Om maar weer in wielertermen te blijven: We stonden dit keer aan de start in de felbegeerde regenboogtrui. De vorige editie was door ons gewonnen (zie hier voor verslag) en dat schiep voor deze keer torenhoge verwachtingen. Aan de top komen is niet gemakkelijk maar handhaving is wellicht nog moeilijker.
Ons team mocht één nieuw lid verwelkomen en redelijk ontspannen gingen we als zestal van start. De eerste woorden van de allereerste vraag hadden nog maar net de mond van de quizmiss verlaten of er stond al een antwoord op papier. Ook de tweede stond al voordat de vraag goed en wel was gesteld. Het leek een gemakkelijke en gelopen koers te worden. Met twee vingers in de neus dus.
Maar niets bleek minder waar te zijn. De blanke ruimte waar de antwoorden op vraag drie, vier en vijf moesten komen te staan bleven heel lang leeg. We hingen achteraan het peleton aan het elastiek. We moesten in de beginfase van de koers al vol op de pedalen om toch maar enigzins aan te kunnen klampen. Het anagram van de naam van een succesvolle vrouw staarde ons lang aan maar het antwoord bleef uit.
Maar we kwamen op gang en het 'treintje' van ons als renners in de koers der kennis denderde voort. We kregen aansluiting en halverwege de vragen hadden we ons voorin het peleton genesteld. We verkeerden in de tweede positie maar wisten dat we nog vol aan de bak moesten om mee te kunnen. Goed loeren naar de naaste concurrentie en op het juiste moment proberen afstand te nemen.
We kregen onderweg ook nog met een voor ons nieuw fenomeen te maken. De vraag naar de naam van de rubriek in de Viva waarin iemand haar/zijn naakte lichaam beschrijft leverde spontaan drie verschillende antwoorden op. Alle drie bedenkers waren heel zeker van de juistheid. Na onderling overleg twee geschrapt en de derde als antwoord genoteerd. Je kunt het jezelf als team dus ook moeilijk maken!
Maar op alle vragen hadden we uiteindelijk een antwoord op papier. Met de finish in zicht niet meer omkijken maar voluit op de pedalen. Vermenigvuldig het aantal landstitels van AZ maal het aantal Friese elfsteden die met een S beginnen en trek daar het aantal periodes van een ijshockeywedstrijd van af. Het was nu er op of er onder, één kleine hapering en het zou voorbij kunnen zijn.
2 x 3 - 3 = 3 vulden we in. Nu was het nog maar een kwestie van 'rechtdoor naar school en kantoor' zoals Mart Smeets zoiets dan orakelt. Moe gestreden gleden we over de eindstreep. We bleven lang in onzekerheid over de afloop. De jury nam de tijd om de uiteindelijke millimetersprint te bestuderen. En wat bleek... wij, het team TanaTijgers, waren wederom eerste geworden!
Het enige dat nog roet in het eten kan gooien is dan ook de dopingcontrole. In het professionele wielrennen moeten ook wel eens grote overwinningen worden geannuleerd is er nadien sprake is geweest van stimulerende middelen. Want het moet gezegd... we waren die avond wel degelijk onder invloed van iets van zelfverzekerdheid en een goed collectief humeur.
Nu vervolgens ons maar eens gaan richten op de drieklapper. In de voetsporen van Merckx, Indurain en Armstrong wordt het weer een jaar van keihard goed ogen en oren openhouden. Bijblijven op het gebied van kunst, cultuur, politiek, wetenschap en nog 500 honderd andere zaken. Want je weet maar nooit wat ze de volgende keer weer gaan vragen...
helaas te laat de sprint aangegaan en op een banddikte op de streep als tweede gefinisht :-)
BeantwoordenVerwijderenT-CSI