Tweedeling

Sinds 1918 groeit een bepaalde plant, gering in aantal maar constant in populatie, op enkele plaatsen in ons land. Vaak op winderige plekken. Toch lijkt het vele heen en weer geslinger ogenschijnlijk deze plant niet te deren. Er zitten ook regelmatig voorbijgangers aan de bladeren. Soms wordt er zelfs met vereende krachten aan de stengel getrokken omdat het als onkruid wordt beschouwd.

Tot nu houden de stevige en diepe wortels het geheel goed vast in de oergrond waarop zij het best gedijt. Toch ondervindt deze plant ook veel hinder van sterk groeiende bomen in de nabije omgeving. Deze zuigen veel van het nodige grondwater weg. Ook in onze gemeente staan er relatief veel planten van deze soort. Onlangs gebeurde er echter iets heel merkwaardigs.

De plant splitste spontaan en bestaat nu uit twee gedeeltes. Of zijn het nu twee afzonderlijke planten? Het is niet helemaal duidelijk. Plantkundigen hadden al eerder geconstanteerd dat er iets met het DNA gaande was. De wortels van het ene deel groeien nu meer richting omliggende vegetatie. Een duidelijke strategie om te kunnen overleven.

Bij het andere deel verandert er niets en de vraag naar levensvatbaarheid op langere termijn is dan ook legetiem. Biologen bestuderen de plant in gemeente Ede met grote aandacht. Wellicht zal de wetenschap ons later leren dat de doorgaande (r)evolutie binnen deze Sterk Gewortelde Plant ooit begon op Edes grondgebied. De toekomst zal het uitwijzen.

Boekenbal

‘Na de heftige eruptie van intens genot vervaagde de tintelende nasmaak gestaag. De doorwrochte sensatie die hij onderging deed hem weemoedig terug verlangen naar z’n zorgeloze kindertijd.’

Het zou een fragment kunnen zijn uit mijn debuutroman ‘De Jongen Die Altijd Lacht’. Dit is echter niet het geval want deze bestaat niet. Maar wie weet komt het er nog eens van. Dat uitgevers dan over elkaar heen buitelen om het te mogen publiceren. Dat binnen de kortste tijd de 1e druk historie is. Dat heel literair Nederland aan je trekt. Dat het antwoord op de vraag naar de best verkopende Edese schrijver niet meer Jan Siebelink zal zijn. Dat ik dan vanuit ons 2e huis gelegen aan de Franse Dordogne…

Op 21 maart presenteren zo’n 40 schrijvers uit de regio Ede zich op het boekenbal in Cultura. Een heel mooi initiatief op cultureel gebied zo direkt volgend op de première van de film ‘Blijven, Komen en Gaan’ in Cinemec. Het bruist hier volop. De sprankelende bubbels van de cultuur ploppen spetterend uiteen boven de Edese vloeistof waar zij uit voortkomen.

Dat er hier nog maar veel initiatieven mogen worden ontplooid. Ik wens alle schrijvers en bezoekers van het boekenbal een mooie en voor herhaling vatbare ervaring toe. Ik droom intussen lekker verder. Hopelijk mag ik in de toekomst ook nog eens participeren als deelnemend auteur. Al was het maar als schrijver van een bundel met verzamelde boodschappenbriefjes. Ik ga in ieder geval alvast sparen voor een galakostuum…

Michael Schenker Group

Het was ergens in 1982 dat ik een deal met mijn ouders maakte. Ik ging de gehele moestuin omspitten en zij gingen daarvoor de kosten van de dubbel-elpee 'One Night At Budokan' van de Michael Schenker Group op zich nemen. Het kostte mij dan ook menig zweetdruppel en bijbehorende spierpijn maar het was de arbeid meer dan waard.

Op zich was dit live-album een wel heel opmerkelijke release. MSG had slechts één studioplaat afgeleverd toen deze opname in Japan een feit was. Hun tweede zat er op dat moment aan te komen. 'One Night At Budokan' bevat dan ook vrijwel alle nummers van deze beide albums aangevuld met wat materiaal van Michael Schenker's vorige band UFO.

Maar dat platenmaatschappij Chrysalis in de beginfase van de band al een live-plaat op de markt brengt is niet verwonderlijk gezien de muzikale kwaliteit die er van afdruipt. Het zwarte vinyl is dan ook zo'n beetje 'grijs' gedraaid door mij. Een jaar of later ging de gehele platencollectie de deur uit want de CD-speler had zich aangekondigd. Vooral de gebruiksvriendelijkheid sprak mij erg aan.

Ik heb toen ook een tijdje zonder dit album door moeten brengen totdat ik de CD versie tweedehands op de kop kon tikken. Er is toen echter te weinig aandacht besteed aan de digitalisering van de mastertapes en de CD klonk qua dynamiek niet zo overtuigend. De muziek van de MP3-tjes die ik er van trok is dan ook ronduit iel te noemen. Onlangs las ik echter dat er een geremasterde versie uit 2009 op de markt is.

In plaats van één CD is het nu een dubbele uitvoering met een extra nummer en een drumsolo van Cozy Powell van zo'n kwartier. Bij de lokale platenboer heb ik deze dan ook maar direkt besteld. Deze versie blijkt inderdaad veel beter te klinken. Ik ben dan ook zeer in mijn nopjes met deze opnieuw uitgebrachte versie. Het blijft een absolute topper in het traditionele en melodieuze hardrock genre.

Vooral voor de liefhebbers van 'smeuïg' gitaarwerk verplichte kost lijkt mij. Gelukkig hoefde ik voor de aanschaf dit maal geen langdurig en fysiek zwaar werk te verrichten. Slecht één keer op en neer op het fietsje naar Velvet Ede was voldoende en ik heb nu dan ook zo'n dertig jaar de tijd gehad om de kostprijs van 10 euro bijéén te sparen...

Knikkebollen

Soms denk ik nog wel eens terug aan die bewuste nachtdienst. We zaten er alle twee helemaal doorheen. Knikkebollend in de bedieningsruimte. Het was de beruchte dip zo tussen vier en vijf uur. Soms hielp in de buitenlucht doorbrengen eventjes. Als het heel erg was, voor het rooster van een enorme windblower gaan staan met wijd open gesperde ogen. Maar vaak was het vechten tegen de bierkaai.

 

Een actief protesterend lichaam.  Er aan toegeven lijkt dan de enige uitweg. Toen ik voor mijn Vapro-opleiding op maandag naar school ging moest ik wel altijd de nachtdienst in. Als dan de korrelpersen liepen, en als een trein bonkend op het spoor voortdenderden, was er geen houden aan. Op de stoel van het bedieningsbordes tuurde ik naar de proceswaardes. Maar dat duurde vaak niet lang.

 

Mijn ogen vielen dicht om dan een kwartiertje later weer wakker te schrikken en dat meerdere malen. Die eerder genoemde nacht hadden mijn collega en ik het dus collectief erg zwaar te pakken. Met hangen en wurgen de aflossing door de ochtendploeg gehaald. Na het douchen riepen we nog ‘tot vanavond’ tegen elkaar en gingen huiswaarts. Maar de avond zou voor hem niet meer komen.

 

Al op de vroege middag werd ik uit mijn slaap gebeld door onze chef. Hij had een diepzwarte mededeling… mijn collega was op de tennisbaan in elkaar gezakt en even later overleden. 25 jaar nog maar en enkele maanden daarvoor net getrouwd. Een verwoestende mokerslag. Een hartafwijking (bleek later) in combinatie met sterke vermoeidheid en te weinig slaap bleek fataal. Was het ook gebeurd als hij gewoon overdag had gewerkt?

 

Nachtdiensten zijn nu eenmaal heel tegennatuurlijk. Een ingebouwd mechanisme verzet zich vaak hevig. In de tegenwoordige tijd worden we door wetten beschermd tegen ongezonde en gevaarlijke dingen. Wordt het wellicht tijd dat de regering ook de nachtdiensten gaat verbieden? Verder voor wie er nu in zitten een riante afvloeiingsregeling. Wie er mee te maken heeft gehad financiële compensatie met terugwerkende kracht.

 

Daar mogen ze wat mij betreft in Den Haag wel eens stevig over na gaan denken. En als het moet veelvuldig tot in de nachtelijke uurtjes…

 

Hondsdolheid...

Het is rumoerig in de gemeente Rede onderdeel van de zogenaamde 'doggy-belt'. Zelfs de nationale media schonk er volop aandacht aan. Wat is het geval? De grote dierenkliniek in de hoofdstad maakte onlangs bekend dat het voortaan mogelijk zal zijn volstrekt gezonde honden in te laten slapen. Er hoeft geen zwaarwegende reden hiervoor meer opgegeven te worden. Mocht de eigenaar slechts aangeven ‘genoeg van het dier te hebben’ dan staat niets meer in de weg tot het toedienen van een dodelijke injectie.

Wettelijk was dit al lang mogelijk maar in Rede, waar heel veel dierenliefhebbers wonen, ligt dit nu eenmaal heel gevoelig. Dat was ook de reden dat de zognaamde ‘redenloze euthanasie’ op honden hier niet kon worden uitgevoerd. Maar aan die situatie is nu een einde gekomen liet de directie van dierenhospitaal de Velderse Gallei onlangs in een persbericht weten. De plaatselijke afdeling van de Hondenpartij is erg bezorgd over deze gang van zaken.

Ze vroeg dan ook een gesprek aan met de directie van de dierenkliniek. Maar deze is niet van plan over de nieuwe 'service' in discussie te gaan. Wettelijk is het toegestaan en daarom moet het in Rede ook plaats kunnen vinden was slechts de reactie van het management. Na alle aandacht in de media kwam vervolgens een aanzienlijk deel van het personeel van de dierenkliniek in actie. Er bleek namelijk onder hen veel moeite te zijn met de nieuwe mogelijkheid tot zinloze honddoding.

Velen gaven aan gewetensbezwaard te zijn en niet mee te willen werken aan uitvoering hiervan. De publieke opinie heeft echter weinig sympathie met het personeel dat niet achter het nieuwe dierenkliniekbeleid kan staan. “Dat moeten eigenaren van een hond toch zelf bepalen” en “Dit is geen zaak meer voor politici of wetenschappers die dit een inhumane manier van werken vinden” klinkt er veelvuldig.

“Waarom bemoeit die Hondenpartij zich toch met het beleid van de dierenkliniek? Die handelt slechts binnen de kaders van de wet en dan is inmenging in het beleid ronduit ongewenst.” Kreten als ‘dierenfundamentalisten’ en ‘conservatieve hondenkoppen ’ zijn dan ook niet van de lucht om de bezwaarden aan te duiden. Dierenliefhebbers dus die hun eigen morele kompas in deze zaak liever volgen in plaats van zich te conformeren aan een democratisch meerderheidsbesluit…

De 2e STEP Award

De witte rook kringelt omhoog uit de schoorsteen daar waar de redactie van de Winkelhaak zetelt. We zijn er uit dames en heren… de winnaar van de STEP Award 2013 is bekend. De (S)terkst (T)witterende (E)dese (P)oliticus van de afgelopen 365 dagen heeft een naam en niemand minder dan...

Maar eerst volgen nog wat andere mededelingen voordat de winnaar van de tweede editie op het erepodium zal worden gehesen:

N.a.v. de dopingperikelen in de professionele wielersport heeft de redactie van de Winkelhaak besloten ook een extra clausule in het reglement op te nemen. Mocht blijken dat winnaars van de STEP Award bij het behalen van deze titel, op welke wijze dan ook onpolitieke stimulerende middelen hebben gebruikt, dan is levenslange diskwalifictie het directe gevolg.

U kunt deze ludieke en zeer politieke award misschien ook wel 7 keer op rij winnen maar bij gebruik van ongeoorloofde zaken zal alles worden ontnomen.

Er zijn dit keer ook twee subcategories in het leven geroepen. Hieraan kunnen geen rechten worden ontleend en zij dienen slechts om de genoemde personen te motiveren de STEP Award van volgend jaar in de wacht te gaan slepen.



DE STEP COLLECTIVITEITSPRIJS:

De redactie heeft gekeken welke partijen minimaal drie redelijk twitterende wethouders, raadsleden of fractievolgers hebben. Daarbij is vanzelfsprekend gekeken naar het aantal gezamelijke tweets, de politieke inhoud en de wijze waarop men naar buiten treedt naar anderen toe. De genomineerde politieke partijen en bijbehorende politici waren:

GroenLinks/Progressief Ede
Eric Leltz - Margreet van Loenen – Pieter Gerard van den Berg

Democraten ’66
Sina Salim - John Wijsmuller – Stephan Neijenhuis

ChristenUnie
Jan de Kluijver - Leon Meijer - Jos van Heuveln.

Partij van de Arbeid
Marije Eleveld - Astrid Wagenaar - Harry van Huijstee

De redactie heeft uiteindelijk gekozen deze aanmoedigingsprijs toe te kennen aan GL/PE die daarbij nipt de drie heren van de CU zijn voorgebleven. Proficiat heren Leltz en van den Berg en mevrouw van Loenen!



DE STEP AANMOEDIGINGSPRIJS:

De redactie heeft ook gekeken of er het afgelopen jaar een beginnend politiek twitteraar is geweest die wellicht een aanmoediging kan gebruiken om voor de volgende editie volop mee te gaan doen. Hierbij konden wij eigenlijk niet om mevrouw Jet Verhoeff van Gemeentebelangen heen.

Zij ging afgelopen december pas met twitteren van start en omschreef dit zelf door te stellen dat “ze nog maar net twittermaagd af is”. Nou, ze is al een aardige (nymfomane) inhaalslag begonnnen viel ons bij de redactie op. Vandaar geen lange interne discussie en deze prijs gaat dan ook verdiend naar deze grote politieke twitterbelofte.



DE STEP-AWARD 2013:

En dan nu waar het allemaal om draait. Om maar eens in wielertermen te blijven, het is uiteindelijk op een millimetersprint uitgedraaid. Twee Edese politieke renners hebben het gehele afgelopen jaar voor het jagende peleton gereden en wisten de rest tot vlak voor de finish voor te blijven.

Samen moesten ze uit gaan maken wie met de eer zou gaan strijken. Maar op de meet was eigenlijk niet te zien wie nu als eerste is binnengekomen. Het werd een fotofinish. De beelden zijn langdurig door de redactie bestudeerd.

Na inname van een fles beerenburg (alle vormen van verhelderende middelen zijn voor de jury wel toegestaan) werd het allemaal wat duidelijker. De verbeten eindsprint tussen de heren Eric Leltz en de uiteindelijke winnaar van de STEP Award is niemand anders dan... Sina Salim!


Lees hier de onderbouwing van de jury:

Het afgelopen jaar heeft de jury de kandidaten beoordeeld op voornamelijk de volgende criteria:

De hoeveelheid tweets in combinatie met de politieke inhoud. Dat naast algemene europese, landelijke en provinciale zaken vooral de lokale Edese politiek volop de aandacht heeft gekregen.

Het adequaat reageren op de persoon gerichte tweets.

De bereidheid discussie te voeren via twitter.

Bij dit alles ook het toepassen van een gepaste dosis humor en niet te vergeten zelfrelativering.

Verder is het aardig dat er ook zo nu en dan iets van persoonlijke aard naar buiten wordt gebracht.


De heer Salim scoort dan ook op alle genoemde onderdelen gretig punten en kan daardoor dan ook worden aangemerkt is een zeer gedreven all-round twitteraar.

Maar dat neemt niet weg dat de jury toch enkele zaken van een kritische noot wil voorzien. Soms draaft de heer Salim in zijn grondig enthousiasme wel eens iets door. Als het gaat om onderwerpen die vallen onder het zogenaamde 'populisme' of de terugdringing van religieuze zaken uit het publieke domein.

Hij heeft dan de sterke neiging er volop 'in te vliegen'. De toonzetting mag dan wel iets gedoseerder zijn. Bij zaken, waar hij het echt helemaal niet mee eens is, wil hij nog wel eens de kwalificatie 'onzin' hanteren. Verder gebruikt hij wel eens woorden als 'bashen' en 'haat' als er kritisch naar hem dan wel zijn denkbeelden wordt gekeken.

Vaak liggen dingen toch iets genuanceerder en de jury adviseert hem dan ook in de woordkeuze wat bedekkender termen te hanteren. Het zal waarschijnlijk wel genetisch bepaald zijn en te maken kunnen hebben met zijn 'oosters' temperament. :-)

Als eindconclusie kan worden getrokken dat de heer Salim alle belangrijke facetten van het twitteren goed beheerst en dat hij de terechte winnaar is van de 2e editie van de STEP Award. Van harte gefeliciteerd hiermee!


De vorige winnaar, mevrouw Marije Eleveld, kon al gauw van fractievoorzitter doorstomen naar de functie van wethouder. Mocht de heer Salim nu ook op korte termijn een stap voorwaarts in zijn carrière maken dan kunnen we eigenlijk niet om de conclusie heen dat de STEP Award een essentieële bouwsteen is voor een verdere (politieke) loopbaan.

Folderen 2.0

De gapende kloof tussen politiek en burgers. Raadslid Bert Komdeur (CDA) kwam onlangs met het ei van Columbus. Hij riep zijn collega’s op om eens te gaan folderen om op die manier te ondervinden wat er allemaal op straat en bij de mensen leeft. Ik roep hierbij op nog net iets verder te gaan in deze tijd waar ook de gemeente Ede alle wegen moet onderzoeken om te bezuinigen.

Als de raadsleden dan toch op pad gaan kunnen ze alle gemeentelijke post ook wel bezorgen. Verder controleren ze of er losliggende stoeptegels zijn. Ze verzamelen zwerfvuil met hun prikkers. Ze twitteren verdachte zaken naar de boa’s. Vieze verkeersborden worden met een sopje afgenomen. Bloemperkjes worden onder handen genomen. Verder staan ze vanzelfsprekend de inwoners te woord.

Voor diegenen die wat schroom hebben contact te leggen is het aan te bevelen ergens een wandelwagen met baby en een puppy te lenen. Aanspraak gegarandeerd. En dit dus niet eenmalig maar structureel en bij toerbeurt. Dat we de raadsleden niet alleen een week voor de verkiezingen in het centrum aantreffen maar ook gedurende het hele jaar door overal in de gemeente.

Ik ben benieuwd welke politicus we binnenkort in de wijk mogen begroeten. Er valt de mensen genoeg uit te leggen. Over de hoogte van de gemeentelijke belastingen, de WOZ waarde, beperkte gladheidsbestrijding, besteding van gemeenschapgeld, ingevoerde bezuinigingen en nog heel veel meer…

Stadse Fratsen?

Onlangs mocht de 110.000e inwoner van de gemeente Ede worden begroet. Daarvan wonen er zo’n 70.000 in de plaats Ede zelf. Dat is een niet gering aantal en de vraag werpt zich dan ook op of we intussen gerust van de stad Ede mogen spreken? Er zijn heel veel plaatsen die als stad(je) te boek staan met echt geringere aantallen bewoners dan die van de parel van de valleistreek!

Zelf ben ik geboren en getogen in kleine woonkern (lees dorpje). Daar waar geboortes, huwelijken, scheidingen en sterfgevallen bij de kassa van de (nog enig overgebleven) plaatstelijke supermarkt worden besproken. Waar men vanuit de woonkamer een voorbijganger nog wel eens iets wil naroepen. Waar een brief, slechts voorzien van voornaam en plaatsnaam, door de postbezorger in de juiste brievenbus verdwijnt.

Voor mij is Ede dan ook een stad gezien inwonersaantal en de voorzieningen die hier allemaal te vinden zijn. Maar hoe denken anderen hier over? Een poosje geleden heb ik via twitter en facebook maar eens de prangende vraagstelling opgeworpen of de plaats Ede gezien moet worden als dorp, stad of wellicht als storp? De reacties stroomden al snel binnen en hier is een bloemlezing uit wat ik onder ogen kreeg of hoorde in gesprekjes met (dorps/stads)genoten:

“Ede is een dorp en blijft een dorp. Daar is niks mis mee. Ede moet helemaal geen stad willen zijn. Dat past niet.”

“Ede is een ontploft dorp, met veel nieuwe inwoners die er een stad van maken, waarvan ze helaas de geschiedenis niet kennen.”

“Een dorpse stad wellicht.”

“Ede ga ik pas een stad noemen als de winkels op zondag open zijn.”

“Als het gaat om de inzichtelijkheid van het bestuur zijn we op de kaart niet vindbaar: alles vertrouwelijk.”

“Definitie is moeilijk: cultuur speelt grote rol en ook inzichtelijkheid van bestuur (dus Ede lijkt meer op dorp).”

“Zie Ede als een stad zonder stadsrechten! Ik denk dat Ede het dorp ontgroeid is, krijgen gelukkig steeds meer stadsefratsen.”

“Aantal inwoners zijn niet het (enige) argument voor stadsrechten.”

“Uit de kluiten gewassen dorp. Stad is te veel eer.”

“Ik vind alles best, als je maar niet met het middeleeuwse concept "stadsrechten" op de proppen komt.”

“Wageningen is toch ook geen storp? Of Veenendaal? Gewoon stad met dorpse trekken lijkt mij.”

“Verwacht binnenkort haar 110.000ste inwoner, dat kun je moeilijk nog een dorp noemen.”

“Bezie Ede zoals Ede is.”

“Gewoon een dorp met een beetje stadsrechten.”

“Een gezellig dorp en dat mag het blijven van mij!”

“Gewoon dorp maar. Als er nu vele dingen op zondag mag dan ga je misschien richting de stad.”

“Dorp, maar wel een uitgestrekt dorp. Maar het heeft geen stadsallure!”

“Elke bril heeft twee glazen; 't is dus maar net welk oog je dicht knijpt.”

“Het mooie van Ede is dat het beiden in zich heeft: sociale cohesie & arbeidsmoraal van een dorp en de economische kansen van een stad.”

“Een stad moet zo wie zo aan water liggen…”

“Wist je trouwens dat Ede vroeger mogelijk Ede storpa heette? Storpa is germaans voor dorp en Ede zou dan van het woord heide komen. Dorp op de hei dus. Storp is dus heel passend.”

“Als ik zo even de eerste reacties in ogenschouw neem, zou de eerste voorlopige conclusie kunnen zijn dat de stedelijke aspiraties alleen in de hoofden van onze lokale bestuurders leeft.”

De eindconclusie van mijn mini-onderzoekje is dan ook dat slechts een enkeling volmondig het S-woord wil bezigen. Mocht zelfs Ede naar Wageningen, Veenendaal, Barneveld en Arnhem toegroeien en een paar honderdduizend mensen herbergen dan blijft het een dorp! Dat hoorde ik menig maal. Te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken zullen we dan maar moeten rekenen. Maar ach, zolang er voldoende eten op tafel staat valt daar mee te leven lijkt mij...