Bruisende Droom

Binnen een paar jaar is veel gerealiseerd. Er is een af- en oprit gekomen bij de A12 ter hoogte van kasteel Hoekelum. Het megaparkeerterrein daar en winkeltjes met lokale streekproducten zorgen er voor dat er jaarlijks honderdduizenden mensen van heinde en verre naar Ede komen. Het parkeren is er gratis net zoals de pendelbus die continu de kernen van Wageningen, Ede en Bennekom verbindt. Het WEB-uitje is intussen een begrip.

Op de Parkweg zijn veel panden gesloopt maar dankzij wethouder van Druiten zijn de gevels behouden en gerestaureerd. Ze vormen nu de voorkant van cultureel centrum Dorrestijn. Muziekpodium Pelgrim trekt veel bezoekers mede door aansluiting op het nachtnet van de NS. Ede is een fontein van sprankelende activiteiten. Hoewel in de regio nog veel plaatsen kampen met winkelleegstand is hier een lange wachtlijst voor ondernemers.

Kersverse burgemeester Marije Eleveld heeft net de expositie over de Edese schrijver George Knottnerus geopend in het Siebelinkcomplex dat verder nog de grootste permanente boekenmarkt van ons land herbergt. Onlangs is begonnen met de bouw van de Theo van de Rijthal waar straks indoor geschaatst kan worden. Er was veel weerstand tegen al de prestigieuze plannen maar het nu al behaalde rendement heeft de criticasters doen verstommen.

Ede bruist en ik heb als journalist van het volprezen magazine ‘Breed Ede’ (De Breede) zeer interessante opdrachten. ~ 7:00. De wekker brengt mij terug in de realiteit. Het werk als proces-operator roept. Ter hoogte van de Koekeltse Boslaan bedenk ik opeens dat zonder die droom het nu eigenlijk al heel goed vertoeven is in ons mooie Ede. Ja toch?

Vogelaar

Op 9 april 2014, tevens mijn 49e verjaardag, overleed plotseling mijn vader op 72-jarige leeftijd. Geboren en getogen in Drachten, een plaats die eigenlijk wel veel overeenkomsten met ons Ede vertoont. Een uit de kluiten gewassen dorp met een enorme expansiedrang maar voor een echt stadsgevoel lijkt de lat nog onbereikbaar hoog te liggen. Bij hun huwelijk zijn mijn ouders in Garyp, het geboortedorp van mijn moeder gaan wonen en altijd gebleven.

Al sinds ik mij kan herinneren was mijn vader daar actief als nazorger bij de plaatselijke vogelwacht. Tegenwoordig een club van oudere mannen, die zich op oude Sovjetachtige manier, voor een bepaalde tijd maar weer eens een bestuursfunctie toedelen. Toegewijde natuurliefhebbers met een bijzondere aandacht voor het welzijn van (weide) vogels. Verder was mijn vader thuisfabrikant van vele honderden vogelhuisjes.

Vaak was hij dan ook in de vrije natuur rond mijn geboortedorp te vinden om iets voor de gevleugelden te betekenen. Een enkele keer hebben mijn ouders een recreatiewoning in de buurt van Ede gehuurd. Dit bracht hun o.a. naar het mooie Hoenderloo en Wekerom. Dit in eerste instantie om ons te bezoeken maar ook om de omgeving te aanschouwen. Voor mijn vader een speciale gelegenheid om de veluwse vogelstand te observeren.

Ondanks het grote gemis en verdriet werd 15 april toch een mooie dag. Tijdens de uitvaartdienst combineerde de predikant zondag 1 van de heidelbergse catechismus en het onbezorgde leven van vogels uit de bergrede tot een troostrijk geheel. In gemeente Ede zullen er veel mensen zijn die begrijpen wat dat specifiek betekent. De vogelaar is nu voor eeuwig thuis.