Het parkeerterrein is voller dan gebruikelijk op dit tijdstip. Op weg naar de supermarkt zie ik opmerkelijk veel personen die ik persoonlijk ken. Mensen waarvan ik me nu afvraag of ik ze wel eens eerder hier boodschappen heb zien doen?
Het is de laatste dag voor de grote verbouwing in het kader van bedrijfsovername en naamsverandering. Deze ochtend gaat alles voor de helft van de prijs de deur uit. Ik ga nu ook. Dit in een reeks van vele honderden keren sinds we hier in Ede wonen. Al peinzend over welke produkten ik eventueel extra zal meenemen komt de ingang al gauw in zicht.
Een al wat oudere man, gezien z'n uiterlijk en kleding van allochtone afkomst, komt net naar buiten. Hij kijkt me aan en maakt een bewegend gebaar met gestrekte hand vlak voor z'n keel langs. Waarschijnlijk het Nederlands niet goed machtig wil hij mij toch in ieder geval iets vertellen. Ik werp een blik in de winkel. Het is voor mij dan ook in één keer duidelijk wat hij bedoelt.
Ik twijfel even of ik een karretje zal nemen of terugkeren naar de auto. Ik kies toch voor het eerste en even later ben getuige van een merkwaardig schouwspel. De schappen zijn bijna leeg. Zo hier en daar staat nog een verdwaald iets. Een paar produkten die normaal ook niet vlot lopen wachten nog op definitieve verlossing. Zo is bij de zuivelafdeling alleen nog ouderwetse bloempap te verkrijgen.
Het personeel is al druk bezig met de ontmanteling. Afbreken en slopen staat er nu voor hen op het werkrooster. Ik duw de kar voort maar kan eigenlijk niets meer vinden dat ik zou willen kopen. Alleen bij de gekoelde vakken zijn nog wat kant en klare maaltijden aanwezig. Ik leg enkele in de kar en besluit maar te gaan afrekenen.
Intussen heeft een unheimisch gevoel vat op mij gekregen. Wat doe ik hier eigenlijk? Het voelt als kraai-achtigen die rond een stervende prooi omtrekkende bewegingen maken. Wachtend op het moment om toe te slaan. Ik weet wel dat het rationeel nergens op slaat. Ons gezin is tenslotte jarenlang vaste klant. Dit in tegenstelling tot veel kopers die hier anders nooit een voet over de drempel zetten.
Ik besef ook heel goed dat een puur zakelijk gebeuren hier plaats vindt. Een supermarktketen wil van alle voorraad af en biedt alles voor 50% van de prijs aan. Niets meer of minder. Toch bekruipt mij het gevoel dat ik hier nu niet hoor te zijn. Voel ik mij een soort van profiteur hoewel ik nu bij de kassa maar voor een heel gering bedrag hoef te pinnen.
Wellicht een vreemde gedachtenkronkel van mij, maar zo beleef ik het allemaal bij het verlaten van het pand. Om het boodschappenlijstje te complementeren ga ik vervolgens naar de nabij gelegen supermarkt. We eten in ieder geval binnenkort een keer warm voor half geld. Als de nare bijsmaak dan maar weg is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten