Ik pakte een mes en begon te snijden. Amper begonnen sloeg opeens de aandrijfmotor aan. Snel trok ik mijn hand terug. Dat ging dus maar net goed. Door de adrealinestoot, als gevolg van de hevige schrik, snelde ik terug.
Wie was de boosdoener? Het hele systeem kon van z’n levensdagen nooit starten. Eerst moest de schroef thermisch hersteld worden in de laagspanningsruimte en verder was er een startcommando nodig. Het bleek mijn chef te zijn. Hij had de storing gezien en op eigen initiatief de zaak zonder verder overleg afgehandeld. Ik heb hem op zijn foute actie gewezen. Mijn precieze woordkeuze zal ik jullie besparen.
Ik ging natuurlijk ook niet geheel vrijuit. Ik had de werkschakelaar op de 0-stand moeten zetten. Dan zou het allemaal nooit kunnen gebeuren. Maar ja, ik was toch maar alleen aanwezig en had niet gerekend op een ‘hulpvaardige’ passant die nacht. Inderdaad… een ongeluk zit soms in een klein en heel onverwacht hoekje.
Veiligheid is doorgaans onderhevig aan verschillende aspecten. Allereerst moet de installatie waar je als operator aan werkt dat zijn. Verder moet het eigen handelen er op gericht zijn. Tenslotte heb je nog met de goede houding hierin van anderen te maken. En bij het ontbreken van één van deze drie is de kans op een ongeval/letsel al heel sterk aanwezig. Gelukkig heeft niet elk falen direkte gevolgen.
Het gaat in de praktijk toch ook heel vaak nog net goed. Laten we dan met elkaar afspreken dit soort gebeurtenissen tot leermomenten te rekenen. Dat we daardoor onze bewustwording blijven voeden. Want de systemen waar operators mee werken kunnen nog zo veilig zijn… de menselijke factor is en blijft de vaak de grote boosdoener bij ongevallen.
Deze column is bestemd voor het VAPRO Magzine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten