Liefde In Voetballand

Het huidige betaalde voetbal is een spel van passanten. Aanschouw de selectiefoto voorafgaande aan elke nieuw seizoen. Kaarsrecht met z'n allen op een rij. De vette glimlachen schitteren in de lens. Nu nog wel. Een paar wedstrijden op rij met tegenvallend resultaat. De trainer is wetmatig de eerste. Gepasseerde spelers morren en worden verhuurd. Aan de beteren wordt getrokken. Zodra het genoeg geld oplevert laat de clubleiding ze gaan. Volgend seizoen weer de helft nieuwe gezichten op de kiek. Bouwen aan een elftal... een schier onmogelijke opgave.

Spelers die jarenlang bij een club blijven, ze zijn schaars. De geldbuidel rammelt altijd wel ergens. Dan weet je het wel. Voordat hij in Enschede neerstreek had hij in tien jaar elf clubs versleten. Het leek een jaartje FC Twente te worden en dan weer op naar de volgende. Toch werd het voorspelbare patroon doorbroken. Zeven seizoenen lang maakte hij deel uit van de selectie. Zeven jaren het predikaat goaltjesdief. Hij leefde er onder een warme deken. Ze mochten allemaal wel gaan als hij maar bleef. Dat deed hij. Voor voetbalbegrippen heel erg lang.

In 2011 kwam dan toch het afscheid. Afbouwen in Amerika. Maar de deken was daar te klein. Tocht doet dan afbraak aan het genot. De spelvreugde verstilde. Het doorlopende contract werd ontbonden. De Congoleze Zwitser had als voetballende nomade veel van de wereld gezien. Nu mocht hij zich op andere dingen gaan richten. Tijd om de afgelopen dans rond de bal te koesteren. Het was goed geweest.

Het bovenstaand fragment herbergt een ontroerend weerzien. FC Twente is in augustus 2011 in Portugal om tegen Benfica te spelen. Kansloos ging men ten onder. De herinnering aan de eindstand zal voor een aantal binnen de club wellicht snel vervagen. Het was de wedstrijd dat ze hem weer zagen. Oog in oog. Hij die hun zo veel vreugde had geschonken. Een speler waarvoor ze naar het stadion waren gekomen.

Zelden zo'n gemeende omhelzing gezien tussen een voorzitter en een oud-speler. De warmte en de liefde hier spreekt boekdelen. Het steekt schril af tegen het doorgaans kille klimaat in voetballand. Hele mooie beelden zijn hier gevangen. Niet geheel ondenkbaar dat we Blaise N'kufo nog wel eens terug zien in Enschede in een één of andere functie. Want hoewel hij zowel Congolees als Zwitser is zal niemand het hem daar kwalijk nemen. In een volle Grolsch Veste keihard roepen; "Je suis un Tuk-air!"