Zondagmiddag. Het is lekker warm buiten. We zijn met de kinderen in een speeltuintje in een naburige wijk. Ze vermaken zich prima.De aangrenzende rijtjeshuizen zijn klein en gedateerd. De typering volksbuurt is van toepassing. Twee naast elkaar gelegen voortuinen zijn dichtbevolkt. De buitentafels zijn gevuld met bierflesjes. De geur van zware shag draagt ver nu het bijna windstil is.
Een man, in hemd en met tatoeages voert dingen uit aan z'n auto die voor het huis staat geparkeerd. Z'n buurman zit in zijn voertuig met alle ramen open. Hij heeft de volumeknop van de muziekinstallatie een fikse draai gegeven. Nederlandstalige muziek schalt door de buurt.
Zo'n buurt waar men, van de zanger die ik nu hoor, zal zeggen dat hij zo gewoon is gebleven. Zo'n buurt waar men van Wilders vindt dat die gewoon zegt wat velen denken. "Dat al die buitenlanders zich aan ons maar moeten aanpassen!".
Tussen de twee tuinen wordt over en weer geschreeuwd. Het volume van de muziek maakt gewoon communiceren praktisch onmogelijk. In de verte zie ik een ouder echtpaar aankomen. Hij in het zwarte pak en zij haar hoed in haar hand. Straks zal ze deze de gehele dienst gaan dragen.
Nu op weg naar de kerk mag ze nog even zonder. Twee heel verschillende werelden. Heiliging en schending op een aantal vierkante meters. Het is bijna etenstijd. Wij besluiten naar huis te gaan, naar onze multiculturele wijk Veldhuizen. De muziek blijft maar galmen.
Maar over die moeizame integratie hebben ze wel gelijk. Nog nooit mensen van Turkse of Marokaanse afkomst meegemaakt die op zondag de rust verstoren door keihard Frans Bauer door de straat te laten schallen. En ook niet op een andere dag van de week trouwens. Dat stukje van de 'Nederlandse cultuur' is blijkbaar maar moeilijk onder de knie te krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten