Pisnijdig

Hij had nog wel vol goede moed de reis van Wekerom naar Ede gemaakt. Hij zou ze wel eens een poepje laten ruiken. Hij had zich opgegeven als inspreker voor de commissie R.O. Inzet was de Edese politici duidelijk maken dat de plannen voor een mestvergister in zijn buurt een heilloze weg is. Zijn betoog was dan ook goed onderbouwd en vol emotie geweest.

Maar toen verschillende partijen hun visie hadden laten horen was het hem al gauw duidelijk. Zij vinden stroom uit mest zeer gewenst en heel aantrekkelijk. Want uitwerpselen zijn er zat en het kost geen drol. Groen en duurzaam dat interesseert ze alleen maar daar in Ede. Dat is best maar bouw die vergister dan maar daar! Bij thuiskomst klonk er een vragend "En?" De ingehouden woede kwam los.

"Ze kunnen wat mij betreft in de drek zakken daar in dat Ede. Als ze zelf zo’n stinkfabriek naast de deur zouden krijgen dan liep het hun ook vast dun door de broek. Ik voel me gewoon te kakken gezet weet je. Ze hebben daar schijt aan al de bezwaren hier uit de buurt." Opeens moest hij denken aan de Kameleon boeken die hij vroeger had verslonden.

Daarin was de kloof in de beleving van mensen uit de stad en die uit het dorp een vaak terugkerend thema. De gemeenschap rond de olijke tweeling Klinkhamer voelde zich ook vaak onbegrepen door die stadsen met hun fratsen. "Probeer nu toch maar wat te gaan slapen" sprak z’n vrouw vervolgens wijs. "Die in Ede begrijpen wel dat Wekerom geen goede plek is. Die hebben echt geen stront in hun ogen. Nee toch?"

Deze column is geschreven naar aanleiding van dit bericht.

Zeg Het Maar!

Ja hoor… er is geen ontkomen meer aan. Welkom in het leukste televisieprogramma van heel Nederland. Dit is jouw momentje, dus zeg het maar.
Wat moet ik zeggen dan?
Nou nou… niet zo bescheiden meneer de columnist. Je weet anders ook wel met dingen aan te komen die met Ede te maken hebben. Heb je niks over de politiek of een wethouder die je een veeg uit de pan wilt geven?
Nee, niet echt.
Of iets over het gedrag van mensen hier in Ede? Waar je dan met een morele ondertoon wat over zegt?
Eigenlijk niet nee.
Of iets over lelijke kerkgebouwen of verwilderde bermen? Of muzikanten die je wilt promoten?
Ik weet op dit moment eigenlijk niets.
Heb je echt niks te klagen dan?
Nee, niet echt.
Das niet zo best voor iemand die stukkies in de krant moet schrijven. Gaat dan alles een beetje naar wens?
Ja, ik ben geloof ik wel een tevreden Edenaar.
Kijk dat horen wij graag in dit programma van Ede-TV. Ga je nog wat leuks doen dit weekend?
Ja zeker, ik ga een column schrijven voor de Edese Post!
Oh wat leuk, waar giet ‘ie dit keer over?
Nog geen idee Cees. Je leest aanstaande woensdag wel of ik op tijd inspiratie heb kunnen vinden. Het valt niet mee om elke week een artistiek verantwoord produkt te maken zoals jouw programma.
Daar heb jij dan weer helemaal gelijk in. Ik ben heel benieuwd. Je mag nu in inder geval het magische woord uitspreken.
Volgende.
Nou, dat mag wel wat spontaner!
VOLGENDE!!!
Hij is goed hoor…

Al eerder schreef ik hier iets over het meest bekeken programma van Ede-TV.

Lefgozer

Het water kwam met bakken naar beneden. De aanvoer oversteeg de afvoer rijkelijk en het vervaarlijk laagje vocht op het parkoers boezemde angst in. De deelnemers waren met de intentie naar Oslo waren gekomen om wereldkampioen van 1993 te worden. Door de hevige regenval werd nu de doelstelling door velen toch rigoureus bijgesteld. De verslaggeving had het ronduit druk om melding te maken van de vele valpartijen die elkaar in rap tempo volgden.

Niet vallen en ongedeerd huiswaarts keren leek nu het hoofddoel van menig renner. Vandaag zou niet de sterkste of de coureur met het slimste koersinzicht zegevieren maar gewoonweg die met de grootste dosis lef. Een nog jonge en relatief onbekende Amerikaan had dat en pakte hier dan ook de felbegeerde regenboogtrui. Het visitekaartje met de naam Lance Armstrong was afgegeven. We zouden nog veel van hem gaan horen.

In die tijd consumeerde ik zo’n beetje alles wat met het professionele wielrennen te maken had. Van omloop Het volk, als de nachtvorst nog stevig huis kon houden, tot de ronde van Lombardije waar de gevallen bladeren het natuurlijke decor vormden. Alle televisieuitzendingen van (semi) klassiekers, nationale en wereldkampioenschappen, rondes van Italië, Spanje en die van Frankrijk. Ik keek van begin tot einde.

In de krant ploos ik uitslagen na. Een abonnement op een gerenommeerd wielerblad zorgde er voor dat ik niets aan achtergrondinformatie hoefde te missen. Maar de betrokkenheid was aan slijtage onderhevig. Per dopinggeval verminderde mijn interesse in deze tak van sport. De ene keer betrof het een renner die op heterdaad was betrapt. Dan weer een iemand die, na beëindiging van zijn carrière, op de biechtstoel had plaatsgenomen.

Voortaan dreef boven elke grote naam en overwinning het woord doping in een verhullende mistbui mee. Is er gebruikt? Is er sprake van prestatiebevorderende middelen? De lijst met zondaars werd maar langer en langer. Elk nieuw geval holde mijn passie verder uit todat er uiteindelijk een lege huls overbleef. Ik kijk en lees en volg vrijwel niets meer. Mijn wielerliefde is langzaam gestorven.

Het is nu zo’n 20 jaar later en de jonge Amerikaan die toen in Oslo zegevierde heeft inderdaad van zich laten horen. Zeven touroverwinningen op een rij. Terwijl de concurrentie zich tijdens de kerst te goed deed aan het vele lekkers trainde hij ergens op een besneeuwde bergtop. Vrouw en kinderen vierden het bij uitstek gezinsfeest dan ook zonder hem. Dat er echtscheiding volgde verwondert dan ook niet.

Want alles moest wijken en elk detail werd ver van te voren bestudeerd. Niets aan toeval overlaten en een enorme wilskracht waren de pijlers van het grote succes. Althans zo leek het. Maar er bleek meer in het spel en het deksel ging onlangs van de beerput. De stank is niet te harden. Uit het onlangs vrijgegeven USADA rapport bleek dat Lance Armstrong jarenlang de spil is geweest rond systematisch dopinggebruik.

Niet alleen persoonlijk gebruik maar hij zette ook ploegmaats er toe aan. Dit alles onder toeziend oog van de ploegleiding. Daar waar nodig werd het wapen van druk dan wel intimidatie niet geschuwd. De leugen regeerde en iedereen die maar iets suggereerde over doping werd verbaal hard aangepakt. Daar was ook lef voor nodig en buiten het fietsen beheerste Armstrong dat soort blijkbaar ook om gestelde doelen te bereiken.

Mijn moreel oordeel over doping heb ik al min of meer gegeven door als liefhebber af te haken, dit al ver voor 'Lancegate'. Ronduit het ergste dat een sport kan overkomen. Dat de gewone man het uiteindelijk laat afweten. Dat een sportevenement niet meer iets is waar je naar uitkijkt. Dat was b.v. de maand april met elk weekend een klassieke wielerkoers. Nu glijdt het slechts voorbij zonder het verloop dan wel de winnaar te kennen.

Mocht het tij zich keren dan heb ik wel de intentie om ook terug te keren. Maar dat wel na de grote schoonmaak door intensieve zelfreiniging. Hopelijk heeft Lance Armstrong nu ook 'the guts' om volledige opening van zaken te geven en het boetekleed aan te trekken. Nu diep door het stof om zich daarna volledig te kunnen richten op het werk voor de kankerbestrijding. Het lef daarvoor heeft hij zeker. No doubt about it.

Zonder Twijfel

Helaas ontbreekt het mij aan voldoende tijd anders zou ik veel meer boeken willen lezen. Toch komt er zo nu en dan weer eentje op de stapel ‘gelezen’ en de laatste is een over de 400 bladzijden tellende biografie. 'Zonder Twijfel' is door Herman Veenhof geschreven en handelt over journalist, politicus en kinderboekenschrijver Pieter Jongeling (1909-1985).

Jongeling is jarenlang hoofdredacteur geweest van het Nederlands Dagblad en hij zat in de tweede kamer voor de partij het Gereformeerd Politiek Verbond. Onder het pseudoniem Piet Prins schreef hij een lange rij jeugdboeken zoals Vier Vrienden, Sheltie, Jeroen en Joost, Daan en Sietse, Holland Onder Het Hakenkruis, Jeugdland en Wambo. Het bekendst zijn echter de Snuf de Hond-boeken die later ook door regisseur Steven de Jong zijn verfilmd.

In het milieu van mijn jeugd was de persoon van Pieter Jongeling dan ook het grote boegbeeld in de te varen koers op kerkelijk, maatschappelijk en politiek gebied. Hij genoot door zijn manier van optreden ook veel waardering buiten de zuil waarin hij dus zeer actief was. Door het zogenaamde ‘Jongelingseffect’ kreeg het GPV ook landelijke meer stemmen dan op basis van de potentiële achterban mocht worden verwacht.

Voor mij persoonlijk in ieder geval een heel interessant boek. Eens kijken welke de volgende op de stapel gaat worden.

Jesper

Hoe wordt iemand operator? In mijn geval was de start in de zomer van ’85. Na het halen van mijn middelbaar schooldiploma had ik vakantiewerk geregeld. Dit om de aanschaf van een homecomputer te bekostigen. Daarna zou ik wel verder gaan kijken op de arbeidsmarkt naar een geschikte baan. Ik was nu tijdelijk ‘hulp-operator’ samen met Jesper. Hij deed een economische en administratieve opleiding.

Al snel bleek dat hij niet echt de juiste feeling had met het operatorwerk. Geen gevoel voor logisch handelen, gebrek aan technisch inzicht en onvoldoende doorgronden en toepassen van de veiligheidsregels. Hij had het gewoon weg niet in zich. De chef vroeg mij zelfs op een gegeven moment om er op te letten dat Jesper alleen maar ging vegen en koffie halen.

Tijdens de pauzes vroeg hij dan wel met veel interesse naar hoeveelheden, prijzen en rendementen van diverse aspecten van het proces. Duidelijk was dat daar zijn affiniteit lag. Na de laatste dag van de vakantiewerkperiode verdween hij dan ook geruisloos van het toneel. Mij werd juist op deze vrijdag de vraag voorgelegd of ik maandag voor vast kon beginnen? Dit heb ik toegezegd met de gedachte dat het slechts voor tijdelijk zou zijn.

Maar het beviel allemaal heel goed en later kwam daar het aanbod om de VAPRO B opleiding te gaan volgen. Hoewel ik sindsdien wel een aantal malen van werkgever ben veranderd verdien ik nog steeds mijn salaris als operator. Wat er van Jesper geworden weet ik niet. Waarschijnlijk een goede calculator of boekhouder of misschien wel hoogleraar statistiek. Wie zal het zeggen… maar operator lijkt mij vrijwel uitgesloten.

Deze column zal (in bewerkte vorm) worden gepubliceerd in de volgende uitgave van:
VAPRO-Het tijdschrift voor de operator en technisch vakman.

Burgerparticipatie

Bij mijn eerste werkgever had de directeur alle personeel eens voor een netelige kwestie bij elkaar geroepen. Ieder mocht z’n zegje doen maar uiteindelijk lag de besluitvorming bij hem. “Het leiden van een bedrijf is geen democratie waar, bij elke beslissing, de meeste stemmen gelden” sprak hij en daarmee uit. Hieraan moest ik onlangs denken rond wat er zich in de gemeente Ede afspeelt bij diverse zaken.

Er worden belangrijke besluiten genomen m.b.t. de infrastructuur. Diverse belangengroepen hebben zich duidelijk laten horen in de plannen rond o.a. tracé Parklaan en de spoorzone. Dit door inspraakrondes, hoorzittingen en bij raadscommissies ruimtelijke ontwikkeling. Bij alle plannen met iedereen rekening houden en dat met de beschikbare financiën is een ingewikkeld proces.

Toch hebben heel veel van de Edese burgers het gevoel dat er toch onvoldoende naar hun argumenten en alternatieve plannen wordt geluisterd. Hier en daar beweegt het college wel iets maar veel van de bezwaren/ideeën worden gevoelsmatig aan kant geschoven. Burgerparticipatie is dan ook schijninspraak opperde een raadslid onlangs.

Maar er is een laatste optie! Wat met mijn voormalige directeur niet kon, kan wel met personen en partijen die het college vormen, namelijk achteraf afstraffen. Dit wapen heeft u bij de volgende gemeenteraadsverkiezing in ieder geval achter de hand. Als een ‘geslagen’ hond die dat lang blijft onthouden en bij een latere confrontatie vervolgens gaat grommen om daarna een fikse bijt uit te delen.