Ik Ben Toch Niet Gek!

‘MediaMarkt vraagt consumenten of ze voor of tegen koopzondag zijn. Goede zaak! @GemeenteEde gaat dat ook doen in voorbereiding voor referendum’ twitterde fractievoorzitter Sina Salim van de Edese D66 onlangs. Hoe dit concern tegenover openstelling op de ‘dag des Heren’ staat is intussen wel duidelijk. Geen toestemming op zondag open te zijn kan betekenen dat de vestiging uit Ede zal verdwijnen kon onlangs worden opgetekend.

Flink hoor zo’n lekkere polariserende actie. ‘Een winkel die op zondag open is daar kom ik voortaan helemaal niet meer’ zou ik ook heel flauw als tegendreigement kunnen opperen. Als iedereen die tegen de koopzondag in de gemeente Ede is dit ook werkelijk uitvoert dan komt die verdwijning er ook wel lijkt mij. Voor de Edese VVD lijkt er nu ook niets belangrijker in de lokale politiek dan een snelle invoering, het liefst met terugwerkende kracht natuurlijk.

Raadslid Stef van der Klok droomt er al over. Mocht het niet doorgaan dan verwacht ik ook collectieve langdurige nachtmerries bij de fractie ‘Van Milligen en co’. Sina Salim twitterde verder dat ‘Coalitie wil geen ja/nee referendum. We willen meer vragen voorbereiden over differentiatie buitendorpen/stad, groot/detailhandel’. Kortom, de tijd nemen voor een gedegen vraagstelling. 

Toch heb ik wel een beetje te doen met de voorman van D66 Ede. Het liefst zou hij de VVD overstemmen in het gehuil om invoering van de koopzondag. Maar ja, er zit nu een soort van verbale college wielklem op z’n mond. Hij moet in ieder geval het referendum rustig afwachten. Dat doe ik ook en zal te zijner tijd ook zeer zeker mijn mening kenbaar maken. Want... ik ben toch niet gek!

Platform Edese Kritiek (PEK)

Onlangs was één van de achterkamertjes van het Edese gemeentehuis gehuurd door een gezelschap dat het best kan worden omschreven als kritische volgers van de Edese politiek. Een aantal personen, voornamelijk actief op twitter, waren bij elkaar gekomen om eens van gedachten te wisselen. Dit alles onder voorzitterschap van Siem Sijave. Deze registeraccountant en wereldreiziger verwelkomde Jolmer Winkel, columnist van de Edese Post, Mo uit Ede en Kritisch Ede. 

Mo had een lange witte baard voorgeplakt en een donkere zonnebril opgezet en sprak met iets verdraaide stem. Kritisch Ede zou de hele bijeenkomst van onder een soort van burka spreken. Of er nu één of twee personen plaats hadden genomen onder het stuk textiel werd verder niet duidelijk. De anonimiteit van deze laatste twee werd dan ook zo’n beetje het hoofdthema van deze samenkomst. 

“Dat gezever ook steeds over ons opereren vanuit de anonimiteit” verzuchte Mo. “Alsof onze meningen en vragen van minder waarde zijn dan als men er een voor- en achternaam aan kan plakken” klonk het onder de grote lap stof vandaan. “De Edese politiek heeft de mond vol over transparantie maar als het er op aan komt mag de burger absoluut geen kritische vraag meer stellen. Wil je weten wat de sporthal in Otterlo gaat kosten dan blijft het gewoonweg  stil.” 

“Transparantie, laat me niet lachen, maar wel weigeren om fatsoenlijk te reageren omdat we zogenaamd anoniem zijn.” Mo liet een ijzige stilte vallen nadat hij dit had gezegd. “Want we weten wel waar we over praten!” bulderde Kritisch Ede en gooide vervolgens een stapel dossiers op tafel. “Oh… kaa-eee, mag ik die over Walas even thuis doornemen? Dan neem jij deze map met de laatste financiële stukken maar mee.” Vervolgens wisselden Mo en KE hun ‘vakliteratuur’ uit.

Bij de rondvraag kwam er nog wat kritiek op tafel rond het functioneren van columnist Winkel. “Ja, die stukjes van jou zijn altijd wel aardig maar het mag best wat heftiger hoor Winkeltje! Wat minder humor en minder aaien en veel meer maaien. Laat de woordgrappen en spitsvondigheden maar wat achterwege en duik er maar volop in met kritiek” kreeg de man van de Edese Post voor zijn kiezen. 

Siem kreeg vervolgens te horen dat hij twitter wel wat beter mag benutten. Nu zijn 140 tekens op zich al zeer beperkt om de kritische boodschap te verkondigen maar hij presteert het regelmatig om er zich af te maken met een enkel woord gevolgd door een vraagteken of een erg korte zin. Een verbeterpunt vond de vergadering. Op een gegeven moment werd de deur geopend en kwam iemand melden dat de vergaderduur verstreken is.

Voorzitter Siem nam het woord en sprak slechts: “Wie?” en een stilte volgde. “…Bent u als ik vragen mag?” vulden de anderen hem aan. “Dat hadden we toch net afgesproken Simon?” De man van gemeente Ede keek intussen wat schaapachtig voor zich uit en gaf als antwoord: “Dat mag ik niet zeggen van het college, wij ambtenaren moeten namelijk anoniem te werk gaan!” Mo en KE knikten de beste man uiterst vriendelijk toe. Want tenslotte begrepen zij twee als geen ander hoe zo iets in z’n werk gaat.

De vergadering kwam in ieder geval ten einde en de aanwezigen keerden huiswaarts. Of er ooit nog een vervolg aan deze eerste ‘Platform Edese Kritiek’ (PEK) komt is op dit moment nog onduidelijk. Daar zal de komende tijd intern kritisch en waarschijnlijk in volstrekte anonimiteit naar worden gekeken. “Ik ga nog stukje over de Ginkelse hei fietsen” sprak Kritisch Ede als laatste en de rest is (Edese) geschiedenis.

Wie Kan Ik Hierover Bellen?

Dit keer een gastcolumn. De inzender is 'Mo uit Ede' die op twitter actief is en vaak kritisch reageert op zaken die spelen in de Edese politiek. Door de anonieme status van hem (of haar?) is er bij veel lokale politici terughoudendheid in het aangaan van interactie. De onderstaande tekst is naar mij gestuurd met de vraag of het wellicht als gastbijdrage kan worden geplaatst. Ik geef hierbij dan ook gehoor aan deze vraag... 

Twintig jaar. Als je zo rond de 30 jaar bent dan denk je dat het 20 jaar geleden nog de prehistorie was. Als je zo oud bent als ik dan is 20 jaar niets, dan voelen 20 jaar soms als 2 jaar. Aan de andere kant hoop je dat je nog 20 jaar hebt. Tja.Twintig jaar geleden had ik nog een draaitelefoon. Voor de jonge lezertjes: een telefoon met een draaischijf. Als je een nummer wilde bellen, dan stak je je vinger in de schijf bij het goede cijfertje, je draaide de schijf naar een haakje en liet los. En dan het volgende cijfer. Net zolang totdat je alle 10 nummers had gedraaid, wat tegenwoordig in 3 seconden wordt ingetoetst. Bellen duurde wel wat langer, ja, dat wel.

Het had ook voordelen, zo’n telefoon. Omdat de hoorn met een draadje vastzat aan het basisstation was je de telefoon nooit kwijt, want het basisstation zat weer met een touwtje vast aan de muur. Handig hoor, nooit meer zoeken waar de telefoon is! Hij was ook nooit leeg, die telefoon, want de stroom kreeg je gratis en voor niets van de PTT. Ook makkelijk. En nog mooier: hij ging nooit kapot, die telefoon. Hij stond op een vaste plek, in de buurt van een stoel en het liefst nog bij een tafeltje met daarop een kladblok en een pen maar in ieder geval met het boekje met alle nummers van je vrienden en familie. De telefoon stond op een dik boek, het telefoonboek, met alle nummers uit de regio, want de repeat- of memoryknop was nog niet uitgevonden.

Als je zelf gebeld werd, dan rende je naar de telefoon, ging eerst zitten, nam op en noemde met een zekere plechtigheid je naam. Je zei dus niet”yoh, met Mo” of alleen maar “hallo?” maar je nam op en sprak je voor- en achternaam uit en ging een gesprek aan (voor de jonge lezertjes: een situatie waarin beide partijen met een zeker respect en beleefdheid mondeling met elkaar communiceren).

Het mafste van alles: die spanning als de telefoon rinkelde! Wie zou het zijn? Je had geen idee want nummerherkenning bestond niet. En dan moet je ook nog als eerste je naam zeggen….kwetsbaar dus! Die spanning zinderde door het hele gezin. Als het telefoontje was afgelopen vroeg iedereen met wie je gesproken had en wat je had gezegd terwijl iedereen alles had meegeluisterd en heel goed wist met wie je belde. Voicemail? Was er niet. Als je niet thuis was wist je niet dat er gebeld was. Je hoefde ook niemand terug te bellen als de telefoon niet was opgenomen. Ze belden wel een keer opnieuw. Een voordeel eigenlijk, want je hoefde niet de kosten te betalen voor een telefoontje van iemand die jou wilde spreken. En niet andersom.

Die spanning van een telefoontje. De beleefdheid. Een echt gesprek voeren. De kwetsbaarheid omdat je als eerste je naam moest geven…..mooi! Het klinkt natuurlijk allemaal nogal bejaard. De VVD in Ede, de fractie die voor de helft uit 65 plussers bestaat, vind het in ieder geval nogal ouderwets. Ze willen graag dat als de gemeente belt dat je dat op een schermpje ziet staan. Ik heb werkelijk geen enkel idee wat de toegevoegde waarde daar van is. Ga je dan anders opnemen?  Of ga je helemaal niet meer opnemen? Ga je je stem verlagen om meer indruk te maken? Misschien zelfs je ook je meisjesnaam gebruiken om adellijk over te komen? Wat is dat voor raars?

Transitie jeugdzorg, gemeentelijke financiën, de Participatiewet, Sportservice….Ik kan 100 zaken opnoemen die belangrijker zijn dan nummerherkenning. In gedachten zie ik twee bejaarden elkaar lachend op de schouders slaan tijdens een fractievergadering  als ze dit geweldige punt van kritiek hebben verzonnen om naar de EdeStad te kunnen sturen. Dit is oppositie voeren anno 1968. Zo geef je het VVD-bashen weer een nieuwe impuls. Dom, dom, dom.

Wie kan ik hierover bellen?

Raadsvragen

Zo, weer terug van vakantie. Via kranten in de losse verkoop bleef ik iets op de hoogte van het nieuws. Nu las ik dat burgemeester Jozias van Aartsen van Den Haag, bij zijn terugkomst van vakantie, verantwoording moest afleggen over demonstraties die in zijn afwezigheid zijn gehouden. De één was pro-Hamas waarbij borden te zien waren met ‘hakenkruis=davidster’ en de Hitlergroet werd gebracht.

Verder werd er “Dood aan de joden” gescandeerd. Bij de andere gingen sympathisanten van ISIS, een islamitische terreurbeweging die dood en verderf zaait van ongekende allure, de straat op. Dit mag blijkbaar in het land waar de gelaatskleur van piet tot nationaal debat is verheven. Ik vroeg mij al lezende af hoe het hiermee in Ede eigenlijk zit? Wij hebben hier ook wel een aantal personen binnen onze gelederen waarvan ik vermoed dat ze genoemde ‘clubjes’ ook wel een warm hart toedragen.

Wat als ze dit nu hier laten blijken zoals in de Haagse Schilderswijk? Is er al eens over nagedacht mocht zo’n situatie zich hier voordoen? Ligt er dan een draaiboek klaar? Breekt onze burgervader zijn vakantie hiervoor af? Gaat ons college zulke demonstraties bij voorbaat verbieden of moet er eerst gewacht worden tot het escaleert? Want voordat je het weet ben je van burgemeester in vakantietijd er eentje in oorlogstijd als de zaak uit de hand loopt.

Dus vragen genoeg. Lijkt mij wel een mooi klusje voor Burgerbelangen of anders voor de Edese VVD. Die hebben de laatste tijd het stellen van vragen tot ware kunst verheven en weten dus intussen wel de weg. Ik kan zelf namelijk die anonieme ambtenaars van gemeente Ede niet telefonisch bereiken…

Groeipunt

Toen mijn geboortedorp een heus kunstwerk kreeg was het gemor niet van de lucht. “Wat stelt het eigenlijk helemaal voor? Moet zoiets nu echt 25.000 gulden kosten? Een beetje beton en wat verf, ik had het voor veel minder ook wel kunnen maken!” Ik moest hier aan denken toen onlangs Ede een nieuw kunstwerk rijker is geworden. ‘Point-Growth’ is de naam en is gemaakt door de Koreaan Lim Dong Lak.

Nu was in dit geval de prijs van deze kunstzinnige aanwinst geen reden tot maatschappelijke onlusten. Het is geschonken aan de gemeente, dus gezever over weggesmeten gemeenschapsgeld is dan ook overbodig (een gegeven paard etc.). Nee, het is meer de locatie die stof op deed waaien. Naast de oude kerk zou het geplaatst worden maar daar staat sinds jaar en dag de (zeer traditionele) oliebollenkraam.

Pal voor de kerk was ook weer geen optie want zo’n ding ontsiert dan het straatbeeld. De meningen waren verdeeld en de ‘tegenstanders’ riepen natuurlijk het hardst. Nu maakt een beetje kunstwerk emoties los en ontstaat er ‘gedoe’ natuurlijk. Hierin schuilt dan ook een essentiële functie van kunst en de bedenker kan dan ook tevreden zijn.

Toen trouwens het kunstwerk in mijn geboorteplaats dreigde te verdwijnen door herindeling van de dorpskern klonk er weer onvrede. “Dat mag in geen geval want het hoort helemaal bij het dorpsgezicht!” Het zal dan ook een kwestie van tijd zijn dat ons nieuwe kunstproject en haar locatie even vanzelfsprekend zullen zijn als die van de oude kerk in het centrum van Ede.

Tot die tijd, geniet er van of irriteer u mateloos bij elke passage van dit emotionele groeipunt in de beleving van de Edese kunsten…

Foto gemaakt en beschikbaar gesteld door Arjen Droog.