De smalle berm aan weerszijden van het pad herbergt een veelvoud aan bloemen, kruiden en grassoorten. De warme zomerzon is aangenaam en aantal grutto’s doorbreken de stilte. Aan het einde van het pad is daar dan het smalle betonnen bruggetje. Deze zorgt voor de oversteek van de zogenaamde ringvaart. De waterlelies staan in volle bloei en enkele kikkers maken eventjes luid kwakend hun aanwezigheid bekend. Een strook van enkele meters gras, bestemd voor de vele schapen, scheidt mij nog van het eindpunt. Het riet aan het einde van de dijk wuift lichtjes in de wind en het water kabbelt rustig voort. Ik probeer een dartelende vlinder zo lang mogelijk te volgen.
Zo maar een jeugdherinnering en een sfeertekening van een tochtje die ik enkele malen in mijn lagere schoolperiode heb gemaakt. Verder dan hier kon je niet. Aan de andere kant zag je het liggen maar voor nu was het onbereikbaar. Hemelsbreed is de scheiding maar zo’n twee kilometer. Op deze afstand ligt dan ook Suawoude, een naburig dorpje van de plaats waar ik geboren en getogen ben. In vroegere tijden had er een pontje gevaren. Maar deze was al jaren niet meer in actieve dienst. De afstand om er via de openbare weg te komen was daardoor vervijfvoudigd.
Suawoude stond voor mij dan ook symbool voor het grote onbekende. Als gezin kenden we er niemand, laat staan dat we er wel eens kwamen. Het lag ook niet aan een route naar bestemmingen die wel voor ons van belang waren. Ik zou er nu zelfs niet met absolute zekerheid een straatnaam kunnen noemen. Op loopafstand lag er voor mij als kind een geheel onbekende wereld aan de andere kant van het Prinses Margrietkanaal. Je zou kunnen stellen dat Suawoude voor mij in zicht was maar geen inzicht opleverde. (Suwâld bliuwt foar my kâld)
Bovenstaand gegeven zou dan ook metaforisch kunnen zijn voor bepaalde aspecten in het leven. Wanneer iets in je dichte nabijheid zich afspeelt maar waar je helemaal geen weet van hebt. Er is een barrière die van jou een bepaalde inspanning vraagt om doorbroken te worden. Zolang je geen reden ziet hiervoor blijft de situatie ongewijzigd en kan dan jarenlang duren of gewoonweg nooit veranderen. Ik denk dat dit wel een herkenbaar mechanisme is.
In een wat groter bedrijf kan het voorkomen dat je bepaalde mensen wellicht alleen van gezicht kent, een vaag idee betreffende hun functie hebt, maar het verder nooit tot een contact komt. In een omvangrijke kerkelijke gemeente schuift zondag’s steevast iemand een aantal rijen voor jouw naar haar/zijn vaste plek. Wellicht ken je nog wel de naam van deze broeder of zuster maar verdere omstandigheden zijn je geheel onbekend. Jarenlang groet je iemand uit de buurt in het voorbijgaan maar tot een gesprekje is het nog nooit gekomen. Wat weerhoudt je? Waarom lopen dingen zoals ze lopen?
Een poosje geleden ging iemand bij het bedrijf waar ik nu werkzaam ben met pre-pensioen. Er was een afscheid in de kantine georganiseerd. Ik heb de man een hand gegeven en hem het beste voor z’n verdere levensloop toegewenst. Het was de allereerste keer, in de twee-en-half jaar dat ik er werkte, dat ik hem sprak. Vaak heb ik hem gegroet, bij aankomst of vertrek, maar daar is het dan ook bijgebleven. Buiten zijn eigen werkplek heb ik hem eigenlijk nauwelijks waargenomen. Toch heb ik nooit de moeite genomen zijn kleine domein te betreden om tot een verdere kennismaking te komen. Ik liet de barrière voor wat het was. Suawoude is soms heel dichtbij en tegelijk toch ook zo heel ver weg.
