Vetbol

Als promotiemateriaal deelde D66 Ede onlangs vetbollen uit. Als ik zoiets lees dan komt direct de vraag op of hier ook een diepere betekenis dan wel een filosofie achter zit? Wil de partij uitdrukken wel een graantje mee te willen pikken in de strijd om de kiezer? Zegt ze: stem ons want dan krijg je weer ‘vet op de ribben’ na de afslanking die de crisis heeft teweeg gebracht?

Er al verder over nadenkend kwam ik tot de conclusie dat zo’n vetbol eigenlijk helemaal niet zo goed bij een partij als D66 past. Want als liberale stroming geloof je sterk in marktwerking. In vooruitgang door concurrentie. Vrij vertaald in het recht van de economisch sterke.

Nu dient zo’n vetbol om de vogeltjes bij te voeren die het moeilijk hebben in winterse tijden. Een liberale houding zou zijn dat de sterksten het wel overleven en daarmee uiteindelijk de soort verbeteren. Niks geen steun, laat de markt/natuur z’n werk maar doen. Eigenlijk past zo’n bol vol met voedzame zaden en vetten veel beter bij een echt linkse partij.

De overheid springt bij daar waar het gapende gat tussen wal en schip dreigt. Maar als reactie op de vetbol als presentje ging de discussie op twitter al gauw over een heel andere boeg. Vanuit de hoek van GroenLinks/Progressief Ede kwam het verwijt dat zo’n bol helemaal geen zin heeft bij de relatief tropische temperaturen en omstandigheden van dit moment.

Al gauw zaten leden van de lokale PvdA in het gesprek en werd de vogelbescherming er ook bij betrokken. Aan het einde merkte nog iemand op dat dit onderwerp meer verhitting had opgeleverd dan de totale algemene beschouwingen. Hopelijk is deze discussie een mooie opmaat voor waar het straks werkelijk omgaat. Namelijk… de politieke vetbol die gemeenteraadsverkiezing heet.

Want daar draait het voor een groot gedeelte om de volgende vraag: “Bij wie halen we vet, granen en zaden vandaan en aan wie delen we deze uit en wanneer?” In dat licht bekeken is het uitdelen van vetbollen door de Edese fractie van D66 zo gek nog niet.

Onder Toezicht

Gemeente Ede staat wat de financiën betreft onder repressief (=terughoudend) toezicht van provincie Gelderland kwam onlangs naar voren. Huidig wethouder en VVD lijsttrekker van Milligen was er als de kippen bij om de zaak te sussen.

“Valt reuze mee allemaal mensen. Alle gemeentelijke kindertjes uit de Gelderse klas staan onder dit speciale toezicht van de provinciale hoofdmeester. Goed, we moeten nog wat miljoentjes hier en daar bezuinigen maar dat komt allemaal wel goed. Gemeente Ede blijft echt niet zitten en gaat zeker wel over!” was de kern van z’n boodschap.

Van Milligen wil eigenlijk deze zaak ook buiten de aanstaande verkiezing houden en deze ingaan met ‘geen belastingverhoging en de begroting op orde’. Of beide samengaan is maar de vraag. Nu is belasting betalen niet de hobby van de gemiddelde burger. Maar dat het soms nodig is daar valt uiteindelijk nog wel mee te leven.

Als het geld goed wordt besteed dan valt het wel te verdedigen. Minder wordt het als er dubieuze plannen worden gemaakt of er al beleid is waar veel gemeenschapsgeld mee gemoeid is. Adviesbureau Walas, de ‘skybox’ bij het openluchttheater, het geld van de Cinemec lening en de Edese insider weet al genoeg.

Laten we als kiezer het college ook maar eens onder repressief toezicht plaatsen. Uiteindelijk zijn lokale politici daar ook wel gevoelig voor. Wie het nodig acht kan door zijn stem preventief toezicht uitoefenen door het huidige beleid weg te stemmen. Afgesproken?

Goed, dan zien we elkaar wel op 19 maart a.s. bij één van de Edese stembussen? Tot dan mede-toezichthouders!

Missie Berlijn

Begin van dit jaar kwam ‘Missie Berlijn’ uit, het nieuwste boek van de Edese schrijver George Knottnerus. Dit keer een roman gebaseerd op het verhaal van Marinus van der Lubbe. Op 10 januari was het namelijk precies 80 geleden dat deze uit Leiden afkomstige man de geschiedenis inging als het eerste Nederlandse slachtoffer van de nationaal socialistische ideologie. In 1934 werd hij op bijna 25 jarige leeftijd onthoofd op als vergelding op brandstichting in het Rijksdaggebouw te Berlijn.

 In het café van Cultura vertelt de auteur Knottnerus over zijn persoonlijke motivatie om in het leven van communist, anarchist en einzelgänger Van der Lubbe te duiken. Een grote interesse in geschiedenis en internationale politiek blijkt ten grondslag te liggen aan het onderwerp.

 Hij herinnert zich hoe er in zijn jeugd karig is gesproken over deze gebeurtenis en de verdere betekenis ervan. Hoe de Engelse staatsman Chamberlain na het verdrag van Versailes in 1919 het idee had dat er goed zaken waren te doen met Hitler. Hoe de nog jonge van der Lubbe al vroeg doorhad dat er grote onrust en oorlog aan stond te komen. Marinus reisde naar Berlijn om te participeren in de communistische opstand tegen de sterk in opkomst zijnde beweging rond Adolf Hitler.

Hij merkte al snel dat dit niet echt van de grond kwam. Een illusie armer was hij al weer op de terugweg toen hij toch besloot terug te keren richting Berlijn. Toen hij werd gearresteerd op verdenking van brandstichting grepen de nazi’s dit aan om de jacht op prominente communisten te openen. Het bracht de toenmalige gebeurtenissen in een stroomversnelling. Het proces tegen Van der Lubbe zou zowel door de nazi’s als de communisten aangegrepen worden voor eigen propaganda en complottheorieën.

Voor het onderzoek bij dit boek bezocht Knottnerus o.a. Leiden, Berlijn en Leipzig waar het proces tegen van der Lubbe heeft plaatsgevonden. De roman is opgebouwd rond de ontmoeting die Marinus van der Lubbe heeft gehad met een Hongaarse vrouw die als de personage Zizi in het boek wordt opgevoerd. Van der Lubbe zou ooit deel aan een zwemwedstrijd met als doel het kanaal over te steken en hiermee een fiks geldbedrag in de wacht te slepen.

Daar ontmoette hij deze vrouw en dit zou niet zonder gevolgen blijven. De oud-jurist George Knottnerus is buiten schrijver en dichter ook actief als deeltijdpostbezorger in de wijk Rietkampen. Missie Berlijn is uitgegeven door uitgeverij Gopher en de presentatie van deze roman heeft op 9 januari plaatsgevonden op het Van der Lubbehof in Leiden en in de nabijgelegen bibliotheek.

 

NSB Oké

Er zijn van die kleine berichtjes gerelateerd aan Ede die ook landelijk nieuws worden. Zo is daar b.v. Edenaar Sander van Roekel die als assistent-scheidsrechter naar het WK-voetbal in Brazilië gaat. Of de Friese kampioenshengst Norbert 444, met meer dan 1000 nakomelingen in vijf jaar tijd, die in een Edese stal staat. Maar er zijn er ook waarbij de aanleiding niet zo fraai is. “Buurtwacht? Zo begon de NSB ook Opgerot!!”

Deze tekst werd onlangs op een Edese muur aangebracht. Dit haalde ook het nationale nieuws. Net zoals het spandoek in Lunteren met de strekking dat Polen op moeten donderen omdat de mensen aldaar te veel worden bestolen. Ja ja mensen, dit is blijkbaar ook gemeente Ede. De buurtwacht die actief is in de Maandereng bestaat uit gemotiveerde vrijwilligers die de criminaliteit zat zijn en er wat aan willen doen.

Handen uit de mouwen en bij nacht en ontij op pad de buurt door. Dat er een preventieve werking vanuit gaat is intussen wel gebleken. Toch kan blijkbaar niet iedereen deze inzet waarderen. Is dit wellicht iemand die al eens door de surveillerende burgers zijn gewezen op zo iets als foutparkeren of het achteloos van zich afwerpen van verpakkingsmateriaal?

Iemand die daarna zijn of haar gevoelens omtrent de buurtwacht als graffitie en in korte ‘dichtvorm’ aan een muur heeft willen toevertrouwen? Mag zo’n preventieteam als NSB worden betiteld? Als ik er even over nadenk… ja eigenlijk wel! Want wat mij betreft gaan deze Natuurlijk Sterk Betrokkenen nog veel betekenen voor hun wijk en slaat de vonk ook over naar andere plekken in ons mooie Ede…

@KritischEde

“Wij zijn kritisch, neutraal, geven soms een ongezouten mening en werken in het belang van de Edese Maatschappij en Economie Follow us!” Dit staat te lezen op de twitteraccount van @KritischEde. Het geheel wordt visueel ondersteund door een foto van de heren Statler en Waldorf. Dat was het beruchte duo dat in de Muppetshow vanaf het balkon alles en iedereen ongevraagd van kritiek voorzag.

Dezelfde rol speelt Kritisch Ede binnen onze gemeente en dit vooral als het maatschappelijke en politieke zaken betreft. Vaak de vinger leggend bij zaken die dat ook verdienen. Maar alles in volstrekte anonimiteit. Heel begrijpelijk heeft daarom niet iedereen zin de discussie aan te gaan met iemand zonder bekende identiteit. En is het slechts één persoon of toch meerdere? Want in de twitterberichten wordt steevast de wij-vorm gebruikt.

Is het dan een echtpaar? Een homostel? Wonen ze in Ede of in het buitengebied? Zou het de burgemeester en z’n vrouw zijn? Niemand die het weet. Ik sprak onlangs met iemand die weer iemand kent die dan weer 100% zeker weet wie het is/zijn. Interessante vraag is eigenlijk of de identiteit bekend moet worden. Moet de ‘magie van het geheime’ wel aan het licht komen?

Wat mij betreft niet persé. Ik schrijf tenslotte ook onder anagram. Met @KritischEde heb ik dan ook wel vrede. Of zijn het dan de buren Henk & Ingrid bedenk ik opeens? Die zijn altijd wel heel erg kritisch op van alles en nog wat. Genoeg erover gezegd, wij gaan nu even een rondje op de ATB maken in onze mooie gemeente Ede. Eens kijken wat we tegenkomen om vervolgens commentaar op te leveren…

Bloodgood - Dangerously Close CD

Het was ergens in 1986. Een collega drukte mij een TDK-D90 in mijn handen waarbij “Dit is christelijke hardrock” heel nadrukkelijk klonk. Ik fronste mijn wenkbrauwen en een groot denkbeeldig vraagteken steeg boven mijn hoofd uit. Het bleek te gaan om Strypers ‘Soldiers Under Command’. Dit cassettebandje bleek voor mij het startpunt te markeren voor een muzikale en geestelijke honger naar veel meer. 

Ik meldde me spoedig aan bij de ‘hogeschool der witte metalen’. Al gauw had ik ook de debuut-lp van Bloodgood in mijn bezit. De druppel bloed op de hoes waarin de schaduw van een kruis is te zien fascineerde mij. Daar waar Stryper melodieuzer te werk ging was het geluid van Bloodgood rauwer maar niet te min zeer aansprekend. We kregen een relatie en bijna alles wat de band uitbracht kwam in mijn bezit. 

We zijn intussen een kleine dertig jaar verder en daar is nu na een stilte van 22 jaar (!) weer een studioalbum van bassist Michael Bloodgood en zanger Les Carlsen en companen. Anno 2013 zitten de oudgedienden Kevin Wisthler (drums) en Paul Jackson (gitaar) in de band aangevuld met gitarist Oz Fox (Stryper). De hamvraag is dan ook hoe het één en ander nu is uitgewerkt.

Het studiowerk is tot nu toe eigenlijk te verdelen in twee secties. Het debuut ‘Bloodgood’, ‘Detonation’ en ‘Out Of The Darkness’ (1) zijn de stevige hardrock/metal georiënteerde albums. Daarnaast zijn ‘All Stand Together’ en ‘Rock In A Hard Place’ (2) meer melodieus mede ingegeven door veelvuldig toetsenwerk en hebben daardoor een meer AOR-achtig karakter meegekregen. Maar allemaal zondermeer als goede rockalbums te betitelen.

Eens kijken hoe de nummers van ‘Dangerously Close’ zich hiertoe verhouden. Met ‘Lamb Of God’ opent het album en geeft meteen een uitstekend visitekaartje af. Dit nummer was al eerder door een ondersteunende videoclip op de mensheid losgelaten. De band hanteert een moderne en eigentijdse aanpak die zeer aanspreekt en naar meer smaakt. Met ‘Run Away’ grijpt de band qua geluid terug op het rijke verleden (1) en is een een prima nummer.

Het langste nummer ‘Child On Earth’ is opgebouwd rond een gitaarriff die Led Zeppelin-achtig aandoet. Het is gevarieerd van karakter en één van de betere songs op dit album. ‘I Will’ heeft een oosters aandoend gitaarintro en een hele speciale en mooie zanglijn. ‘Bread Alone’ is een beuker van jewelste. Snel, hard en gewoonweg meedogenloos goed. ‘Pray’ is een kort nummer dat maar 2 miniuten en 50 seconden klokt, maar laat ondanks dat een verpletterende indruk achter. 

Met ‘I Can Hold On’ gaat het gaspedaal er af en het volume naar beneden. Deze compositie leunt tegen hardrock aan maar weet eigenlijk niet echt te boeien en ontbeert in mijn ogen zeggingskracht. Een beetje vreemde eend in de bijt en te kwalificeren als een net-niet nummer. Ik had liever een compositie als de nummers hiervoor gezien. ‘Run The Race’ is weer een nummer dat uit het verleden (1) zou kunnen stammen en een goede indruk achterlaat. 

Voor het volgende ‘Father Father’ geldt eigenlijk hetzelfde als met ‘I Can Hold On’. Ook een ingetogen nummer maar heeft niet de verbeeldingskracht van de rest van de nieuwe composities. Na een poosje is er even een tijdelijke opleving maar voor mij persoonlijk had ook dit nummer achterwege kunnen blijven. ‘Man In The Middle’ is wat mij betreft het beste nummer van dit album. Het is hard en snel en zanger Les Carlsen moet ook alle zeilen bijzetten. Wat een geweldige song waarbij het refrein zich hamerend in je hoofd gaat nestelen.

‘Crush Me’ is een acoustische ballad en wat voor één! Zou voor mij persoonlijk wel eens kunnen uitgroeien tot de beste rustigste song in het genre. Het album sluit af met ‘In The Trenches’ en het nummer begint traag en log en doet qua riff ook erg denken aan Black Sabbath. Het vervormde stemgeluid van Les Carlsen in het begin past helemaal bij de spanning die dit fraaie nummer oproept. 

De twee genoemde net-niet hardrock nummers uitgezonderd kan ik stellen dat het nieuwste Bloodgood album ‘Dangerously Close’ in de buurt komt van hun beste werk ooit. Dat het zelfs het hier en daar het ook nog overschrijdt. Met andere woorden, een wel heel bloedend goed album. Geen gedateerd product maar een uitstekende mix van oude vertrouwde elementen en nieuwe eigentijdse invloeden. 

De songs zijn doordacht, de gitaarsolo’s compact en functioneel en men grosiert in fraaie melodie- en zanglijnen. Ook opvallend mooi zijn de hier en daar ingebrachte zangkoortjes (de invloed van dhr. Fox?). Tekstueel zijn de nummers heel direct en toegankelijk en behandelen allemaal heel herkenbare zaken uit het christelijke geloofsleven. Dit alles ter ere van ‘The MAN In The Middle’.

Is the old skool of white metal dead? Wel nee, dit album en die recentelijk van Stryper, Sacred Warrior en een liveplaat van Barren Cross bewijzen wel anders. Hopelijk hoeven we niet weer zo’n 20 jaar op een opvolger van dit kaliber te wachten. Ik meld mij in ieder geval maar weer eens aan voor een paar semesters op het ‘white metal college’. 

Deze recensie heb ik op verzoek geschreven voor een nieuwe online muziek webmagzine Rocklife.