De oogst is uiteindelijk kwantitatief mager maar bekeken in het licht van kwaliteit een voltreffer. In het gele plastic tasje dat ik nu bij mij draag zit de cassetteversie van Pearl Jam's 'Ten'. Zo'n twee jaar eerder uitgebracht en uiteindelijk miljoenen keren wereldwijd verkocht. Het valt mij nu ook aan te rekenen. Ik zal zelfs later het bandje na vele draaibeurten vervangen door een versie op compactdisc.
Bij een bakkerij een puddingbroodje gekocht en in de richting van het grote gebeuren geslenterd. Vandaag zal ik hem zien. De man die voor mij het professionele wielrennen aanzien geeft. De Ronde Van Nederland is weer een feit. Nog even en de etappe van Huizen naar Hardenberg eindigt hier. Na 109 kilometers, relatief kort en waarschijnlijk ten prooi vallend aan de rappe mannen van de sprint.
Vrijwel zeker zal hij daar niet bij zijn. Zijn lot in dit soort etappes is anoniem eindigen in de staart van het peloton. Hij heeft heel andere kwaliteiten. Zijn momenten zijn al geweest en zullen nog wel komen. Z'n podium kan eigenlijk niet in Nederland worden gevonden. De adrealine stijgt bij hem ook rechtevenredig aan dat van het wegdijk.
Hangend over het dranghek probeer ik een glimp op te vangen van wat er te gebeuren staat. De speaker vermeldt dat de schermutselingen voorafgaand aan een massasprint zijn begonnen. Nog even en de meute is te vangen in mijn blikveld. Het volgende moment is alles al weer voorbij. Het suizen van het pak van honderden wielen klinkt nog even na in mijn hoofd. Niemand heb ik zo snel kunnen herkennen.
De Italiaan Fabio Baldato blijkt uiteindelijk iedereen net te snel te zijn afgeweest. De man met het staartje bungelend vanonder zijn valhelm mag deze op zijn erelijst bijschrijven. Een grote horde wielrenners die tegelijk arriveren met hoge snelheid, eigenlijk ronduit saai om er bij te zijn. Maar daarvoor ben ik hier niet. Er staat nog een tijdrit op het programma en hij is daar bij.
Ik ga nu op zoek naar de touringcar van de Transport Verzekering Maatschappij. De ramen zijn geblindeerd en is er weinig activiteit te bespeuren. Als er eindelijk iemand naar buiten komt blijkt het 'slechts' een mechanciën te zijn. Deze tilt wat fietsen op en geeft de achterwielen een zwier. Heel geruststellend zet hij ze weer terug op hun positie. Als hij weer in de bus verdwijnt is het voor lange tijd weer rustig.
Intussen zijn er meer mensen gekomen die wachten op een aanblik van de renners. Op gepaste afstand sla ik het allemaal gade. Hij laat zich toch wel zien? Eigenlijk is dit een vreemd moment voor mij. Ik heb in het algemeen niets speciaals met mensen omdat ze grote bekendheid genieten. Ik heb geen persoonlijke idolen. Maar toch is er blijkbaar in mijn hersenfuncties hierop een uitzondering gemaakt. Is hij blijkbaar door mijn morele afbakening geglipt.
Mijn geduld wordt op de proef gesteld. Ik zoek nogmaals in mijn rugtas naar iets eet- en drinkbaars. Dan komt er een renner de bus uit. Ik herken deze ogenblikkelijk maar voel tegelijk teleurstelling omdat hij het niet is. Deze renner is al heel snel omringd door een fiks aantal van de omstanders die op jacht zijn naar een handtekening.
Ik voel iets van afschuw en kan mij niet voorstellen waarom zo'n krabbeltje voor iemand meerwaarde heeft. Toch worden ze scheutig aan het voorgehouden papier toevertrouwd. Dan gebeurt het. De signerende wielrenner krijgt gezelschap van een ploeggenoot. De man met de wapperende manen heeft de buitenlucht opgezocht. Nu staan de twee TVM-renners gebroederlijk de hongerige toestromers te voeden met hun pennestreken.
Ik kijk en aanschouw en inhaleer dit moment. Op een paar meter afstand staat de man waarmee ik mij verbonden voel. Rationeel kan ik het niet uitleggen. Er zijn professionele wielrenners uit mijn geboortestreek waar ik dit gevoel helemaal niet mee deel. Er zijn ook Nederlandse renners met veel meer nationale en internationale prestaties op hun palmares. Maar tot mijn verbeelding spreken doen ze geenzins.
Maar met hem is het anders. Is het wellicht omdat we beide een liefde koesteren voor harde rockmuziek? Is om zijn lange haren? Is het om zijn introverte karakter dan ik ook in mijzelf herken? Op hem afstappen en een praatje beginnen zit er echter niet in. Daarvoor wordt ik gehinderd door een mix van nuchterheid, weerzin tegen het fenomeen idool en natuurlijk een fikse scheut verlegenheid.
Ik sla het slechts gade. Op dit moment niet vermoedend dat het zo'n twintig jaar later door mij beschreven zal worden. Dat het nu in mijn hersenen wordt opgeslagen om het bijna twee decenia later probleemloos uit het toetsenbord te laten ratelen. De handtekeningenjagers zullen het dan waarschijnlijk zijn vergeten. Het papieren vodje met de kriebel is allang kwijtgeraakt tijdens een opruiming of verhuizing.
Ik zal dan nog wel de herinnering bezitten hoe ik bijna oog in in oog stond met de 'blonde engel'. Beelden van hoe het centrum van Hardenberg er uitziet zullen verdwijnen. De route van de heen- en terugreis, gekoppeld aan mijn verblijf hier, zal ook gaan vervagen. Maar dit gedenkwaadige moment, het feit dat ik hem nu in levende lijve zie, zal blijkbaar nog lang door mij gekoesterd worden.
Ik heb dan liever geen idolen, maar heb voor Gert-Jan Theunisse graag een uitzondering gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten