Vette Verkering

Het is rustig wat betreft de politieke perikelen in Ede. De raadszaal wordt voor een enorm bedrag verbouwd (elke fractie ging akkoord behalve GL/PE). Reden: prehistorische klimaatbeheersing en akoestiek. Straks kunnen de raadsleden hun jas in de garderobe laten hangen en hoeft de burgemeester slechts te fluisteren om gehoord te worden.

Hoera, de status van zo’n beetje de slechtste raadszaal van Nederland is voorbij! Verder niet zo veel bijzonders te melden. Oh ja… toch wel iets. Onafhankelijk raadslid Charifa el Kaddouri heeft verkering en is politiek min of meer verloofd met D66-Ede. Zij is jarenlang getrouwd geweest met Pvda-Ede maar onlangs gescheiden nadat zij er vandoor ging.

Na een poosje alleen te zijn geweest is ze nu lid geworden van D66 en heeft vergaande samenwerking toegezegd. Stevige verkering dus met de fractie van Sina Salim en co. Maar of het op een stabiele relatie zal uitlopen? Dhr. Salim heeft heel openlijk een oogje op Alexander Pechtold. Hij wil er eigenlijk wel vandoor om na 12 september op het Haagse pluche te zitten. Maar de verkering heeft in ieder geval voor nieuw elan gezorgd.

De sinds vorig jaar september vastgeroeste twitteraccount van mevrouw Kaddouri komt knersend weer op gang. Of is dit wellicht het gevolg van één van de huwelijkse voorwaarden door D66 gesteld? We zullen zien of het tot een huwelijk komt na de volgende gemeenteraadsverkiezingen. Bij de beëdiging in de verbouwde raadszaal hoeven de echtelieden dan in ieder geval niet meer in de kou te staan.

Aangename Lunchpauze

Edenaar Rogier Pelgrim is één van de deelnemers aan het tv-programma De Beste Singer Songwriter Van Nederland. Als opdracht voor de volgende ronde moet hij met een protestlied op de proppen komen. Nadat hij ideeën hiervoor heeft bedacht en uitgewerkt was het tijd om uit te vinden hoe dat klinkt en door publiek wordt ontvangen. Dus wat doe je dan? Je gebruikt sociale media en maakt wereldkundig dat er een zogenaamd probeerconcertje in het Proosdijpark zal worden gehouden. En dan maar hopen dat de opkomst het niveau van 'geen hond' iets gaat overstijgen.

Op donderdagmiddag 26 juli om 12:30 plaatselijke tijd was het zover. Zo'n zestig mensen hadden gehoor gegeven aan zijn oproep en een schaduwrijk plekje onder de bomen in beslag genomen. Het publiek variereerde van buggy inzittende tot oudere man met grijze baard. Na eerst twee oudere nummers gespeeld te hebben, door hem licht ironisch 'hits' genoemd, was het tijd voor het 'grote proberen'. Een geschikt thema te vinden voor een protestlied had hij snel gevonden lichtte Rogier Pelgrim vervolgens toe.

Hoe slecht er in Nederland met asielzoekers wordt omgegaan bleek de basis te zijn waarop de tekst, van de twee nummers die volgden, gebaseerd is. Het eerste nummer ging over Nicky, een meisje dat al heel lang in Nederland had vertoefd maar als gevolg van het uitzettingbeleid naar het land van herkomst terug moest. Uiteindelijk hier niet gewenst maar ook daar geen plek meer was de moraal van dit Nederlandstalige lied met ingetogen muzikaal karakter.

Het nummer dat volgde was engelstalig en had als titel 'Golddigger' en was meer up-tempo en bevatte enkele zeer pakkende riffs. Na afloop werden beide nummers in stemming gebracht. De voorkeur was ronduit duidelijk. Bij 'Nicky' ging slechts een enkele hand de lucht in en bij de 'delver van het goud' zowat allemaal. "Maar uiteindelijk beslis ik zelf" grapte Rogier Pelgrim er nog achteraan.

Hoewel de aanwezigen niet bij de geboorte van deze song zijn geweest stonden ze nu wel allemaal bij de wieg. Dat deze 'baby' maar een heel grote jongen mag worden. De setlist ging verder met reeds ouder songmateriaal. Hoe lang het verder allemaal heeft geduurd weet ik niet, ik moest weer terug aan het werk. Maar het was voor mij een zeer aangename lunchpauze en voor herhaling vatbaar Rogier (en dan, om het compleet te maken, ook nog een ijscokar regelen)

Ik heb hier al eens eerder iets over Rogier Pelgrim geschreven.
Met dank aan Christiaan Zielman voor het verstrekken van de bovenstaande foto.

Dagvaarding...

Geachte heer W. Joosten.

Onlangs heeft u gereageerd op het artikel Het najagen van wind welke te vinden is op de weblog van onze cliënt, de schrijver/columnist Jolmer Winkel. Gezien de aard van uw reactie heeft dhr. Winkel ons advocatenkantoor benaderd om hiervan de ernst te toetsen en eventueel juridische stappen tegen uw persoon te ondernemen. In het desbetreffende commentaar van uw zijde valt te lezen dat u een gedeelte van het artikel als 'jokken' heeft bestempeld.

Hierbij moet nog worden aangetekend dat het door u gebezigde werkwoord met hoofdletters is geschreven. Nu is het zo dat waarheidsbevinding en interpretatie van de werkelijkheid sterk subjectief van aard zijn. Verder is het een gegeven dat schrijversproducten zich doorgaans in het schemergebied van fictie en non-fictie kunnen bevinden, de zogenaamde literaire vrijheid.

Daarom lijkt het ons dat uw bewoording niet past binnen de kaders die als wenselijk mogen worden ervaren. Binnen de onderneming, waarin u beiden werkzaam bent, speelt nog een ander aspect dat wij tevens door middel van dit schrijven onder uw aandacht willen brengen. Dit is het zeer grote genoegen dat u op regelmatige basis etaleert door uzelf dwingend als 'Willem' te betitelen en uw collega heel denigrerend als 'Willempie' te classificeren.

Hierbij refererend aan uw eigen lichaamslengte ten op zichte van dat van uw schrijvende collega. Mocht deze naamgeving op basis van het Intelligentie Quotiënt geschieden dan zou deze wel eens geheel in het voordeel van de heer Jolmer Winkel, te weten pseudoniem van Willem Jonker, kunnen uitvallen! Hierbij sommeren wij u dan ook in het vervolg dit goed in ogenschouw te nemen en op basis van wederzijdse gelijkheid hem met de correcte vorm aan te spreken!

Mocht er onverhoopt toch terugval in denigrerend naamgebruik plaatsvinden dan ziet ons advocatenkantoor zich genoodzaakt juridische stappen te ondernemen. Deze zullen ongetwijfeld tot een veroordeling leiden met als uitvloeisel een forse sanctie in de vorm van geldboete dan wel taakstraf. Voor de hoogte of duur/aard van beiden heeft de heer Winkel al een sterk vastomlijnde visie die door ons advocatenkantoor zondermeer adviserend aan de rechterlijke macht zal worden voorgelegd!

Ik spreek hierbij dan ook de hoop uit dat deze correspondentie zal leiden tot acute stopzetting van het door u gevoerde verbale beleid ten op zichte van uw collega. Het spreekwoordelijk 'een gewaarschuwd man telt voor twee' zal in dit kader geheel van toepassing zijn. Verder wil onze cliënt met nadruk melding maken van de doorgaans uitstekende wederzijdse samenwerking en hoopt dat deze brief hierop geen verdere invloed zal hebben!

Hoogachtend,
mr. O.U.W.E. Jankert
namens Advocatenkantoor Sprong en Jankert

(Z)edeloos

Net terug van vakantie. Een tijdje even geen televisie en computer. Geen sociale media en daardoor tijdelijk verstoken van al het actuele nieuws. Om niet helemaal als wereldvreemd de tijd door te brengen is er een paar keer een landelijk dagblad gekocht. Al bladerend kwam ik daar zowaar een klein berichtje over Ede tegen.

Maar de thematiek stemde niet echt tot vreugde daar aan de tafel van het vakantiehuisje. Het ging om een jongen van twaalf jaar aangehouden als verdachte in een aanrandingszaak. In vrije korte tijd zijn er hier dus enkele zedendelicten voorgevallen. Twee vormen van exibitionisme, een aanranding en een verkrachtingzaak van zeer jonge meisjes.

Zou één van de Engelse boulevardbladen een buitenlandcorrespondent in Ede hebben dan is de vette kop boven het artikel wel te bedenken: ‘Sodom and Gomorrah in capital city of Dutch biblebelt’. Hevig gechargeerd natuurlijk, maar het geeft zo langzamerhand te denken. Wat is er toch allemaal loos in Ede? Is er (hopelijk) sprake van een piek als het gaat om zedendelicten en misdrijven? Of hoort dit soort uitwassen nu eenmaal bij een sterk uitdijende woonkern?

Is dit de prijs die moet worden betaald voor plaatsen met stadse proporties en allures? Hopelijk blijft het hier bij want voordat je het weet is een bepaalde beeldvorming een feit. Wat zou het toch mooi zijn, als het ergste waardoor Ede in het nieuws zou komen, bijvoorbeeld een te lang en te hard muziekfestival zou zijn. Of zoiets als een onaangekondige kermis op het Kuiperplein…

Straatnieuws

Vaak staan ze er op de zaterdag. Soms voor beide supermarkten van Bellestein eentje. Ik groet hen altijd bij het naar binnengaan van de winkel. Een poos later duw ik dan de goed gevulde boodschappenwagen naar buiten. Staan ze juist hier om op het gevoel van passanten in te werken? Ik wik en weeg of ik deze keer een straatkrant van eigenaar zal laten verwisselen.

Tegelijk weet ik het antwoord eigenlijk ook al. Alles betaal ik tegenwoordig met de pinpas. Munt- en papiergeld zit er zelden meer in mijn portemonnee. Waarom staan ze hier een krant te slijten? Wat is hun levensverhaal? Ik groet wederom. Er wordt mij een fijn weekend gewenst.

Misschien moet ik de volgende keer maar eens een praatje gaan maken neem ik mezelf nu voor. Ik vervolg mijn weg naar het parkeerterrein en laad de boodschappen in de auto. Mijn gedachten dwalen eventjes af. Wat nu als ik door omstandigheden daar verderop zou staan? Voor hetzelfde geld waren dingen in mijn leven net even iets anders gelopen. In een flits maak ik de optelsom van al de zegeningen in mijn leven tot nu toe.

De 'kassabon' hiervan blijkt lang en het eindbedrag hoog te zijn. De eindconclusie is dan ook dat ik mijzelf een tevreden mens mag noemen. De volgende keer toch proberen contant geld bij mij te hebben denk ik er nog achteraan. Want pinnen of chippen is geen optie bij de mensen van het straatnieuws. Maar wie weet gaan de verkopers ook nog wel eens met de 'vooruitgang' mee…

Eikels

Het is één en al bedrijvigheid bij de eekhoorns in het bos. Ze zijn volop bezig met het verzamelen van eikels. Aan zo'n 33 hebben ze genoeg het jaar rond te komen. Nu zijn er ook bij die dat zelf niet zo goed kunnen. Vanuit de holle beuk mogen ze zoeken zoveel als ze kunnen vinden. De rest wordt door de eekhoorngemeenschap aangevuld zodat ook zij in leven blijven.

De leider van deze beuk is Knabbel. Hij was eerst tijdelijk maar lijkt nu vast te zijn hoewel het onduidelijk is hoe dat verliep. Dat soort dingen worden nu eenmaal geregeld door Babbel, de leider van het bos. Wat wel duidelijk is dat Knabbel hiervoor 171 eikels krijgt en niet eens een vol jaar hoeft te werken.

De vorige leider van de eik kreeg er 90 en moest dat wel. Zou Knabbel dat ook doen dan kan hij er 217 in ontvangst nemen. De eekhoorntjes gaan maar door met aanslepen. Regelmatig is er toch wel onvrede over deze gang van zaken. Onder leiding van Knabbel zijn er echt duizenden eikels te weinig in de holle beuk aanwezig. De eekhoorntjes moeten dat tekort plus zijn riante beloning extra gaan aanslepen.

Ze hebben Babbel er al op aangesproken en hopen dat hij er wat aan gaat doen. Lees bos=Ede, beuk=Permar, Babbel=wethouder en 1 eikel=1000 euro en dit verhaal is wel duidelijk. Maar op één of andere manier zal het allemaal wel weer worden geaccepteerd. De extra benodigde eikels zullen opgebracht moeten worden door de modale eekhoorns... de Sabbels. Tenzij Babbel ingrijpt en duidelijk aangeeft dat het maar eens uit moet zijn!

Klik hier voor het artikel uit de Ede Stad waarop deze column is gebaseerd.

Bermbeheersbeleid

Ik zag haar rijwiel al in de verte op het fietspad staan. In de naast gelegen berm plukte ze bloemen en vormde deze tot een bos. Deze verdween vervolgens in haar fietstas. Ze stapte op en toen ik haar had ingehaald besloot ik een gesprekje te starten. Ik had al het plan een column aan de Edese bermen te wijden. Ik vertelde dat haar. Vervolgens hoefde ik alleen nog maar goed te luisteren.

"Ja, ze zijn verderop al bezig met maaien en daarom heb ik nog maar snel wat bloemen geplukt" rechtvaardigde ze haar actie. We fietsten voort langs de Keesomstraat en Kastelenlaan. Ik luisterde naar een lange opsomming van alle soorten bloemen die volop bloeiend in de berm te zien zijn. Ik wist nu al dat ik ze nooit allemaal zou kunnen onthouden. Klaproos, fluitekruid en slangenkruid zijn er nog een paar die zijn blijven hangen.

"Noteer maar in jouw stukje dat er nog te veel gras in de bermen staat" zei ze op een gegeven ogenblik. "Ik ben namelijk allergisch voor graspollen" was de uitleg achter deze opmerkelijke uitspraak. We trapten verder en prezen samen het gemeentelijk bermbeheersbeleid. Eigenlijk was dit nu zo’n typisch #Edegeniet moment bedacht ik.

Ons gesprek moest worden afgerond. "Ik ben namelijk lerares biologie" verduidelijkte ze tot slot. Met een groet scheiden vervolgens onze wegen. Zij ging rechtdoor en ik sloeg rechtsaf. "Maar zo'n beroep en het kennen van alle soorten bloemen is echt geen voorwaarde om er intens van te genieten" dacht ik nog. Dat kunnen wij als Edenaren ook zo wel. Ja, toch?