Het Marsidi Syndroom

Binnenkort hoopt mijn psycholoog te promoveren. Na vier jaar gedegen onderzoek heeft hij zijn proefschrift kunnen afronden. Dit alles op het Marginal Significant Disorder Syndrome.

Vrij vertaald: een geringe maar zeer in het oog springende afwijking, beter bekend als het Marsidi syndroom. Ook ik ben uitgenodigd. Want eigenlijk gaan wij een wetenschappelijke titel verkrijgen. Ik heb namelijk evenveel expertise, dan wel meer, als het gaat om het onderwerp van promotie. Hoe dat kan? Ik neem u mee vier jaar terug in de tijd...

Op 1 januari 2007 ben ik begonnen bij mij huidige werkgever. De eerste tijd was er niets aan de hand. Na een reorganisatie binnen het bedrijf kwam er iemand anders op de plek waar de administratie plaats vindt van gebruikte grondstoffen en vervaardigde eindproducten. De nieuwe persoon, laten we hem gemakshalve maar Henk noemen, pakt de zaken wel heel anders aan dan zijn voorgangster.

Die zag je nooit op de afdeling. Per telefoon handelde ze vrijwel alles af. Pas als het bakje met afgewerkte orders een uitpuilende vorm aan ging nemen werd er actie ondernomen. De deur ging dan open, de stapel werd weggegrist en de deur was al weer gesloten. Waren er vervolgens nog op- of aanmerkingen dan behoorde een telefonische sessie weer tot het vervolg.

Maar zij ging en Henk kwam. Sinds die tijd heb ik te maken met bepaalde verschijnselen die tijdelijk invloed hebben op mijn lichamelijk en geestelijk welzijn. Die lopen dan ook akelig synchroon met het verschijnen van Henk op de werkvloer. En dat gebeurt nog al eens op een werkdag! Ik gun u een kijkje in de wereld van een Marsidi patient...

Ik ben meestal nog maar net begonnen met de productie van een bepaald product of daar is hij al. Ik hoor mijn naam roepen en kijk vervolgens om mij heen. Zodra we oogcontact hebben begint hij z'n act op te voeren. Met een hoog stemmetje zingt hij dan een één of ander liedje. Meestal iets met een ontiegelijk K3-gehalte. Hij houdt een denkbeeldige microfoon voor zijn mond. Hij wiegt daarbij met z'n heupen op een manier die meeste vrouwen nog niet eens vaardig zijn.

Ik zei zingen, maar dat dekt de lading niet geheel. Het is zo verschrikkelijk vals dat je er een roedel wolven mee op te vlucht zou kunnen jagen. Henk is hierbij gekleed in een zwarte en tevens de dikste bodywarmer die er is te vinden. Probeer hierbij zo'n opgeblazen Michelin popje voor te stellen met een futuristische bril en je hebt het plaatje te pakken.

Henk vindt het zelf allemaal heel grappig en schiet hevig in de lach. Ik aanschouw het en dan is het alleen maar een zaak van wachten op de bijbehorende symptomen. Ik doe een lichte greep. Versnelde hartslag, temperatuursverhoging, slappe benen, braakneigingen en duizeligheid. Dat er op dat moment ook psychisch allerlei enge zaken ontstaan zal u niet verbazen.

"Heb je lijst?" vraagt hij als klap op de vuurpijl. Heb je lijst! Man, ik ben nog maar net begonnen met het maken van producten! Dit gebeurt dus vele malen per dag. Het liefst zou hij de lijsten direct in ontvangst nemen uit handen van de planningsafdeling. Gewoonweg de productiestap tussen uitgifte van werkorders en het afboeken overslaan. U ziet... echt een wereld van verschil met zijn voorgangster.

Hoewel Henk afkomstig is uit een land aan de bovenkant van het Zuid-Amerikaanse continent draagt hij genetisch uiterlijke kenmerken van mensen duizenden kilometers verderop. Nu wordt er wel eens gezegd dat Aziaten allemaal op elkaar lijken. Ik kan beamen dat dit echt waar is. Overal zie ik dan ook Henk's gezicht.

Bij het afhalen van een portie babi pangang. "Sambal bij?" vraagt de man nog vriendelijk als ik het pakket van hem aanneem. Bij het kraampje op de markt waar Vietnamese loempia's worden verkocht. Op televisie waar honderden Henken in allerlei soorten items voorbij komen. Op straat wordt ik ook regelmatig herinnert aan het bestaan van Henk. Er is geen houden aan. Hij is overal om mij heen. Ik word gewoon gek van die vent!

Nu heeft mijn psycholoog mij geadviseerd om wat assertiever tegen Henk op te treden. Elke keer neem ik mij dan ook voor dit te doen. Maar als het moment weer daar is weet ik niet verder te komen dan: "Please... go away". Ik zou eigenlijk moeten zeggen: "Heb jij niks beters te doen dan twintig keer per dag mij lastig te vallen". Of nog beter: "Pleur toch een eind op man met je verwijfde danspasjes en ijselijk gekrijs!".

Maar nee, het lukt gewoonweg niet. Ik blijf steeds heel bedeesd vragen of hij 'asjeblieft' weg wil gaan. De volgende keer ga ik hem echt zeggen waar het op staat... echt waar hoor! Dat is dus ook een bepalend aspect van het syndroom. Dat je eigenlijk zo'n vent ook nog in bescherming neemt in plaats van hard op te treden.

Tot nu toe ben ik de enige geregistreerde lijder aan het Marsidi syndroom. Er moeten er ongetwijfeld meer zijn. Dit in Henk's naaste familie, op het werk of ook in zijn geboorteland. Het is een kwestie van uit de kast durven komen. Maar dat er veel meer zijn staat voor mij wel vast. Helaas ken ik geen lotgenoten die het lijden wat dragelijker zouden kunnen maken.

Onlangs bespeurde ik toch ook iets bij de kantinejuffrouw. Sorry, ik bedoel eigenlijk de mevrouw van het bedrijfsrestaurant. Ik mompelde weer eens iets in de trend van: "Ik word gek van die vent". Henk stond voor mij in de rij een zogenaamde suikervrije cola af te rekenen. Deze door hem steevast omschreven als een 'zwarte cola'.

De genoemde dame reageerde toen opeens heel impulsief en zich daarbij tot mij wendend: "Dat heb ik ook wel eens met hem". Ook hier zal het een kwestie van tijd zijn. Zij zal uiteindelijk ook tot de slotsom moeten komen dat ook het M-woord vat op haar heeft gekregen! Mocht het zover zijn dan zeg ik: "Mevrouw... welkom bij de club".

Ik hoop in ieder geval dat door de promotie van mijn psycholoog het geheel op de medische kaart komt te staan. Dat het Marsidi syndroom wetenschappelijk en daardoor wettelijk en juridisch erkend zal worden. Dan kan mijn zorgverzekeraar er niet meer omheen. Ik zal dan geheel vergoed mij terug moeten trekken in een rustige omgeving.

Ik zal daar op therapeutische basis aan mijn herstel moeten werken door veel te lezen in kranten, tijdschriften en boeken. Ook muziek en films zullen er overvloedig aanwezig moeten zijn. Verder zal ook een snelle internetverbinding tot de medicatie moeten behoren. Door middel van veel stukjes schrijven en publicatie op mijn weblog zal ik dan proberen weer de oude te worden. Dit alles vanzelfsprekend onder consumptie van overvloedig gezond eten en drinken en goede nachtrust.

Maar dat gaat ongetwijfeld heel veel tijd vergen gezien de toestand waarin ik verkeer sinds mijn kennismaking met Henk. "Schrijf het van je af" is het veelvuldig advies dat ik kreeg van mijn zieleknijper. Ik hoop dan ook dat dit stukje dan ook een bijdrage mag zijn in mijn genezingsproces. Helaas nu nog niet vergoed maar dat zal slechts een kwestie van tijd zijn.

Pensioen

"Wanneer ben jij hier voor het laatst?" vroeg iemand binnen Tanatex aan hem. Het was ergens in september 2011 en binnenkort zal hij met pensioen gaan. Een begrijpelijke vraag van een collega in deze situatie. Of het antwoord dat de vraagsteller kreeg bevredigend was waag ik te betwijfelen.

"Vijf dagen voor mijn begrafenis" klonk het gortdroog uit de mond van de man die binnenkort van Drees gaat trekken. Wetenschappers denken nu eenmaal vrij abstract. Het antwoord neigde dan ook naar een wiskundige stelling waar doorgaans geen speld tussen te krijgen is, doorspekt van een flinke portie nuchterheid.

Het zal ergens in de eerste weken van 2007 zijn geweest. Ik was net begonnen als operator bij Tanatex. Toen ik voor de eerste keer Johan Kooi ontmoette weet ik nog precies wat ik dacht: "It soe my neat fernuverje dat er as 'Jehannus' Kooi te wrâld kaam is en fan 'e buorkerij komt ergens in 'e Wâlden".

Ik had dus het sterke vermoeden dat zijn huidige roepnaam afwijkt van die bij z'n geboorte. Dat hij afkomstig is uit een agrarisch milieu en dat uit één van de mooiste streken binnen de provincie Fryslân. De achternaam Kooi associeerde ik met de veelal boerenfamilies uit mijn eigen geboortestreek.

En het bleek aardig te kloppen. Hij is geboren en opgegroeid aan de andere kant van het kanaal. In een gebied dat voor mij als kind symbool stond voor het grote onbekende. Heel dichtbij en toch ook heel veraf. Op mijn weblog heb ik hier al eens iets over geschreven. De geografische ligging van mijn geboorteplaats en die van Johan heb ik toen als metafoor gebruikt voor bepaalde situaties in het leven.

Aan de andere kant van het kanaal ligt Suawoude. Het prinses Margrietkanaal om precies te zijn. Nu zijn er mensen (helaas ook binnen Tanatex) die heel Friesland zien als één groot achtergebleven gebied. Binnen die provinciegrenzen zijn er dan weer personen die het gebied waar Suawoude in ligt dezelfde beschrijving meegeven. Tja, en daar begint je leven dan... op flinke achterstand dus.

Maar dat het heel goed mogelijk is om je daarvan te ontworstelen heeft Johan wel bewezen. Een heuse wereldburger is hij geworden. Laat maar zeggen van folklore naar cultuur. Wonen, studeren en werken via Groningen, Enschede en zelfs Chicago. Getrouwd met een Amerikaanse vrouw met een Poolse achtergrond (of net andersom). Als kroon op alles tenslotte, als orakelend scheikundige, langdurig terecht komen bij Tanatex te Ede. Het zou slechter met je kunnen aflopen.

En nu is er formeel een einde gekomen aan de periode van betaalde arbeid. Maar ik heb al lang begrepen dat het echt geen staren van achter de geraniums wordt. Niet in een schriftje keurig de kentekens van voorbijrijdende auto's gaan noteren. Je met huishoudelijke zaken gaan bemoeien waar je het bestaan voorheen niet eens van wist.

Johan heeft zoveel interesses en bezigheden dat hij wellicht nog wel eens terug verlangd naar Tanatex. Daar kon je tenminste even tot rust komen...

Axecrazy

In mijn omgeving was ik één van de eersten met een internetverbinding. Al gauw had ik het vervaardigen van een eenvoudig website, de zogenaamde homepage, mij eigen gemaakt. Om het echt functioneel te maken had ik mijn CD-collectie er in opgenomen. Zodra de zoekmachines het geheel hadden geïndexeerd kwamen de reacties binnendruppelen.

Een berichtje van iemand die gewoon even kwam melden dat ik een goede muzikale smaak heb. Een muzikant die zag dat ik iets bezat van een één of ander obscuur bandje waarin hij had gespeeld. Mensen die graag met mij muziek op bandjes wilden ruilen of een bepaalde CD kopen. Ik kreeg zelfs dingen toegestuurd door artiesten die hun produkt wilden promoten.

Binnen no-time correspondeerde ik met andere muziekliefhebbers uit binnen- en buitenland. Ik had het er ronduit druk mee. Elke dag was de mailbox gevuld en mijn kennis van de geschreven engelse taal nam met grote sprongen toe. "You seem to have a good grasp on the english language" complimenteerde iemand uit Amerika mij al eens.

Waarom Sander precies contact met mij opnam weet ik eigenlijk niet meer (hij kan het zich ook niet meer herinneren). Het zal ergens in de begin jaren '90 van de vorige eeuw zijn geweest. Met korte en lange tussenpozen bestaat onze interactie nog steeds. Hier volgt dan ook een bijdrage over hem en mij, gerelateerd aan onze gezamelijke passie, harde rockmuziek.

Zo rond 1980 is mijn interesse in deze muziekstroming ontstaan. Van een klasgenoot op de mavo had ik al eens de namen The Godz en Van Halen opgevangen. Op dinsdagmiddag kwamen die dan ook werkelijk langs als ik huiswerk zat te maken met de radio in mijn nabijheid. Alfred Lagarde presenteerde dan voor de Vara-radio het programma Betonuur.

Hij was dan ook een grote promoter van de Nederlandse/Amerikaanse formatie Van Halen die net een verpletterend debuutalbum had afgeleverd. Vooral het gitaarwerk maakte direkt enorme indruk op mij. Ik kreeg honger naar meer en weldra ontdekte ik meer muziek die mij erg aansprak. De Michael Schenker Group, Yesterday And Today en Gary Moore behoorden al gauw tot het rijtje namen die mij bovengemiddeld wisten te bekoren.

Het was in die tijd nog heel erg behelpen om van de muziek te kunnen genieten. Mijn eerste 'installatie' bestond uit een mono-cassetterecorder met ingebouwde luidspreker. Mijn eerste aankoop, de start van mijn collectie, was Van Halen's debuut op cassette. De volgende stap werd het spelen van de gekochte bandjes in een stereo autoradio (gevoed door een accu) die was aangesloten op een zogenaamde buizenradio die als versterker diende.

Later kwam er een zogenaamde combo, die bestond uit een tuner met cassettedeck en afneembare boxen. Buiten het eerder genoemde radioprogramma was er dan op woensdagavond bij de KRO Stampij gepresenteerd door Hanneke Kappen. Het was voor mij een muzikaal walhalla, deze spaarzame momenten dat er muziek klonk die elders nergens was te bespeuren.

Er kon naar hartelust worden opgenomen van de radio en een aanzienlijk deel van het zakgeld ging dan ook op aan cassettebandjes. Je moest wel altijd dicht bij de pauzeknop blijven. Dit om de opname snel te kunnen beëindigen zodra de DJ er door heen ging kwekken. Heel irritant waren ook spontaan ingelaste berichten over zaken die helemaal niets met de muziek van doen hadden.

Mijn vader zag en hoorde het in die tijd met lede ogen en oren aan. Hij schudde dan z'n wijze hoofd en verzekerde mij dat ik deze muziek bij het bereiken van de volwassenheid wel achter mij zal hebben gelaten. Kortom, de liefde voor deze pot herrie zou maar een tijdelijk karakter hebben.

Bij mijn ouders stonden o.a. Heintje, John Woodhouse, Smartlappen en Duitse schlagers in de kast naast een fiks aantal lp's van gerenomeerde koren voornamelijk afkomstig uit vissersplaatsen. Een culturele aardverschuiving had binnen ons gezin plaatsgevonden. Laat het duidelijk zijn... Jolmer's passie werd zeker niet met veel gejuich ontvangen.

In 1985 kwam de zaak voor mij in een stroomversnelling. Ik was net begonnen met werken en het eerste salaris ging dan ook op aan de aanschaf van een heuse stereo-installatie. Daar ik nu een eigen platenspeler bezat kon er begonnen worden met de aanleg van een vinyl-collectie. Maar veel langspelers zijn het er niet nooit geworden.

De compactdisc-speler was ook net gelanceerd. Ik kocht er al gauw één en mocht er een CD (van meer dan 50 gulden!) bij uitzoeken. Ik nam er één van Stryper mee naar huis. Dat was tevens de start voor het zoeken naar andere bands die het christelijk geloof door lieten klinken in de teksten in combinatie met een goede en stevige muzikale ondersteuning.

Het zou daarna heel hard gaan. De financiën waren geen belemmering meer en wekelijks groeide de collectie. Bij elk bezoek aan een wat grotere plaats in binnen- of buitenland probeerde ik, als het even kon, een muziekzaak te vinden. Met als doel om gewapend met nieuwe aanwinsten het pand dan weer te verlaten. Ook kocht of ruilde ik veelvuldig CD's via het internet. De teller zou op een gegeven moment de duizend ruim gaan overschrijden.

Sander heeft dan ook een belangrijk aandeel gehad in de voortgang van mij op het muzikale pad. Nadat ik z'n eerste berichtje had ontvangen ontstond er een correspondentie die nu nog bestaat. In de beginperiode hielden we ons bezig met het zogenaamde tapetraden. Eigen CD's/LP's opnemen op bandjes en deze per post aan elkaar versturen. TDK D-90 en SA-90 waren cassettes die ik veel gebruikte weet ik nog.

In het platentijdperk oversteeg de duur van albums eigenlijk nooit drie kwartier en daardoor konden er met gemak twee op een bandje worden gezet. Met de komst van de CD veranderde dit en het gebeurde steeds vaker dat het afluisteren de 45 minuten ruim ging overschrijden. Voor de resterende nummers had je dan ook een extra 'teepje' nodig. Ja, het was soms een heel gepuzzel voordat het geheel op de bus kon worden gedaan.

De blijdschap was dan ook altijd weer groot als er een groot pakket uit Almere op de deurmat plofte. De grootte van de verpakking werd na verloop van een aantal jaren wel kleiner. We gingen ook met de tijd mee en schakelden over op het ruilen van muziek in MP3 formaat. Een veelvoud van de bandjes kon nu op slechts één CDR gebrand worden. We lieten elkaar over en weer kennis maken met karrevrachten aan nieuwe dingen. Want daar is een echte muziekliefhebber nu éénmaal altijd mee bezig...

De volgende technologische stap in ons uitwisselingsproject was het gebruik van een zognaamde FTP-server. Sander had die aangeschaft en functioneel gemaakt. Ik mocht daar dan op inloggen. Via internet had ik toegang tot een muzikale schatkamer waar het door het overweldigende aanbod soms maar moeilijk kiezen is. Je voelt je dan een kind in een groot filiaal van Jamin na sluitingstijd. "Neem maar zoveel je wilt... maar wordt niet misselijk!".

Buiten het uitwisselen van muziek hebben we ons ook met andere dingen, gerelateerd aan onze wederzijdse liefde voor de harde kant van de rock, bezig gehouden. Een soort van quiz waarbij we elkaar blinde MP3 nummers stuurden zonder verdere informatie. Alleen met een cryptische ondersteuning of kleine hint. Dat was dan erg puzzelen als je de muziek niet direct herkende. Maar met behulp van het internet kun je ver komen kan ik uit eigen ervaring vertellen.

Tegenwoordig wisselen we links uit van songs die te vinden zijn op YouTube. We attenderen elkaar dan op nieuwe uitdagende muziek of op nummers uit het verleden die het predikaat 'klassieker' dragen. Verder voegen we dan anekdotes en ervaringen bij. Het blijft altijd weer prettig een bericht van hem in mijn mailbox aan te treffen. Onze uitwisseling is zondermeer als zeer aangenaam aan te merken.

Ik heb trouwens Sander nog nooit in levende lijve ontmoet. Op 11 november 1999 trad de formatie Dream Theater (met supportact Tiles) op in de IJsselhallen te Zwolle. We hadden op een specifieke plek in de concerthal afgesproken. Door een miscommunicatie hierin is deze ontmoeting toen in het water gevallen. Een tweede afspraak is nooit meer gemaakt. Wellicht moet het zo blijven om de 'magie' in stand te houden?

We blijven in ieder geval onze gezamelijke passie koesteren. Goede muziek met stevig gitaarwerk. Het instrument dat in bepaald jargon als een 'axe' bekend staat. Of het nu adult orientated rock, hardrock, heavy metal, speed of trash metal, progressieve rock of symfo betreft... we zijn er aan verslingerd en dat al weer meer dan dertig jaar. We zijn beide 'axecrazy' en hopen dat wat mij betreft nog heel lang te blijven. Sander... heel erg bedankt voor de rol die jij hierin hebt gespeeld!


Verder is dit artikel ook bedoeld als een soort eerbetoon aan anderen die het predikaat 'axecrazy' mogen dragen.
Die in meer of mindere mate van invloed zijn geweest op mijn muzikale reis door het leven.
Ook Peter, Rint, Tamme en Wietze bedankt hiervoor!

Mauro Versus Douglas

Ze is onlangs van het politiek toneel verdwenen. De ijzeren dame Rita Verdonk. Nu schommelde mijn sympathie voor haar beweging en bijbehorende denkbeelden doorgaans rond het nulpunt. Toch heb ik net heel denkbeelding een plusje achter haar naam gezet in mijn al even denkbeelding schriftje met politieke beschouwingen.

Pardon, ik bedoel eigenlijk te zeggen dat ik van één van de vele minnetjes achter haar naam een plus heb gemaakt. Vanwaar deze 'postume' pluim? In het midden van het vorige decennium hield ze namelijk voet bij stuk in de zaak rond de naturalisatie van Feyenoord voetballer Salomon Kalou.

Hoe het toenmalig Nederlands elftal ook smeekte om een technisch begaafde voetballer als hij, haar antwoord bleef 'nee'. Deze standvastigheid leverde toenmalig minister Verdonk buiten kritiek ook waardering op. Geen pardon voor uitgeprocedeerde asielzoekers, dus ook niet voor getalenteerde voetballers die een verrijking voor het Nederlands elftal zouden zijn.

Het is nu 2011 en Mauro Manuel moet terug naar geboorteland Angola. De beste jongen heeft natuurlijk vrijwel niets meer met het land van herkomst. Opgegroeid in een Nederlands pleeggezin is zijn denk - en gevoelsleven nauw verwant met die van miljoenen medelanders. De zachte 'g' die doorklinkt als hij spreekt geeft de tragiek aan van het politieke steekspel rond zijn persoon.

Nu lees ik (hier) dat verdediger Douglas van FC Twente binnenkort de Nederlandse nationaliteit krijgt. Hij zal zondermeer een meerwaarde zijn voor het elftal van bondscoach Bert van Marwijk en co. Vier Douglassen achterin op rij en er komt waarschijnlijk geen bal meer door. Wij worden met twee vingers in de neus Europees- en later wereldkampioen. Maar het staat zo haaks op de uitzetting van Mauro.

Want laten we eerlijk zijn. De reden dat Douglas hier in Nederland verkeert is om het vullen van zijn eigen portemonee. Als er straks een grote Europese club met de geldbuidel rammelt is hij ook zo uit Enschede vertrokken (en geef hem eens ongelijk). Hoe goed hij ook is of wellicht nog kan worden, laat hem toch gewoon Braziliaan blijven. Selecteer gewoon de beste voetballers die NL in hun paspoort hebben staan en vergeet toch dit soort constructies!

Douglas red het wel. Die kan na z'n voetbalcarriére een onbekommerd bestaan gaan leiden. Dat kan niet van Mauro na terugkeer in Angola worden gezegd. Als die net zo goed kon voetballen lag de zaak wellicht niet zo moeilijk. Mag hij waarschijnlijk van de meerderheid aan regeerders plus gedogers blijven. Je zult het nog beleven ook. Schiet hij de winnende er in... tijdens de finale Nederland-Duitsland.

Nu zal wellicht de zaak Kalou anders in elkaar steken dan die rond Douglas. Toch ben ik benieuwd of er nog kamervragen over deze kwestie gesteld gaan worden? In de gehele gang van zaken rond Mauro ben ik niet zo trots op ons Nederland eerlijk gezegd. Daar zal in huize Verdonk heel anders over worden gedacht. Toch heeft zij nu mijn virtueel plusje te pakken en dat had ik een poosje geleden niet van mijzelf durven denken.

Deze column is tevens (in bewerkte vorm) gepubliceerd in het Nederlands Dagblad van 02-11-2011.

Vaktaal

Voor taalpuristen (zoals ik) is het veelvuldig en vaak onnodig gebruik van buitenlandse woorden soms een bron van ergernis. Niet alleen in de spreektaal maar ook als er dingen moeten worden gelezen.

Neem alleen al de gemiddelde advertentie om personeel te werven. Bij de meest gebruikte termen is best wel een goed passend woord in het Nederlands te vinden toch? Ook in de proces-industrie (mijn vakgebied) is dit fenomeen veelvuldig te bespeuren. Wat te denken van bijvoorbeeld deze 'verengelste' profielschets?

'Onze company is naast een senior repack engineer ook op zoek naar een full-time field-operator. Iemand met een hands-on-mentaliteit, een teamplayer met een pro-active attitude. Uw rapporteert aan de shiftleader en pleegt overleg met de maintenance supervisor'.

Is de gevraagde man/vrouw gevonden dan zal die wellicht ook wel eens met het volgende te maken krijgen. 'Na de reset door de operator nam die het proces control system op manual en daardoor werd de by-pass geactiveerd en bleef de flow gehandhaafd'.

Ook hier begrijp je wel wat er wordt bedoeld, maar je zou het ook gewoon zo kunnen zeggen: 'Na het herstel door de bedieningspersoon nam deze de regelkring op handbediening en daardoor werd de omloop geactiveerd en bleef de doorstroming gehandhaafd'. Twee voorbeelden van pure taalverloedering of gewoon een kwestie van smaak en meegaan met de tijdsgeest?

Toen ik net als operator begon viel ik regelmatig onder de hoede van twee oudere collega's. Die hadden, zo wie zo, niet veel op met alles wat van buiten de grenzen van de provincie kwam. Infectie met veelal Engelse woorden en begrippen had binnen de bedrijfsvoering al lang plaats gevonden.

Aan het begin van een doorlopend produktieproces was een voorraadbunker die op peil moest worden gehouden. Het geval stond bekend als de 'feedbin'. Ze weigerden echter dit woord te gebruiken. Ik kan me er nu wel iets bij voorstellen. Enigszins recalcitrant spraken ze veel liever van het 'fieberding'.

Deze column is (in bewerkte vorm) tevens gepubliceerd in:
VAPRO-Het tijdschrift voor de operator en technisch vakman (Nummer 5-Jaargang 10-November 2011)

Een Unheimisch Gevoel...

Zaterdagochtend iets na negen uur. Een tijdstip dat ik wel vaker op weg ben om boodschappen te gaan halen. Dit met het oogmerk om niet in de grootste drukte verzeild te raken.

Het parkeerterrein is voller dan gebruikelijk op dit tijdstip. Op weg naar de supermarkt zie ik opmerkelijk veel personen die ik persoonlijk ken. Mensen waarvan ik me nu afvraag of ik ze wel eens eerder hier boodschappen heb zien doen?

Het is de laatste dag voor de grote verbouwing in het kader van bedrijfsovername en naamsverandering. Deze ochtend gaat alles voor de helft van de prijs de deur uit. Ik ga nu ook. Dit in een reeks van vele honderden keren sinds we hier in Ede wonen. Al peinzend over welke produkten ik eventueel extra zal meenemen komt de ingang al gauw in zicht.

Een al wat oudere man, gezien z'n uiterlijk en kleding van allochtone afkomst, komt net naar buiten. Hij kijkt me aan en maakt een bewegend gebaar met gestrekte hand vlak voor z'n keel langs. Waarschijnlijk het Nederlands niet goed machtig wil hij mij toch in ieder geval iets vertellen. Ik werp een blik in de winkel. Het is voor mij dan ook in één keer duidelijk wat hij bedoelt.

Ik twijfel even of ik een karretje zal nemen of terugkeren naar de auto. Ik kies toch voor het eerste en even later ben getuige van een merkwaardig schouwspel. De schappen zijn bijna leeg. Zo hier en daar staat nog een verdwaald iets. Een paar produkten die normaal ook niet vlot lopen wachten nog op definitieve verlossing. Zo is bij de zuivelafdeling alleen nog ouderwetse bloempap te verkrijgen.

Het personeel is al druk bezig met de ontmanteling. Afbreken en slopen staat er nu voor hen op het werkrooster. Ik duw de kar voort maar kan eigenlijk niets meer vinden dat ik zou willen kopen. Alleen bij de gekoelde vakken zijn nog wat kant en klare maaltijden aanwezig. Ik leg enkele in de kar en besluit maar te gaan afrekenen.

Intussen heeft een unheimisch gevoel vat op mij gekregen. Wat doe ik hier eigenlijk? Het voelt als kraai-achtigen die rond een stervende prooi omtrekkende bewegingen maken. Wachtend op het moment om toe te slaan. Ik weet wel dat het rationeel nergens op slaat. Ons gezin is tenslotte jarenlang vaste klant. Dit in tegenstelling tot veel kopers die hier anders nooit een voet over de drempel zetten.

Ik besef ook heel goed dat een puur zakelijk gebeuren hier plaats vindt. Een supermarktketen wil van alle voorraad af en biedt alles voor 50% van de prijs aan. Niets meer of minder. Toch bekruipt mij het gevoel dat ik hier nu niet hoor te zijn. Voel ik mij een soort van profiteur hoewel ik nu bij de kassa maar voor een heel gering bedrag hoef te pinnen.

Wellicht een vreemde gedachtenkronkel van mij, maar zo beleef ik het allemaal bij het verlaten van het pand. Om het boodschappenlijstje te complementeren ga ik vervolgens naar de nabij gelegen supermarkt. We eten in ieder geval binnenkort een keer warm voor half geld. Als de nare bijsmaak dan maar weg is...

Luynhorstflats

We fietsen langs de flats aan de Luynhorst. De ontmanteling is begonnen. Waarom ze eerst de zijkanten weghalen? De vraag die ons oudste zoontje nu bezighoudt. Ik zeg dat het waarschijnlijk te maken heeft met asbest. Opeens maakt hij de connectie met de witte mannetjes die hij al eerder op weg naar school al had gezien.

Ik aanschouw het treurige beeld van afgedankte gebouwen die op het naderend einde wachten. Op de alles verwoestende, heen en weer slingerende, grote ijzeren bol. Krachtig het beton in stukken brekend. Of misschien gaat er wel springstof gebruikt worden?

Elders op de wereld hadden deze flats nog heel lang voor een luxueuze uitstraling kunnen zorgen. Hier voldoen ze blijkbaar niet meer aan onze huidige normen. Zit er een bepaalde politiek achter de sloop.

Een kennis vertelde mij dat hij en z’n vrouw hier ooit waren begonnen. Nu aanschouwen ze het vanuit een koopwoning verderop in Veldhuizen. Voor heel veel mensen is het dan ook in al die jaren een doorgangspunt geweest. Een piketpaaltje in een stukje persoonlijke geschiedenis.

Deze gebouwen herbergen verhalen over menselijke hoogte- en dieptepunten. Over geboorte en dood. Over geluk en verdriet. Voor de kerst moet alles weg zijn las ik ergens. Blijft slechts de herinnering aan een stukje karakteristiek Ede. Want mooi of niet. Verafschuwd of niet. Binnenkort is het echt helemaal voorbij. De sloophamer is medogenloos.

Bredevoort

Zegt de naam Bredevoort u iets? Het is te vinden aan de N318 tussen Aalten en Winterswijk. In de Achterhoek dus, dicht bij de grens met Duitsland. Afgelopen zaterdag reden we als gezin er langs en besloten een kort bezoekje te brengen. In het verleden hadden we al eens vluchtig kennis gemaakt met dit speciale plaatsje.

Het bijzondere aan dit voormalig vestingstadje is het zeer grote aantal galerieën, antiquariaten en winkeltjes met tweedehands boeken. Het wordt dan ook wel 'de boekenstad' genoemd. Te bedenken dat er maar zo'n 1500 mensen wonen. Op de foto is te zien hoe zelfs boeken doorlopend buiten worden aangeboden. Zelfbediening, 1 euro staat er bijvermeld.

Verder zijn er veel monumentale gebouwen in de stadskern te vinden. Voor de liefhebber van dit soort zaken een bezoekje meer dan de moeite waard. De cultuur is er als het ware overal proefbaar. Vanuit voegen en kieren, ja zelfs van onder putdeksels vandaan. Het is dan ook slechts een kwestie van goed en gericht snuiven. :-)

Op het dorpsplein waren enkele kraampjes waar ook een verscheidenheid aan soorten boeken te koop werden aangeboden. Door ons werd een ontbrekend deeltje van de Rozemarijntje-serie van W.G. van de Hulst gekocht. Verder behoorde tot de aanschaf één van de vele deeltjes die Kameleon-serie rijk is.

Bij een ouderwets bakkerswinkeltje nog een traktatie voor ons allemaal gekocht. Dit op een bankje bij het dorpsplein geconsumeerd. Ik droom eventjes weg en probeer mij een situatie te visualiseren waarin tijd en geld overvloedig is. Dat ik achter één van die historische geveltjes voornamelijk de tijd slijt met boeken, tijdschriften, internet, muziek, films en documentaires. Dat ik regelmatig rondjes hardloop om de nabijgelegen Slingeplas. Dat ik...

Al gauw ben ik weer terug in de werkelijkheid. Het was in ieder geval een leuk uitstapje. Voor zover deze (korte) aflevering van Ontdek Je Plekje...

Firewind

Je hebt van die mensen die wel eens verzuchten: "Ik win ook nooit eens wat". Mij zul je hier niet (meer) over horen. Afgelopen weekend kwam er een mailtje binnen met een verheugende mededeling. Ik had namelijk twee toegangskaarten gewonnen voor een concert van de band Firewind.

Vervolgens heb ik een oud-collega Robbert-Jan benaderd of die wellicht interesse had om mee te gaan? Dat had hij zeker. Zo togen wij dan ook op woensdag 14 september naar cultuurpodium De Boerderij te Zoetermeer om ons te laven aan een portie heavy maar zeer melodieuze rockmuziek.

We pikten nog net de laatste twee nummers van supportact Vanderbuyst mee, die afsloot met Herman Brood's 'Never Be Clever'. Daarna was het de beurt aan de Zweedse Formatie Wolf. Het klonk allemaal wel goed maar het geheel zou toch wel enigszins verbleken bij de vurige wervelwind die later voorbij zal trekken.

Firewind is een Griekse band rond stergitarist Kostas Karamitroudis. Dat bekt natuurlijk voor geen meter. Je bent jong en ambitieus en dan jezelf als Gus G. presenteren is natuurlijk een veel betere optie. De vaste zanger van de band was door persoonlijke omstandigheden niet van de partij. Hij werd nu vervangen door de in hardrockkringen bekende vocalist Mats Leven. Ook de drummer was net ingelijfd maar daar was al helemaal niets van te merken.

Deze geweldenaar mepte de zaak heftig, snel maar uiterst loepzuiver aan elkaar. Samen met gitarist de ultieme blikvangers van de band. Het was een waar genoegen dit mee te kunnen maken. Het bijgevoegde muziekfragment hierboven is afkomstig van een DVD uit 2008. Het geeft een aardig beeld van wat wij deze avond hebben gehoord en gezien.

Het levende bewijs dat Griekenland meer hoogvliegers op muziekgebied heeft voortgebracht dan Vicky Leandros, Demis Roussos en Nana Mouskouri is nu voor ons wel heel duidelijk geworden. Het is anno 2011 niet alleen maar malaise met die Grieken nu ze op het randje van het faillissement staan. Er zijn lichtpuntjes... ze hebben in ieder geval Firewind!

Nattigheid

Dinsdag 28 augustus j.l. was een normale dag binnen het bedrijf waar ik werk. Toch was er een gebeurtenis een etmaal daarvoor die het gezapige karakter van deze dag drastisch had kunnen wenden.

Op die maandag namelijk waren twee collega's helemaal naar Friesland getogen om een onvergetelijk uitje te beleven. Het moet gezegd… die opzet is zondermeer geslaagd te noemen. Vergeten zullen die twee die specifieke maandag voorlopig echt niet meer.

Wat was namelijk het geval? Ze mochten op uitnodiging van een zakenrelatie meevaren op een echt skûtsje. In het het pitoreske Heeg lag de ‘Grutte Pier’ op hen te wachten. Bij wie enige kennis bezit van de Friese geschiedenis zou nu al een lampje moeten gaan branden. Een schip vernoemen naar een historische, maar uiterst angstaanjagende en woeste persoonlijkheid geeft te denken nietwaar? En dan behoort dat zeilschip ook nog toe aan de gemeenschap van het dorp ‘It Heidenskip’. What’s in a name? Nou… ik zou er er niet zo gerust op zijn.

Alles leek dan ook voorspoedig te verlopen. Het gezelschap had een mooie zeilervaring daar op één van de vele Friese meren. De hapjes en de drankjes waren toereikend. De meevarende gasten mochten zelfs wat hand- en spandiensten verrichten op het schip. Wat wil een mens nog meer? Maar het noodlot zou later toeslaan. De hellingshoek tussen de mast en het water hoort zo rond de 90° te schommelen. Op een gegeven moment echter daalde deze waarde richting 45 en dan weet je het wel. Dat wordt een innig contact met de stof bijna identiek aan chemicalie 9991*.

De boot sloeg dus om en de bemanning en verdere opvarenden lagen in het water. Hoewel het volgens de kalender volop zomer hoort te zijn is de gemiddelde temperatuur dit jaar erg ondermaats. Die van het water is daar inherent aan. De drenkelingen konden snel door toegestroomde reddingsboten worden opgepikt. Gelukkig hebben er geen persoonlijke ongelukken zich voorgedaan. Iedereen heeft heelhuids, maar wel kletsnat, de wal een poosje later kunnen beklauteren. Maar het had ook heel anders kunnen aflopen.

Over de precieze reden van het omslaan tast men nog in het duister. Had het misschien met het onbeholpen en stijfkoppige karakter van de Friese bemanning te maken? Was er wellicht overmatige consumptie van Sonnema beerenburger in het spel? Je kent ze wel… die ‘oant moarn’ schreeuwers. Even betrouwbaar als de weersverwachting van Piet Paulusma. In ieder geval las ik al ergens om het schip voortaan ‘De Tuimelaar’ te gaan noemen. Het was namelijk niet de eerste keer dat de onderkant van het skûtsje zo duidelijk te zien was..

Omdat het uitje ‘in het water is gevallen’ mogen de twee het op een later tijdstip nog eens gaan meemaken. Of ze op het aanbod ingaan is niet bekend. Mijn advies: spring thuis in de dichtstbijzijnde sloot of vijver. Neem daarna een lekkere warme douche en vervolgens een paar verwarmende (alcoholische) drankjes. Daar hoef je dan geen 300 km voor te gaan rijden en ben je maar een fractie van de tijd kwijt. Het water rond Ede heeft dezelfde natheidsgraad dan dat in het Heegermeer. Ja, toch?

* Binnen  het bedrijf bekend als leidingwater

Liefde In Voetballand

Het huidige betaalde voetbal is een spel van passanten. Aanschouw de selectiefoto voorafgaande aan elke nieuw seizoen. Kaarsrecht met z'n allen op een rij. De vette glimlachen schitteren in de lens. Nu nog wel. Een paar wedstrijden op rij met tegenvallend resultaat. De trainer is wetmatig de eerste. Gepasseerde spelers morren en worden verhuurd. Aan de beteren wordt getrokken. Zodra het genoeg geld oplevert laat de clubleiding ze gaan. Volgend seizoen weer de helft nieuwe gezichten op de kiek. Bouwen aan een elftal... een schier onmogelijke opgave.

Spelers die jarenlang bij een club blijven, ze zijn schaars. De geldbuidel rammelt altijd wel ergens. Dan weet je het wel. Voordat hij in Enschede neerstreek had hij in tien jaar elf clubs versleten. Het leek een jaartje FC Twente te worden en dan weer op naar de volgende. Toch werd het voorspelbare patroon doorbroken. Zeven seizoenen lang maakte hij deel uit van de selectie. Zeven jaren het predikaat goaltjesdief. Hij leefde er onder een warme deken. Ze mochten allemaal wel gaan als hij maar bleef. Dat deed hij. Voor voetbalbegrippen heel erg lang.

In 2011 kwam dan toch het afscheid. Afbouwen in Amerika. Maar de deken was daar te klein. Tocht doet dan afbraak aan het genot. De spelvreugde verstilde. Het doorlopende contract werd ontbonden. De Congoleze Zwitser had als voetballende nomade veel van de wereld gezien. Nu mocht hij zich op andere dingen gaan richten. Tijd om de afgelopen dans rond de bal te koesteren. Het was goed geweest.

Het bovenstaand fragment herbergt een ontroerend weerzien. FC Twente is in augustus 2011 in Portugal om tegen Benfica te spelen. Kansloos ging men ten onder. De herinnering aan de eindstand zal voor een aantal binnen de club wellicht snel vervagen. Het was de wedstrijd dat ze hem weer zagen. Oog in oog. Hij die hun zo veel vreugde had geschonken. Een speler waarvoor ze naar het stadion waren gekomen.

Zelden zo'n gemeende omhelzing gezien tussen een voorzitter en een oud-speler. De warmte en de liefde hier spreekt boekdelen. Het steekt schril af tegen het doorgaans kille klimaat in voetballand. Hele mooie beelden zijn hier gevangen. Niet geheel ondenkbaar dat we Blaise N'kufo nog wel eens terug zien in Enschede in een één of andere functie. Want hoewel hij zowel Congolees als Zwitser is zal niemand het hem daar kwalijk nemen. In een volle Grolsch Veste keihard roepen; "Je suis un Tuk-air!"

Tass Saada

In het Palestijns/Israëlische conflict is de stellingname vaak pro of contra. Eenzijdig wordt dan gekozen in deze lang voortslepende kwestie van geweldadigheden over en weer.

Prominente Nederlanders zoals Gretta Duisenberg en oud-premier Dries van Agt strijden voor de Palestijnse zaak. Een politicus als Geert Wilders is voorstander dat bepaalde gebieden alleen toebehoren aan het Israëlische volk.

Gisteravond ben ik naar een bijeenkomst geweest waar een opmerkelijk spreker het woord mocht voeren. Op korte loopafstand mocht ik het levensverhaal horen van een man die in het centrum van het conflict heeft gezeten. Iemand die eerder tot de PLO behoorde. Die zelfs aanslagen heeft gepleegd en Joodse mensen het leven heeft ontnomen. Dit alles voor de strijd van de Palestijnen om hun bestaansrecht en erkenning af te dwingen.

In zijn jonge jaren diende Tass Saada de zaak eerst als scherpschutter en later als persoonlijke chauffeur van Yasser Arafat. Hij was een jonge vent gedreven door woede en onbegrip. Geboren in Palestina maar op jonge leeftijd verhuisd naar andere landen in de Arabische regio. Nergens vond hij acceptatie. Het leven te geven voor de zaak van de PLO werd uiteindelijk zijn levensdoel.

Maar het liep anders. Om een, voor hem zelf onverklaarbare reden, is hij op een gegeven moment naar Amerika vertrokken. Door het huwelijk met een Amerikaanse kon er hij blijven. In de horeca maakte hij furore. Daar is hij later tot het christelijke geloof gekomen. Als Palestijn, en bekeerde moslim, had dit grote invloed op zijn visie aangaande de materie.

Hij bestuurde de bijbel grondig en voerde het geheel terug als religieus conflict. Zijn eindconclusie was dan ook zonder meer dat het Joodse volk recht had op de controversiële grondgebieden! Maar tegelijk geeft de bijbel ook aan dat de zogenaamde 'vreemdeling' hier ook ondergebracht moet worden. Het is dus een bijbelse opdracht voor de Joden om zich ook over het lot van de Palestijnen te bekommeren, aldus deze ex-terrorist.

Daarmee bevindt deze Tass Saada zich in een bijzondere positie. Voor radicale Palestijnen en orthodoxe Joden is dit een uitermate aanstootgevende boodschap. Verzoening en vreedzaam samenwonen is waar naar gezocht moet worden. Tegenwoordig steekt deze man dan ook geld, tijd en energie in projecten om dit na te streven. Om dus een heel ander geluid te laten horen. En dat deed hij o.a. hier in Ede als onderdeel van een tournee door ons land.

Het relaas van deze voormalige terrorist wist mij te boeien. In het (vertaalde) boek "Arafat was mijn held" is zijn levensverhaal te vinden. Bij het huiswaarts keren nog maar even een exemplaar aangeschaft. Ongesigneerd dat wel. De rij van mede-kopers voor het tafeltje waar achter hij had plaatsgenomen was mij iets te lang (of ik gewoonweg te ongeduldig).

Vrienden (0)

Eén keer trek je de conclusie
Vriendschap is een illusie
Vriendschap is een droom
Een pakketje schroot met een dun laagje chroom



De bovenstaande tekst behoort bij het refrein van het nummer Vriendschap waarmee de band Het Goede Doel in 1983 een grote hit had. In dit lied wordt op enigzins generaliserende wijze het broze karakter van vriendschap bezongen. Ik geloof daar niet zo in. Er zijn legio mensen die een hechte band hebben met één of meerdere personen. Die ook blijft als er hevige veranderingen in het spel zijn. Gewoonweg door dik en dun en onvoorwaardelijk.

Maar zo'n dertig jaar later is er een fenomeen waarbij de tekst wel de lading dekt. Waar je werkelijk het schroot door het chroomlaagje kunt zien. Waar grote vraagtekens oprijzen bij het begrip 'vriend'. Een geheel nieuwe dimensie heeft het woord gekregen. Waar ik het over heb? De opkomst van de zogenaamde sociale netwerksites.

Op zowel Hyves als Facebook heb ik een account. Dit met één groot hoofddoel... namelijk gevonden te kunnen worden. Ik wil de bezoeker attenderen op het bestaan van mijn weblog. Ik heb er nog bijgezet dat het verkrijgen van vrienden geen prioriteit heeft. Toch komt er zo nu en dan nog wel eens verzoekje binnen. Ik stuur dan een vriendelijk bedankje terug en motiveer mijn afwijzing (door de link naar dit artikel te sturen). Ik probeer dus de vriendenteller dan ook mooi op nul te houden!

Onlangs ging het echter mis. Facebook komt steeds op de proppen met 'mensen die jij misschien kent?' Een hele lange lijst wordt gegenereerd waarbij ik inderdaad zo hier en daar iemand voorbij zie komen die ik werkelijk ken. Ik heb toen blijkbaar ergens op geklikt met de muis. Een verzoek tot vriendschap is toen via vele bits en bytes onbedoeld bij iemand uit de lijst terecht gekomen.

Eventjes later kwam er al een berichtje dat het verzoek was geaccepteerd! De teller stond nu echt op één. Ik had een heuse vriend op Facebook. In dit specifieke geval een vriendin. Het bleek de jongere zus van een oud-collega van mij te zijn. Iemand die ik nog nooit eerder werkelijk 'off-line' heb gezien en gesproken. Het kan raar lopen in het land van het 'smoelenboek'.

Het gevolg was dat ik nu een lange reeks aan kleine berichtjes voorbij zag komen. Alledaagse beslommeringen kropen over het beeldscherm. Over een CD die net is beluisterd. Over de aankoop van nieuwe kleding. Over de poes van de buren. Over het tijdstip van opstaan. Over heel veel dingen die absoluut niet mijn interesse hebben. Ik wil dit gewoon niet weten!

Ik kwam dan ook resoluut tot een besluit. Drastische gebeurtenissen hebben drastische maatregelen nodig. Er restte nog maar één ding... deze persoon zal ik moeten 'ontvrienden'. Het klinkt heel onsympathiek, naar en vervelend, maar ik zag geen andere uitweg. Het digitale mes moest worden gehanteerd!

Maar zoiets is eenvoudiger gedacht dan uitgevoerd kan ik vertellen. Zo gemakkelijk als deze vriend was gekomen, zo moeilijk was het daadwerkelijk verwijderen. Ik zocht overal bij de instellingen maar nergens leek een logische weg te zijn. Dat is natuurlijk onderdeel van het goed doordacht concept achter Facebook. Want wie éénmaal binnenboord is moet daar ook blijven. Een gerichte google-actie bracht uiteindelijk een handleiding die het gewenste resultaat opleverde.

Verder gebruik ik deze sites om zelf zo nu en dan eens iemand (uit een ver verleden) te zoeken en een berichtje te sturen. Tijdens het navigeren en laveren kom ik opmerkelijke dingen tegen. Wat vooral opvalt zijn vaak puberende middelbare scholieren met onwaarschijnlijk hoge aantallen 'vrienden'. Blijkbaar kun je hiermee indruk maken. Het goed lezen van alle berichten en overal adequaat op reargeren is dan ook onmogelijk lijkt mij. Laat staan dat er überhaupt nog tijd overblijft om naar school te gaan.

Ik zie ook dat mensen een veelvoud aan 'vrienden' hebben maar dat er nooit enige activiteit te bespeuren is. Bij het aanklikken van de sectie 'prikbord' is er een lange lijst te vinden van personen waarmee men vriend is geworden. Maar daar blijft het dan ook bij. Geen berichtjes om anderen iets te laten weten. Geen geplaatste foto's of linkjes naar interessante items op het internet. Het is alsof je een telefoonaansluiting hebt maar nooit iemand belt of gebeld wordt.

Ik las onlangs dat het zelfs mogelijk is om vrienden te kopen. Het moet niet veel gekker worden. Aanschouw al die onwerkelijke aantallen vrienden op sociale netwerksites. De geringe diepgang die het vaak bezit. Het is een hype, een grote luchtbel. Een grote illusie. Inderdaad een pakketje schroot, maar dan al wel met een bladderend laagje chroom.

Zo'n buitenproportionele schare aan internettende vrienden staat dan weer in schril contrast met mijn aantal van nul. Maar één ding is zeker... er is door mij over nagedacht. Het is onderdeel van een bepaalde visie. Vele honderden, ja soms zelfs over de duizend vrienden of juist niet één? Ik heb heel bewust voor de laatste optie gekozen. Hoef ik ook niet bij elk vriendschapsverzoek een afweging te maken. Is ook wel heel aangenaam!

A Minimalist By Nature

Een waarschuwing vooraf:

De nu volgende tekst bevat veelvuldig Engelse woorden, uitdrukkingen en zinnen. Voor degene die zich ergert aan de grote invloed van deze taal op het Nederlands is onderstaand artikel dan ook niet geschikt. U wordt dan ook sterk afgeraden nu verder te lezen.

"For those who don't care... just enjoy!"


Dat een aantal mensen van buitenlandse afkomst maar moeilijk integreren in de Nederlandse samenleving is het intrappen van een open deur. Voor sommige autochtone Nederlanders is dat zelfs een reden tot een steeds terugkerende ergernis. Dat mensen hier jarenlang kunnen wonen zonder de Nederlandse taal te beheersen. Een bekentenis van mijn kant... ook ik heb schuld aan spreken met buitenlandse personen in hun moedertaal in plaats van het Nederlands. 'Shame on me'.

Bij een bedijf waar ik heb gewerkt heb ik Dennis leren kennen. Hij woonde al ruim meer dan 10 jaar in het midden des lands maar sprak alleen maar Engels. Hij communiceerde eigenlijk alleen maar met mensen, zowel privé als op het werk, die deze taal ook machtig waren. Dat geeft een enorme beperking in de actieradius, maar daar leek hij (en zijn vrouw) niet erg mee te zitten. De paar contacten die het wel opleverde waren des te intensiever en voor hun gewoonweg voldoende. "A rich man is a man with friends" sprak hij vaak, en dat hoefden er dan persé ook niet veel te zijn.

Dennis is geboren en opgegroeid in de streek rond het Engelse Carlisle. Op een gegeven moment zijn hij en z'n echtgenoot per motor naar Griekenland vertrokken. Daar hebben ze een paar jaar, met allerhande bezigheden, een eenvoudig maar goed leventje kunnen leiden. Na terugkomst in hun vaderland zijn hij en zijn wederhelft later weer vertrokken met Nederland als bestemming. Via Amersfoort zijn ze uiteindelijk in Barneveld neergestreken.

Als uitzendkracht had hij een baantje als productie-medewerker gevonden bij het bedrijf waar ik net als operator was begonnen. Op mijn eerste werkdag lagen bijna alle productieprocessen stil en werd ik gedetacheerd bij een afvullijn om het eindprodukt in dozen te doen. Ik maakte kennis met Dennis die naast mij stond. De klik tussen ons was een feit. Vanaf dat moment hadden we samen eigenlijk 'never a doll moment'.

Ik beschouwde onze interactie dan ook als een uitstekende manier om mijn spraakvaardigheid van de Engelse taal te onderhouden en te verbeteren. Of dat politiek, ethisch of uit welk ander soortig gezichtspunt correct is laat ik dan maar even buiten beschouwing. Daardoor kan ik nu verslag doen van een markante persoonlijkheid die ik heb mogen ontmoeten en leren kennen.

Dennis noemde zich "a minimalist by nature". Iemand die met weinig tevreden is en absoluut geen hang heeft naar luxe dingen. Geen sterke consumptiedrang dus en al helemaal niet iemand die het najagen van een carrière als levensdoel heeft. Hij was tevreden met een gering salaris. Het moest genoeg zijn om de huur te betalen, goed van te kunnen eten en drinken (especially beer) en zo nu en dan iets leuks te kunnen doen. Verder had hij geen hoogdravende idealen op zijn verlanglijstje staan.

Als hij eenmaal aan de praat was ratelde de ene anekdote na de andere uit zijn mond. Hij kon smakelijk verhalen over personen en gebeurtenissen uit zijn verleden. Over ruim vijftig jaar belevenissen in het Verenigd Koninkrijk, Griekenland en Holland, zoals hij ons land steevast noemde. 'The Netherlands' kwam niet in zijn vocubalaire voor.

Door mij is hij eigenlijk intensief zich bezig gaan houden met het ontwerpen van een eigen 'website'. In eerste instantie had het er op geleken dat er nooit een 'personal computer' bij hem thuis zou komen te staan. Op een gegeven moment (voordat ik er werkte) werd er onder het personeel gepeild wie wel wat zag in het opzetten van een PC privé-project. Een computer kon worden aangeschaft door betaling van snipperdagen met daarbij een leuk belastingvoordeel. Er bleek maar één iemand op tegen te zijn... dat was Dennis.

Maar na verloop van tijd kreeg hij een afgedankt exemplaar van iemand. Veel deed hij er in eerste instantie niet mee. Toen hij van mij hoorde dat ik mij wel bezighield met 'webdesign' was z'n interesse gewekt. Dat wou hij ook en ik hielp hem graag op weg. Binnen 'no-time' had hij het onder de knie. Regelmatig kwam hij gewapend met een diskette naar het werk om mij trots zijn laatste vorderingen te tonen.

Een werkelijk belangrijk aspect van het werken met een PC was voor hem het heel netjes houden van de vele directories, programma's en persoonlijke bestanden. Met een bijna ziekelijke precisie onderhield hij het geheel. Als er ook maar iets op de harde schijf stond, wat in zijn ogen onnodig beslag op de 'disk space' had, was verwijdering al een feit. Hij noemde zichzelf dan ook een "compulsive deleter". Dat er daardoor wel eens iets te gauw de prullenbak in ging moge duidelijk zijn.

Bepaalde uitspraken van Dennis zijn mij ook goed bijgebleven. Als we samen werkten en de pauze bijna daar was wilde hij altijd iets eerder naar de kantine. Dit om de grote stroom, van vooral mensen van allochtone afkomst, voor te zijn die dan een lange rij voor de koffieautomaat gingen vormen. Hij maande mij dan ook vaak om mee te gaan met de woorden; "Hurry up before the taliban rushes in!".

De pauze was voor hem slechts de tijd om voornamelijk te praten en te drinken. Ik stond altijd weer verbaasd hoe weinig eten hij voor een hele werkdag bij zich had. In een soort van trommeltje, ter grootte van een gezinspak lucifers, zat al zijn voedsel. Het moge duidelijk zijn, Dennis bezat dan ook geen grammetje vet. Bij het einde van de pauze sprak hij dan weer vaak heel cynisch; "So, back to paradise".

Soms als ik een vrij neutrale zin had beëindigd wilde Dennis deze nog wel eens vervolgen met de quote; "Said the actress to the bishop". Het geheel kreeg daardoor een geheel andere lading dan dat mijn bedoeling was. We konden er dan vaak samen smakelijk om lachen.

Hij wist gewoonweg heel veel over allerlei onderwerpen. Op een één of andere manier wist hij ook vaak een connectie te maken met zijn geboortestreek. Bijvoorbeeld als het in een gesprek ging over de eerste maanlanding. Hij wist dan weer te vertellen dat de familie van Neil Amstrong oorspronkelijk afkomstig was de regio waar hij geboren was. Na een aantal van dit soort voorvallen spraken wij dan ook al gauw een beetje spottend van 'Carlisle... center of the universe!'

Andere zaken deed hij af als "That's just trivia". Onnodig om te weten, heb je niets aan. Daaronder schaarde hij dan ook datums van verjaardagen, trouwdagen en andere heel persoonlijke momenten gedurende het jaar. Daar had hij dan echt geen weet van. Op een keer vertelde hij dat zijn vrouw de vorige dag chagrijnig was geweest. Hij kon niets bedenken waar dit nu aan zou kunnen liggen. Toen ging er opeens een lichtje bij hem branden. In deze tijd van het jaar is ze wel jarig!

Ik keek hem verbaasd aan en veronderstelde dat hij toch wel wist wanneer zijn echtgenote jarig is? Nee, hij wist het echt niet! Op dat moment was tijdelijk een (Schotse) kennis van hem verderop aan het werk. Dennis richtte zich tot hem met de vraag; "When is my wife's birthday?" Verbazingwekkend noemde de man een datum die nog een veertien dagen in het verschiet lag. Een zucht van verlichting slaakte Dennis... het was gelukkig nog niet te laat!

Hij had zondermeer veel ontzag voor haar. Ze was maar klein van gestalte maar daar tegenover zeer pittig van aard. Soms had Dennis het sterke vermoeden dat hij door iets thuis in de problemen ging komen. Hij sprak dan ook in dat soort situaties vaak, de iets met angst doordrenkte woorden; "She will give me shit!"

Op het werk was Dennis de man van de zelfgemaakte hulpstukken om bepaalde werkzaamheden gemakkelijker te maken. Als hij mij soms ergens met iets zag prutsen dan bood hij hulp. "This is my latest invention" sprak hij dan en haalde ergens een stok vandaan met iets van metaal er aan gemonteerd. Dit had hij dan al eens eerder zelf in de werkplaats gefabriceerd. Op diverse plekken binnen het bedrijf lagen dan ook zijn technische creaties ergens verstopt.

Dennis kon ook altijd geanimeerd vertellen hoe hij vroeger als bassist in diverse bandjes had gespeeld. Ook als acteur had hij ervaring als was het maar minimaal te noemen. Hij was dan ook lid van een motorclub waarbij de leden als figurant hadden gediend bij de opname van de film Flodder 3. In een bepaalde scene mept een vrouwtje met haar handtas op één van 'bikers' los... en dat was Dennis dus.

Plotseling was hij vertrokken. Zijn oudere en alleenstaande broer had een woning gekocht waar Dennis en vrouw in konden gaan wonen. Zo had de broer de garantie van verzorging mocht hij in de toekomst hulpbehoevend worden. Het was een 'offer they couldn't refuse'. Het lijkt er op dat het verblijf in het Verenigd Koninkrijk nu definitief is.

In ieder geval heb ik Dennis leren kennen als een boeiende persoonlijkheid waarmee het goed vertoeven was. Zijn houding in het leven en de manier hoe hij met anderen omging zijn bewonderingswaardig. We hebben een aangename tijd samen gehad daar in het Barneveldse. 'Thanks and cheers Dennis!'

De Ideale Baan...

In de meer dan 25 jaar dat ik operator ben is de variatie aan werkzaamheden die ik heb verricht groot te noemen. Van de hele dag tubes lijm in doosjes stoppen tot het ontwerpen van grafische displays en het implementeren van regelkringen in een nieuw besturingssysteem.

Van de hele dag rennen, vliegen en draven tot rustig achter beeldschermen zitten om processen in goede banen te leiden. Van het werken in een stoffige, lawaaïge en stinkende afdeling tot het aangenaam vertoeven in een luchtgeconditioneerde controlekamer met fijne muziek op de achtergrond.

Bij alle bedrijven waar ik als operator heb gewerkt waren er bordessen of etages. Elke dag trappen op en af en dat heel vaak. Vele meters maken langs machines, apparatuur en afdelingen. Lopend weer even iets halen of wegbrengen. Menigmaal op een de heftruck klimmen en er weer af. Zakken storten of vaten legen met pure spierkracht. Een zware lading met een handpallettruck verplaatsen. De arm- en beenspieren worden elke dag weer veelvuldig belast.

Een aantal beeldschermen, monitoren en diverse soorten metingen in de gaten houden. Veel getallen, waardes en gewichten in je hoofd moeten hebben. Diverse processen gelijktijdig besturen. Continu bezig zijn met planning. Steeds weer bewust handelen in verband met gevaarlijke stoffen en situaties. Veelvuldig rekening houden met anderen die ook van de werkzaamheden van jou als operator afhankelijk zijn. De aanslag op je denk- en handelingsvermogen is dan ook vaak niet gering.

Gemiddeld genomen bestaat de arbeid van een operator vaak uit een goede wisselwerking tussen fysieke inspanning en een portie stevig denkwerk. Het vergt inzet van zowel lichaam als geest. Beide in een goede balans zijn gewoonweg nodig om goed te kunnen functioneren. Dat brengt mij bij de gedachte dat de operator misschien wel de ideale baan heeft bekeken in het licht van de gezondheid en het algemeen welbevinden!

Eigenlijk zou ik nu iedereen moeten oproepen om ook voor dit mooie beroep te kiezen. Maar tegelijk bedenk ik ook dat verreweg de meeste functies voor operators in een één of andere vorm van onregelmatige dienst plaatsvindt. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dit op lange termijn geen goede zaak is voor zowel lichaam als geest. En dat is dan weer een fikse streep door de rekening.

Operator... misschien dan toch niet de ideale baan?
Maar het blijft wel een heel mooi beroep!

Rectificatie...

Het schrijverschap zit voor mij in de lift. Niet dat het lezersaantal van de Winkelhaak naar een recordhoogte is gestegen.

Ook niet dat ik al veelvuldig op straat herkening ondervind. Er liggen ook geen contracten klaar zodat ik minder uren als operator kan gaan maken. Nee, het ligt op een heel ander vlak... er is van mij een heuse rectificatie geëist! Kijk, dit is nu een grote stap voorwaarts.

Onlangs kreeg ik een schrijven van advocatenbureau B. Moscofiets naar aanleiding van de column Qualtity Control. Er wordt gesteld dat de client, waarvoor men werkt, eenzijdig wordt neergezet en het geheel een inbreuk op zijn privacy heeft. Om wie het gaat is niet duidelijk want vrijgave van identiteit wil deze persoon niet geven. Dit omdat er veel publieke belangstelling zou kunnen ontstaan wanneer de binnen- en buitenlandse media zich op deze zaak zou werpen!

Maar het is de eisende partij duidelijk om iets anders te doen. Ik citeer de volgende regel uit de correspondentie met het advocatenbureau: "Er kan natuurlijk ook nog altijd onderhandeld worden over een riante vergoeding". Kijk, daar komt de aap uit de mouw. Inbreuk op privacy en éénzijdigheid? Dacht het niet!

Ik heb gereargeerd door te stellen dat zolang de identiteit van de client onbekend is, ik nergens aan ga voldoen. Verder heb ik zowel de advocaat als zijn client uitgedaagd om aan te geven waar er in het gewraakte artikel feitelijke onjuistheden staan. Tot nu toe is het stil gebleven...

De winst van dit alles is dat kan profiteren van deze affaire. Bij menig schrijver of columnist is de carrière in een stroomversnelling gekomen na zo'n akkefietje. Ik bevind mij nu dan ook in een illuster gezelschap van mensen wiens pennevruchten tot een heuse controverse hebben geleid. Het is maar klein... maar het is er toch ééntje!

Mocht deze zaak nu aantoonbaar het begin van het grote succes voor mij als schrijver zijn, dan ben ik niet te beroerd om als dank een (smakelijke) tegenprestatie te leveren. Maar dan moet ik wel weten met wie ik van doen heb natuurlijk...

Cohen In Het Fries

Een poosje geleden heb ik de in 2008 uitgebrachte CD/DVD Cohen In Het Fries gekocht. Een twaalftal nummers van de Canadeze singer/songwriter Leonard Cohen is voorzien van een friestalige tekst en vertolkt door een gelijk aantal bekende dan wel meer onbekende zangers en zangeressen.

Voor mij persoonlijk is As It Jo Wil Is gezongen door Gerrit Breteler het mooiste nummer op dit album. Slechts begeleid door piano en accordion weet hij een gevoelige snaar te raken. Iets dat ik al eerder had met het nummer Hurt van Johnny Cash. Beide nummers zijn dan ook aanraders van mijn kant.


As it jo wil is
Dat ik gjin taal mear hie
En myn stim stil is
Sa as it eartiids wie
Dan sil ik swije
Sa dat it stil is
In wink sil ik krije
As it jo wil is

As it jo hân is
De wiisheid no
Fan ‘t fertoarke strân is
Dan sjonge ik foar jo
Hoe ’t it fertoarke strân is
It liet op ‘e tonge
As it jo wil is
Lit my dan sjonge

En as it wurd wier is
En stimmen ferstomme
Elts jubeljend blier is
Lit de floed dan mar komme
En as it dan stil is
En doelleas de siel
As it jo wil is
Meitsje ús hiel

En as it dan stil is
En doelleas de siel
As it jo wil is
Meitsje ús hiel

En rin mei ús mei
En hâld ús fêst
Skuor ús der by
Yn it ljocht op it lest
It ferslinterjend ljocht
Dat ferpletterjend stil is
Mar de moarntiid brocht
As it jo wil is

As it jo wil is

Qualtity Control

In de ochtenddienst ging meestal iets over achten de telefoon. Als panel-operator nam ik op en noemde mijn naam. “De Vries… vetzuren” klonk het dan aan de andere kant van de lijn.

Ik pakte het schrift en noteerde de zogenaamde ffa-waarde die gedicteerd werd. Ik bedankte vervolgens mijn labcollega voor de informatie en ons gesprek was ten einde. Zo ging het jarenlang zonder dat ik ooit wist wie nu De Vries was. Ik heb hem nooit in levende lijve ontmoet.

Bij de bedrijven waar ik werkzaam ben geweest heb ik verschillende systemen van communicatie tussen operator en mensen van de kwaliteitscontrole meegemaakt. Monsters werden per luchtbuis verstuurd of door een tussenpersoon naar het lab gebracht. Via telefoon of e-mail kwam je vervolgens aan de weet of iets goed dan wel afgekeurd was. Van rechtstreeks contact met de persoon achter de analyse was echter geen sprake

Bij andere bedrijven bracht ik als operator de monsters zelf naar het lab. Je krijgt dan direkt te maken met de mensen van het definitieve oordeel over jouw werkzaamheden. Je communiceert ‘face to face’ over eventuele correcties en bijbehorende procedures. Dat werkt heel prettig is mijn persoonlijke ervaring.

Bij mijn huidige werkkring bestaat het team van de Qualtity Control uit twee heren en twee dames, waarbij de interactie tussen operator en laborant doorgaans zeer aangenaam te noemen is. Als extra service kan er tevens, na het aanbieden van een monster, vaak ook een greep worden gedaan in een glazen pot gevuld met snoepgoed.

Ik zei net doorgaans, want één van de beide heren wil nog wel eens een dissonante toon aanslaan. "Ben jij met dat produkt bezig... oh, dat verklaart een hoop!" of soms meer generaliserend: "Jullie operators doen ook maar wat!" Kijk, op dat soort momenten moet er dan even een sessie in het kader van 'Quality Communications' gehouden worden. Of te wel... een motie van afkeur heeft hij aan z'n broek hangen.

Verder niets dan lof voor mijn vrienden van het kwaliteitslab. Na een grondige analyse van mijn kant kan ik stellen dat onze samenwerking mijn goedkeuring kan wegdragen. Het valt ruim binnen alle specificaties die ik als operator stel aan hoe men met mij en de door mij gemaakte produkten omgaat. En dat mag ook wel eens gezegd worden...

N.a.v. dit stuk een schrijven ontvangen van een advocatenburo, zie hier.

Deze column is (in bewerkte vorm) tevens gepubliceerd in :
VAPRO-Het tijdschrift voor de operator en technisch vakman (Nummer 5-Jaargang 10-November 2011)

Zomergasten 2011

Morgenavond is het weer zo ver.  Dan start er een zestal afleveringen van Zomergasten, één van mijn favoriete programma's op de Nederlandse televisie.

Zie hier voor meer informatie over welke gasten dit jaar zullen aanschuiven om hun favoriete televisiemomenten aan de kijker te presenteren en van commentaar voorzien. Jelle Brandt Corstius zal voor het tweede opeenvolgende jaar als gespreksleider functioneren.

Zelf heb ik op De Winkelhaak een selectie gemaakt van dingen die ik zou laten willen zien indien ik als zomergast aan tafel zou mogen aanschuiven. Klik op Zomergast Jolmer Winkel en aanschouw mijn fragmenten en begeleidende teksten. Het geheel is nog in aanbouw en wordt zo nu en dan uitgebreid met nieuwe beelden.

Friese Identiteit...

.

Ik behoor bij de groep van de zogenaamde 'Friezen om utens'. Mijn eerste vijfendertig levensjaren heb ik doorgebracht in de provincie Friesland. Daarna kwamen Barneveld en Ede als standplaatsen.

Nog met enige regelmaat neem ik een kijkje op de website van mijn geboorteplaats Garyp. Zo nu en dan bezoek ik ook de sites van de Leeuwarder Courant en het Friesch Dagblad op het internet om nog iets op de hoogte te blijven van zaken die er spelen.

Toen ik onlangs eens een kijkje op de kaart van mijn geboortestreek wierp, besefte ik opeens dat ik eigenlijk afkomstig ben van een eiland. Het is het gebied tussen Het Bergumer Meer, De Leijen, De Wijde Ee en De Alde Feanen. Deze vier plassen zijn verbonden door kanalen en vaarten. Waren er geen bruggen dan was er echt sprake van een geïsoleerd eiland binnen de provincie met de dorpjes Garyp, Suameer, Eernewoude, De Tike, Oudega, Nijega en een gedeelte van Opeinde.

Een puur watersportgebied dus. Toch ben ik relatief weinig in aanraking geweest met de mogelijkheden die dit geeft. Natuurlijk heb ik wel eens gezwommen in buitenwater. Ik ben wel eens mee geweest op een (zeil)boot. Ook vissen en schaatsen kan ik bijschrijven als activiteiten die hiermee te maken hebben. Maar het was allemaal heel summier gezien de vele mogelijkheden op korte afstand van het ouderlijk huis. Ik heb er eigenlijk niets mee moet ik eerlijkheidshalve toegeven...

Als ik dit zo op mijn werk aan de kantinetafel vertel is grote verbazing het gevolg. "Dat meen je toch niet Jolmer?" Zoveel opties op het gebied van watersport in de 'achtertuin' en dan vrijwel geen interesse? De mensen hier op de bodem van de Veluwe en aan de bovenkant van de Betuwe weten wel wat ze zouden doen als ze al deze mogelijkheden 'aan huis' zouden hebben. Het ongeloof is ronduit groot als ik mijn mening hierover ventileer.

Er wordt dan zelfs openlijk getwijfeld aan mijn Friese afkomst. Het is dat er nog steeds een accent doorklinkt als ik mijn mond open doe... maar anders had men mij echt niet geloofd. Een bepaalde collega adviseerde mij al eens om mijn ouders te vragen of ik wellicht geadopteerd ben? Of ik wel werkelijk hun biologische zoon ben? Want volgens hem lijkt genetisch gezien mijn desinteresse echt niet te kloppen.

Tja... het zij dan maar zo. Bij het huiswaarts keren van mijn werk roep ik nog maar eens "Oant Moarn" en neurie "In Nije Dei". Vanavond trek ik een boek van Rink van der Velde uit de kast en schenk mezelf een Sonnema berenburg in. Meer kan ik er echt niet van maken. Ze moeten het maar geloven... en oars mar net!
.

Een Merkwaardige Declaratie

Operators hoeven in het algemeen voor werkzaamheden het bedrijfsterrein niet af, laat staan dat ze goederen zelf moeten aanschaffen.

Vrijwel alles wat nodig is komt uit een magazijn waar iemand anders vaak over de voorraad waakt.

Toch heb ik in het verleden zelf wel dingen moeten halen en hierbij mijn eigen beurs moeten trekken. Later ging ik dan gewapend met de kassabon naar iemand van de administratie voor een declaratiesessie.

Na een synthetisch proces waarbij ik betrokken was moest het eindprodukt worden gefiltreerd. In grote kolommen van glas werden aluminiumoxide, noritkorrels, filterpapier en een laag watten aangebracht. Dit laatste item moesten we zelf halen. In de bedrijfswagen werd dan vervolgens een ritje gemaakt naar de dichtsbijzijnde drogisterij.

Ik vroeg dan aan een personeelslid een grote doos en vulde deze dan met de gehele winkel- en magazijnvoorraad aan watten. Na betaling ging ik dan soms ook nog even naar een naburig gelegen snackbar om een softijsje te scoren. Je buit zo’n uitje uit nietwaar?

Op een keer liep er nog een ander project. Een bepaalde vloeistof moest grof gefiltreerd worden en empirisch was uitgevonden dat een panty goed voldeed. Dus vroeg de chef mij ook hiervan enkele mee te brengen. Bij terugkomst op het bedrijf ging ik dan ook met de kassabon naar de dame die over financieën ging.

Ze bekeek het bonnetje aandachtig en pakte vervolgens een kistje waarin een gering bedrag aan papier- en muntgeld zat. Ze telde het voor mij uit en hield iets eerder stop dan dat ik had verwacht. "Dit is niet het gehele bedrag wat ik heb uitgegeven" probeerde ik haar duidelijk te maken. Ze keek mij indringend aan en zei op een strenge toon dat het bedrijf echt geen zaken vergoedt die privé zijn aangeschaft.

Ineens begreep ik dat ze de panty’s bedoelde. Ik schoot in de lach en legde haar vervolgens gedetailleerd uit hoe de vork proces-technisch in de steel zat. Soms zijn dingen echt anders dan dat ze lijken. Zakelijk of privé? Soms is de scheidslijn ook voor een operator flinterdun.

Deze column is (in bewerkte vorm) tevens gepubliceerd in :
VAPRO-Het tijdschrift voor de operator en technisch vakman (Nummer 4-Jaargang 10-Augustus 2011)

Verstoorde Zondagsrust

Zondagmiddag. Het is lekker warm buiten. We zijn met de kinderen in een speeltuintje in een naburige wijk. Ze vermaken zich prima.

De aangrenzende rijtjeshuizen zijn klein en gedateerd. De typering volksbuurt is van toepassing. Twee naast elkaar gelegen voortuinen zijn dichtbevolkt. De buitentafels zijn gevuld met bierflesjes. De geur van zware shag draagt ver nu het bijna windstil is.

Een man, in hemd en met tatoeages voert dingen uit aan z'n auto die voor het huis staat geparkeerd. Z'n buurman zit in zijn voertuig met alle ramen open. Hij heeft de volumeknop van de muziekinstallatie een fikse draai gegeven. Nederlandstalige muziek schalt door de buurt.

Zo'n buurt waar men, van de zanger die ik nu hoor, zal zeggen dat hij zo gewoon is gebleven. Zo'n buurt waar men van Wilders vindt dat die gewoon zegt wat velen denken. "Dat al die buitenlanders zich aan ons maar moeten aanpassen!".

Tussen de twee tuinen wordt over en weer geschreeuwd. Het volume van de muziek maakt gewoon communiceren praktisch onmogelijk. In de verte zie ik een ouder echtpaar aankomen. Hij in het zwarte pak en zij haar hoed in haar hand. Straks zal ze deze de gehele dienst gaan dragen.

Nu op weg naar de kerk mag ze nog even zonder. Twee heel verschillende werelden. Heiliging en schending op een aantal vierkante meters. Het is bijna etenstijd. Wij besluiten naar huis te gaan, naar onze multiculturele wijk Veldhuizen. De muziek blijft maar galmen.

Maar over die moeizame integratie hebben ze wel gelijk. Nog nooit mensen van Turkse of Marokaanse afkomst meegemaakt die op zondag de rust verstoren door keihard Frans Bauer door de straat te laten schallen. En ook niet op een andere dag van de week trouwens. Dat stukje van de 'Nederlandse cultuur' is blijkbaar maar moeilijk onder de knie te krijgen.

Toekomstdromen...

Onlangs ging de telefoon. Of ik interesse heb in het schrijven van columns? Dit voor een krant die wordt uitgeven door een bedrijf waarvan hij mede-eigenaar is.

Zijn stem klonk direct weer erg vertrouwd. Het is intussen alweer meer dan tien jaar geleden dat onze wegen in verschillende richtingen gingen.

We waren collega operators. We zorgden ervoor dat een gigantische hoeveelheid slachtafval en kadavers weer in de diervoederketen terecht kwam. Ik heb hem leren kennen ergens in de tweede helft van de jaren '80. Ik was iets eerder dan Henk werkzaam in de recycling van eiwitten van dierlijke oorsprong.

Na het behalen van het eindexamen van de MAS was ik min of meer toevallig als vakantiewerker in deze business gerold. Het zou tijdelijk zijn had ik mij voorgenomen. Ik had duidelijk andere plannen voor de toekomst. Nog niet geheel vastomlijnd, maar dode koeien, varkens en kippen, daar zou het echt niet bij blijven...

Henk had gevaren. Als matroos op een tankschip had hij vele stromen op- en afwaarts in Europa bevaren. Maar het lang van huis zijn leek hem geen goede optie voor de langere termijn. Hij zocht ander werk en we werden collega's. Hij kon altijd geanimeerd vertellen over de dingen die hij had meegemaakt. Verhalen over mensen die hij in zijn leven had ontmoet. Hij grossierde veelvuldig in smeuïge anekdotes.

In drieploegendienst hebben we vele jaren (samen) gewerkt. Vaak hielpen we elkaar zodat er aangename tijd ontstond voor sociale interactie. We spraken moeiteloos over een wel zeer gevarieerd aantal zaken. We konden het gewoonweg goed met elkaar vinden ondanks verschillen qua achtergrond en opvattingen.

We hadden zo ook onze dromen voor de toekomst. Henk zou het liefst iets voor zichzelf gaan doen. Het vrije ondernemerschap lonkte. Buiten het operatorschap hield hij zich al met diverse zaken bezig. Met nog iets van watervrees werd de grote sprong in het diepe alsnog uitgesteld. Het bleef voorlopig bij pootje baaien.

In mijn omgeving was ik één van de eersten die zich met internet bezighield. Al gauw was ik bedreven in webdesign. Ook met programmeren van software hield ik me bezig. Tevens zette ik toen als schrijver mijn eerste schreden. Van diverse kanten klonken er aanmoedigingen maar ik durfde niet een aanloop te nemen en mij over de rand te begeven.

In 2001 ging ik verhuizen naar een andere regio. Hoewel ik de 'dode materie' nu pas zou loslaten ging ik wel als operator elders verder. In de tussenliggende tijd heeft mijn oud-collega de sprong gewaagd. Hij is nu ondernemer met enkele mensen in loondienst. Een heuse kleine zelfstandige met alles er op en er aan. Ik ben nadien nog wel een paar keer van werkkring veranderd, maar ben nog steeds werkzaam als operator.

En nu kruisen onze wegen zich wellicht weer. Henk nu in de hoedanigheid van uitgever en ik als hobbyschrijver. Zijn droom is intussen verwezenlijkt en die van mij staat hierdoor misschien iets in de steigers. Ik sta op de rand en tuur over het water. Ik beroer met mijn grote teen het oppervlak maar daar blijft het voorlopig bij. Of ik ooit de grote sprong zal gaan wagen?

(Hangt misschien wel mede af van Henk of hij een beetje scheutig zal zijn met de primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden. Een tweede huis ergens op het Franse platteland lijkt me ook wel wat!)

Zo zijn wij beiden intussen in verschillende fases van onze dromen aanbeland. En daar ligt nu die vraag van hem of ik zou willen schrijven voor het blad waaraan hij verbonden is? Voordat ik 'ja' zeg nog maar eens goed gaan nadenken waar mijn eerste column überhaupt over zou moeten gaan. Misschien wel over toekomstdromen...

Aan Tafel Bij De Familie Jans

"Dat doe je toch niet!" hadden de kinderen in koor geroepen. Het hing al een poosje in de lucht. De opties waren gering en tegen beter weten in hadden ze gehoopt dat er iets anders uit de hoge hoed zou komen.

Maar pa had toch besloten het te doen. Ze hoefden in ieder geval niet te verhuizen had hij nog geopperd. Maar indruk had deze opmerking geenzins gemaakt. Pa had zich nog verder verdedigd. Maar geen van zijn goed onderbouwde argumenten sneden hout in hun beleving.

Ze zaten aan tafel toen pa met de mededeling kwam dat hij voor twee jaar trainerschap bij SC Heerenveen had getekend. Moeder had lasagna klaargemaakt. Altijd ging de ovenschaal tot op de bodem leeg. De jongste schraapte doorgaans de laatste restjes behendig weg. Nu bleef de helft onaangeroerd.

De maaltijd was deze keer snel ten einde. Voor de rest van hun leven zullen ze elke keer weer aan dit moment moeten denken als deze Italiaanse pastavariant op tafel zal staan. Zelfs bij het horen van het woord zal de associatie blijven. De smaak zal nooit meer hetzelde zijn. Pa gaat naar Heerenveen.

De dagen daarna waren geen pretje. Gevraagd en ongevraagd kregen ze in hun omgeving te horen hoe er over de overgang van pa werd gedacht. "Je moet tegen je vader zeggen dat...". Het weinig vleiende karakter van de vele 'aanbevelingen' moge duidelijk zijn.

Pa had het bestuur van Heerenveen verteld hoe het nieuws bij hem thuis was ontvangen. "Oh... dat trekt wel bij" was de laconieke reactie. Hij kreeg voor allemaal nog een tas mee met een voetbal-shirt, sjaal, pet en andere hebbedingetjes in het bekende pompeblêd design. Pa heeft het een andere bestemming gegeven. Huize Jans heeft het nooit bereikt... het zou slechts als parels voor de zwijnen dienen.

De stemming aan de etenstafel herstelde zich langzaam. De competitie was intussen begonnen en de verbale strijdbijl werd voorlopig begraven in afwachting van de komende ontwikkelingen. De sfeer tijdens de warme maaltijd werd er niet beter op toen FC Groningen gestaag naar boven kroop en de verrichtingen van Heerenveen erg tegenvielen. De cynische opmerkingen aan tafel waren niet van de lucht.

Ma probeerde meestal, zonder al te veel succes, het te sussen en een draai aan het gespreksonderwerp te geven. Op een keer, toen de familie aan de nasi zat, werd het pa even te veel. Hij griste z'n flesje bier van tafel en stoof weg naar zijn 'werkkamer'. Even later mocht de gehele buurt meegenieten van de keiharde tonen van The Velvet Underground.

Er leek even een wending in huize Jans te komen toen SC Heerenveen thuis de beoogde kampioen FC Twente voetballes gaf. Oussama Assaidi speelde waarschijnlijk DE wedstrijd van zijn carrière. Er gloorde hoop dat het lek boven was en spoedig herstel zou intreden. Maar het bleek slechts een illusie en het bleef kwakkelen met de prestaties van het elftal van pa. Het beoogde Europees voetbal was al gauw uit zicht en er moest nog fiks aangetrokken worden om de nacompetitie te ontlopen.

Vader Ron Jans had het zwaar te verduren tussen het consumeren van menig stukje vlees, aardappel en groente. Zelfs onlangs, de competitie was al afgelopen, ging het weer eens mis aan tafel. Pa had een extra reis naar Heerenveen moeten maken. Het bestuur was bijeen gekomen om het functioneren van hem grondig te analyseren. Het werd spannend maar uiteindelijk kringelde er toch witte rook uit de schoorsteen. De jongens hadden het al uit de media vernomen. Thuis gekomen werd er aan tafel in eerste instantie niets over gezegd.

Pa stond net op het punt z'n balletje gehakt aan te snijden. Toen hoorde hij uit één van de monden van z'n kroost; "Fijn dat je mag blijven bij Heerenveen pa... zo heb je tenminste nog een kans om kampioen te worden". Vader richtte het hoofd op om de bedenker van deze hartverwarmende zin recht in de ogen te kunnen kijken. Na een korte stilte vervolgde deze echter; "...van de nacompetitie!".

Alle frustratie van het afgelopen seizoen kwam toen in één keer naar boven. Met enorme kracht drukte pa zijn mes door de sappige gehaktbal. Het vettige vocht spoot alle kanten op maar leek het meest te worden opgevangen door zijn overhemd en voorhoofd. De kinderen schaterden luid. Zelfs ma, die meestal een neutrale houding aannam, viel deze keer ook ten prooi aan de humoristische aanblik. Ze proestte het uit van het lachen.

Het werd vader nu echt te gortig. Hoewel het helemaal z'n tijd nog niet was werd er spontaan een uitlaatsessie ingelast. De hond werd aan z'n riem mee naar buiten gesleurd. De dreun van de voordeur klonk nog hard na. Naar verluidt heeft pa die dag in een snackbar zijn maagvulling op peil gebracht. De jongens hebben zich over de extra gehaktbal ontfermd.