Stadsdichter

We hebben er één! Sinds een week is Arjan Keene de officiële stadsdichter van Ede. Hierbij wil ik hem dan ook van harte feliciteren met dit heugelijke feit. Maar toch ben ik niet helemaal in een euforische stemming geraakt. Ik wil op deze plek dan ook een lichte kritische noot kraken.

Onlangs twitterde iemand: "Nu nog stadsrechten en een stadsmuur en de zaak is compleet". Kijk, dan heb ik de neiging om er cynisch achteraan te denken: "Vergeet dan ook de publieke schandpaal en het in-vieren-delen niet". Is de intensie achter het stadsdichterschap vooruitgang of gewoon weemoed naar lang vervlogen tijden?

Bij de aankondiging van de verkiezing las ik al eerder ergens de opmerking: Wageningen heeft er ook één. Kijk, dan ontstaat bij mij toch de gedachte dat gehele gebeuren lichtelijk ingegeven is door een vorm van regionale jaloezie en wedijver. Het is bijna een wetmatigheid. Zet kleine kinderen aan het tekenen en een aantal zullen nadoen wat anderen net eerder hebben bedacht.

Je hebt nu eenmaal (be)denkers en zij die slechts volgen. In het kader van de Edese vernieuwingsdrang, het zogenaamde bruisen, is het van groot belang om met orginele ideeën te komen. Kijk dus vooral niet achteruit en ook niet opzij naar anderen, maar met open vizier naar voren.

Dus gemeentebestuur, politici, ondernemers en burgers van Ede, laat u inspireren en blijf daarbij uiterst creatief en vernieuwingsgezind. Laat nu de net verkozen stadsdichter van Ede ons in dat proces dan ook maar de weg wijzen!

De Edese Post

Mijn loopbaan als columnist is in iets sneller vaarwater gekomen. Ik ben namelijk benaderd door De Edese Post met de vraag of ik voortaan wekelijks een stukje wil leveren voor de woensdageditie van deze lokale krant. Dat lijkt mij dan ook een mooie uitdaging voor de nabije toekomst. Nu eerst maar eens goed gaan nadenken waarover ik zal schrijven voor mijn debuut.

De door mij geschreven columns voor deze krant zullen dan ook hier op weblog
'De Winkelhaak' te vinden zijn en geplaatst worden onder het label Edesepost. Suggesties voor onderwerpen met betrekking tot Ede zijn dan ook welkom.

Pelgrimstocht

25 mei 2032:
Gisteren heb ik erg genoten van de tweede MISS convention. Dit 'Minnesota International Singer Songwriter' gebeuren werd nu voor de tweede keer gehouden en is door miljoenen mensen wereldwijd via het cosmos galaxy network gevolgd. Vorig jaar voor het eerst ter gelegenheid van de 90e verjaardag van Bob Dylan en hopelijk voor de toekomst een steeds weer terugkerend gebeuren.

Een grote schare internationale bekende, en minder bekende liedjesschrijvers gave acte de presence. Naast eigen werk natuurlijk ook veel uitvoeringen van de klassiekers in het genre. Nummers van de grote namen, uit het heden en het verleden, zoals Woody Guthrie, Leonard Cohen, Bruce Springsteen, Neil Young en de man aan wie het hele gebeuren te danken is... Bob Dylan, passeerden de revu.

Ik moest tot laat in de nacht (eigenlijk al vroege morgen) wachten maar voelde toch wel iets van gepaste trots toen Roger Pelgrim het podium besteeg. Internationaal gezien heeft Nederland nooit veel betekent in het muzikale ambacht van de singer/songwriter. Maar daar is de laatste jaren verandering in gekomen door het grote succes van onze landgenoot.

Zijn prestigieuze geluid- en beeldproject 'A Pelgrim From The Valley' is wereldwijd miljoenen keren via het al eerder genoemde spacenet bekeken en beluisterd. Dat heeft hem intussen een lucratief contract opgeleverd bij het toonaangevende Chinese Sambalic Sounds. Hij bivakeert de laatste jaren dan ook constant in de USA, het land der onbegrensde mogelijkheden, waar Roger nu eenmaal beter klinkt dan het voor de Amerikanen bijna onuitspreekbare Rogier.

Het zal ergens in het begin van 2012 zijn geweest. Ik woonde toen nog in Ede en kwam de naam Rogier Pelgrim voor het eerst tegen in een artikel in de Edese Post. Na een zoektocht op het toenmalige internet kwam ik het titelnummer van de net uitgebrachte mini-CD tegen (die bestonden toen nog) op de toen nog geheel onbekende Zalker Sessions. Mijn interesse was gewekt en ik besloot dan ook 'Our Dear Lady Of The Plains' aan te gaan schaffen.

Ik weet nog goed dat ik via zijn website een emailtje stuurde en een mobiel telefoonnummer kreeg (dingen die de jeugd van nu waarschijnlijk niets meer zeggen). Hij bleek vlakbij in dezelfde wijk te wonen. Ik ben toen op een zaterdag, samen met mijn toen 9-jarige zoon, tussen het avondeten en de boodschappen door de CD persoonlijk bij hem gaan halen. Toendertijd kon dat nog, tegenwoordig zal dat gezien zijn huidige status een 'mission impossible' zijn vermoed ik.

Rogier had op dat moment net de bijbehorende tournee langs vele huiskamers, cafe's en kleine zaaltjes afgesloten. Ik kon de CD voor een vooraf aantal bedongen euro's (voorloper van de digidollar) krijgen. Ik weet nog goed dat ik hem vroeg hoeveel er intussen van verkocht waren. Het gaf het aantal op en de nog aanwezige voorraad bewaarde hij in plastic bak met dito deksel. Zo eentje die je toen bij winkels als de Blokker kon krijgen schiet me nu opeens te binnen.

Toen ik hem vertelde dat ik actief als schrijver was sprak hij het vermoeden uit dat we elkaar nog wel eens in het Edese zouden gaan treffen. Ik zei nog dat ik wellicht nog wel wat reclame zou gaan maken (kunstenaars onder elkaar hè) en beloofde hem hiervan op de hoogte te houden. Met mijn opmerking dat goede muziek niet altijd van ver hoeft te komen (hij beaamde dit) verliet ik vervolgens het rijtjeshuis waarin hij toen woonachtig was.

Maar een verdere ontmoeting heeft niet meer plaatsgevonden. Ik was in die periode net begonnen met het schrijven van de roman 'Utopisch Toekomstperspectief' en toen deze uitkwam zijn ook dingen voor mij in zeer snel vaarwater gekomen. Tegenwoordig reis ik door heel Europa om kunst en cultuur te snuiven en inspiratie op te doen voor de boeken die ik contractueel nog moet afleveren. Ede is dan ook slechts voor hem en voor mij een tussenstation geweest.

Ik heb net de betreffende CD maar eens weer uit de kast getrokken. Ik bekijk het kleinnood aandachtig. Ten eerste is het art-work, een schilderij van de vader van Rogier, al meer dan de moeite waard. De muziek komt daar nog eens bovenop en is ronduit geweldig en tijdloos van karakter. Het is intussen een waar collectors-item en brengt op CDE-bay met gemak enkele duizenden digidollars op.

Hoewel ik tegenwoordig geen apparaat meer in huis heb om het schijfje te kunnen beluisteren koester ik het nog steeds. Met de wetenschap die ik nu bezit had ik in 2012 gewoonweg de resterende exemplaren in één keer moeten opkopen. Of beter nog... anderen er op moeten attenderen met de ondersteuning van een enorme culturele en financiële winstwaarschuwing erbij!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Ik kijk om mij heen en zie de cijfers 06:45 hun rode gloed aan de omgeving afgeven. Ik besef dat ik net ben ontwaakt uit een droom en dat ik op moet staan om naar mijn werk te gaan. Even later kijk ik al fietsend, langer dan anders, een bepaalde zijstraat in. Daar verderop woont hij. Zullen de resterende CD's ooit nog het plastic krat verlaten? Zou ik daar een bijdrage aan kunnen leveren? Misschien is een stukje er over schrijven op mijn weblog een idee...

Vooroordeel

In de beroepsgroep van operators is het werken op onregelmatige tijden c.q. in ploegendienst, een bekend fenomeen. Daar zitten zowel voor- als nadelen aan. Een aspect in de laatste categorie is dat er wel eens voor de buitenwacht een verkeerd beeld van een operator kan ontstaan. Wat ik hiermee bedoel?

In het dorp waar ik geboren en getogen ben zag ik jarenlang iemand op allerlei tijdstippen van de dag voorbijgaan. Ik kreeg langzamerhand het idee dat de man de status van uitkeringsgerechtigde had. Toen ik na mijn scholingsperiode ging werken werd deze beeldvorming abrupt aan diggelen geslagen. We werden namelijk collega's in de drie-ploegendienst. Ook kon men mij nu op vreemdste momenten van de dag tegenkomen.

Een andere collega hield zich buiten het reguliere werk ook met veel andere projecten bezig. Hij snipperde dan ook regelmatig enkele uren na aanvang van de wacht. "Ik kan elders meer verdienen dan hier" grijnsde hij dan en ging daarom wel eens halverwege de nachtdienst huiswaarts. Dan gebeurde het meermalen dat hij een surveillerende politiewagen in de achteruitkijkspiegel op moest merken. Hij werd dan staande gehouden omdat er een sterk vermoeden was dat hij net een horecagelegenheid had verlaten.

Drinken dat deed hij pas bij thuiskomst. Om zeven uur in de ochtend achter het raam, met een flesje bier in de hand, aanschouwde hij eens de noeste werkers die de straat van nieuwe stenen en tegels voorzagen. Zodra ze hem hadden opgemerkt zeiden ze dan wel niets, maar je kon ze bij wijze van spreken horen denken: "Dat is een alcoholist". Het beeld was intussen wel gevormd. Zelf zou het mij niets verbazen dat deze stratenmakers bij thuiskomst van hun werk ook een pilsje gingen consumeren.

Zo zijn er wel meer van dit soort situaties te bedenken. Het kan dus gebeuren dat er een vooroordeel ontstaat over iemand die operator is. Maar zoals een andere oud-collega van mij altijd zei: "Dat interesseert mij niets, zolang ik zelf maar weet hoe de waarheid in elkaar steekt". En zo is het dan ook nog eens een keer!

Stadsrechten

Geboren en getogen in het land
wereldberoemd om haar elf steden,
ervaar ik nu het dagelijks gebeuren
rond mij in de Veluwse vallei.

Uit het land waar het dorpje Sloten,
1000 inwoners slechts in getal,
iets heeft waar sommigen hier nu
veel voor over zouden hebben.

Maar moord + stad behoort al bij Dokkum
en Ede mag zich vastzuigen aan een utopie,
want dit specifieke recht van spreken
wordt toch niet meer uitgedeeld (?)

Een kwestie van stadse fratsen?
Ach... kon dat toch maar eens waar zijn
hoor ik Edenaren verzuchten.

Gedicht n.a.v. de actie van jongerenraad om te kijken of er stadsrechten aan Ede kunnen worden toegekend.