In mijn omgeving was ik één van de eersten met een internetverbinding. Al gauw had ik het vervaardigen van een eenvoudig website, de zogenaamde homepage, mij eigen gemaakt. Om het echt functioneel te maken had ik mijn CD-collectie er in opgenomen. Zodra de zoekmachines het geheel hadden geïndexeerd kwamen de reacties binnendruppelen.
Een berichtje van iemand die gewoon even kwam melden dat ik een goede muzikale smaak heb. Een muzikant die zag dat ik iets bezat van een één of ander obscuur bandje waarin hij had gespeeld. Mensen die graag met mij muziek op bandjes wilden ruilen of een bepaalde CD kopen. Ik kreeg zelfs dingen toegestuurd door artiesten die hun produkt wilden promoten.
Binnen no-time correspondeerde ik met andere muziekliefhebbers uit binnen- en buitenland. Ik had het er ronduit druk mee. Elke dag was de mailbox gevuld en mijn kennis van de geschreven engelse taal nam met grote sprongen toe. "
You seem to have a good grasp on the english language" complimenteerde iemand uit Amerika mij al eens.
Waarom Sander precies contact met mij opnam weet ik eigenlijk niet meer (hij kan het zich ook niet meer herinneren). Het zal ergens in de begin jaren '90 van de vorige eeuw zijn geweest. Met korte en lange tussenpozen bestaat onze interactie nog steeds. Hier volgt dan ook een bijdrage over hem en mij, gerelateerd aan onze gezamelijke passie, harde rockmuziek.
Zo rond 1980 is mijn interesse in deze muziekstroming ontstaan. Van een klasgenoot op de mavo had ik al eens de namen
The Godz en
Van Halen opgevangen. Op dinsdagmiddag kwamen die dan ook werkelijk langs als ik huiswerk zat te maken met de radio in mijn nabijheid.
Alfred Lagarde presenteerde dan voor de Vara-radio het programma
Betonuur.
Hij was dan ook een grote promoter van de Nederlandse/Amerikaanse formatie Van Halen die net een verpletterend debuutalbum had afgeleverd. Vooral het gitaarwerk maakte direkt enorme indruk op mij. Ik kreeg honger naar meer en weldra ontdekte ik meer muziek die mij erg aansprak. De
Michael Schenker Group,
Yesterday And Today en
Gary Moore behoorden al gauw tot het rijtje namen die mij bovengemiddeld wisten te bekoren.
Het was in die tijd nog heel erg behelpen om van de muziek te kunnen genieten. Mijn eerste 'installatie' bestond uit een mono-cassetterecorder met ingebouwde luidspreker. Mijn eerste aankoop, de start van mijn collectie, was Van Halen's debuut op cassette. De volgende stap werd het spelen van de gekochte bandjes in een stereo autoradio (gevoed door een accu) die was aangesloten op een zogenaamde buizenradio die als versterker diende.
Later kwam er een zogenaamde combo, die bestond uit een tuner met cassettedeck en afneembare boxen. Buiten het eerder genoemde radioprogramma was er dan op woensdagavond bij de KRO
Stampij gepresenteerd door
Hanneke Kappen. Het was voor mij een muzikaal walhalla, deze spaarzame momenten dat er muziek klonk die elders nergens was te bespeuren.
Er kon naar hartelust worden opgenomen van de radio en een aanzienlijk deel van het zakgeld ging dan ook op aan cassettebandjes. Je moest wel altijd dicht bij de pauzeknop blijven. Dit om de opname snel te kunnen beëindigen zodra de DJ er door heen ging kwekken. Heel irritant waren ook spontaan ingelaste berichten over zaken die helemaal niets met de muziek van doen hadden.
Mijn vader zag en hoorde het in die tijd met lede ogen en oren aan. Hij schudde dan z'n wijze hoofd en verzekerde mij dat ik deze muziek bij het bereiken van de volwassenheid wel achter mij zal hebben gelaten. Kortom, de liefde voor deze pot herrie zou maar een tijdelijk karakter hebben.
Bij mijn ouders stonden o.a.
Heintje,
John Woodhouse,
Smartlappen en
Duitse schlagers in de kast naast een fiks aantal lp's van gerenomeerde koren voornamelijk afkomstig uit vissersplaatsen. Een culturele aardverschuiving had binnen ons gezin plaatsgevonden. Laat het duidelijk zijn... Jolmer's passie werd zeker niet met veel gejuich ontvangen.
In 1985 kwam de zaak voor mij in een stroomversnelling. Ik was net begonnen met werken en het eerste salaris ging dan ook op aan de aanschaf van een heuse stereo-installatie. Daar ik nu een eigen platenspeler bezat kon er begonnen worden met de aanleg van een vinyl-collectie. Maar veel langspelers zijn het er niet nooit geworden.
De compactdisc-speler was ook net gelanceerd. Ik kocht er al gauw één en mocht er een CD (van meer dan 50 gulden!) bij uitzoeken. Ik nam er één van
Stryper mee naar huis. Dat was tevens de start voor het zoeken naar andere bands die het christelijk geloof door lieten klinken in de teksten in combinatie met een goede en stevige muzikale ondersteuning.
Het zou daarna heel hard gaan. De financiën waren geen belemmering meer en wekelijks groeide de collectie. Bij elk bezoek aan een wat grotere plaats in binnen- of buitenland probeerde ik, als het even kon, een muziekzaak te vinden. Met als doel om gewapend met nieuwe aanwinsten het pand dan weer te verlaten. Ook kocht of ruilde ik veelvuldig CD's via het internet. De teller zou op een gegeven moment de duizend ruim gaan overschrijden.
Sander heeft dan ook een belangrijk aandeel gehad in de voortgang van mij op het muzikale pad. Nadat ik z'n eerste berichtje had ontvangen ontstond er een correspondentie die nu nog bestaat. In de beginperiode hielden we ons bezig met het zogenaamde
tapetraden. Eigen CD's/LP's opnemen op bandjes en deze per post aan elkaar versturen. TDK D-90 en SA-90 waren cassettes die ik veel gebruikte weet ik nog.
In het platentijdperk oversteeg de duur van albums eigenlijk nooit drie kwartier en daardoor konden er met gemak twee op een bandje worden gezet. Met de komst van de CD veranderde dit en het gebeurde steeds vaker dat het afluisteren de 45 minuten ruim ging overschrijden. Voor de resterende nummers had je dan ook een extra 'teepje' nodig. Ja, het was soms een heel gepuzzel voordat het geheel op de bus kon worden gedaan.
De blijdschap was dan ook altijd weer groot als er een groot pakket uit Almere op de deurmat plofte. De grootte van de verpakking werd na verloop van een aantal jaren wel kleiner. We gingen ook met de tijd mee en schakelden over op het ruilen van muziek in MP3 formaat. Een veelvoud van de bandjes kon nu op slechts één CDR gebrand worden. We lieten elkaar over en weer kennis maken met karrevrachten aan nieuwe dingen. Want daar is een echte muziekliefhebber nu éénmaal altijd mee bezig...
De volgende technologische stap in ons uitwisselingsproject was het gebruik van een zognaamde FTP-server. Sander had die aangeschaft en functioneel gemaakt. Ik mocht daar dan op inloggen. Via internet had ik toegang tot een muzikale schatkamer waar het door het overweldigende aanbod soms maar moeilijk kiezen is. Je voelt je dan een kind in een groot filiaal van Jamin na sluitingstijd. "Neem maar zoveel je wilt... maar wordt niet misselijk!".
Buiten het uitwisselen van muziek hebben we ons ook met andere dingen, gerelateerd aan onze wederzijdse liefde voor de harde kant van de rock, bezig gehouden. Een soort van quiz waarbij we elkaar blinde MP3 nummers stuurden zonder verdere informatie. Alleen met een cryptische ondersteuning of kleine hint. Dat was dan erg puzzelen als je de muziek niet direct herkende. Maar met behulp van het internet kun je ver komen kan ik uit eigen ervaring vertellen.
Tegenwoordig wisselen we links uit van songs die te vinden zijn op
YouTube. We attenderen elkaar dan op nieuwe uitdagende muziek of op nummers uit het verleden die het predikaat 'klassieker' dragen. Verder voegen we dan anekdotes en ervaringen bij. Het blijft altijd weer prettig een bericht van hem in mijn mailbox aan te treffen. Onze uitwisseling is zondermeer als zeer aangenaam aan te merken.
Ik heb trouwens Sander nog nooit in levende lijve ontmoet. Op 11 november 1999 trad de formatie Dream Theater (met supportact Tiles) op in de IJsselhallen te Zwolle. We hadden op een specifieke plek in de concerthal afgesproken. Door een miscommunicatie hierin is deze ontmoeting toen in het water gevallen. Een tweede afspraak is nooit meer gemaakt. Wellicht moet het zo blijven om de 'magie' in stand te houden?
We blijven in ieder geval onze gezamelijke passie koesteren. Goede muziek met stevig gitaarwerk. Het instrument dat in bepaald jargon als een 'axe' bekend staat. Of het nu adult orientated rock, hardrock, heavy metal, speed of trash metal, progressieve rock of symfo betreft... we zijn er aan verslingerd en dat al weer meer dan dertig jaar. We zijn beide 'axecrazy' en hopen dat wat mij betreft nog heel lang te blijven. Sander... heel erg bedankt voor de rol die jij hierin hebt gespeeld!
Verder is dit artikel ook bedoeld als een soort eerbetoon aan anderen die het predikaat 'axecrazy' mogen dragen.
Die in meer of mindere mate van invloed zijn geweest op mijn muzikale reis door het leven.
Ook Peter, Rint, Tamme en Wietze bedankt hiervoor!
