Gedenkwaardig Moment In Hardenberg

18 augustus 1993. Hoewel de afstand maar een dikke honderd kilometer bedraagt ben ik al uren van te voren in de auto gestapt. Een snipperdag genomen om nu naar Hardenberg te gaan. Nadat ik een geschikte parkeerplek heb gevonden zoek ik mijn weg naar het centrum. Om daar te gaan doen wat ik vrijwel altijd doe als ik in een wat grotere plaats ben... zoeken naar muziekzaken om mijn collectie van geluidsdragers te laten groeien.

De oogst is uiteindelijk kwantitatief mager maar bekeken in het licht van kwaliteit een voltreffer. In het gele plastic tasje dat ik nu bij mij draag zit de cassetteversie van Pearl Jam's 'Ten'. Zo'n twee jaar eerder uitgebracht en uiteindelijk miljoenen keren wereldwijd verkocht. Het valt mij nu ook aan te rekenen. Ik zal zelfs later het bandje na vele draaibeurten vervangen door een versie op compactdisc.

Bij een bakkerij een puddingbroodje gekocht en in de richting van het grote gebeuren geslenterd. Vandaag zal ik hem zien. De man die voor mij het professionele wielrennen aanzien geeft. De Ronde Van Nederland is weer een feit. Nog even en de etappe van Huizen naar Hardenberg eindigt hier. Na 109 kilometers, relatief kort en waarschijnlijk ten prooi vallend aan de rappe mannen van de sprint.

Vrijwel zeker zal hij daar niet bij zijn. Zijn lot in dit soort etappes is anoniem eindigen in de staart van het peloton. Hij heeft heel andere kwaliteiten. Zijn momenten zijn al geweest en zullen nog wel komen. Z'n podium kan eigenlijk niet in Nederland worden gevonden. De adrealine stijgt bij hem ook rechtevenredig aan dat van het wegdijk.

Hangend over het dranghek probeer ik een glimp op te vangen van wat er te gebeuren staat. De speaker vermeldt dat de schermutselingen voorafgaand aan een massasprint zijn begonnen. Nog even en de meute is te vangen in mijn blikveld. Het volgende moment is alles al weer voorbij. Het suizen van het pak van honderden wielen klinkt nog even na in mijn hoofd. Niemand heb ik zo snel kunnen herkennen.

De Italiaan Fabio Baldato blijkt uiteindelijk iedereen net te snel te zijn afgeweest. De man met het staartje bungelend vanonder zijn valhelm mag deze op zijn erelijst bijschrijven. Een grote horde wielrenners die tegelijk arriveren met hoge snelheid, eigenlijk ronduit saai om er bij te zijn. Maar daarvoor ben ik hier niet. Er staat nog een tijdrit op het programma en hij is daar bij.

Ik ga nu op zoek naar de touringcar van de Transport Verzekering Maatschappij. De ramen zijn geblindeerd en is er weinig activiteit te bespeuren. Als er eindelijk iemand naar buiten komt blijkt het 'slechts' een mechanciën te zijn. Deze tilt wat fietsen op en geeft de achterwielen een zwier. Heel geruststellend zet hij ze weer terug op hun positie. Als hij weer in de bus verdwijnt is het voor lange tijd weer rustig.

Intussen zijn er meer mensen gekomen die wachten op een aanblik van de renners. Op gepaste afstand sla ik het allemaal gade. Hij laat zich toch wel zien? Eigenlijk is dit een vreemd moment voor mij. Ik heb in het algemeen niets speciaals met mensen omdat ze grote bekendheid genieten. Ik heb geen persoonlijke idolen. Maar toch is er blijkbaar in mijn hersenfuncties hierop een uitzondering gemaakt. Is hij blijkbaar door mijn morele afbakening geglipt.

Mijn geduld wordt op de proef gesteld. Ik zoek nogmaals in mijn rugtas naar iets eet- en drinkbaars. Dan komt er een renner de bus uit. Ik herken deze ogenblikkelijk maar voel tegelijk teleurstelling omdat hij het niet is. Deze renner is al heel snel omringd door een fiks aantal van de omstanders die op jacht zijn naar een handtekening.

Ik voel iets van afschuw en kan mij niet voorstellen waarom zo'n krabbeltje voor iemand meerwaarde heeft. Toch worden ze scheutig aan het voorgehouden papier toevertrouwd. Dan gebeurt het. De signerende wielrenner krijgt gezelschap van een ploeggenoot. De man met de wapperende manen heeft de buitenlucht opgezocht. Nu staan de twee TVM-renners gebroederlijk de hongerige toestromers te voeden met hun pennestreken.

Ik kijk en aanschouw en inhaleer dit moment. Op een paar meter afstand staat de man waarmee ik mij verbonden voel. Rationeel kan ik het niet uitleggen. Er zijn professionele wielrenners uit mijn geboortestreek waar ik dit gevoel helemaal niet mee deel. Er zijn ook Nederlandse renners met veel meer nationale en internationale prestaties op hun palmares. Maar tot mijn verbeelding spreken doen ze geenzins.

Maar met hem is het anders. Is het wellicht omdat we beide een liefde koesteren voor harde rockmuziek? Is om zijn lange haren? Is het om zijn introverte karakter dan ik ook in mijzelf herken? Op hem afstappen en een praatje beginnen zit er echter niet in. Daarvoor wordt ik gehinderd door een mix van nuchterheid, weerzin tegen het fenomeen idool en natuurlijk een fikse scheut verlegenheid.

Ik sla het slechts gade. Op dit moment niet vermoedend dat het zo'n twintig jaar later door mij beschreven zal worden. Dat het nu in mijn hersenen wordt opgeslagen om het bijna twee decenia later probleemloos uit het toetsenbord te laten ratelen. De handtekeningenjagers zullen het dan waarschijnlijk zijn vergeten. Het papieren vodje met de kriebel is allang kwijtgeraakt tijdens een opruiming of verhuizing.

Ik zal dan nog wel de herinnering bezitten hoe ik bijna oog in in oog stond met de 'blonde engel'. Beelden van hoe het centrum van Hardenberg er uitziet zullen verdwijnen. De route van de heen- en terugreis, gekoppeld aan mijn verblijf hier, zal ook gaan vervagen. Maar dit gedenkwaadige moment, het feit dat ik hem nu in levende lijve zie, zal blijkbaar nog lang door mij gekoesterd worden.

Ik heb dan liever geen idolen, maar heb voor Gert-Jan Theunisse graag een uitzondering gemaakt.

Moordwapen

"Ik ben zeer tevreden over jullie groep" zei instructeur Henk. "In de vorige ben ik negen keer doodgereden en in die van jullie maar twee keer". Het cynisme droop eraf. Het praktische gedeelte van de herhalingscursus voor de vorkheftruck was weer een feit.

Het is en blijft een moordwapen! Dit was het centrale thema van hem geweest op de sessie die eerder in de kantine was gehouden. Henk had verhalen uit de praktijk verteld. Over kapot gereden enkels, verbrijzelde scheenbenen, verpulverde knieschijven en zo.

Hij had er nog een flinke schep bovenop gedaan. Over een geval dat in een gruwelijke horrorfilm niet zou misstaan. Zijn boodschap was ronduit helder. Operators zijn de bestuurders van een (ver)voertuig dat dan wel niet hard gaat maar zeker niet minder gevaarlijk is. En Henk kan het weten. In het verleden had hij zelf iets meegemaakt met een heftruck dat z'n leven ingrijpend heeft veranderd. Hij doceerde met een flinke portie zelfkennis.

Je denkt er eigenlijk nooit zo over na maar ik besef opeens dat ik jaarlijks qua tijd (niet kilometers) meer op een heftruck zit dan achter het stuur van een auto. Vele malen per dag haal of breng ik grondstoffen. Daarbij kom ik veel obstakels en personen tegen. De kans dat er wat fout gaat is ronduit groot. Je kent intussen de dingen die de veiligheid verhogen.

Al rij je maar een paar meter, de veiligheidsriem om. Bij elke onoverzichtelijke situatie de claxon laten schallen. Bij het achteruitrijden altijd omkijken, al is de afstand bijna nihil. Nooit vooruit rijden als je door de lading onvoldoende zicht hebt. Het is er door de jaren heen al aardig ingesleten. Maar je bent een mens en door omstandigheden gebeurt het toch wel eens dat je een steekje laat vallen.

Gelukkig hebben deze situaties meestal geen gevolgen maar de wet van Murphy ligt altijd op de loer. Daarom is het goed dat operators zo eens in de paar jaar weer op de feiten worden gedrukt. Dat Henk of een van z'n collega's (bloederige) verhaaltjes komt vertellen. Dit niet voor het slapen gaan maar om er voor te zorgen dat je ogen geopend blijven.

Deze column is (in bewerkte vorm) tevens gepubliceerd in:
VAPRO-Het tijdschrift voor de operator en technisch vakman (Nummer 1-Jaargang 10-Februari 2012)

Lea

Bij een 'klik en win' actie van de Edese Post heb ik onlangs eens een gokje gewaagd. Voor vrijdag 13 januari waren er twee toegangskaartjes te winnen voor een concert van de Nijmeegse singer/songwriter Lea in het plaatselijke Cultura. En met succes... ik was dus één van de gelukkige winnaars. Samen met collega Gerard en nog zo'n 50 aanwezigen waren we getuige van het optreden.

Lea Kliphuis, zoals ze volledig heet, had voor de begeleiding een akoustische en elektrische gitaar, ukelele en piano ter beschikking. In de aankondigingen en de verhalen rond de songs maakte ze een wat verlegen en schuchtere indruk. Maar na het inzetten van elk nummer en het aanhoren van haar stem was de metamorfose elke keer weer daar. De muziek sprak duidelijke taal. Ze boeide en bloeide, van begin tot einde.

Voor mij persoonlijk was het nummer North Country Home het hoogtepunt uit de setlist. Ze vertelde dat tijdens een bepaalde reis door United States het landschap haar sterk had doen denken aan dat van haar jeugd. Het stond aan de basis van een song waarin heimwee wordt beschreven naar de plaats waar ze tot haar twaalfde heeft doorgebracht.

Tijdens het nummer probeerde ik dan ook beelden er bij te visualiseren. Over de oude melkfabriek, het spoor, het aangelegen trein- en busstation, zalencentrum Popma en de verderop gelegen Schierstins. Ik ben er namelijk honderden keren langs gereden op weg naar de middelbare school te Dokkum.

Een ander nummer dat een heel goede indruk op mij heeft achtergelaten is Highway Patrolman. Dit nummer van Bruce Springsteen waren, naast één van Elvis Presley, de twee covers die Lea ten gehore bracht. Al met al een dik uur muziek waarbij ik mij geen seconde verveeld heb. (Dat is dan heel aardig voor iemand die zich doorgaans op het pad van de harde steen en het zware metaal beweegt).

Dit verslag is tevens geplaatst in de Edese Post van 20-01-2001, zie hier.

Een Nieuw Jaar

Allereerst wil ik jullie als lezers van de Winkelhaak een goed, gezegend en voorspoedig 2012 toewensen.

Persoonlijk spreek ik de wens uit dat ik ook komend jaar voldoende tijd en inspiratie mag vinden om dit weblog te vullen.

Het blijft voor mij een aangename bezigheid. De aard van reacties op mijn pennevruchten is in ieder geval wel een stimulans om door te gaan.

Introductie...

Laat ik mij eerst maar eens gaan voorstellen. Ik ben geboren in 1965 te Garyp en heb daar zo'n 36 jaar gewoond. In 2000 getrouwd met Marja. In 2001 in Barneveld gaan wonen en vader van 3 kinderen geworden. Sinds 2007 is ons gezin woonachtig in de wijk Veldhuizen te Ede.

In het dagelijks leven ben ik werkzaam als proces-operator bij de firma Tanatex in Ede. Zie hier voor een beknopte biografie.

Een grote liefhebberij van mij is schrijven. Ik doe dat onder het pseudoniem/anagram Jolmer Winkel en ben eind 2009 begonnen met weblog De Winkelhaak. Ik heb een brede interesse en probeer op velerlei gebied kennis te vergaren. Kunst, cultuur, politiek, wetenschap, geloof en sport zijn zo enkele zaken waarover ik schrijf.

Buiten dit weblog schrijf ik ook als columnist voor 'Vapro-Het tijdschrift voor de operator en technisch vakman'. Sinds april 2012 ben tevens als vaste columnist verbonden aan de Edese Post. Zie hier al mijn publicaties voor deze regiokrant tot nu toe.

Hiervoor richt ik mijn blikveld vooral op wat er zich in de regio afspeelt. Ik zoek dan ook graag interactie via twitter met mensen, verenigingen, instellingen etc. uit de gemeente Ede. Ik doe op deze manier vaak ideeën op voor het schrijven over aan Ede gerelateerde zaken en onderwerpen.

Verder wil ik als schrijver/columnist ook graag mijn artikelen zoveel mogelijk met anderen delen en daarom ben ik op zoek naar mensen die via twitter op de hoogte willen worden gehouden van al mijn pennevruchten.

Dus stel ik voor dat wij maar eens een wederzijds 'proefabonnement' op twitter nemen. Klik maar eens op 'volgen' en wie weet gaat dit voor de toekomst nog wat interessante interactie opleveren. Ik ben benieuwd...


Met vriendelijke groet,

Willem Jonker / Jolmer Winkel
Ede