Abraham...

Er is er één bijna jarig, hoera hoera! Dat zult u aankomende vrijdag wel zien, dat is…. de Edese Post. Het is niet zo maar een verjaardag maar een heuse ‘Abraham’. Het is deze week namelijk 50 jaar geleden dat deze krant van Ede en omstreken het levenslicht zag. Zelf ben ik nu zo’n anderhalf jaar verbonden aan de jubilaris. Intussen zijn er zo’n 60 columns van mij de revue gepasseerd.

Een week of wat geleden verzuchtte één van de eindredacteuren in een column dat de mogelijkheden om de ‘NRC van de valleistreek’ te zijn gewoon ontberen. De journalistieke intensie is er wel degelijk, maar de middelen (lees geld) zijn slechts beperkt. Natuurlijk zou ik ook wel wekelijks gedegen interviews en uitgebreide achtergrondartikelen willen lezen met betrekking tot zaken die binnen de gemeente Ede spelen.

Ik zou ook graag willen dat er voldoende tijd en geld beschikbaar is om bepaalde items breedvoering af te drukken. Maar het kan gewoonweg niet (meer) en dan houdt het ook op. Feit is dat (lokale) kranten amper het hoofd boven water kunnen houden. Reorganisaties en allerlei kostenbesparende zaken zijn schering en inslag. Als u en ik bereid zouden zijn om iets te betalen voor deze tweewekelijkse brenger van Edens nieuws dan…

Het moet gezegd, de huidige levensverwachting is niet bijster hoog. Toch hoop ik dat de Edese Post nog heel lang mag bestaan, al was het maar om een podium voor mijn schrijfseltjes te zijn. Van mijn kant zeg ik dan ook: “Edese Post (Benjamin, Jolinda en al die anderen) proficiat!”. Op naar de 100. Dan weet je zeker dat je de krant haalt…

Airborne Taptoe

Beste Ruben. Ik moet jou iets vertellen. We kennen elkaar al een tijdje en zijn zelfs ‘vrienden’ op facebook. Toch is er iets dat jij niet van mij weet en wat onze relatie zou kunnen schaden. Je zou het niet zeggen maar ik ben er zo één. Nu ben jij wel ruimdenkend maar toch heb ik het gevoel dat het wat moeilijk ligt. Ik weet dat jij als fractieleider van Burgerbelangen een uitgesproken mening hebt over mijn ‘soort’. 

Wees gerust hoor, ik ben geen islamiet geworden. Nee, het gaat over heel iets anders. Onlangs las ik in de krant dat jij erg moeite hebt met mensen zoals ik. Daarom voel ik nu dan ook dat ik het maar beter eerlijk tegen jou kan uiten. Ik kan nu niet anders dan uit de kast komen. Ik zeg het dan ook maar ronduit tegen jou… ik ben een bobo!

Ik was namelijk afgelopen vrijdag één van de mensen die een toegangskaart hadden voor de Airborne taptoe. Ja, ik geef het eerlijk toe. Ik was erbij. Nu kan ik als verzachtende omstandigheid aanvoeren dat ik het entreebewijs heb gekregen. Maar toch, ik was aanwezig bij dit muzikale gebeuren waarbij herdenking aan de bevrijding centraal staat. 

Toch leek het in de verste verte niet op een landelijke VVD ledenvergadering. Echt geen overvloed aan driedelige kostuums dan wel mantelpakjes. Om mij heen zag ik genoeg mensen waarvan ik het vermoeden had dat ze op 19 maart a.s. wel eens Burgerbelangen zouden kunnen gaan aanvinken. Ik zag zelfs iemand die sterk op jou leek, alleen dan weer zonder paardenstaart.

Hopelijk kunnen we toch gewoon vrienden blijven en bedek jij mijn ‘bobofiele’ uitglijder met de mantel der liefde.

Willem's Klaagzang

Als je regelmatig met je kop en stukjes in de krant staat ontstaat er blijkbaar een bijkomend fenomeen. Dat zijn buurtgenoten of collega’s met verzoekjes. Of je nog een keer dit of wellicht dat aan de kaak zou willen stellen? De gemeente die sporadisch de bladeren langs de stoeprand komt vegen. Inbraken of pogingen tot waardoor de wijk wordt geteisterd.

Nu bepaal ik liever zelf de agenda en verzin dan ook graag mijn onderwerpen. Maar ja, soms ontbreekt het even aan inspiratie en moet je noodgedwongen wel ingaan op zo’n verzoek. Ik laat hierna dan ook een collega aan het woord. Laten we hem gemakshalve maar Willem noemen. Hier komt ‘ie: 

Hoooo. Ik heb een vrij druk bestaan. Ikke heel hard werken roep ik dan ook vaak. Altijd bezig met van alles en nog wat. Nu erger ik mij mateloos aan vitale vutters en gepensioneerden. Zeeën van tijd maar het onkruid staat meters hoog in de straat. Er iets aan doen… ho maar. De stoep sneeuwvrij maken precies tot de erfscheiding.

Nooit eens even een rondje door de buurt maken om opvallende en verdachte zaken op te merken. Ga zo maar door. Kunnen deze mensen niet wat meer de handen uit de mouw steken en zich maatschappelijk nuttig maken? Waarom ze dat dan niet doen… Joost mag het weten. Tot zover mijn collega.

Let wel, dit is zijn mening, niet die van mij hoor! Ik kijk wel uit. Straks heb ik George de Haan van de nieuwe 65+partij op mijn dak. Dat ik de ouderen in Ede demoniseer en zo. Dan wordt het allemaal veel te politiek. Dat wil ik al helemaal niet op mijn geweten hebben… in ieder geval niet tot mijn volgende column. 

Mentality-waardentest

Onlangs op http://www.motivaction.nl/mentality wat vragen ingevuld om te kijken hoe ik met betrekking tot een specifiek aantal kenmerken in het leven sta. Hier onder volgt de uitslag, hier en daar niet geheel de lading dekkend, maar waar ik uiteindelijk toch wel heel tevreden mee ben. :-)


Kijk op het dagelijks leven

Geachte heer, mevrouw,
Zojuist hebt u deelgenomen aan de Mentality-waardentest. Aan de hand van uw antwoorden hebben we bepaald welk waardenprofiel het best bij u aansluit. Uw profiel vertoont de meeste overeenkomsten met dat van de postmaterialist.

De postmaterialist:
De maatschappijkritische idealist die zichzelf wil ontplooien, zich verzet tegen sociaal onrecht en opkomt voor het milieu. Solidariteit en harmonie kenmerken de mensen binnen dit milieu. Ze zijn kritisch ten opzichte van de hedendaagse maatschappij. Het streven naar een onderlinge verbondenheid, het nemen van verantwoordelijkheden en het werken aan sociaal-maatschappelijke verbeteringen, spelen een prominente rol.

Postmaterialisten hechten er veel belang aan te kunnen leven volgens hun eigen principes en zijn sterk sociaal bewogen. Verantwoord leven is belangrijk: zonder verspilling, winstbejag en zonder aantasting van het milieu. Bij voorkeur werkt men bij instellingen of organisaties die een bijdrage leveren aan het maatschappelijk welzijn.

Mensen binnen dit milieu tonen zich zowel geïnteresseerd in kunst en cultuur (film, musea, toneel, cabaret, klassieke concerten), als in een meer 'huiselijke' vorm van vrijetijdsbesteding. Het gezinsleven is veelal hecht (sterke onderlinge betrokkenheid), maar niet ingericht volgens traditionele patronen.

Dr. Kennis

Ede heeft er een wetenschapper bij. Sina Salim verdedigde met succes zijn proefschrift op de Wageningse universiteit. Hij is nu expert op het gebied van algen. Voor D66, waarvoor hij in de Edese raad zit en lijsttrekker is voor de komende gemeenteraadsverkiezingen, is dat een mooie opsteker. Pechtold mag trots zijn op zijn protegé. Een knuffelallochtoon. Nederlandser dan menig autochtone medelander las ik eens.

Speerpunten van D66 zijn het flexibiliseren van de arbeidsmarkt en het bevorderen van de z.g. kenniseconomie. Zijn promotie past ook mooi in dit plaatje en de plannen van gemeente Ede om één grote pot van kennis te worden in het Foodvalley gebeuren. Maar fixatie op kennis zal de man/vrouw bij mij in de straat een worst zijn. Het komt al gauw over als elitair gewauwel. Het dagelijks brood moet er komen door productie, onderhoud, handel, transport, etc.

De werkvloer is het fundament onder een gezonde economie. Mijn buurman wil zijn werk blijven doen of een vaste baan vinden en wil geen kortlopend contract. Mijn buurvrouw wil zekerheid in haar betrekking en zit niet te wachten op versoepeling van het ontslagrecht. Dr. Salim proficiat met uw titel, dat al uw kennis economisch dan wel politiek goed gebruikt mag worden.

Na een periode ‘van dalen’ mag u de weg voor D66 Ede naar boven zien te vinden. Doe de groeten van mij aan Alexander. Oh ja… van de buren Henk en Ingrid moest ik nog iets zeggen over dat ‘kennisding’ en zo. Zij willen gewoon een goed en vast inkomen. Meer niet, al moeten ze daarvoor ook groene aanslag schrobben.

 

 

Heideweek

 

 

Zo, u hebt de heideweek weer overleefd of is het allemaal langs u heengegaan? Het jaarlijks feestgebeuren in Ede rond het paarse thema wordt dan ook heel verschillend beleefd. De één leeft er al een jaar naar toe terwijl het voor een ander niet snel genoeg afgelopen kan zijn. Via twitter volg ik heel wat mensen uit Ede en de heideweek was dan ook een dankbaar ‘gespreksonderwerp’.

 

De één komt superlatieven te kort om de keur aan Hollandse artiesten bij de opname van Nederland Muziekland te benoemen. Voor de ander weer een legitieme reden om de bebouwde kom voor langere tijd te ontvluchten. Iemand beschreef de heideoptocht als toppunt van duf-, suf- en truttigheid en dacht er over om elders maar op huizenjacht te gaan.

 

Deze tweet werd op de voet gevolgd door iemand die erg had genoten van de lange stoet van praalwagens. Het ludieke idee om een actiecomité op te richten om de heideweek af te schaffen kwam zelfs voorbij. Smaken verschillen nu eenmaal. Ik heb op een gegeven ogenblik ramen en deuren gesloten. De wind stond ongunstig en de muziek vanaf het marktplein was niet te harden.

 

Had in mijn geval niets met het volume te maken hoor. Zou Rockin’ Park hier in de buurt worden gehouden dan zou ik persoonlijk het ‘aanbod’ ter ore willen nemen vanuit een luie stoel in de achtertuin. Nu maar weer op naar de volgende editie van vreugde dan wel ergernis. Met dan ook weer voor een ieder wat wils of wellicht weer helemaal niets van uw gading.

 

Iedereen het in Ede naar zijn/haar zin maken blijft nu eenmaal een onmogelijke opgave lijkt mij…