Bermbeheersbeleid

Ik zag haar rijwiel al in de verte op het fietspad staan. In de naast gelegen berm plukte ze bloemen en vormde deze tot een bos. Deze verdween vervolgens in haar fietstas. Ze stapte op en toen ik haar had ingehaald besloot ik een gesprekje te starten. Ik had al het plan een column aan de Edese bermen te wijden. Ik vertelde dat haar. Vervolgens hoefde ik alleen nog maar goed te luisteren.

"Ja, ze zijn verderop al bezig met maaien en daarom heb ik nog maar snel wat bloemen geplukt" rechtvaardigde ze haar actie. We fietsten voort langs de Keesomstraat en Kastelenlaan. Ik luisterde naar een lange opsomming van alle soorten bloemen die volop bloeiend in de berm te zien zijn. Ik wist nu al dat ik ze nooit allemaal zou kunnen onthouden. Klaproos, fluitekruid en slangenkruid zijn er nog een paar die zijn blijven hangen.

"Noteer maar in jouw stukje dat er nog te veel gras in de bermen staat" zei ze op een gegeven ogenblik. "Ik ben namelijk allergisch voor graspollen" was de uitleg achter deze opmerkelijke uitspraak. We trapten verder en prezen samen het gemeentelijk bermbeheersbeleid. Eigenlijk was dit nu zo’n typisch #Edegeniet moment bedacht ik.

Ons gesprek moest worden afgerond. "Ik ben namelijk lerares biologie" verduidelijkte ze tot slot. Met een groet scheiden vervolgens onze wegen. Zij ging rechtdoor en ik sloeg rechtsaf. "Maar zo'n beroep en het kennen van alle soorten bloemen is echt geen voorwaarde om er intens van te genieten" dacht ik nog. Dat kunnen wij als Edenaren ook zo wel. Ja, toch?