Waarschijnlijk is het wandbord vlak na het einde van de tweede wereldoorlog aangeschaft. Mijn grootouders hadden het thuis hangen. Mijn moeder weet nog te vertellen dat zij als klein meisje (geboren in 1942) boosheid bij haar moeder wist op te wekken door een hakenkruis te tekenen. Inspiratie hiervoor had ze opgedaan door het bord grondig te bekijken.
Op het wandbord is een ruiter afgebeeld wiens paard een vlag vertrapt met daarop het swastika symbool. Het geheel bevat de tekst “Herrijzend Nederland naar vrede en welvaart”. De heraut te paard kondigt als het ware aan dat er nu betere tijden voor de deur staan. De oorlog is ten einde en alles zal nu in het teken staan van de grote wederopbouw. Op de achtergrond staat de opkomende en doorbrekende zon afgebeeld die dit alles nog eens extra moet symboliseren.
Zo zullen er talrijke gezinnen zijn geweest waar dit wandbord invulling gaf aan het verlangen en de hoop dat er nu echt betere tijden aanbraken en men op de drempel stond naar collectieve voorspoed. De ellende van de oorlog achterlatend en de schouders er onder op naar betere tijden lijkt dit kleinnood uit te willen drukken.
Toen het huis van mijn grootouders werd verkocht en afgebroken heeft een oom het wandbord een plekje gegeven in de keuken van zijn nieuwe woning. Daar heeft het van 1973 tot 2008 gehangen. Na zijn overlijden kwam de vraag of ik nog interesse had in iets van de inboedel. Dit wandbord heb ik toen genoemd. Het hangt dus nu thuis bij een familielid van de derde generatie.
Ik heb in mijn jeugd vaak gefascineerd naar het bord staan kijken. Doordat ik al op vroege leeftijd veel interesse had in zaken met betrekking tot de tweede wereldoorlog, zal het daardoor wel extra tot mijn verbeelding hebben gesproken. Ik begreep toen al min of meer wat tekst en afbeelding wilden uitdrukken. Ik vind het in ieder geval aardig om het keramisch gedenkbord nu weer een plekje te hebben gegeven.
Wat de financiële waarde is weet ik niet maar dat er voor mij enige emotie een rol speelt zal wel duidelijk zijn. In dit wandbord loopt een stuk van de Nederlandse geschiedenis synchroon met dat van mijn eigen familie van moederskant. Ik koester het en wie weet heeft in de toekomst één van onze kinderen er dan ook wel een plekje voor.
