Tanaquiz...

"Ladies and gentlemen... we got 'em". Vandaag was het zo ver. De jaarlijkse kennisquiz van het bedrijf waar ik werk werd gehouden. Het was de vierde editie waar ik als deelnemer bij aanwezig was. Het team waar ik onderdeel van ben had al een vierde, derde en tweede positie op haar palmares staan.

Maar nog nooit werd het hoogste schavot betreden. Maar daar is nu verandering in gekomen. Binnenkort wordt de naam van ons team in het schild aan de voet van de wisselbeker gegraveerd.

 "Ik kijk er dan ook reikhalzend naar uit om dit jaar van die vermaledijde derde en tweede plaatsen af te komen" had al één van mijn teamgenoten voortijdig (wellicht profetisch?) uitgesproken.

Als de kennisquiz een wielerkoers was geweest waren wij de renner die direkt na het startschot ging demarreren. Hierna gestaag uitlopend op de rest. Halverwege kreeg hij van de wedstrijdleiding door dat hij een grote voorsprong had opgebouwd. Nu was het slechts een zaak van stevig doortrappen, vlak voor de finish rechtop gaan zitten, shirtje rechttrekken, handen in de lucht steken en de benen stil houden en over de meet rollen.

Maar de tweede helft van de koers zou moeizamer verlopen. Verzuring, de geselaars der pedalen kennen het fenomeen. We lieten steken vallen. Op de vraag welke beroepsgroep gebruik maakt van een parisieneboor viel onze gok verkeerd uit. Onze kennis van films over bekende schilders/tekenaars schoot te kort. Een muzieknummer van The Smiths (her)kenden we niet. De goed geoliede machine ging iets haperen.

Met de finish in zicht voelden we het peloton hijgen in onze nek. Nog even een tandje bijzetten en op karakter de strijd beëindigen. Op het laatst was onze voorsprong geslonken tot slechts enkele meters. Maar het ultieme doel werd gehaald… als eerste over de streep.

Maar aan de top komen is één... er blijven voor de komende jaren is nu de grote uitdaging. Het min of meer vaste team had dit jaar toch wat averij opgelopen. Een tweetal was door verschillende redenen niet beschikbaar. Van de één was het ruim van te voren bekend en de andere moest ter elfder ure verstek laten gaan. Het voelde een beetje als het voetbalteam dat net voor de bekerfinale enkele spelbepalende spelers door blessures of schorsingen moet missen.

Gelukkig konden twee adequate vervangers worden gevonden en het resultaat was een mooie avond in de kantine. Oeps... ik bedoel natuurlijk bedrijfsrestaurant! Voorlopig even nog genieten van de roem en dan gauw weer terug naar het internet, de bibliotheek, de kast met cd's/dvd's en een grote stapel kranten en tijdschriften. Het wordt weer keihard trainen en vooral afzien.

Topwielrenner Lance Armstrong zei dan ook altijd dat je de tour niet wint in juli maar met de kerst. Terwijl de concurrentie aan de kalkoen en de wijn zat beklom hij in alle eenzaamheid nog maar eens een besneeuwd bergje van eerste categorie. Ver weg van familie en vrienden. "It's the price you have to pay" klonk het dan uit zijn mond. Maar hij won de ronde van Frankrijk maar mooi wel zeven keer achter elkaar!

Dus ben ik nu al weer bezig met volgend jaar. Ik bestudeer op dit moment Hongaarse literatuur uit de 15e eeuw. Verder zoek ik uit welke radiopresentators de KRO heeft gehad sinds de oprichting in 1925. Je weet het maar nooit of ze dat gaan vragen... je kunt het gewoonweg er niet op aan laten komen!

Dhr. Armstrong stond er ook om bekend dat hij in de voorbereiding voor de tour helemaal niets aan het toeval overliet. En laat het duidelijk zijn... dat heeft hem heel ver gebracht.