Toekomstdromen...

Onlangs ging de telefoon. Of ik interesse heb in het schrijven van columns? Dit voor een krant die wordt uitgeven door een bedrijf waarvan hij mede-eigenaar is.

Zijn stem klonk direct weer erg vertrouwd. Het is intussen alweer meer dan tien jaar geleden dat onze wegen in verschillende richtingen gingen.

We waren collega operators. We zorgden ervoor dat een gigantische hoeveelheid slachtafval en kadavers weer in de diervoederketen terecht kwam. Ik heb hem leren kennen ergens in de tweede helft van de jaren '80. Ik was iets eerder dan Henk werkzaam in de recycling van eiwitten van dierlijke oorsprong.

Na het behalen van het eindexamen van de MAS was ik min of meer toevallig als vakantiewerker in deze business gerold. Het zou tijdelijk zijn had ik mij voorgenomen. Ik had duidelijk andere plannen voor de toekomst. Nog niet geheel vastomlijnd, maar dode koeien, varkens en kippen, daar zou het echt niet bij blijven...

Henk had gevaren. Als matroos op een tankschip had hij vele stromen op- en afwaarts in Europa bevaren. Maar het lang van huis zijn leek hem geen goede optie voor de langere termijn. Hij zocht ander werk en we werden collega's. Hij kon altijd geanimeerd vertellen over de dingen die hij had meegemaakt. Verhalen over mensen die hij in zijn leven had ontmoet. Hij grossierde veelvuldig in smeuïge anekdotes.

In drieploegendienst hebben we vele jaren (samen) gewerkt. Vaak hielpen we elkaar zodat er aangename tijd ontstond voor sociale interactie. We spraken moeiteloos over een wel zeer gevarieerd aantal zaken. We konden het gewoonweg goed met elkaar vinden ondanks verschillen qua achtergrond en opvattingen.

We hadden zo ook onze dromen voor de toekomst. Henk zou het liefst iets voor zichzelf gaan doen. Het vrije ondernemerschap lonkte. Buiten het operatorschap hield hij zich al met diverse zaken bezig. Met nog iets van watervrees werd de grote sprong in het diepe alsnog uitgesteld. Het bleef voorlopig bij pootje baaien.

In mijn omgeving was ik één van de eersten die zich met internet bezighield. Al gauw was ik bedreven in webdesign. Ook met programmeren van software hield ik me bezig. Tevens zette ik toen als schrijver mijn eerste schreden. Van diverse kanten klonken er aanmoedigingen maar ik durfde niet een aanloop te nemen en mij over de rand te begeven.

In 2001 ging ik verhuizen naar een andere regio. Hoewel ik de 'dode materie' nu pas zou loslaten ging ik wel als operator elders verder. In de tussenliggende tijd heeft mijn oud-collega de sprong gewaagd. Hij is nu ondernemer met enkele mensen in loondienst. Een heuse kleine zelfstandige met alles er op en er aan. Ik ben nadien nog wel een paar keer van werkkring veranderd, maar ben nog steeds werkzaam als operator.

En nu kruisen onze wegen zich wellicht weer. Henk nu in de hoedanigheid van uitgever en ik als hobbyschrijver. Zijn droom is intussen verwezenlijkt en die van mij staat hierdoor misschien iets in de steigers. Ik sta op de rand en tuur over het water. Ik beroer met mijn grote teen het oppervlak maar daar blijft het voorlopig bij. Of ik ooit de grote sprong zal gaan wagen?

(Hangt misschien wel mede af van Henk of hij een beetje scheutig zal zijn met de primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden. Een tweede huis ergens op het Franse platteland lijkt me ook wel wat!)

Zo zijn wij beiden intussen in verschillende fases van onze dromen aanbeland. En daar ligt nu die vraag van hem of ik zou willen schrijven voor het blad waaraan hij verbonden is? Voordat ik 'ja' zeg nog maar eens goed gaan nadenken waar mijn eerste column überhaupt over zou moeten gaan. Misschien wel over toekomstdromen...