Ik had onlangs een wel heel nare droom. Jan Marijnissen had de politiek verlaten. Hij had werkelijk alle functies binnen de SP neergelegd en zou zich echt nergens meer mee bemoeien. Het was volgens hem nu echt tijd dat een jongere generatie de partij ging leiden.
Jan had gezegd dat hij lekker ging genieten en nu volop tijd had voor de aangename dingen des levens. Veel aandacht voor het gezin, veel lezen en naar muziek luisteren. Een vuistdik boek schrijven met politieke memoires. Ook op cultureel gebied was hij van plan nog een flinke inhaalslag te maken. De SP had meer dan een half leven opgeslokt en nu was het dan de hoogste tijd om eens aan zich zelf te denken. Ook mede ingegeven door gezondheidsperikelen. Een heel begrijpelijke stap derhalve.
Maar lang duurde het niet. Na een poosje kwam er het bericht dat Jan Marijnissen een functie als adviseur bij Philips was aangeboden. Hij zou de inkomensstructuur van hoog tot laag binnen de organisatie mogen analyseren en sterke aanbevelingen mogen doen voor de komende jaren. Het was een baan voor slechts enkele uren in de week, de werk/woonafstand van Oss naar Eindhoven is relatief gering en hij zou er een salaris aan overhouden waarvoor hij eerder een heel jaar moest werken. Een baan op het lijf geschreven voor iemand met zijn achtergrond.
Op de werkvloer bij Philips werd het nieuws goed ontvangen toen Jan de functie aanvaarde. Als ervaren boswachter zou hij de strooppraktijken aan de top wel gaan beteugelen was de algemene verwachting. Sommige werknemers gingen al stevig nadenken hoe het extra inkomen straks te gaan besteden. Ik hoor u al denken; “Daar is toch niets naars bij?”
Nee, het nare moest nog komen. Het zou allemaal heel anders lopen. In de onderhandelingen tussen management en de vakbonden voor een nieuwe CAO ging het alleen maar over loonmatiging, de nul-lijn kwam ter sprake en zelfs meer uren gaan werken voor hetzelfde salaris. Toen de eerst volgende jaarcijfers bekend werden bleek de gigawinst van het jaar daarvoor met een kwart overtroffen te zijn. Aan de mensen aan de top werden bovenop hun toch al riante salaris wederom stevige bonussen geplaatst.
En niemand hoorde iets van Jan Marijnissen. Tenslotte ging de media zich er intensief mee bemoeien en wist hem uiteindelijk voor de camera te krijgen. We kregen toen een verhaal voorgeschotelt over dat sterke loonmatiging nodig was om de concurrentie met het buitenland aan te kunnen. Dat de miljoenensalarissen aan de top toch maar ‘peanuts’ waren vergeleken bij het geld dat er door de topbestuurders uiteindelijk werd verdiend.
Ik zag het hoofd van Jan Marijnissen en zijn mond bewegen maar hoorde eigenlijk de stem van Hans Wiegel. Ik schreeuwde in de hoop dat brij van woorden zou haperen. Maar het ging maar door. Ik werd wanhopig… maar niets leek hem te kunnen stoppen. Zelfs niet toen hij zei dat de vrije marktwerking het beste is dat ons in het westen ooit is overkomen. Dat alle overheidsbemoeienis moet worden ingedamd en dat privatisering het grote sleutelwoord is.
Toen werd ik wakker. Badend in het zweet. Het duurde eventjes voordat ik me realiseerde dat ik terug was in de werkelijkheid. Het was slechts een akelige droom geweest. Maar toch ben ik er niet meer zo gerust op moet ik bekennen. Mensen in bepaalde posities kunnen een andere visie ontwikkelen dan die ze hadden in voorgaande functies.
Zo las ik o.a.
hier dat
Lodewijk de Waal, als overheidscommissaris bij de ING Bank, milljoenenbonussen heeft goedgekeurd voor de bedrijfstop. Er volgde maatschappelijke verontwaardiging, maar het leek hem niet te deren. De PVDA zegde hem de wacht aan door te stellen dat een belangrijke functie binnen de partij er niet meer inzit. En het moet gezegd… de manier van denken door dhr. De Waal is wel erg veranderd. Wie had ooit gedacht dat hij zo nog eens in het nieuws zou komen toen hij nog voorzitter van de FNV was.
Maar zoiets hadden we ook al eens eerder meegemaakt met Wim Kok. Die liet als voorman van de FNV en als fractieleider van de PVDA ook wel heel andere geluiden horen dan toen hij premier en later commissaris van commerciële bedrijven was. Visies kunnen dus onderheving zijn aan het dragen van een bepaald soort pet.
Wat kunnen we nog meer verwachten? Doekle Terpstra die ooit opriep de 'verwildering' van Nederland tegen te gaan, dat hij in de toekomst voor het CDA een ministerpost aanvaard om kabinetsbeleid geënt op het gedachtegoed van de PVV gestalte te geven? Femke Halsema die als woordvoerster voor de Shell het binnen- en buitenlandse beleid naar de media moet verdedigen?
Het kan verkeren. Niets is veranderlijker dan een (politiek) mens. Aanschouw de kijk van Lodewijk. Eens horen wat Jan Marijnissen er van vindt. Een telefoontje naar Oss geeft wellicht een heldere kijk op deze zaak.
"Ja, hallo mevrouw Marijnissen... hier met Jolmer Winkel uit Ede. Is uw man ook thuis? Nee… wat zegt u?… hij is naar een belangrijke afspraak in Eindhoven. Nou goed, dat is dan jammer. Dan blijft mijn vraag nu helaas onbeantwoord. In ieder geval bedankt en nog een prettige dag verder!"
