De beide examinators lieten me halt houden bij twee tankjes. Duizenden keren bij langs gelopen maar nog nooit één moment acht opgeslagen. Dat vermoeden hadden ze dus al!
Het ging op die afdeling vooral om hydroliseren en verdampen in autoclaven en vervolgens drogen in enorme gasgestookte droogtrommels. Ik had het uitvoerig in het takenboek beschreven en beheerste de stof. Dat wisten ze ook en vonden ze dus niet nodig te bevragen. Daarom stonden we nu met z’n drieën op deze plek.
Waar zijn deze tankjes voor? Wat voor type kleppen zijn er aangebracht? Welke staan in normaal bedrijf open en welke dicht? Als het losprogramma in werking gaat wat is dan de volgorde van openen en sluiten van de verschillende afsluiters? Het ging even bij mij duizelen. Een spervuur van wel heel onverwachte vragen op dit tijdstip.
Ik kreeg van één van de heren een hint. Een klein opstapje om verder te gaan. Op dit moment moest ik naar aanleiding van wat ik nu zag en wat mij werd aangedragen ter plekke conclusies trekken om mijn verhaal te onderbouwen. Na afloop waren beide heren dan ook tevreden en konden de noodzakelijke handtekeningen worden gezet.
Een van hen, mijn produktiechef, gaf nog uitleg over de actie om niet naar bekende zaken te vragen maar mij voor iets onverwachts te plaatsen. Een goede operator hoeft niet alles te weten en te kennen. Maar wordt hij met iets onbekends geconfronteerd dan moet hij wel in staat zijn bepaalde zaken te doorgronden!
Soms ontstond er door een onbekende oorzaak een probleem in het produktieproces. Niemand wist in eerste instantie waar het aan zou kunnen liggen. Als operator ging je vervolgens met anderen brainstormen en ideeën uitwisselen. Een bepaalde collega hield zich in dit stadium altijd angstvallig stil.
Vaak kon er na zo’n intensieve overlegsessie wel een richting worden gevonden waarin de oorzaak gezocht moest worden. De technische dienst werd vervolgens ingeschakeld en na een tijdje kwam de oorsprong van het falen meestal aan het licht en werd de storing deskundig verholpen.
Pas als de produktie weer in volle gang was roerde de eerder genoemde collega zich. “Ik had al eens gedacht dat het daar aan zou liggen!” sprak hij dan altijd als mosterd dat na de maaltijd wordt geserveerd. Met de VAPRO is hij nooit in aanraking gekomen, hij kende het dan ook alleen maar van horen zeggen.
Deze column is (in bewerkte vorm) tevens gepubliceerd in :
VAPRO-Het tijdschrift voor de operator en technisch vakman (Nummer 3-Jaargang 10-Juni 2011)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten