Liefde In Voetballand

Het huidige betaalde voetbal is een spel van passanten. Aanschouw de selectiefoto voorafgaande aan elke nieuw seizoen. Kaarsrecht met z'n allen op een rij. De vette glimlachen schitteren in de lens. Nu nog wel. Een paar wedstrijden op rij met tegenvallend resultaat. De trainer is wetmatig de eerste. Gepasseerde spelers morren en worden verhuurd. Aan de beteren wordt getrokken. Zodra het genoeg geld oplevert laat de clubleiding ze gaan. Volgend seizoen weer de helft nieuwe gezichten op de kiek. Bouwen aan een elftal... een schier onmogelijke opgave.

Spelers die jarenlang bij een club blijven, ze zijn schaars. De geldbuidel rammelt altijd wel ergens. Dan weet je het wel. Voordat hij in Enschede neerstreek had hij in tien jaar elf clubs versleten. Het leek een jaartje FC Twente te worden en dan weer op naar de volgende. Toch werd het voorspelbare patroon doorbroken. Zeven seizoenen lang maakte hij deel uit van de selectie. Zeven jaren het predikaat goaltjesdief. Hij leefde er onder een warme deken. Ze mochten allemaal wel gaan als hij maar bleef. Dat deed hij. Voor voetbalbegrippen heel erg lang.

In 2011 kwam dan toch het afscheid. Afbouwen in Amerika. Maar de deken was daar te klein. Tocht doet dan afbraak aan het genot. De spelvreugde verstilde. Het doorlopende contract werd ontbonden. De Congoleze Zwitser had als voetballende nomade veel van de wereld gezien. Nu mocht hij zich op andere dingen gaan richten. Tijd om de afgelopen dans rond de bal te koesteren. Het was goed geweest.

Het bovenstaand fragment herbergt een ontroerend weerzien. FC Twente is in augustus 2011 in Portugal om tegen Benfica te spelen. Kansloos ging men ten onder. De herinnering aan de eindstand zal voor een aantal binnen de club wellicht snel vervagen. Het was de wedstrijd dat ze hem weer zagen. Oog in oog. Hij die hun zo veel vreugde had geschonken. Een speler waarvoor ze naar het stadion waren gekomen.

Zelden zo'n gemeende omhelzing gezien tussen een voorzitter en een oud-speler. De warmte en de liefde hier spreekt boekdelen. Het steekt schril af tegen het doorgaans kille klimaat in voetballand. Hele mooie beelden zijn hier gevangen. Niet geheel ondenkbaar dat we Blaise N'kufo nog wel eens terug zien in Enschede in een één of andere functie. Want hoewel hij zowel Congolees als Zwitser is zal niemand het hem daar kwalijk nemen. In een volle Grolsch Veste keihard roepen; "Je suis un Tuk-air!"

Tass Saada

In het Palestijns/Israëlische conflict is de stellingname vaak pro of contra. Eenzijdig wordt dan gekozen in deze lang voortslepende kwestie van geweldadigheden over en weer.

Prominente Nederlanders zoals Gretta Duisenberg en oud-premier Dries van Agt strijden voor de Palestijnse zaak. Een politicus als Geert Wilders is voorstander dat bepaalde gebieden alleen toebehoren aan het Israëlische volk.

Gisteravond ben ik naar een bijeenkomst geweest waar een opmerkelijk spreker het woord mocht voeren. Op korte loopafstand mocht ik het levensverhaal horen van een man die in het centrum van het conflict heeft gezeten. Iemand die eerder tot de PLO behoorde. Die zelfs aanslagen heeft gepleegd en Joodse mensen het leven heeft ontnomen. Dit alles voor de strijd van de Palestijnen om hun bestaansrecht en erkenning af te dwingen.

In zijn jonge jaren diende Tass Saada de zaak eerst als scherpschutter en later als persoonlijke chauffeur van Yasser Arafat. Hij was een jonge vent gedreven door woede en onbegrip. Geboren in Palestina maar op jonge leeftijd verhuisd naar andere landen in de Arabische regio. Nergens vond hij acceptatie. Het leven te geven voor de zaak van de PLO werd uiteindelijk zijn levensdoel.

Maar het liep anders. Om een, voor hem zelf onverklaarbare reden, is hij op een gegeven moment naar Amerika vertrokken. Door het huwelijk met een Amerikaanse kon er hij blijven. In de horeca maakte hij furore. Daar is hij later tot het christelijke geloof gekomen. Als Palestijn, en bekeerde moslim, had dit grote invloed op zijn visie aangaande de materie.

Hij bestuurde de bijbel grondig en voerde het geheel terug als religieus conflict. Zijn eindconclusie was dan ook zonder meer dat het Joodse volk recht had op de controversiële grondgebieden! Maar tegelijk geeft de bijbel ook aan dat de zogenaamde 'vreemdeling' hier ook ondergebracht moet worden. Het is dus een bijbelse opdracht voor de Joden om zich ook over het lot van de Palestijnen te bekommeren, aldus deze ex-terrorist.

Daarmee bevindt deze Tass Saada zich in een bijzondere positie. Voor radicale Palestijnen en orthodoxe Joden is dit een uitermate aanstootgevende boodschap. Verzoening en vreedzaam samenwonen is waar naar gezocht moet worden. Tegenwoordig steekt deze man dan ook geld, tijd en energie in projecten om dit na te streven. Om dus een heel ander geluid te laten horen. En dat deed hij o.a. hier in Ede als onderdeel van een tournee door ons land.

Het relaas van deze voormalige terrorist wist mij te boeien. In het (vertaalde) boek "Arafat was mijn held" is zijn levensverhaal te vinden. Bij het huiswaarts keren nog maar even een exemplaar aangeschaft. Ongesigneerd dat wel. De rij van mede-kopers voor het tafeltje waar achter hij had plaatsgenomen was mij iets te lang (of ik gewoonweg te ongeduldig).

Vrienden (0)

Eén keer trek je de conclusie
Vriendschap is een illusie
Vriendschap is een droom
Een pakketje schroot met een dun laagje chroom



De bovenstaande tekst behoort bij het refrein van het nummer Vriendschap waarmee de band Het Goede Doel in 1983 een grote hit had. In dit lied wordt op enigzins generaliserende wijze het broze karakter van vriendschap bezongen. Ik geloof daar niet zo in. Er zijn legio mensen die een hechte band hebben met één of meerdere personen. Die ook blijft als er hevige veranderingen in het spel zijn. Gewoonweg door dik en dun en onvoorwaardelijk.

Maar zo'n dertig jaar later is er een fenomeen waarbij de tekst wel de lading dekt. Waar je werkelijk het schroot door het chroomlaagje kunt zien. Waar grote vraagtekens oprijzen bij het begrip 'vriend'. Een geheel nieuwe dimensie heeft het woord gekregen. Waar ik het over heb? De opkomst van de zogenaamde sociale netwerksites.

Op zowel Hyves als Facebook heb ik een account. Dit met één groot hoofddoel... namelijk gevonden te kunnen worden. Ik wil de bezoeker attenderen op het bestaan van mijn weblog. Ik heb er nog bijgezet dat het verkrijgen van vrienden geen prioriteit heeft. Toch komt er zo nu en dan nog wel eens verzoekje binnen. Ik stuur dan een vriendelijk bedankje terug en motiveer mijn afwijzing (door de link naar dit artikel te sturen). Ik probeer dus de vriendenteller dan ook mooi op nul te houden!

Onlangs ging het echter mis. Facebook komt steeds op de proppen met 'mensen die jij misschien kent?' Een hele lange lijst wordt gegenereerd waarbij ik inderdaad zo hier en daar iemand voorbij zie komen die ik werkelijk ken. Ik heb toen blijkbaar ergens op geklikt met de muis. Een verzoek tot vriendschap is toen via vele bits en bytes onbedoeld bij iemand uit de lijst terecht gekomen.

Eventjes later kwam er al een berichtje dat het verzoek was geaccepteerd! De teller stond nu echt op één. Ik had een heuse vriend op Facebook. In dit specifieke geval een vriendin. Het bleek de jongere zus van een oud-collega van mij te zijn. Iemand die ik nog nooit eerder werkelijk 'off-line' heb gezien en gesproken. Het kan raar lopen in het land van het 'smoelenboek'.

Het gevolg was dat ik nu een lange reeks aan kleine berichtjes voorbij zag komen. Alledaagse beslommeringen kropen over het beeldscherm. Over een CD die net is beluisterd. Over de aankoop van nieuwe kleding. Over de poes van de buren. Over het tijdstip van opstaan. Over heel veel dingen die absoluut niet mijn interesse hebben. Ik wil dit gewoon niet weten!

Ik kwam dan ook resoluut tot een besluit. Drastische gebeurtenissen hebben drastische maatregelen nodig. Er restte nog maar één ding... deze persoon zal ik moeten 'ontvrienden'. Het klinkt heel onsympathiek, naar en vervelend, maar ik zag geen andere uitweg. Het digitale mes moest worden gehanteerd!

Maar zoiets is eenvoudiger gedacht dan uitgevoerd kan ik vertellen. Zo gemakkelijk als deze vriend was gekomen, zo moeilijk was het daadwerkelijk verwijderen. Ik zocht overal bij de instellingen maar nergens leek een logische weg te zijn. Dat is natuurlijk onderdeel van het goed doordacht concept achter Facebook. Want wie éénmaal binnenboord is moet daar ook blijven. Een gerichte google-actie bracht uiteindelijk een handleiding die het gewenste resultaat opleverde.

Verder gebruik ik deze sites om zelf zo nu en dan eens iemand (uit een ver verleden) te zoeken en een berichtje te sturen. Tijdens het navigeren en laveren kom ik opmerkelijke dingen tegen. Wat vooral opvalt zijn vaak puberende middelbare scholieren met onwaarschijnlijk hoge aantallen 'vrienden'. Blijkbaar kun je hiermee indruk maken. Het goed lezen van alle berichten en overal adequaat op reargeren is dan ook onmogelijk lijkt mij. Laat staan dat er überhaupt nog tijd overblijft om naar school te gaan.

Ik zie ook dat mensen een veelvoud aan 'vrienden' hebben maar dat er nooit enige activiteit te bespeuren is. Bij het aanklikken van de sectie 'prikbord' is er een lange lijst te vinden van personen waarmee men vriend is geworden. Maar daar blijft het dan ook bij. Geen berichtjes om anderen iets te laten weten. Geen geplaatste foto's of linkjes naar interessante items op het internet. Het is alsof je een telefoonaansluiting hebt maar nooit iemand belt of gebeld wordt.

Ik las onlangs dat het zelfs mogelijk is om vrienden te kopen. Het moet niet veel gekker worden. Aanschouw al die onwerkelijke aantallen vrienden op sociale netwerksites. De geringe diepgang die het vaak bezit. Het is een hype, een grote luchtbel. Een grote illusie. Inderdaad een pakketje schroot, maar dan al wel met een bladderend laagje chroom.

Zo'n buitenproportionele schare aan internettende vrienden staat dan weer in schril contrast met mijn aantal van nul. Maar één ding is zeker... er is door mij over nagedacht. Het is onderdeel van een bepaalde visie. Vele honderden, ja soms zelfs over de duizend vrienden of juist niet één? Ik heb heel bewust voor de laatste optie gekozen. Hoef ik ook niet bij elk vriendschapsverzoek een afweging te maken. Is ook wel heel aangenaam!

A Minimalist By Nature

Een waarschuwing vooraf:

De nu volgende tekst bevat veelvuldig Engelse woorden, uitdrukkingen en zinnen. Voor degene die zich ergert aan de grote invloed van deze taal op het Nederlands is onderstaand artikel dan ook niet geschikt. U wordt dan ook sterk afgeraden nu verder te lezen.

"For those who don't care... just enjoy!"


Dat een aantal mensen van buitenlandse afkomst maar moeilijk integreren in de Nederlandse samenleving is het intrappen van een open deur. Voor sommige autochtone Nederlanders is dat zelfs een reden tot een steeds terugkerende ergernis. Dat mensen hier jarenlang kunnen wonen zonder de Nederlandse taal te beheersen. Een bekentenis van mijn kant... ook ik heb schuld aan spreken met buitenlandse personen in hun moedertaal in plaats van het Nederlands. 'Shame on me'.

Bij een bedijf waar ik heb gewerkt heb ik Dennis leren kennen. Hij woonde al ruim meer dan 10 jaar in het midden des lands maar sprak alleen maar Engels. Hij communiceerde eigenlijk alleen maar met mensen, zowel privé als op het werk, die deze taal ook machtig waren. Dat geeft een enorme beperking in de actieradius, maar daar leek hij (en zijn vrouw) niet erg mee te zitten. De paar contacten die het wel opleverde waren des te intensiever en voor hun gewoonweg voldoende. "A rich man is a man with friends" sprak hij vaak, en dat hoefden er dan persé ook niet veel te zijn.

Dennis is geboren en opgegroeid in de streek rond het Engelse Carlisle. Op een gegeven moment zijn hij en z'n echtgenoot per motor naar Griekenland vertrokken. Daar hebben ze een paar jaar, met allerhande bezigheden, een eenvoudig maar goed leventje kunnen leiden. Na terugkomst in hun vaderland zijn hij en zijn wederhelft later weer vertrokken met Nederland als bestemming. Via Amersfoort zijn ze uiteindelijk in Barneveld neergestreken.

Als uitzendkracht had hij een baantje als productie-medewerker gevonden bij het bedrijf waar ik net als operator was begonnen. Op mijn eerste werkdag lagen bijna alle productieprocessen stil en werd ik gedetacheerd bij een afvullijn om het eindprodukt in dozen te doen. Ik maakte kennis met Dennis die naast mij stond. De klik tussen ons was een feit. Vanaf dat moment hadden we samen eigenlijk 'never a doll moment'.

Ik beschouwde onze interactie dan ook als een uitstekende manier om mijn spraakvaardigheid van de Engelse taal te onderhouden en te verbeteren. Of dat politiek, ethisch of uit welk ander soortig gezichtspunt correct is laat ik dan maar even buiten beschouwing. Daardoor kan ik nu verslag doen van een markante persoonlijkheid die ik heb mogen ontmoeten en leren kennen.

Dennis noemde zich "a minimalist by nature". Iemand die met weinig tevreden is en absoluut geen hang heeft naar luxe dingen. Geen sterke consumptiedrang dus en al helemaal niet iemand die het najagen van een carrière als levensdoel heeft. Hij was tevreden met een gering salaris. Het moest genoeg zijn om de huur te betalen, goed van te kunnen eten en drinken (especially beer) en zo nu en dan iets leuks te kunnen doen. Verder had hij geen hoogdravende idealen op zijn verlanglijstje staan.

Als hij eenmaal aan de praat was ratelde de ene anekdote na de andere uit zijn mond. Hij kon smakelijk verhalen over personen en gebeurtenissen uit zijn verleden. Over ruim vijftig jaar belevenissen in het Verenigd Koninkrijk, Griekenland en Holland, zoals hij ons land steevast noemde. 'The Netherlands' kwam niet in zijn vocubalaire voor.

Door mij is hij eigenlijk intensief zich bezig gaan houden met het ontwerpen van een eigen 'website'. In eerste instantie had het er op geleken dat er nooit een 'personal computer' bij hem thuis zou komen te staan. Op een gegeven moment (voordat ik er werkte) werd er onder het personeel gepeild wie wel wat zag in het opzetten van een PC privé-project. Een computer kon worden aangeschaft door betaling van snipperdagen met daarbij een leuk belastingvoordeel. Er bleek maar één iemand op tegen te zijn... dat was Dennis.

Maar na verloop van tijd kreeg hij een afgedankt exemplaar van iemand. Veel deed hij er in eerste instantie niet mee. Toen hij van mij hoorde dat ik mij wel bezighield met 'webdesign' was z'n interesse gewekt. Dat wou hij ook en ik hielp hem graag op weg. Binnen 'no-time' had hij het onder de knie. Regelmatig kwam hij gewapend met een diskette naar het werk om mij trots zijn laatste vorderingen te tonen.

Een werkelijk belangrijk aspect van het werken met een PC was voor hem het heel netjes houden van de vele directories, programma's en persoonlijke bestanden. Met een bijna ziekelijke precisie onderhield hij het geheel. Als er ook maar iets op de harde schijf stond, wat in zijn ogen onnodig beslag op de 'disk space' had, was verwijdering al een feit. Hij noemde zichzelf dan ook een "compulsive deleter". Dat er daardoor wel eens iets te gauw de prullenbak in ging moge duidelijk zijn.

Bepaalde uitspraken van Dennis zijn mij ook goed bijgebleven. Als we samen werkten en de pauze bijna daar was wilde hij altijd iets eerder naar de kantine. Dit om de grote stroom, van vooral mensen van allochtone afkomst, voor te zijn die dan een lange rij voor de koffieautomaat gingen vormen. Hij maande mij dan ook vaak om mee te gaan met de woorden; "Hurry up before the taliban rushes in!".

De pauze was voor hem slechts de tijd om voornamelijk te praten en te drinken. Ik stond altijd weer verbaasd hoe weinig eten hij voor een hele werkdag bij zich had. In een soort van trommeltje, ter grootte van een gezinspak lucifers, zat al zijn voedsel. Het moge duidelijk zijn, Dennis bezat dan ook geen grammetje vet. Bij het einde van de pauze sprak hij dan weer vaak heel cynisch; "So, back to paradise".

Soms als ik een vrij neutrale zin had beëindigd wilde Dennis deze nog wel eens vervolgen met de quote; "Said the actress to the bishop". Het geheel kreeg daardoor een geheel andere lading dan dat mijn bedoeling was. We konden er dan vaak samen smakelijk om lachen.

Hij wist gewoonweg heel veel over allerlei onderwerpen. Op een één of andere manier wist hij ook vaak een connectie te maken met zijn geboortestreek. Bijvoorbeeld als het in een gesprek ging over de eerste maanlanding. Hij wist dan weer te vertellen dat de familie van Neil Amstrong oorspronkelijk afkomstig was de regio waar hij geboren was. Na een aantal van dit soort voorvallen spraken wij dan ook al gauw een beetje spottend van 'Carlisle... center of the universe!'

Andere zaken deed hij af als "That's just trivia". Onnodig om te weten, heb je niets aan. Daaronder schaarde hij dan ook datums van verjaardagen, trouwdagen en andere heel persoonlijke momenten gedurende het jaar. Daar had hij dan echt geen weet van. Op een keer vertelde hij dat zijn vrouw de vorige dag chagrijnig was geweest. Hij kon niets bedenken waar dit nu aan zou kunnen liggen. Toen ging er opeens een lichtje bij hem branden. In deze tijd van het jaar is ze wel jarig!

Ik keek hem verbaasd aan en veronderstelde dat hij toch wel wist wanneer zijn echtgenote jarig is? Nee, hij wist het echt niet! Op dat moment was tijdelijk een (Schotse) kennis van hem verderop aan het werk. Dennis richtte zich tot hem met de vraag; "When is my wife's birthday?" Verbazingwekkend noemde de man een datum die nog een veertien dagen in het verschiet lag. Een zucht van verlichting slaakte Dennis... het was gelukkig nog niet te laat!

Hij had zondermeer veel ontzag voor haar. Ze was maar klein van gestalte maar daar tegenover zeer pittig van aard. Soms had Dennis het sterke vermoeden dat hij door iets thuis in de problemen ging komen. Hij sprak dan ook in dat soort situaties vaak, de iets met angst doordrenkte woorden; "She will give me shit!"

Op het werk was Dennis de man van de zelfgemaakte hulpstukken om bepaalde werkzaamheden gemakkelijker te maken. Als hij mij soms ergens met iets zag prutsen dan bood hij hulp. "This is my latest invention" sprak hij dan en haalde ergens een stok vandaan met iets van metaal er aan gemonteerd. Dit had hij dan al eens eerder zelf in de werkplaats gefabriceerd. Op diverse plekken binnen het bedrijf lagen dan ook zijn technische creaties ergens verstopt.

Dennis kon ook altijd geanimeerd vertellen hoe hij vroeger als bassist in diverse bandjes had gespeeld. Ook als acteur had hij ervaring als was het maar minimaal te noemen. Hij was dan ook lid van een motorclub waarbij de leden als figurant hadden gediend bij de opname van de film Flodder 3. In een bepaalde scene mept een vrouwtje met haar handtas op één van 'bikers' los... en dat was Dennis dus.

Plotseling was hij vertrokken. Zijn oudere en alleenstaande broer had een woning gekocht waar Dennis en vrouw in konden gaan wonen. Zo had de broer de garantie van verzorging mocht hij in de toekomst hulpbehoevend worden. Het was een 'offer they couldn't refuse'. Het lijkt er op dat het verblijf in het Verenigd Koninkrijk nu definitief is.

In ieder geval heb ik Dennis leren kennen als een boeiende persoonlijkheid waarmee het goed vertoeven was. Zijn houding in het leven en de manier hoe hij met anderen omging zijn bewonderingswaardig. We hebben een aangename tijd samen gehad daar in het Barneveldse. 'Thanks and cheers Dennis!'

De Ideale Baan...

In de meer dan 25 jaar dat ik operator ben is de variatie aan werkzaamheden die ik heb verricht groot te noemen. Van de hele dag tubes lijm in doosjes stoppen tot het ontwerpen van grafische displays en het implementeren van regelkringen in een nieuw besturingssysteem.

Van de hele dag rennen, vliegen en draven tot rustig achter beeldschermen zitten om processen in goede banen te leiden. Van het werken in een stoffige, lawaaïge en stinkende afdeling tot het aangenaam vertoeven in een luchtgeconditioneerde controlekamer met fijne muziek op de achtergrond.

Bij alle bedrijven waar ik als operator heb gewerkt waren er bordessen of etages. Elke dag trappen op en af en dat heel vaak. Vele meters maken langs machines, apparatuur en afdelingen. Lopend weer even iets halen of wegbrengen. Menigmaal op een de heftruck klimmen en er weer af. Zakken storten of vaten legen met pure spierkracht. Een zware lading met een handpallettruck verplaatsen. De arm- en beenspieren worden elke dag weer veelvuldig belast.

Een aantal beeldschermen, monitoren en diverse soorten metingen in de gaten houden. Veel getallen, waardes en gewichten in je hoofd moeten hebben. Diverse processen gelijktijdig besturen. Continu bezig zijn met planning. Steeds weer bewust handelen in verband met gevaarlijke stoffen en situaties. Veelvuldig rekening houden met anderen die ook van de werkzaamheden van jou als operator afhankelijk zijn. De aanslag op je denk- en handelingsvermogen is dan ook vaak niet gering.

Gemiddeld genomen bestaat de arbeid van een operator vaak uit een goede wisselwerking tussen fysieke inspanning en een portie stevig denkwerk. Het vergt inzet van zowel lichaam als geest. Beide in een goede balans zijn gewoonweg nodig om goed te kunnen functioneren. Dat brengt mij bij de gedachte dat de operator misschien wel de ideale baan heeft bekeken in het licht van de gezondheid en het algemeen welbevinden!

Eigenlijk zou ik nu iedereen moeten oproepen om ook voor dit mooie beroep te kiezen. Maar tegelijk bedenk ik ook dat verreweg de meeste functies voor operators in een één of andere vorm van onregelmatige dienst plaatsvindt. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dit op lange termijn geen goede zaak is voor zowel lichaam als geest. En dat is dan weer een fikse streep door de rekening.

Operator... misschien dan toch niet de ideale baan?
Maar het blijft wel een heel mooi beroep!

Rectificatie...

Het schrijverschap zit voor mij in de lift. Niet dat het lezersaantal van de Winkelhaak naar een recordhoogte is gestegen.

Ook niet dat ik al veelvuldig op straat herkening ondervind. Er liggen ook geen contracten klaar zodat ik minder uren als operator kan gaan maken. Nee, het ligt op een heel ander vlak... er is van mij een heuse rectificatie geëist! Kijk, dit is nu een grote stap voorwaarts.

Onlangs kreeg ik een schrijven van advocatenbureau B. Moscofiets naar aanleiding van de column Qualtity Control. Er wordt gesteld dat de client, waarvoor men werkt, eenzijdig wordt neergezet en het geheel een inbreuk op zijn privacy heeft. Om wie het gaat is niet duidelijk want vrijgave van identiteit wil deze persoon niet geven. Dit omdat er veel publieke belangstelling zou kunnen ontstaan wanneer de binnen- en buitenlandse media zich op deze zaak zou werpen!

Maar het is de eisende partij duidelijk om iets anders te doen. Ik citeer de volgende regel uit de correspondentie met het advocatenbureau: "Er kan natuurlijk ook nog altijd onderhandeld worden over een riante vergoeding". Kijk, daar komt de aap uit de mouw. Inbreuk op privacy en éénzijdigheid? Dacht het niet!

Ik heb gereargeerd door te stellen dat zolang de identiteit van de client onbekend is, ik nergens aan ga voldoen. Verder heb ik zowel de advocaat als zijn client uitgedaagd om aan te geven waar er in het gewraakte artikel feitelijke onjuistheden staan. Tot nu toe is het stil gebleven...

De winst van dit alles is dat kan profiteren van deze affaire. Bij menig schrijver of columnist is de carrière in een stroomversnelling gekomen na zo'n akkefietje. Ik bevind mij nu dan ook in een illuster gezelschap van mensen wiens pennevruchten tot een heuse controverse hebben geleid. Het is maar klein... maar het is er toch ééntje!

Mocht deze zaak nu aantoonbaar het begin van het grote succes voor mij als schrijver zijn, dan ben ik niet te beroerd om als dank een (smakelijke) tegenprestatie te leveren. Maar dan moet ik wel weten met wie ik van doen heb natuurlijk...

Cohen In Het Fries

Een poosje geleden heb ik de in 2008 uitgebrachte CD/DVD Cohen In Het Fries gekocht. Een twaalftal nummers van de Canadeze singer/songwriter Leonard Cohen is voorzien van een friestalige tekst en vertolkt door een gelijk aantal bekende dan wel meer onbekende zangers en zangeressen.

Voor mij persoonlijk is As It Jo Wil Is gezongen door Gerrit Breteler het mooiste nummer op dit album. Slechts begeleid door piano en accordion weet hij een gevoelige snaar te raken. Iets dat ik al eerder had met het nummer Hurt van Johnny Cash. Beide nummers zijn dan ook aanraders van mijn kant.


As it jo wil is
Dat ik gjin taal mear hie
En myn stim stil is
Sa as it eartiids wie
Dan sil ik swije
Sa dat it stil is
In wink sil ik krije
As it jo wil is

As it jo hân is
De wiisheid no
Fan ‘t fertoarke strân is
Dan sjonge ik foar jo
Hoe ’t it fertoarke strân is
It liet op ‘e tonge
As it jo wil is
Lit my dan sjonge

En as it wurd wier is
En stimmen ferstomme
Elts jubeljend blier is
Lit de floed dan mar komme
En as it dan stil is
En doelleas de siel
As it jo wil is
Meitsje ús hiel

En as it dan stil is
En doelleas de siel
As it jo wil is
Meitsje ús hiel

En rin mei ús mei
En hâld ús fêst
Skuor ús der by
Yn it ljocht op it lest
It ferslinterjend ljocht
Dat ferpletterjend stil is
Mar de moarntiid brocht
As it jo wil is

As it jo wil is