Dit schreef een lezer van dit blog een poosje geleden. In het kader hiervan is dan ook de volgende bijdrage tot stand gekomen.
Ik wil hier op deze plaats nu wat met u delen. Iets dat ik al heel lang bij mij draag. Eigenlijk al sinds mijn 14e levensjaar.
Intussen alweer zo’n drie decennia, is er iets met mij waar ik nu niet direct mee te koop loop. Niet dat het heel ernstig is hoor, maar het levert hier en daar wel eens wat fronsende wenkbrauwen op.
Het is gewoonweg niet iets wat je vol trots in een overvolle bedrijfskantine gaat roepen. Wat je op een c.v. zet en daardoor onderdeel van een sollicitatiegesprek wordt. Wat passeert als je een boeiende conversatie met iemand hebt en je veel over jezelf kwijt kunt. Nee, het ligt een beetje moeilijker moet ik erkennen.
Naaste familieleden en mensen in mijn directe werkomgeving (ook van vorige banen) weten het, aanschouwen het, en denken er het 'hunne' van. Voor de rest van de mensheid is het een gesloten boek (tot nu toe). Want laat ik eerlijk zijn, het is niet iets dat je verwacht van een volwassen vent. Het is eigenlijk nog wel een beetje een taboe, hoewel die er in onze huidige samenleving bijna niet meer zijn.
Toch heb ik maar besloten om voor het daglicht te treden. Ik ga u nu deelgenoot maken van iets wat een wezenlijk onderdeel van mijn leven is geworden. Ik kan er niet meer omheen. Dit is het moment om uit de kast te komen en een volledige bekentenis af te leggen. Nog eens diep ademhalen, nog eens één keer de eventuele gevolgen overdenken. Oké… ik doe het dan toch maar. Hier komt het dames en heren lezers van de Winkelhaak… ik speel luchtgitaar!
Zo, dat is er uit. Als zo meteen het spreekwoordelijk stof na deze knal is opgetrokken dan zal blijken hoe ik er voor sta. Ik hoop eigenlijk dat er reacties zullen zijn in de trend van: “Oh… is dat alles, ik heb een neef die dat ook doet”. Of dat iemand zal zeggen: “Jij zit daarmee, wat moet ik dan? Ik beeld graag groenten en fruit uit met als specialiteit appels uit midden- en zuid-Amerika!”.
Ook zou het fijn zijn als een gerenomeerd psycholoog zich zou melden. Die geruststellende woorden doseert door te deponeren dat er eigenlijk niets aan de hand is, zolang het mijn dagelijks functioneren maar niet beïnvloed. Alle steunbetuigingen zijn dan ook van harte welkom.
Maar er is meer, ik ben er nog niet helemaal. Want als het niveau van mijn luchtgitaarspel zich zou bewegen op dat van ‘pielen’ op een zolderkamertje, dan had u mij echt niet gehoord. Als de kwaliteit dusdanig zou zijn dat de hond van de buren al jankend en met de staart tussen de benen het hazepad kiest, dan was mijn passie al lang in de anonimiteit gestorven.
Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat, in die tussenliggende tijd, mijn spel zich onwaarschijnlijk heeft ontwikkeld. Dat ik nu echt heel dicht bij de absolute wereldtop in de buurt gekomen ben!
Kijk, wellicht had u tot nu toe nog wel wat sympathie voor mij. Dacht u wellicht: “Ach, laat die jongen lekker bezig zijn en zijn ding naar hartelust uitoefenen!”. “Laat anderen maar denken wat ze willen, zolang die Jolmer er verder niemand mee lastig valt dan is het toch prima!”. Nu komen er waarschijnlijk termen bij u naar boven die synoniem zijn voor het woord arrogantie. Het zij zo.
Ik kan me dan ook heel goed identificeren met iemand als voetbaltrainer Louis van Gaal. Die merkt ook hoe goed hijzelf is en wil dat dan ook wereldkundig maken. Zijn omgeving (lees de media) willen dat maar moeizaam doorgronden en hij loopt dan ook regelmatig tegen een enorme muur van onbegrip op. Maar hij is gewoonweg een visionair, een grote leider, die jammer genoeg maar moeilijk kan omgaan met de blindheid van anderen.
Iemand die wellicht wat beter bekend is met de wereld van de luchtgitaar gaat nu ongetwijfeld de volgende vraagstelling lanceren. “Als jij dan echt zo goed bent, waarom heb je dan nog nooit deelgenomen aan het wereldkampioenschap luchtgitaarspelen?”.
Inderdaad, deze vraag is zeer legitiem te noemen. Mijn antwoord heeft dan ook alles te maken met een bepaald aspect van het spelen op de luchtgitaar waar ik minder affiniteit mee heb, dan wel minder getalenteerd in ben… namelijk het showelement. Ongetwijfeld zou ik bij deelname aan een WK, op basis van mijn spel, de voorrondes mogen overslaan en direct in de kwartfinale geplaatst worden.
Maar ik ben nu éénmaal niet een type speler die graag opvalt. Het liefst speel ik mijn partijtjes ergens onopvallend aan de zijkant van de bühne. Ik heb het niet zo op met die gasten die in hun glitterpakken de blits willen maken. Die met een veelvoud aan spastische bewegingen hun spel menen te moeten ondersteunen. De uitslovers!
Mijn motto is dan ook het clichématige 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg'. Tja, en daardoor diskwalificeer ik me dan zelf voor een heuse wereldtitel in mijn vakgebied. Want de ultieme hoofdprijs bij zo’n gebeuren, een gesigneerde luchtgitaar door mijn jeugdheld Eddie van Halen, is wel iets wat bij mij thuis aan de muur zou mogen hangen! Maar ik heb er intussen mee leren leven dat dit voor mij niet is weggelegd (snik).
Ook vraagt men mij wel eens of je als luchtgitarist alles kunt spelen of dat er bepaalde stijlen zijn die meer moeite kosten om ze onder de knie (lees vingers) te krijgen? Ik beheers niet alles moet ik toegeven. Experimentele jazzrock, reggea en traditionele delta-blues, om er maar eens een paar te noemen, zijn dingen die wat minder bij mij ontwikkeld zijn.
Maar zowat alle varianten van de hedendaagse rockmuziek heb ik wel in de vingers. Stijlen als adult orientated rock (aor), poprock, gitaarrock, classic rock, bluesrock, hardrock, heavy metal, power- speed- trash- & death-metal, grindcore, symfo, neo-classical of hoe ze ook mogen heten... "You name it and I will play it!" (on air).
Ik stop nu met deze bijdrage aan mijn weblog want ik moet nog wat oefenen. Buiten een fikse portie talent is veelvuldig herhalen de basis voor het succes van de luchtgitarist. Verder moet ik voor sluitingstijd nog een setje snaren voor mijn luchtgitaar gaan halen. Oh ja, niet vergeten, ik moet ook nog even naar de apotheek voor medicijnen...
