Ga je nu nog stemmen of niet?

Hè?

Doe die Telegraaf eens even weg man!
Ik vroeg of je nog gaat stemmen?

Ik denk het niet Ingrid.

Hoezo niet?

Weet je nog dat Wilders de vorige keer al één dag na de verkiezingen zei dat de AOW geen breekpunt meer was!

Oh... ja, dat was ook zo geloof ik.

Ja, en wat hebben ze op m'n werk grappen gemaakt over die zogenaamde ca-vi-a politie. Nee, ik hoef deze keer niet zo nodig.

Maar dat van die 130 kilometer op de snelweg is er wel mooi gekomen toch?

Mmmm... maar hebben wij daar nu zoveel aan dan? Als wij naar Arno en Greet gaan kunnen we alleen op dat stuk snelweg bij dat nieuwe wegrestaurant even wat harder. Maar met al die verkeerslichten bij hen in de wijk ben je de tijdswinst al weer kwijt. Nee, ik ga toch maar niet deze keer.

Maar wil je dan dat ze in Brussel alles over ons te zeggen hebben?

Ach.. of het uit Brussel komt of uit Den Haag. De hoge heren doen toch wel wat ze willen. En weet je wat... dat gedoe over de islam en zo. Laatst dacht ik nog eens wat voor last hebben wij eigenlijk van die mensen? Die mensen hier tegenover ons zijn aardige lui. En van collega Mo kreeg ik laatst nog een zak vol groenten uit z'n volkstuintje. Maar ik wil nu verder lezen. Kun jij niet 'De TV Show' of zo gaan kijken Ing?

Even serieus Henk... ik ben wel van plan te gaan.

Nou dan ga je toch!

Ja... maar ik weet ik ook niet op wie ik zal gaan stemmen. Ik heb nog wel gedacht aan de SP. Maar volgens Rutte is dat zo'n beetje het ergste wat ons land kan overkomen.

Hè, wat is erg?

Een kabinet met Roemer aan het hoofd! Die gaat voor Sinterklaas spelen hoorde ik laatst iemand zeggen.

Nou, liever dat ze onze zakken vullen dan die van de banken of van de Grieken, maar ik ga echt niet stemmen.

Ik weet het het ook niet meer. Trouwens Henk... ik sprak vorige week met dat vrouwtje in de buurtsuper. Je weet wel die hier al eens aan de deur is geweest. Ze komt uit Iran of Irak komt of zo iets. Die gaat altijd stemmen waar het ook voor is zei ze. Alleen al dat er wat valt te kiezen is reden voor haar om te gaan. Ze vindt dan ook dat elke Nederlander dat moet doen.

Wat zeg je?

Laat maar Henk. Hoe laat begint dat programma ook al weer?

Veiligheid (Boven Alles)

Het was in de nachtdienst. De claxon en het beeldscherm gaven aan dat een transportschroef thermisch was gestopt. Ik ging ter plekke kijken en ontdekte een stuk touw om het einde van de as. Hierdoor was een verstopping ontstaan.

Ik pakte een mes en begon te snijden. Amper begonnen sloeg opeens de aandrijfmotor aan. Snel trok ik mijn hand terug. Dat ging dus maar net goed. Door de adrealinestoot, als gevolg van de hevige schrik, snelde ik terug.

Wie was de boosdoener? Het hele systeem kon van z’n levensdagen nooit starten. Eerst moest de schroef thermisch hersteld worden in de laagspanningsruimte en verder was er een startcommando nodig. Het bleek mijn chef te zijn. Hij had de storing gezien en op eigen initiatief de zaak zonder verder overleg afgehandeld. Ik heb hem op zijn foute actie gewezen. Mijn precieze woordkeuze zal ik jullie besparen.

Ik ging natuurlijk ook niet geheel vrijuit. Ik had de werkschakelaar op de 0-stand moeten zetten. Dan zou het allemaal nooit kunnen gebeuren. Maar ja, ik was toch maar alleen aanwezig en had niet gerekend op een ‘hulpvaardige’ passant die nacht. Inderdaad… een ongeluk zit soms in een klein en heel onverwacht hoekje.

Veiligheid is doorgaans onderhevig aan verschillende aspecten. Allereerst moet de installatie waar je als operator aan werkt dat zijn. Verder moet het eigen handelen er op gericht zijn. Tenslotte heb je nog met de goede houding hierin van anderen te maken. En bij het ontbreken van één van deze drie is de kans op een ongeval/letsel al heel sterk aanwezig. Gelukkig heeft niet elk falen direkte gevolgen.

Het gaat in de praktijk toch ook heel vaak nog net goed. Laten we dan met elkaar afspreken dit soort gebeurtenissen tot leermomenten te rekenen. Dat we daardoor onze bewustwording blijven voeden. Want de systemen waar operators mee werken kunnen nog zo veilig zijn… de menselijke factor is en blijft de vaak de grote boosdoener bij ongevallen.

Deze column is bestemd voor het VAPRO Magzine.

Proosdijpark

Soms leg ik de woon-werkafstand lopend af. Dat kost mij twee keer een half uur. Die tijd vul ik dan ook graag met het luisteren naar muziek via een mp3-speler. Ik integreer vrijwel altijd het Proosdijpark in mijn route. Zo rond half acht in de ochtend kom ik dan mensen tegen die daar hun hond uitlaten. Ik zie een iemand in een slaapzak liggen bij de waterkant die waakt over een viertal hengels.

Ik aanschouw platgetrapte blikjes, lege wietzakjes en ander verpakkingsmateriaal dat aan een carrière als zwerfvuil is begonnen. Onlangs heb ik hier, tijdens de lunchpauze, een zogenaamd uitprobeerconcert van een bekende Edese liedjesschrijver meegemaakt. Het is dus een multifunctioneel park waar Edenaren van diverse pluimage gebruik van maken.

Nu stoor ik mij wel aan de naam Victoria Vesta park die sommigen (ook in de media) in de mond nemen. Ik snap de associatie wel maar heb hier toch wel moeite mee. Het nabijgelegen gebouw waakt zondermeer 24 uur per dag over het park en lijkt een blijvertje. De naamgever daarentegen is slechts een passant. Want intussen heeft een andere grote verzekeringsmaatschappij de zaak al weer overgenomen.

Laten we a.u.b. historische namen blijven gebruiken om zaken in Ede te benoemen! Er zijn ook plannen voor een groot stadspark in het centrum. Ik hoop dan ook van harte dat de commercie helemaal geen rol gaat spelen in de naamgeving. Duik dus in de geschiedenis van Ede. We leven al in een maatschappij met te veel zaken die ‘mede mogelijk gemaakt zijn door…’

Gedrocht

Waar de Krommesteeg en de Lunterseweg elkaar raken krijgt HET gestalte. In vrij korte tijd wordt daar een gigantisch kerkgebouw uit de grond gestampt. Waar in andere plaatsen vaak kerkgebouwen een andere bestemming krijgen, of zelfs afgebroken worden, vindt hier in Ede nog nieuwbouw plaats.

Maar bij het passeren van dit Godshuis in wording word ik niet vrolijk. Architectonisch gezien spreekt het helemaal niet tot de verbeelding. Sterker nog… het is ronduit een gedrocht!

Kijk, dat je als kerk er theologisch orthodoxe opvattingen op nahoudt is nog daar aan toe. Persoonlijk ga ik hierin ook niet geheel vrijuit. Maar probeer in ieder geval bij kerkbouw toch wat vernieuwender te werk te gaan. Leg toch wat meer fantasie en verbeeldingskracht aan de dag.

De leden van deze kerkelijke gemeente hebben doorgaans grote affiniteit met een bepaalde politieke partij die een voorstander is van een verbod op het bouwen van moskeeën. Maar qua architectuur had men beter een kijkje kunnen nemen bij de moskee aan de Peppelensteeg. Die is toch veel spannender en boeiender dan het blok beton wat er nu komt.

Straks zal er aan de binnenkant van het gebouw voor eigen parochie worden gepreekt. Dat is een zaak van het hart. De buitenkant is voor het oog. Beter was het geweest om bij het ontwerp ook anders/niet-gelovigen te betrekken. Want die groep is heel groot en zal er dus bij het passeren vaker naar (moeten) kijken dan eigen kerkvolk. Een gemiste kans dus. Het had alvast de eerste missionaire daad kunnen zijn!

Erfelijk Belast...

Onlangs ging de telefoon. Het waren mijn ouders met de uitslag van een medisch onderzoek. In familiekring is namelijk geconstateerd dat er een bepaalde genetische afwijking voorkomt. Om te achterhalen of het dragerschap van toepassing is, en daardoor wellicht ook bij mij en mijn zussen, is door mijn ouders besloten aan verder onderzoek deel te nemen. Uiteindelijk bleek dit niet het geval te zijn en dat is dan weer reden voor blijdschap en dankbaarheid.

Maar toch blijft het gehele gebeuren me nog wel iets bezig houden. Wat is namelijk het geval? In de informatie die voorafgaand aan het onderzoek is verstreken, wordt gewaarschuwd voor de consequenties die de uitslag van het onderzoek kan hebben. Mocht blijken dat iemand drager is dan kan dit gevolgen hebben bij het afsluiten van b.v. een (levens) verzekering. Dit kan dus voor bepaalde mensen weer reden zijn om van verder onderzoek af te zien.

Dat is toch een bizarre situatie. Daar verder over nadenkend kom ik tot de conclusie dat we ook hier zo langzamerhand gaan naar een maatschappij met toestanden die al in b.v. Amerika gemeengoed zijn. Niet meer een breed gedragen, collectief welzijn staat centraal. Het draait allemaal om geld en het tevreden stellen van aandeelhouders. En de steeds meer eigengereide burger is steeds minder bereid te betalen voor de zorg/last van de ander.

Denk nog even over deze materie door en je kunt voor de toekomst wel bedenken hoe dit zich allemaal zal gaan ontwikkelen. Bij de vooruitschrijdende wetenschap is het nu al mogelijk heel veel genetische informatie uit prenataal onderzoek te halen. Al in een vroeg stadium genetische zaken worden ontdekt. Ouders kiezen er nu al vaak voor een ongeboren leven te beëindigen als er een ernstig iets is geconstateerd.

Voor ouders die deze keuze niet kunnen/willen maken is er volop medische zorg als het kindje ter wereld komt. Maar hoe lang gaat dat nog duren? Je voelt wel aan wat er in de toekomst gaat gebeuren zodra duidelijk wordt dat er wat aan de hand is met een embryo. De zorgverzekeraar zal dan wel garant staan voor de kosten van een abortus maar niet voor het verdere verloop als het kindje ter wereld komt.

De moderne mens wil eigenlijk een leven scheppen waarin elke vorm van persoonlijk lijden, in wat voor vorm dan ook, moet worden uitgebannen. En al helemaal geen financiële offers brengen om zorg te dragen voor anderen. Als het gaat om geld zijn zaken, zoals bijvoorbeeld ontwikkelingshulp en asielbeleid, vaak de eerste slachtoffers. Zo kan ik nog wel wat dingen opnoemen waarin we niet (meer) bereid zijn naar de ander, dichtbij of veraf, om te zien. Dit zit blijkbaar ook genetisch in ons.

U leest het, ik ben wat het collectief dragen van allerlei lasten betreft, heel somber over de toekomst. Persoonlijk gaat het mij op allerlei gebied voor de wind. Of dat zo blijft weet ik niet... maar ik hoop dat mijn bereidwilligheid om te blijven delen standhoudt. Dit zijn dan ook zomaar wat gedachten naar aanleiding van een telefoongesprek waarin persoonlijke blijdschap overgegaan is in somberheid over de menselijke aard...

Artistieke Nalatigheid

Op het snijvlak van kunst en cultuur zijn er een paar Edenaren die boven het maaiveld uitsteken. Schrijver Jan Siebelink is wellicht de bekendste. Maar de laatste tijd is er iemand anders in opmars. Zijn werkterrein is verlegd van huiskamers tot het Hilversumse. Regelmatig mag hij z’n tronie tonen op de nationale televisie.

Hij is serieuze kandidaat om als beste singer songwriter van ons land te worden verkozen.  Het timmeren aan de weg wordt dan ook intensief door hem bedreven. Nu zegt het spreekwoord dat geen profeet in z’n eigen stad is geëerd. Of dat ook geldt voor veelbelovende liedjesschrijvers waag ik te betwijfelen. Maar laten we toch het zekere voor het onzekere nemen.

Een aantal onwetende Edenaren zullen nu denken “Waar gaat dit allemaal over?” In dat geval mensen: Onderneem iets! Ga ‘googelen’ of ‘youtuben’. Zeur desnoods massaal de lokale platenboer aan z’n hoofd. Dit alles met de twee kernwoorden Rogier + Pelgrim. Ga op muzikale ontdekkingsreis en aanschouw wat we zelf in huis hebben. Het mag toch niet zo zijn dat uiteindelijk Rogier’s pelgrimstocht vroegtijdig ten einde komt wegens te geringe belangstelling van het thuisfront.

Ik zou dat niet graag op mijn geweten hebben. Vandaar deze column. Het is nu verder aan jullie rest van Ede. Dus kom later niet aan met dat jullie het niet wisten. Ook gewaarschuwde Edenaren tellen voor twee. Want artistieke nalatigheid is nu eenmaal een ernstig vergrijp in het culturele wetboek. Laat het dus niet op een veroordeling aankomen.

Mechanicus Hermanicus

Doorgewinterde natuurfotografen kennen het fenomeen maar al te goed. Enorm veel moeite doen en jobsgeduld hebben om een zeldzaam dan wel schuw dier/vogel op de foto te krijgen. Dagen, ja soms weken lang, gecamoufleerd in het struikgewas liggen. Of bijna met een boom vergroeid raken om dat ene beeld voor eens en altijd te kunnen vastleggen. Een vak apart waar lang niet iedereen de juiste eigenschappen voor bezit.

Nu heeft er zich binnen het bedrijf waar ik werkzaam ben ook een soortgelijk iets zich voorgedaan. In dit geval gaat het om een medewerker van de technische dienst. De beste man is onlangs op de foto gekomen en dat tijdens volle werkzaamheden. En dit kan dan weer als een klein wonder worden gekwalificeerd. Wat is namelijk het geval? Hier volgt een kleine uitleg rond de zogenaamde 'Mechanicus Hermanicus'.

Hij is doorgaans maar moeilijk te ontdekken want hij doet zijn werkzaamheden snel en onopvallend. Binnen zijn beroepsgroep staat hij dan ook bekend als de 'Lucky Luke' van de monteurs. De man die sneller sleutelt dan z'n schaduw. Tel hierbij op dat hij als een soort van technische kameleon opgaat in zijn werkomgeving en u begrijpt de bijna onmogelijkheid dit vast te kunnen leggen.

Nu is het onlangs toch collega C. gelukt op afdeling D. een 'actiefoto' te schieten van onze bedrijfssleutelaar. Op menig mobiele telefoon zit tegenwoordig de mogelijkheid tot fotograferen. Operator C. zag, op een gegeven ogenblik, onze monteur in een situatie waarbij hij niet veel kon bewegen en zijn schutkleurfunctie eventjes niet functioneerde. Zie daar... een lot uit de loterij.

Hij zag zijn kans schoon en kiekte de 'Mechanicus Hermanicus' in volle actie. Met gepaste trots presenteren C. en de Winkelhaak dan ook dit unieke beeldmateriaal. Saillant detail is, dat de man die nu onderwerp is van deze foto, zelf ook wel eens werkende collega's fotografeert en de resultaten publiceert op z'n facebookpagina. Nu valt hem deze eer ook eens ten beurt!

Schaduwzijde van deze unieke gebeurtenis is de grote toeloop van 'spotters'. Hoewel het bedrijf intussen hermetisch is afgesloten weten toch steeds weer personen, gewapend met camera's met gigantische telelenzen, het terrein op te komen en zich ergens te verschansen. Op de bordessen, tussen de ketels, vrijwel overal liggen ze op de loer in de hoop ook zo'n felbegeerde kiek te schieten.

Er is intussen ook al een astronomisch geldbedrag geboden voor deze speciale foto door een gerenomeerd Amerikaans wetenschappelijk instituut. Maar de maker ervan peinst (voorlopig?) niet over verkoop. Zijn reactie was dan ook: "Geld interesseert mij helemaal niet. Naast eigen welzijn en dat van vrouw, kinderen en kleinkinderen telt voor mij alleen het aankomende landskampioenschap van Feyenoord!".

Wel zijn er intussen vergevorderde plannen een expositie rond deze foto te organiseren. Maar hiervoor zal wel uitgeweken moeten worden naar een andere plaats want er is in Ede eigenlijk geen locatie die de grote toestroom aan mensen kan herbergen. Wellicht is de Rotterdamse Kuip wel een geschikte en toepasselijke plek? Ik zal het collega C. binnenkort eens vragen! Kan dan mooi na de kampioenshuldiging plaatsvinden...

Natuureducatie

Onlangs hebben de ‘Winkeltjes’ op een zonnige dag het bos en de hei in de omgeving van Ede weer eens bezocht. Daar is van alles te horen, te zien en te ruiken. In de verte een koekoek die z’n soortnaam regelmatig laat horen. Grote zwarte kevers die met gevaar voor eigen leven de wandelpaden oversteken. Rupsjes die aan lange draden aan de bomen bengelen. De iet wat muffe geur van rottende bladeren die weer een voedingsbodem vormen voor nieuw leven. Een met ontbloot bovenlijf hardlopende Jan Siebelink vergezeld van z'n honden.

Thuis gekomen was de fietstas door de kinderen rijkelijk gevuld met stenen en dennenappels. Nu hoorde ik onlangs dat er een categorie kinderen in Ede is die nooit in het bos dan wel op de hei komen. Die doorgaans aan televisie of (spel) computer zitten geketend. Waarvan de ouders ook helemaal geen intentie hebben er samen op uit te gaan de natuur in. Zie hier toch een ernstig educatief hiaat in de opvoeding. Terwijl de pracht en praal van moeder natuur op een steenworp afstand is te vinden.

Dus ouders die dit aangaat… trek uw kroost op regelmatige basis achter de Nintendo DS, zakken chips en suikerhoudende frisdranken vandaan. Hup, in de benen om vervolgens even later met z’n allen neer te knielen op een bed van… mos, gras of heide. Om de micro en macro natuur van dichtbij te aanschouwen. Dus allemaal naar buiten waar de vogeltjes fluiten. Want leuk, boeiend en aardig hoeft niet altijd van ver te komen. Het is allemaal in te vinden in de omgeving van… natuurlijk Ede!

Vette Verkering

Het is rustig wat betreft de politieke perikelen in Ede. De raadszaal wordt voor een enorm bedrag verbouwd (elke fractie ging akkoord behalve GL/PE). Reden: prehistorische klimaatbeheersing en akoestiek. Straks kunnen de raadsleden hun jas in de garderobe laten hangen en hoeft de burgemeester slechts te fluisteren om gehoord te worden.

Hoera, de status van zo’n beetje de slechtste raadszaal van Nederland is voorbij! Verder niet zo veel bijzonders te melden. Oh ja… toch wel iets. Onafhankelijk raadslid Charifa el Kaddouri heeft verkering en is politiek min of meer verloofd met D66-Ede. Zij is jarenlang getrouwd geweest met Pvda-Ede maar onlangs gescheiden nadat zij er vandoor ging.

Na een poosje alleen te zijn geweest is ze nu lid geworden van D66 en heeft vergaande samenwerking toegezegd. Stevige verkering dus met de fractie van Sina Salim en co. Maar of het op een stabiele relatie zal uitlopen? Dhr. Salim heeft heel openlijk een oogje op Alexander Pechtold. Hij wil er eigenlijk wel vandoor om na 12 september op het Haagse pluche te zitten. Maar de verkering heeft in ieder geval voor nieuw elan gezorgd.

De sinds vorig jaar september vastgeroeste twitteraccount van mevrouw Kaddouri komt knersend weer op gang. Of is dit wellicht het gevolg van één van de huwelijkse voorwaarden door D66 gesteld? We zullen zien of het tot een huwelijk komt na de volgende gemeenteraadsverkiezingen. Bij de beëdiging in de verbouwde raadszaal hoeven de echtelieden dan in ieder geval niet meer in de kou te staan.