TT Strikes Again...

Vrijdagavond 23 maart jongstleden was het wederom zover. De jaarlijkse kennisquiz, georganiseerd door de personeelsvereniging van het bedrijf waar ik werk, was weer een feit.

Om maar weer in wielertermen te blijven: We stonden dit keer aan de start in de felbegeerde regenboogtrui. De vorige editie was door ons gewonnen (zie hier voor verslag) en dat schiep voor deze keer torenhoge verwachtingen. Aan de top komen is niet gemakkelijk maar handhaving is wellicht nog moeilijker.

Ons team mocht één nieuw lid verwelkomen en redelijk ontspannen gingen we als zestal van start. De eerste woorden van de allereerste vraag hadden nog maar net de mond van de quizmiss verlaten of er stond al een antwoord op papier. Ook de tweede stond al voordat de vraag goed en wel was gesteld. Het leek een gemakkelijke en gelopen koers te worden. Met twee vingers in de neus dus.

Maar niets bleek minder waar te zijn. De blanke ruimte waar de antwoorden op vraag drie, vier en vijf moesten komen te staan bleven heel lang leeg. We hingen achteraan het peleton aan het elastiek. We moesten in de beginfase van de koers al vol op de pedalen om toch maar enigzins aan te kunnen klampen. Het anagram van de naam van een succesvolle vrouw staarde ons lang aan maar het antwoord bleef uit.

Maar we kwamen op gang en het 'treintje' van ons als renners in de koers der kennis denderde voort. We kregen aansluiting en halverwege de vragen hadden we ons voorin het peleton genesteld. We verkeerden in de tweede positie maar wisten dat we nog vol aan de bak moesten om mee te kunnen. Goed loeren naar de naaste concurrentie en op het juiste moment proberen afstand te nemen.

We kregen onderweg ook nog met een voor ons nieuw fenomeen te maken. De vraag naar de naam van de rubriek in de Viva waarin iemand haar/zijn naakte lichaam beschrijft leverde spontaan drie verschillende antwoorden op. Alle drie bedenkers waren heel zeker van de juistheid. Na onderling overleg twee geschrapt en de derde als antwoord genoteerd. Je kunt het jezelf als team dus ook moeilijk maken!

Maar op alle vragen hadden we uiteindelijk een antwoord op papier. Met de finish in zicht niet meer omkijken maar voluit op de pedalen. Vermenigvuldig het aantal landstitels van AZ maal het aantal Friese elfsteden die met een S beginnen en trek daar het aantal periodes van een ijshockeywedstrijd van af. Het was nu er op of er onder, één kleine hapering en het zou voorbij kunnen zijn.

2 x 3 - 3 = 3 vulden we in. Nu was het nog maar een kwestie van 'rechtdoor naar school en kantoor' zoals Mart Smeets zoiets dan orakelt. Moe gestreden gleden we over de eindstreep. We bleven lang in onzekerheid over de afloop. De jury nam de tijd om de uiteindelijke millimetersprint te bestuderen. En wat bleek... wij, het team TanaTijgers, waren wederom eerste geworden!

Het enige dat nog roet in het eten kan gooien is dan ook de dopingcontrole. In het professionele wielrennen moeten ook wel eens grote overwinningen worden geannuleerd is er nadien sprake is geweest van stimulerende middelen. Want het moet gezegd... we waren die avond wel degelijk onder invloed van iets van zelfverzekerdheid en een goed collectief humeur.

Nu vervolgens ons maar eens gaan richten op de drieklapper. In de voetsporen van Merckx, Indurain en Armstrong wordt het weer een jaar van keihard goed ogen en oren openhouden. Bijblijven op het gebied van kunst, cultuur, politiek, wetenschap en nog 500 honderd andere zaken. Want je weet maar nooit wat ze de volgende keer weer gaan vragen...

Toekomstvisie Ede 2025

Al op de basisschool had ik interesse in politiek. Terwijl mijn klasgenoten amper de naam van de minister-president kenden was ik al op de hoogte van alle partijen en bijhorende ideologie en de namen van de voormannen. Toch heb ik in mijn leven nog nooit een vergadering 'bijgewoond' waarin politiek bedreven wordt.

Tot afgelopen week. Live heb ik via de internetsite van Ede-TV de raadsvergadering (gedeeltelijk) gevolgd. Simultaan had ik ook de twitter-account open staan. Een heel nieuwe en aardige belevenis. Terwijl een spreker van partij A aan het woord is vliegen de tweets van leden van de fracties B en C al over het www. Woordvoerder van A gaat vervolgens zitten en bekijkt hoe er is gereargeerd. Vervolgens twittert deze er als tegenreactie ook weer vrolijk op los. Heel transparant allemaal.

Aan de orde was onder andere de beleidsvisie Ede 2025. Voor de komende 13 jaar is er concept opgesteld. Er is uitvoerig gesproken met verschillende personen en instanties op allerlei maatschappelijk gebied. De politieke partijen hebben inbreng gehad in de te volgen koers. De burgemeester was toch wel een beetje trots op het concept dat uiteindelijk na lang en breed beraad uit de bus is gekomen.

Vervolgens is deze in de raad besproken en na wat kleine schermutselingen over 'punten en komma's' in stemming gekomen. Het hele plan is dan ook eigenlijk één groot maatschappelijk en politiek compromis en bevat daardoor voornamelijk de hoofdlijnen die de komende jaren gevolgd zullen worden. In detail uitwerken is dan ook, gezien de brede inbreng, een onmogelijke opgave.

Maar gezien de manier van totstandkoming zou ik willen zeggen: Kun-je-het-nog-democratischer-krijgen? De motie over Ede 2025 werd dan ook door alle partijen aangenomen behalve door de fractie van D'66. Dat komt bij mij dan weer een beetje heel merkwaardig over. De democraten pleiten doorgaans voor helderheid, transparantie en brede maatschappelijke inbreng. Ze hadden bij wijze van spreken hun vingers wel moeten aflikken bij deze manier van werken.

Geen achterafkamertjespolitiek, geen geheime deals maar een breed gedragen akkoord over de te volgen koers. Wat wil je nog meer? Hanteerde niet juist D'66 in het verleden de slogan 'het redelijk alternatief'. Nu... de aangenomen motie Ede 2025 valt juist onder deze classificatie. Iedereen lijkt dat hier in Ede te begrijpen behalve dan de geestelijke nazaten van Van Mierlo.

Naar aanleiding van deze column reactie ontvangen uit de hoek van de Edese D'66. Zie hier de beweegredenen waarom er tegen het visieplan Ede 2025 is gestemd.

Bruisend Ede

Te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken. Dit is eigenlijk de situatie waar het huidige Ede zich in bevindt.

Als enorme groeikern wil men zich graag profileren. Althans een deel van de Edese gemeenschap is van mening dat er zaken moeten worden aangegrepen om boven het maaiveld uit te gaan stijgen.

Onder de schare bij wie de vernieuwings- en expantiedrang bezit heeft genomen is het toverwoord dan ook 'bruisen'. Dat moet Ede gaan doen. Tja, wanneer bruist iets? Wat moet er precies gaan gebeuren om een 'doodgeslagen' drankje van wervelende bubbeltjes te voorzien?

Allereerst zijn er onlangs wat ludieke acties gestart. Zo wil de Edese jongerenraad stadsrechten aan gaan vragen. Ja.. u leest het echt goed! Een historisch recht dat al heel lang niet meer bestaat, maar waar men nu toch de aandacht voor wil vragen. Verder is men hier naarstig op zoek naar een echte stadsdichter.

Want lees ik... dat heeft Wageningen ook. Met een wel heel scheef oog wordt naar de benedenbuurman gekeken. Die is dan wel iets kleiner behuisd maar heeft toch mooiere spulletjes achter de voordeur. Handelen met iets van jaloezie kan de initiatiefnemers van beide zaken niet ontzegd worden.

Want laten we eerlijk zijn. De meeste Nederlanders kennen Ede naast Epe alleen maar uit kruiswoordpuzzels. Plaats in Gelderland - drie letters. Nee, dan spreekt Wageningen veel meer tot de verbeelding. Oudere landgenoten weten dan hotel De Wereld te noemen.

Daar waar de onderhandelingen voor de capitulatie door de Duisters, onder toeziend oog van prins Bernhard, heeft plaatsgevonden. Daar waar een toonaangevende universiteit op landbouwgebied staat die wereldwijd bekend is. Er is zondermeer iets van afgunst in het spel in het verlangen om Ede wat nadrukkelijker op de kaart te krijgen vermoed ik.

Dan even terug naar het bruisen. Ik heb al begrepen dat men dat vooral wil gaan zoeken in het uitgaansleven en het winkelaanbod. Dat is hier natuurlijk wel voldoende aanwezig op zes dagen in de week maar nog niet volledig op de zondag. Ik hoorde laatst de opmerking van iemand die 'half Ede' was tegengekomen tijdens de openstelling van de winkels op de dag des Heren in, u voelt hem al aankomen... Wageningen.

Ede is nu een gemeenschap waar zo ongeveer de andere 'helft' op partijen heeft gestemd die voor handhaving van de zondagsrust zijn. Dus alle activiteit om dit te doorbreken zal nu eenmaal op grote weerstand stuiten. Verder is er nu een geluid uit een geheel andere hoek gesignaleerd dat een bruisend Ede helemaal niet meer ziet zitten!

Dat heeft dan niets met het bruisen op zich te maken maar wel met  het voortbestaan van Ede. Groen Links/Progressief Ede heeft een idee hierover gelanceerd. Deze lokale partij ziet namelijk grote voordelen aan de horizon verschijnen als onze geliefde woonplaats op termijn gaat fuseren met, u voelt hem wederom al weer aankomen... Wageningen.

Ik wil best initiatieven aandragen en meedenken welke soort bruistabletjes er in Ede nodig zijn. Maar dit alleen onder twee strikte voorwaarden. De dosering vindt plaats op zes werkdagen en de zevende blijft gehandhaafd ter bezinking. Verder alleen toegevoegd als er EDE op het glas staat vermeld! Die in 0317 redden zich wel. Dat doen ze al sinds mensenheugenis, al ver voor ze stadsrechten kregen.

Ik wil hierbij dan ook dit glas heffen op een sprankelende toekomst voor Ede en haar inwoners. Ik ga het nu eens intensief en geheel kostenloos laten borrelen in mijn bovenkamer. Daar moet binnenkort wel een mooi bruisend lijstje het gevolg van kunnen zijn. Wel om denken dat er niets op staat dat ze in Wageningen al hebben natuurlijk...

Aangenaam Verpozen...

Zomaar een klein berichtje uit één van de Edese lokale kranten. Heel veel glijden er vaak ongelezen voorbij. Bij deze echter stopten mijn heen en weer bewegende pupillen abrupt. Anders gezegd: het trok mijn volle aandacht!

Een aantal (m)Edenaren hebben zich in een oranje hesje gehuld en zijn gewapend met een 'knijpbek' zwerfvuil te lijf gegaan. Hulde voor dit initiatief. Hierbij een virtuele pluim/duim van de redactie van de Winkelhaak. Hopelijk inspireert dit anderen ook zoiets te gaan doen of nog beter... nooit meer rotzooi op straat achter te laten! Maar ik denk nu wel heel erg utopisch en lanceer hier een levensgrote illusie ben ik bang.

Ik heb in het verleden ook al eens een soortgelijk voorstel bij de gemeente Ede gedeponeerd. In ruil voor een extra 'kliko' ben ik wel bereid regelmatig de woonomgeving van zwerfvuil te ontdoen. Wonend aan een doorgangspad waar vooral fietsende wijkgenoten gebruik van maken is het vaak raak. Al kauwend en drinkend worden de verpakkingen achteloos losgelaten of in de groenstrook gegooid.

Maar mijn verzoek is afgewezen. Men was wel bereid mij van wat plastic zakken te voorzien. Maar die mogen weer niet zo aan de weg worden gezet. De capaciteit van eigen afvalcontainer is met de cyclus van 14 dagen net niet toereikend om het extra afval hierbij te voegen. Dit plan om iets van burgerinitiatief te tonen is daardoor in de 'sudderstand' blijven staan.

Het is in ieder geval wel duidelijk dat er gelukkig wel burgers zijn die wat aan de problemathiek van het zwerfafval willen doen! Laat niet als dank voor het aangenaam verpozen de buurt de eigenaar van verpakkingen, niet bezorgd foldermateriaal en dozen. Want nog steeds geldt dat voorkomen beter is dan het te laten opruimen door een ander...

Samenscholingsverbod

De titel van deze bijdrage is zo'n lekker woord bij Scrabble of Wordfeud. Vooral als er dan ook nog eens onder één van de letters een roze dan wel rood vlakje zit.

Maar voor de gemeente Ede is het echt geen onderdeel van een spelletje. Men wil graag tot de SSVVG's van ons land worden gerekend. Maar een echte samenscholingsverbod vrije gemeente is men voorlopig nog niet.

Een poosje geleden leek het weer te kunnen. In wijk de Rietkampen werd het verbod tot samenscholing onlangs opgeheven. Al weer een hele tijd was er niets te melden dat deze wijkgerichte 'noodtoestand' rechtvaardigde. Maar nauwelijks was het opheffen wereldkundig gemaakt of de eerste auto stond in de brand. Het verbod werd per direct weer van kracht.

Ik woon in een ander gedeelte van Ede. In Veldhuizen waar ook al eens het verbod tot samenklonteren in het publieke domein tot een criminele activiteit werd gerekend. Na het opheffen bleef het gelukkig rustig. We kunnen als gezin weer rustig de straat op zonder met argusogen te worden bekeken door de inzittenden van een surveillerende politiewagen.

Feit is dat het fenomeen samenscholingsverbod als een soort van juridisch paardenmiddel wordt ingezet. Een keer waarschuwen en bij het negeren van aanwijzigingen kan de sterke arm van de wet de samenscholers vervolgens in de boeien slaan en afvoeren naar het politieburo. Ik pleit er hier dan ook voor dit middel breder in te gaan zetten.

Als ik het hier in Ede voor het zeggen zou hebben dan wist ik wel. Dan kwam er ook een samenscholingsverbod in de supermarkten van Bellestein. Dit voor zowel vakkenvullers als klanten die met elkaar in gesprek gaan en daarbij het gangpad met hun karren versperren. Dit soort gesprekken gaan over het algemeen toch nooit over dingen als kunst, cultuur, politiek of wetenschap om maar eens wat te noemen.

Tevens zou het moeten gelden voor de Edese viswinkel waar wij als gezin regelmatig haring, kibbeling en een gestoomde makreel gaan halen. Vaak loopt de wachttijd daar op door anderen die net voor ons op hetzelfde idee zijn gekomen. Ook voor de Mediamarkt en het marktplein zal het actueel worden als daar bepaalde artiesten optreden.

De eerste twee maatregels zijn dus voor persoonlijk gewin en de laatste meer voor het algemeen nut (lees zelfbescherming). En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar helaas is deze weblog de enige plek waar ik ook maar iets te zeggen heb. Het is niet anders maar ik kan daar mee leven.

Zolang er in Ede maar geen samenscholingsverbod van kracht wordt voor ontevreden, klagerige of zeurende columnisten... al is het er maar één. Want dan zou het einde pas echt zoek zijn!

De Eerste Step

Een poosje geleden heb ik me op het fenomeen Twitter gestort. Ik bekijk nu dus regelmatig korte berichtjes van allerlei mensen die op één of andere manier iets te maken hebben met mijn persoonlijke interesses. Naast kopstukken uit Den Haag volg ik nu ook politici die lokaal opereren.

Ik moet zeggen dat daardoor mijn belangstelling voor wat hier in Ede speelt meer is gaan leven. Bij de berichtgeving door de lokale kranten heb ik al gauw de neiging snel verder te bladeren. Maar nu kijk ik bijna dagelijks wat men mij te zeggen heeft en volg het hele Edese politieke gebeuren dan ook op de voet.

Onlangs had ik een soort van 'eureka' beleving en kwam spontaan het idee bij mij naar boven een heuse prijs hiervoor in het leven te roepen. Namelijk eentje voor de (S)terkst (T)witterende (E)dese (P)oliticus, oftewel de STEP Award. Hierbij slaat 'sterkst' dan op de inhoud van de tweets in combinatie met de hoeveelheid die het internet op wordt geslingerd.

Binnen de Winkelhaak is toen een werkgroep (ik dus) aan de slag gegaan om de bevindingen te noteren, te analyseren en vervolgens te rapporteren. Het uiteindelijke resultaat is dat, voor de eerste editie van deze prestigieuze prijs, mevrouw Marije Eleveld van de PVDA, als winnaar uit de (stem) bus is gekomen. Ik citeer een gedeelte uit het vuistdikke juryrapport:

Zij (Marije Eleveld) weet d.m.v. het medium Twitter een solide brug te slaan tussen de lokale politiek en wat er werkelijk onder de burgers leeft. Hierbij maakt zij geen onderscheid tussen leden dan wel sympathisanten van eigen partij en ideeën en reageert adequaat en zorgvuldig op de vele tweets aan haar gericht. Dat zij naast haar reguliere baan en al het raadswerk nog tijd vindt dit allemaal te behartigen heeft dan ook een raadselachtig karakter.

Tevens kan de werkgroep zich niet aan de gedachte onttrekken dat het gebruik van Twitter voor mevrouw Eleveld sterk verslavend van aard is. Bij een tweetloze dag van haar zijde ontstond er zelfs binnen de werkgroep de neiging om bij haar werkgever te informeren naar de status quo van haar gezondheidstoestand. Er zou toch niets ergs met haar aan de hand zijn...

Maar niet alleen passeren er politiek geladen berichtjes van haar de revu. Ook dingen van persoonlijke dan wel huishoudelijke aard glijden voorbij. Zo was onlangs bij haar tweets iets te lezen over een 'gruwelijk' plan. In huize Eleveld was nagedacht om een poster van gebraden kippeboutjes in het nachtverblijf van eigen hoenders op te hangen. Dit alles om de kakelende dames te 'stimuleren' de eierproductie gaande te houden. Want anders...

Gelukkig maar voor haar dat de Partij van de Dieren niet in de Edese raad vertegenwoordigd is. Die zou ongetwijfeld hierover mondeling dan wel schriftelijk vragen gaan stellen. Wellicht haar functioneren ter discussie stellen door een motie van afkeur in te dienen. Het blijft ronduit gevaarlijk voor een politieke carrière dat soort huiselijke ontboezemingen te ventileren.

In ieder geval wordt mevrouw Eleveld door de redactie van de Winkelhaak van harte gefeliciteerd met deze prijs. Helaas is er geen geldbedrag aan verbonden en is deze alleen maar symbolisch en ludiek van aard. Ook ga ik niet toezeggen op haar te gaan stemmen bij een volgende verkiezing.

Ik ben eigenlijk het tegengestelde van een zwevende kiezer, namelijk een betonnen dan wel loden variant. Mijn keuze staat voor de volgende keer al vast (tenzij die partij heel rare dingen gaat roepen of doen) en zij behoort nu eenmaal niet tot die club. Maar wellicht kan deze STEP nog functioneren als iets van vervoermiddel in haar verdere loopbaan.

De Winkelhaak hoopt in ieder geval dat zij haar nek blijft uitsteken voor de belangen van de Edese burger. Dat ze er als de kippen bij blijft om toe te schieten en te twitteren daar waar dat nodig is. Dat deze prijs een stimulans is om de tweets rijkelijk te blijven rondstrooien. Hopelijk raakt @Marijeeleveld door het toekennen van dit alles niet al te veel van de (politieke) leg. Want anders...