A Minimalist By Nature

Een waarschuwing vooraf:

De nu volgende tekst bevat veelvuldig Engelse woorden, uitdrukkingen en zinnen. Voor degene die zich ergert aan de grote invloed van deze taal op het Nederlands is onderstaand artikel dan ook niet geschikt. U wordt dan ook sterk afgeraden nu verder te lezen.

"For those who don't care... just enjoy!"


Dat een aantal mensen van buitenlandse afkomst maar moeilijk integreren in de Nederlandse samenleving is het intrappen van een open deur. Voor sommige autochtone Nederlanders is dat zelfs een reden tot een steeds terugkerende ergernis. Dat mensen hier jarenlang kunnen wonen zonder de Nederlandse taal te beheersen. Een bekentenis van mijn kant... ook ik heb schuld aan spreken met buitenlandse personen in hun moedertaal in plaats van het Nederlands. 'Shame on me'.

Bij een bedijf waar ik heb gewerkt heb ik Dennis leren kennen. Hij woonde al ruim meer dan 10 jaar in het midden des lands maar sprak alleen maar Engels. Hij communiceerde eigenlijk alleen maar met mensen, zowel privé als op het werk, die deze taal ook machtig waren. Dat geeft een enorme beperking in de actieradius, maar daar leek hij (en zijn vrouw) niet erg mee te zitten. De paar contacten die het wel opleverde waren des te intensiever en voor hun gewoonweg voldoende. "A rich man is a man with friends" sprak hij vaak, en dat hoefden er dan persé ook niet veel te zijn.

Dennis is geboren en opgegroeid in de streek rond het Engelse Carlisle. Op een gegeven moment zijn hij en z'n echtgenoot per motor naar Griekenland vertrokken. Daar hebben ze een paar jaar, met allerhande bezigheden, een eenvoudig maar goed leventje kunnen leiden. Na terugkomst in hun vaderland zijn hij en zijn wederhelft later weer vertrokken met Nederland als bestemming. Via Amersfoort zijn ze uiteindelijk in Barneveld neergestreken.

Als uitzendkracht had hij een baantje als productie-medewerker gevonden bij het bedrijf waar ik net als operator was begonnen. Op mijn eerste werkdag lagen bijna alle productieprocessen stil en werd ik gedetacheerd bij een afvullijn om het eindprodukt in dozen te doen. Ik maakte kennis met Dennis die naast mij stond. De klik tussen ons was een feit. Vanaf dat moment hadden we samen eigenlijk 'never a doll moment'.

Ik beschouwde onze interactie dan ook als een uitstekende manier om mijn spraakvaardigheid van de Engelse taal te onderhouden en te verbeteren. Of dat politiek, ethisch of uit welk ander soortig gezichtspunt correct is laat ik dan maar even buiten beschouwing. Daardoor kan ik nu verslag doen van een markante persoonlijkheid die ik heb mogen ontmoeten en leren kennen.

Dennis noemde zich "a minimalist by nature". Iemand die met weinig tevreden is en absoluut geen hang heeft naar luxe dingen. Geen sterke consumptiedrang dus en al helemaal niet iemand die het najagen van een carrière als levensdoel heeft. Hij was tevreden met een gering salaris. Het moest genoeg zijn om de huur te betalen, goed van te kunnen eten en drinken (especially beer) en zo nu en dan iets leuks te kunnen doen. Verder had hij geen hoogdravende idealen op zijn verlanglijstje staan.

Als hij eenmaal aan de praat was ratelde de ene anekdote na de andere uit zijn mond. Hij kon smakelijk verhalen over personen en gebeurtenissen uit zijn verleden. Over ruim vijftig jaar belevenissen in het Verenigd Koninkrijk, Griekenland en Holland, zoals hij ons land steevast noemde. 'The Netherlands' kwam niet in zijn vocubalaire voor.

Door mij is hij eigenlijk intensief zich bezig gaan houden met het ontwerpen van een eigen 'website'. In eerste instantie had het er op geleken dat er nooit een 'personal computer' bij hem thuis zou komen te staan. Op een gegeven moment (voordat ik er werkte) werd er onder het personeel gepeild wie wel wat zag in het opzetten van een PC privé-project. Een computer kon worden aangeschaft door betaling van snipperdagen met daarbij een leuk belastingvoordeel. Er bleek maar één iemand op tegen te zijn... dat was Dennis.

Maar na verloop van tijd kreeg hij een afgedankt exemplaar van iemand. Veel deed hij er in eerste instantie niet mee. Toen hij van mij hoorde dat ik mij wel bezighield met 'webdesign' was z'n interesse gewekt. Dat wou hij ook en ik hielp hem graag op weg. Binnen 'no-time' had hij het onder de knie. Regelmatig kwam hij gewapend met een diskette naar het werk om mij trots zijn laatste vorderingen te tonen.

Een werkelijk belangrijk aspect van het werken met een PC was voor hem het heel netjes houden van de vele directories, programma's en persoonlijke bestanden. Met een bijna ziekelijke precisie onderhield hij het geheel. Als er ook maar iets op de harde schijf stond, wat in zijn ogen onnodig beslag op de 'disk space' had, was verwijdering al een feit. Hij noemde zichzelf dan ook een "compulsive deleter". Dat er daardoor wel eens iets te gauw de prullenbak in ging moge duidelijk zijn.

Bepaalde uitspraken van Dennis zijn mij ook goed bijgebleven. Als we samen werkten en de pauze bijna daar was wilde hij altijd iets eerder naar de kantine. Dit om de grote stroom, van vooral mensen van allochtone afkomst, voor te zijn die dan een lange rij voor de koffieautomaat gingen vormen. Hij maande mij dan ook vaak om mee te gaan met de woorden; "Hurry up before the taliban rushes in!".

De pauze was voor hem slechts de tijd om voornamelijk te praten en te drinken. Ik stond altijd weer verbaasd hoe weinig eten hij voor een hele werkdag bij zich had. In een soort van trommeltje, ter grootte van een gezinspak lucifers, zat al zijn voedsel. Het moge duidelijk zijn, Dennis bezat dan ook geen grammetje vet. Bij het einde van de pauze sprak hij dan weer vaak heel cynisch; "So, back to paradise".

Soms als ik een vrij neutrale zin had beëindigd wilde Dennis deze nog wel eens vervolgen met de quote; "Said the actress to the bishop". Het geheel kreeg daardoor een geheel andere lading dan dat mijn bedoeling was. We konden er dan vaak samen smakelijk om lachen.

Hij wist gewoonweg heel veel over allerlei onderwerpen. Op een één of andere manier wist hij ook vaak een connectie te maken met zijn geboortestreek. Bijvoorbeeld als het in een gesprek ging over de eerste maanlanding. Hij wist dan weer te vertellen dat de familie van Neil Amstrong oorspronkelijk afkomstig was de regio waar hij geboren was. Na een aantal van dit soort voorvallen spraken wij dan ook al gauw een beetje spottend van 'Carlisle... center of the universe!'

Andere zaken deed hij af als "That's just trivia". Onnodig om te weten, heb je niets aan. Daaronder schaarde hij dan ook datums van verjaardagen, trouwdagen en andere heel persoonlijke momenten gedurende het jaar. Daar had hij dan echt geen weet van. Op een keer vertelde hij dat zijn vrouw de vorige dag chagrijnig was geweest. Hij kon niets bedenken waar dit nu aan zou kunnen liggen. Toen ging er opeens een lichtje bij hem branden. In deze tijd van het jaar is ze wel jarig!

Ik keek hem verbaasd aan en veronderstelde dat hij toch wel wist wanneer zijn echtgenote jarig is? Nee, hij wist het echt niet! Op dat moment was tijdelijk een (Schotse) kennis van hem verderop aan het werk. Dennis richtte zich tot hem met de vraag; "When is my wife's birthday?" Verbazingwekkend noemde de man een datum die nog een veertien dagen in het verschiet lag. Een zucht van verlichting slaakte Dennis... het was gelukkig nog niet te laat!

Hij had zondermeer veel ontzag voor haar. Ze was maar klein van gestalte maar daar tegenover zeer pittig van aard. Soms had Dennis het sterke vermoeden dat hij door iets thuis in de problemen ging komen. Hij sprak dan ook in dat soort situaties vaak, de iets met angst doordrenkte woorden; "She will give me shit!"

Op het werk was Dennis de man van de zelfgemaakte hulpstukken om bepaalde werkzaamheden gemakkelijker te maken. Als hij mij soms ergens met iets zag prutsen dan bood hij hulp. "This is my latest invention" sprak hij dan en haalde ergens een stok vandaan met iets van metaal er aan gemonteerd. Dit had hij dan al eens eerder zelf in de werkplaats gefabriceerd. Op diverse plekken binnen het bedrijf lagen dan ook zijn technische creaties ergens verstopt.

Dennis kon ook altijd geanimeerd vertellen hoe hij vroeger als bassist in diverse bandjes had gespeeld. Ook als acteur had hij ervaring als was het maar minimaal te noemen. Hij was dan ook lid van een motorclub waarbij de leden als figurant hadden gediend bij de opname van de film Flodder 3. In een bepaalde scene mept een vrouwtje met haar handtas op één van 'bikers' los... en dat was Dennis dus.

Plotseling was hij vertrokken. Zijn oudere en alleenstaande broer had een woning gekocht waar Dennis en vrouw in konden gaan wonen. Zo had de broer de garantie van verzorging mocht hij in de toekomst hulpbehoevend worden. Het was een 'offer they couldn't refuse'. Het lijkt er op dat het verblijf in het Verenigd Koninkrijk nu definitief is.

In ieder geval heb ik Dennis leren kennen als een boeiende persoonlijkheid waarmee het goed vertoeven was. Zijn houding in het leven en de manier hoe hij met anderen omging zijn bewonderingswaardig. We hebben een aangename tijd samen gehad daar in het Barneveldse. 'Thanks and cheers Dennis!'