Ontwilderde Stemming

Henk?

Jaaaa...

Ga je nu nog stemmen of niet?

Hè?

Doe die Telegraaf eens even weg man!
Ik vroeg of je nog gaat stemmen?

Ik denk het niet Ingrid.

Hoezo niet?

Weet je nog dat Wilders de vorige keer al één dag na de verkiezingen zei dat de AOW geen breekpunt meer was!

Oh... ja, dat was ook zo geloof ik.

Ja, en wat hebben ze op m'n werk grappen gemaakt over die zogenaamde ca-vi-a politie. Nee, ik hoef deze keer niet zo nodig.

Maar dat van die 130 kilometer op de snelweg is er wel mooi gekomen toch?

Mmmm... maar hebben wij daar nu zoveel aan dan? Als wij naar Arno en Greet gaan kunnen we alleen op dat stuk snelweg bij dat nieuwe wegrestaurant even wat harder. Maar met al die verkeerslichten bij hen in de wijk ben je de tijdswinst al weer kwijt. Nee, ik ga toch maar niet deze keer.

Maar wil je dan dat ze in Brussel alles over ons te zeggen hebben?

Ach.. of het uit Brussel komt of uit Den Haag. De hoge heren doen toch wel wat ze willen. En weet je wat... dat gedoe over de islam en zo. Laatst dacht ik nog eens wat voor last hebben wij eigenlijk van die mensen? Die mensen hier tegenover ons zijn aardige lui. En van collega Mo kreeg ik laatst nog een zak vol groenten uit z'n volkstuintje. Maar ik wil nu verder lezen. Kun jij niet 'De TV Show' of zo gaan kijken Ing?

Even serieus Henk... ik ben wel van plan te gaan.

Nou dan ga je toch!

Ja... maar ik weet ik ook niet op wie ik zal gaan stemmen. Ik heb nog wel gedacht aan de SP. Maar volgens Rutte is dat zo'n beetje het ergste wat ons land kan overkomen.

Hè, wat is erg?

Een kabinet met Roemer aan het hoofd! Die gaat voor Sinterklaas spelen hoorde ik laatst iemand zeggen.

Nou, liever dat ze onze zakken vullen dan die van de banken of van de Grieken, maar ik ga echt niet stemmen.

Ik weet het het ook niet meer. Trouwens Henk... ik sprak vorige week met dat vrouwtje in de buurtsuper. Je weet wel die hier al eens aan de deur is geweest. Ze komt uit Iran of Irak komt of zo iets. Die gaat altijd stemmen waar het ook voor is zei ze. Alleen al dat er wat valt te kiezen is reden voor haar om te gaan. Ze vindt dan ook dat elke Nederlander dat moet doen.

Wat zeg je?

Laat maar Henk. Hoe laat begint dat programma ook al weer?

Veiligheid (Boven Alles)

Het was in de nachtdienst. De claxon en het beeldscherm gaven aan dat een transportschroef thermisch was gestopt. Ik ging ter plekke kijken en ontdekte een stuk touw om het einde van de as. Hierdoor was een verstopping ontstaan.

Ik pakte een mes en begon te snijden. Amper begonnen sloeg opeens de aandrijfmotor aan. Snel trok ik mijn hand terug. Dat ging dus maar net goed. Door de adrealinestoot, als gevolg van de hevige schrik, snelde ik terug.

Wie was de boosdoener? Het hele systeem kon van z’n levensdagen nooit starten. Eerst moest de schroef thermisch hersteld worden in de laagspanningsruimte en verder was er een startcommando nodig. Het bleek mijn chef te zijn. Hij had de storing gezien en op eigen initiatief de zaak zonder verder overleg afgehandeld. Ik heb hem op zijn foute actie gewezen. Mijn precieze woordkeuze zal ik jullie besparen.

Ik ging natuurlijk ook niet geheel vrijuit. Ik had de werkschakelaar op de 0-stand moeten zetten. Dan zou het allemaal nooit kunnen gebeuren. Maar ja, ik was toch maar alleen aanwezig en had niet gerekend op een ‘hulpvaardige’ passant die nacht. Inderdaad… een ongeluk zit soms in een klein en heel onverwacht hoekje.

Veiligheid is doorgaans onderhevig aan verschillende aspecten. Allereerst moet de installatie waar je als operator aan werkt dat zijn. Verder moet het eigen handelen er op gericht zijn. Tenslotte heb je nog met de goede houding hierin van anderen te maken. En bij het ontbreken van één van deze drie is de kans op een ongeval/letsel al heel sterk aanwezig. Gelukkig heeft niet elk falen direkte gevolgen.

Het gaat in de praktijk toch ook heel vaak nog net goed. Laten we dan met elkaar afspreken dit soort gebeurtenissen tot leermomenten te rekenen. Dat we daardoor onze bewustwording blijven voeden. Want de systemen waar operators mee werken kunnen nog zo veilig zijn… de menselijke factor is en blijft de vaak de grote boosdoener bij ongevallen.

Deze column is bestemd voor het VAPRO Magzine.

Proosdijpark

Soms leg ik de woon-werkafstand lopend af. Dat kost mij twee keer een half uur. Die tijd vul ik dan ook graag met het luisteren naar muziek via een mp3-speler. Ik integreer vrijwel altijd het Proosdijpark in mijn route. Zo rond half acht in de ochtend kom ik dan mensen tegen die daar hun hond uitlaten. Ik zie een iemand in een slaapzak liggen bij de waterkant die waakt over een viertal hengels.

Ik aanschouw platgetrapte blikjes, lege wietzakjes en ander verpakkingsmateriaal dat aan een carrière als zwerfvuil is begonnen. Onlangs heb ik hier, tijdens de lunchpauze, een zogenaamd uitprobeerconcert van een bekende Edese liedjesschrijver meegemaakt. Het is dus een multifunctioneel park waar Edenaren van diverse pluimage gebruik van maken.

Nu stoor ik mij wel aan de naam Victoria Vesta park die sommigen (ook in de media) in de mond nemen. Ik snap de associatie wel maar heb hier toch wel moeite mee. Het nabijgelegen gebouw waakt zondermeer 24 uur per dag over het park en lijkt een blijvertje. De naamgever daarentegen is slechts een passant. Want intussen heeft een andere grote verzekeringsmaatschappij de zaak al weer overgenomen.

Laten we a.u.b. historische namen blijven gebruiken om zaken in Ede te benoemen! Er zijn ook plannen voor een groot stadspark in het centrum. Ik hoop dan ook van harte dat de commercie helemaal geen rol gaat spelen in de naamgeving. Duik dus in de geschiedenis van Ede. We leven al in een maatschappij met te veel zaken die ‘mede mogelijk gemaakt zijn door…’

Gedrocht

Waar de Krommesteeg en de Lunterseweg elkaar raken krijgt HET gestalte. In vrij korte tijd wordt daar een gigantisch kerkgebouw uit de grond gestampt. Waar in andere plaatsen vaak kerkgebouwen een andere bestemming krijgen, of zelfs afgebroken worden, vindt hier in Ede nog nieuwbouw plaats.

Maar bij het passeren van dit Godshuis in wording word ik niet vrolijk. Architectonisch gezien spreekt het helemaal niet tot de verbeelding. Sterker nog… het is ronduit een gedrocht!

Kijk, dat je als kerk er theologisch orthodoxe opvattingen op nahoudt is nog daar aan toe. Persoonlijk ga ik hierin ook niet geheel vrijuit. Maar probeer in ieder geval bij kerkbouw toch wat vernieuwender te werk te gaan. Leg toch wat meer fantasie en verbeeldingskracht aan de dag.

De leden van deze kerkelijke gemeente hebben doorgaans grote affiniteit met een bepaalde politieke partij die een voorstander is van een verbod op het bouwen van moskeeën. Maar qua architectuur had men beter een kijkje kunnen nemen bij de moskee aan de Peppelensteeg. Die is toch veel spannender en boeiender dan het blok beton wat er nu komt.

Straks zal er aan de binnenkant van het gebouw voor eigen parochie worden gepreekt. Dat is een zaak van het hart. De buitenkant is voor het oog. Beter was het geweest om bij het ontwerp ook anders/niet-gelovigen te betrekken. Want die groep is heel groot en zal er dus bij het passeren vaker naar (moeten) kijken dan eigen kerkvolk. Een gemiste kans dus. Het had alvast de eerste missionaire daad kunnen zijn!

Erfelijk Belast...

Onlangs ging de telefoon. Het waren mijn ouders met de uitslag van een medisch onderzoek. In familiekring is namelijk geconstateerd dat er een bepaalde genetische afwijking voorkomt. Om te achterhalen of het dragerschap van toepassing is, en daardoor wellicht ook bij mij en mijn zussen, is door mijn ouders besloten aan verder onderzoek deel te nemen. Uiteindelijk bleek dit niet het geval te zijn en dat is dan weer reden voor blijdschap en dankbaarheid.

Maar toch blijft het gehele gebeuren me nog wel iets bezig houden. Wat is namelijk het geval? In de informatie die voorafgaand aan het onderzoek is verstreken, wordt gewaarschuwd voor de consequenties die de uitslag van het onderzoek kan hebben. Mocht blijken dat iemand drager is dan kan dit gevolgen hebben bij het afsluiten van b.v. een (levens) verzekering. Dit kan dus voor bepaalde mensen weer reden zijn om van verder onderzoek af te zien.

Dat is toch een bizarre situatie. Daar verder over nadenkend kom ik tot de conclusie dat we ook hier zo langzamerhand gaan naar een maatschappij met toestanden die al in b.v. Amerika gemeengoed zijn. Niet meer een breed gedragen, collectief welzijn staat centraal. Het draait allemaal om geld en het tevreden stellen van aandeelhouders. En de steeds meer eigengereide burger is steeds minder bereid te betalen voor de zorg/last van de ander.

Denk nog even over deze materie door en je kunt voor de toekomst wel bedenken hoe dit zich allemaal zal gaan ontwikkelen. Bij de vooruitschrijdende wetenschap is het nu al mogelijk heel veel genetische informatie uit prenataal onderzoek te halen. Al in een vroeg stadium genetische zaken worden ontdekt. Ouders kiezen er nu al vaak voor een ongeboren leven te beëindigen als er een ernstig iets is geconstateerd.

Voor ouders die deze keuze niet kunnen/willen maken is er volop medische zorg als het kindje ter wereld komt. Maar hoe lang gaat dat nog duren? Je voelt wel aan wat er in de toekomst gaat gebeuren zodra duidelijk wordt dat er wat aan de hand is met een embryo. De zorgverzekeraar zal dan wel garant staan voor de kosten van een abortus maar niet voor het verdere verloop als het kindje ter wereld komt.

De moderne mens wil eigenlijk een leven scheppen waarin elke vorm van persoonlijk lijden, in wat voor vorm dan ook, moet worden uitgebannen. En al helemaal geen financiële offers brengen om zorg te dragen voor anderen. Als het gaat om geld zijn zaken, zoals bijvoorbeeld ontwikkelingshulp en asielbeleid, vaak de eerste slachtoffers. Zo kan ik nog wel wat dingen opnoemen waarin we niet (meer) bereid zijn naar de ander, dichtbij of veraf, om te zien. Dit zit blijkbaar ook genetisch in ons.

U leest het, ik ben wat het collectief dragen van allerlei lasten betreft, heel somber over de toekomst. Persoonlijk gaat het mij op allerlei gebied voor de wind. Of dat zo blijft weet ik niet... maar ik hoop dat mijn bereidwilligheid om te blijven delen standhoudt. Dit zijn dan ook zomaar wat gedachten naar aanleiding van een telefoongesprek waarin persoonlijke blijdschap overgegaan is in somberheid over de menselijke aard...

Artistieke Nalatigheid

Op het snijvlak van kunst en cultuur zijn er een paar Edenaren die boven het maaiveld uitsteken. Schrijver Jan Siebelink is wellicht de bekendste. Maar de laatste tijd is er iemand anders in opmars. Zijn werkterrein is verlegd van huiskamers tot het Hilversumse. Regelmatig mag hij z’n tronie tonen op de nationale televisie.

Hij is serieuze kandidaat om als beste singer songwriter van ons land te worden verkozen.  Het timmeren aan de weg wordt dan ook intensief door hem bedreven. Nu zegt het spreekwoord dat geen profeet in z’n eigen stad is geëerd. Of dat ook geldt voor veelbelovende liedjesschrijvers waag ik te betwijfelen. Maar laten we toch het zekere voor het onzekere nemen.

Een aantal onwetende Edenaren zullen nu denken “Waar gaat dit allemaal over?” In dat geval mensen: Onderneem iets! Ga ‘googelen’ of ‘youtuben’. Zeur desnoods massaal de lokale platenboer aan z’n hoofd. Dit alles met de twee kernwoorden Rogier + Pelgrim. Ga op muzikale ontdekkingsreis en aanschouw wat we zelf in huis hebben. Het mag toch niet zo zijn dat uiteindelijk Rogier’s pelgrimstocht vroegtijdig ten einde komt wegens te geringe belangstelling van het thuisfront.

Ik zou dat niet graag op mijn geweten hebben. Vandaar deze column. Het is nu verder aan jullie rest van Ede. Dus kom later niet aan met dat jullie het niet wisten. Ook gewaarschuwde Edenaren tellen voor twee. Want artistieke nalatigheid is nu eenmaal een ernstig vergrijp in het culturele wetboek. Laat het dus niet op een veroordeling aankomen.

Mechanicus Hermanicus

Doorgewinterde natuurfotografen kennen het fenomeen maar al te goed. Enorm veel moeite doen en jobsgeduld hebben om een zeldzaam dan wel schuw dier/vogel op de foto te krijgen. Dagen, ja soms weken lang, gecamoufleerd in het struikgewas liggen. Of bijna met een boom vergroeid raken om dat ene beeld voor eens en altijd te kunnen vastleggen. Een vak apart waar lang niet iedereen de juiste eigenschappen voor bezit.

Nu heeft er zich binnen het bedrijf waar ik werkzaam ben ook een soortgelijk iets zich voorgedaan. In dit geval gaat het om een medewerker van de technische dienst. De beste man is onlangs op de foto gekomen en dat tijdens volle werkzaamheden. En dit kan dan weer als een klein wonder worden gekwalificeerd. Wat is namelijk het geval? Hier volgt een kleine uitleg rond de zogenaamde 'Mechanicus Hermanicus'.

Hij is doorgaans maar moeilijk te ontdekken want hij doet zijn werkzaamheden snel en onopvallend. Binnen zijn beroepsgroep staat hij dan ook bekend als de 'Lucky Luke' van de monteurs. De man die sneller sleutelt dan z'n schaduw. Tel hierbij op dat hij als een soort van technische kameleon opgaat in zijn werkomgeving en u begrijpt de bijna onmogelijkheid dit vast te kunnen leggen.

Nu is het onlangs toch collega C. gelukt op afdeling D. een 'actiefoto' te schieten van onze bedrijfssleutelaar. Op menig mobiele telefoon zit tegenwoordig de mogelijkheid tot fotograferen. Operator C. zag, op een gegeven ogenblik, onze monteur in een situatie waarbij hij niet veel kon bewegen en zijn schutkleurfunctie eventjes niet functioneerde. Zie daar... een lot uit de loterij.

Hij zag zijn kans schoon en kiekte de 'Mechanicus Hermanicus' in volle actie. Met gepaste trots presenteren C. en de Winkelhaak dan ook dit unieke beeldmateriaal. Saillant detail is, dat de man die nu onderwerp is van deze foto, zelf ook wel eens werkende collega's fotografeert en de resultaten publiceert op z'n facebookpagina. Nu valt hem deze eer ook eens ten beurt!

Schaduwzijde van deze unieke gebeurtenis is de grote toeloop van 'spotters'. Hoewel het bedrijf intussen hermetisch is afgesloten weten toch steeds weer personen, gewapend met camera's met gigantische telelenzen, het terrein op te komen en zich ergens te verschansen. Op de bordessen, tussen de ketels, vrijwel overal liggen ze op de loer in de hoop ook zo'n felbegeerde kiek te schieten.

Er is intussen ook al een astronomisch geldbedrag geboden voor deze speciale foto door een gerenomeerd Amerikaans wetenschappelijk instituut. Maar de maker ervan peinst (voorlopig?) niet over verkoop. Zijn reactie was dan ook: "Geld interesseert mij helemaal niet. Naast eigen welzijn en dat van vrouw, kinderen en kleinkinderen telt voor mij alleen het aankomende landskampioenschap van Feyenoord!".

Wel zijn er intussen vergevorderde plannen een expositie rond deze foto te organiseren. Maar hiervoor zal wel uitgeweken moeten worden naar een andere plaats want er is in Ede eigenlijk geen locatie die de grote toestroom aan mensen kan herbergen. Wellicht is de Rotterdamse Kuip wel een geschikte en toepasselijke plek? Ik zal het collega C. binnenkort eens vragen! Kan dan mooi na de kampioenshuldiging plaatsvinden...

Natuureducatie

Onlangs hebben de ‘Winkeltjes’ op een zonnige dag het bos en de hei in de omgeving van Ede weer eens bezocht. Daar is van alles te horen, te zien en te ruiken. In de verte een koekoek die z’n soortnaam regelmatig laat horen. Grote zwarte kevers die met gevaar voor eigen leven de wandelpaden oversteken. Rupsjes die aan lange draden aan de bomen bengelen. De iet wat muffe geur van rottende bladeren die weer een voedingsbodem vormen voor nieuw leven. Een met ontbloot bovenlijf hardlopende Jan Siebelink vergezeld van z'n honden.

Thuis gekomen was de fietstas door de kinderen rijkelijk gevuld met stenen en dennenappels. Nu hoorde ik onlangs dat er een categorie kinderen in Ede is die nooit in het bos dan wel op de hei komen. Die doorgaans aan televisie of (spel) computer zitten geketend. Waarvan de ouders ook helemaal geen intentie hebben er samen op uit te gaan de natuur in. Zie hier toch een ernstig educatief hiaat in de opvoeding. Terwijl de pracht en praal van moeder natuur op een steenworp afstand is te vinden.

Dus ouders die dit aangaat… trek uw kroost op regelmatige basis achter de Nintendo DS, zakken chips en suikerhoudende frisdranken vandaan. Hup, in de benen om vervolgens even later met z’n allen neer te knielen op een bed van… mos, gras of heide. Om de micro en macro natuur van dichtbij te aanschouwen. Dus allemaal naar buiten waar de vogeltjes fluiten. Want leuk, boeiend en aardig hoeft niet altijd van ver te komen. Het is allemaal in te vinden in de omgeving van… natuurlijk Ede!