Draagvlak

‘De burger wil het niet’. Ik hoor en lees dit regelmatig. Het gaat dan over de komst en huisvesting van asielzoekers in de gemeente Ede. In de Edese gemeenteraad hebben 37 van de 39 raadsleden aangegeven vluchtelingen te willen opnemen! De twee raadsleden van Burgerbelangen zijn principieel tegen. Zij hanteren de absolute nullijn dus. Dezelfde partij diende onlangs een voorstel in om een referendum te houden onder de mensen in gemeente Ede. Peilen hoe het er voor staat want Burgerbelangen heeft het idee dat de gedachte geen asielzoekers op te nemen heel erg breed onder de lokale Edese bevolking leeft…

Geen van de andere partijen steunden trouwens dit voorstel. Maar goed, als je denkt dat wellicht meer dan 50% van de mensen in gemeente Ede werkelijk tegen opname van asielzoekers zouden kunnen zijn dan moet een politieke aardverschuiving wel aanstaande zijn. Veel van de huidige partijen die nu allemaal voor zijn zullen dan wel electoraal worden afgestraft. Als Burgerbelangen een beetje tactisch de verkiezing van 2018 met hun stokpaardje ingaat dan moet dat toch wel zo’n zeteltje of 19/20 gaan opleveren. Wel goed voor vier wethoudersposten. Als dat draagvlak er dus werkelijk zou zijn dan krijgt Burgerbelangen het de komende twee jaar nog druk bedenk ik net.

Het werven en screenen van geschikte raadsleden is immers een tijdrovende bezigheid. Want laten we eerlijk zijn… onder de ‘achterban’ zitten ook wel lieden die ik liever niet de raadszaal zie verschijnen. Zoals die meneer de onlangs tijdens een Edese raadsvergadering vanaf de tribune zaken riep als: “Ik zit al een half uur naar dat gezwets te luisteren. We willen die zooi niet. Opgedonderd met die kutzooi.” We willen toch niet dat soort lui met het Fortuyneze en het Wilderiaans gedachtegoed aan de haal laten gaan toch? Burgerbelangen claimt altijd duidelijke taal te spreken maar het kan blijkbaar ook te overduidelijk.

Zou ik mij wellicht als kandidaat wethouder kunnen opwerpen? Verdient wel aardig en dan heb je in ieder geval een min of meer vast arbeidscontract voor tenminste vier jaar. Daar kunnen tegenwoordig de mensen die een baan vinden alleen maar van dromen. Maar ik weet nu al, het zal zeker niet erg lang duren. Ik ken mijzelf maar al te goed. ‘Het dan door de partij opgelegde rechts lullen en toch vanuit het hart links de zaken invullen’ zal mij ongetwijfeld een royement gaan opleveren. Nee, laat mij dan toch maar stukjes blijven schrijven. De burger wil het niet... Nou, een bepaald deel wil het niet. In een democratisch proces heb je wel een meerderheid nodig. Zoals die hele krappe bij de koopzondag. Maar in dit draagvlak geloof ik niet. De Burgerbelangen zijn in dit geval slechts de belangen van een gedeelte van de burgers in Ede...

Regenboog

2 januari 2016. De reis vanuit Ede verliep voorspoedig. Binnen twee uren draaien we het parkeerterrein op. Het is buiten koud en vochtig. De weg naar kamer 30 van het verzorgingshuis laat een verlaten indruk achter. Er is op dit tijdstip eigenlijk nergens enige menselijke activiteit te bespeuren. Een soort van kilheid lijkt het gebouw in haar greep te hebben. Na het drukken op de bel duurt het even voordat de deur opengaat. We staan in oog met oom Jaap. Hij heet ons welkom en meldt dat tante An al een aantal dagen bedlegerig is. Hij spreekt direct z’n grote zorg uit dat het wel eens niet goed gaat aflopen. Hij zet intussen koffie en wij melden ons achter de slaapkamerdeur.

Tante An kijkt en luistert maar of ze precies beseft wie er zijn lijkt niet duidelijk. Onze jongens krijgen de opdracht op zoek te gaan naar een supermarkt. Moet in een plaatsje als Ferwert gauw geklaard zijn. Oom Jaap beschrijft hoe tante weinig meer eet en nu al een dag of wat aan bed gekluisterd is. Ook het recente overlijden van hun schoondochter komt aan bod. Ondanks het verdriet en grote zorg presenteert oom Jaap zich zoals ik hem ken. Opgewekt, zo nu en dan tijd voor een grap en een grol en veelvuldig met anekdotes strooiend. Ondanks de donkere gloed die over de huidige toestand hangt weet hij openingen te vinden om het licht te laten ontsnappen.

Een eigenschap die mijn oom en tante beiden in hun DNA hebben meegekregen. Het enige dat rest is alles aan de Grote Baas voor te leggen laat oom Jaap weten. Een poosje later zijn onze jongens er weer. Ze hebben een bosje bloemen bij zich en een pak koeken. Een vaas wordt opgezocht en de bloemen komen in de slaapkamer terecht. De verzorging die intussen had gezien dat er bezoek is brengt een extra aantal maaltijden mee. Daar is toch al voor betaald en anders worden ze toch maar weggegooid. Oom Jaap en ik delen samen nog de overgebleven gehaktbal. "Jullie komen binnenkort toch wel eens weer?" vraagt tante An nog als we na de maaltijd afscheid nemen...

12 januari 2016. De reis vanuit Ede verloopt weer voorspoedig. Het laatste stuk gaat door het Bûtenfjild. Het is buiten weer koud en vochtig. Een pikzwarte lucht doemt op en als wetmatigheid duurt het niet lang of hevige regenval dient zich aan. Maar opeens is daar de regenboog met haar kleuren. Het ultieme teken van hoop. Bij 'Stjinnendaam' is het opeens droog en breekt deze zon zelfs even door. We draaien kort daarna het parkeerterrein op vlakbij het terpkerkje van Burdaard. Na de dienst en het drinken van koffie is het tijd om de terugreis te beginnen.

Toch verlaat ik met een warm gevoel deze plaats waar mijn oom en tante zo lang hebben gewoond. Warm vanwege de boodschap van troost, hoop en bemoediging die in de dienst heeft geklonken. Warm van de bijdragen van enkele naaste familieleden. Maar vooral warm vanwege hoe ik tante An zal herinneren. Haar blijmoedigheid en opgewektheid. Haar rechtvaardigheidsgevoel. Haar gulheid. Hoe ze eigenlijk nooit klaagde hoewel de financiële armslag hun gehele leven beperkt was. Voor wat zij ook voor mij persoonlijk heeft betekend met name in mijn jeugd.

Hoe we altijd graag naar 'Burdaard' gingen of het goede samenzijn ervoeren als oom Jaap en tante An bij ons thuis op visite kwamen. Zij is er dan wel niet meer maar de goede herinneringen zijn stevig verankerd. Die regenboog en de plotselinge opklaring blijven mij op de terugreis bezighouden. De symboliek er achter, de afspiegeling hoe ik en anderen op mijn net begraven tante mogen terugkijken? Was die regenboog daar op die plek en op dat moment slechts een toevallige samenloop van omstandigheden? Ik besluit op dat moment daar geen snars van te geloven... 

Steen Des Aanstoots

Tijdens zijn nieuwjaarstoespraak in Cultura hield hij hem omhoog. Burgemeester van der Knaap toonde de steen die bijna de auto had getroffen waar hij ook in zat. Een groep van tientallen jongeren had tijdens de jaarwisseling voor veel overlast gezorgd in de wijk Veldhuizen. De burgemeester, met de politie op pad, was dus getuige van dit alles en zag deze steen op zich afkomen. Verontwaardiging en afkeuring van al dit onaanvaardbaar gedrag lagen dan ook symbolisch omsloten in deze meegebrachte steen. De burgemeester vroeg dan ook om een applaus voor alle hulpverleners die dit soort zaken allemaal mee moeten maken.

De wijk Veldhuizen stond er weer eens gekleurd op. In de beeldvorming is het dan ook bijna een wetmatigheid… zulke incidenten kleuren dan tot een groter geheel. Ik woon dan ook in een gedeelte van Ede waarvan buitenstaanders soms een heel negatief beeld van hebben. Alsof er niets meer is dan dit incident en andere uit het verleden. Alsof het per definitie hier een slagveld is en raddraaiers continu de buurt onveilig maken. Niets is minder waar maar ik kom nog regelmatig mensen tegen die bij het horen van Veldhuizen menen dat ik een soort van kalifaat woon.

Ik moest ook denken aan een ander zeer ernstig voorval tijdens de jaarwisseling. In het Duitse Keulen is een aantal vrouwen door een grote groep mannen op ernstige manier benaderd. Er zou sprake zijn van aanranding, verkrachting, beroving. Nu de identiteit van deze mannen voornamelijk gezocht moet worden in het kamp van asielzoekers gebeurt hetzelfde. ‘Zie je wel wat er allemaal binnengehaald wordt!’ Het incident blijkt in enorme invloed te hebben en een kentering te zijn in de ruimhartige toelating van asielzoekers in Duitsland.

Ik zie dan ook op twitter en facebook mensen die juist deze buitenlandse gebeurtenis aangrijpen om eigen visie op het lokale asielbeleid te ondersteunen. Een paar individuen bepalen voor hen het totale beeld van een veel groter geheel. Nu zal er met het onderdak verlenen van asielzoekers in gemeente Ede geen garantie zijn dat het allemaal modelburgers zullen zijn. Elke bevolkingsgroep heeft nu eenmaal zijn dissidenten. Maar dat mag geen aanleiding zijn om hulp te laten vervallen vanwege het gedrag van een kleine groep met crimineel gedrag.

De gemiddelde Veldhuizenaar is geen raddraaier. Het doorsnee gedrag van de asielzoeker staat zeker niet gelijk aan die in Keulen. Crimineel gedrag waar dan ook benoemen en aanpakken. Maar wel met nuance en in perspectief de dingen blijven bekijken. Want als een kleine groep het voor een totale groep verpest dan is dit zeker voor mij ook een 'steen des aanstoots'. Zullen we die maar niet meer gooien maar in plaatst daarvan bouwstenen van liefde aandragen?