Op maandagochtend is het duidelijk. Ik moet de huisarts spreken in verband met een langdurige verkoudheid die zo nu en dan uitmondt in stevige hoofdpijn. Om acht uur zit ik dan ook bij de telefoon. Elke poging wordt steevast beantwoord met de ingesprekstoon. Maar geduld wordt doorgaans beloond en vlak voor negenen is het raak. Ik ben door naar de volgende ronde. Jawel, ik zit nu in het systeem!
Een goedgemutste automatisch gegenereerde computerstem 'verwittigt' mij herhaaldlijk dat ik er nog maar 1 beller voor mij is. Zij vraagt mij geduld uit te oefenen. Dat doe ik dan ook, maar met de aantekening dat er iets van tegenzin in het spel is. Gevoelsmatig duurt het gesprek tussen de assistente en wie dan ook wel heel erg lang. Maar daar krijg ik tenslotte toch een mens van vlees en bloed aan de lijn.
Ik introduceer mij kort en begin de aard van mijn klachten te beschrijven. “Hebt u even geduld?… de noodlijn gaat!” Nee zeggen lijkt mij gezien de aard van mijn lichamelijk ongemak niet in verhouding met de levensbedreigende situatie van iemand anders. Er is daar een medeburger die medische hulp nu meer begeert en nodig heeft dan ik. Ik laat dan ook graag weten dat ik nog wel wat geduld heb.
Na een poosje is de doktershulp daar weer. Ik herhaal mijn intro en wat ik mankeer en kom iets verder dan de vorige keer. “Sorry hoor, daar is de noodlijn weer!” Mij rest verder niets dan maar weer geduldig te wachten. Er zijn blijkbaar veel mensen in de buurt in acute medische nood. “Ja, daar ben ik weer.” Voor de derde keer steek ik mijn verhaal af en dit keer geheel succesvol. “Kunt u hier om twintig over negen zijn?”
Nou... dat kan ik. Snel slurp ik de voor mij ingeschonken koffie op want om kwart over negen wil ik beslist in de wachtkamer zitten. Ik hou namelijk van goed op tijd aanwezig zijn. Ik wil absoluut voorkomen dat de dokter mij om 09.20 in de hal of nog erger op de stoep staat op te wachten. Ik fiets stevig door en het gestelde doel wordt door mij bereikt… ruimschoots op tijd. Er blijken twee anderen in de wachtkamer aanwezig te zijn.
Een rondje uitwisselen van afspraaktijden levert op dat de mevrouw bij 09.10 hoort. De man naast wie ik ga zitten blijkt ook van het op-tijd-zijn-principe maar dan in overstijgende trap. Hij heeft halftien mogen noteren. Maar de persoon van negen uur komt maar nooit uit de spreekkamer. Ik heb intussen een populair wetenschappelijk magazine er bijgepakt en krik mijn dosis algemene kennis dan maar wat op.
Uiteindelijk, na forse overschrijding van de gewenste verblijftijd, komt afspraak 09.00, een mevrouw in dit geval, naar buiten en verlaat snel het pand. Het duurt dan weer even voordat de arts de mevrouw, die bij 09.10 hoort, komt ophalen. Die blijkt ook niet ‘alles wat ze op haar lever heeft’ in tien minuten te kunnen afhandelen. Het loopt dus gigantisch uit. Eindelijk ben zwaar na tienen pas aan de buurt.
Ik leg heel kort de aard van mijn klachten uit. Ik neem vervolgens plaats in de behandelkamer. Na een korte inspectie van keel, neus en oor is het de huisarts geheel duidelijk. Hij typt de benodigde medicatie in zijn PC en na het drukken op een bepaalde functietoets zijn ze bij de apotheek verderop ook op de hoogte. Ik trek mijn jas weer aan en druk de huisarts de hand en sta vervolgens op de gang.
In ieder geval heb ik vandaag de gemiddelde wachttijd mooi kunnen verkleinen. Ik weet nu ook dat de Groenlandse haai vaak gedeeltelijk of geheel blind is door een bepaalde parasiet maar zich goed heeft aangepast om toch voldoende voedsel te vergaren. Snel naar de apotheek om de benodigde medicijnen te halen. Zodra de automatische deuren zich voor mij hebben geopend is het wel weer duidelijk.
De snelheid van mijn missie gaat nu weer drastisch omlaag. Het aantal wachtenden overstijgt rijkelijk het aantal waar ik op had gehoopt. Er is nog maar een enkel plaatsje vrij. Het grote wachten is weer begonnen. Dit keer besluit ik de tijd gevoelsmatig wat te verkleinen door te gaan luisteren naar wat mijn MP3 speler aan fraais herbergt. Het wordt dan ook progressieve rock van de formatie Dream Theater.
Nu ook weer na heel veel geduld ben ik eindelijk aan de beurt. Ook met het verstrekken van de medicatie blijk ik een meewerkend voorwerp te zijn. Voor de tweede maal vandaag haal ik het wachtgemiddelde met een flinke klap naar beneden. Als ik thuiskom zijn er intussen meer dan drie uur verstreken sinds ik de telefoon ter hand nam. Ik neem snel het eerste tabletje van de kuur tot mij.
Ik mijmer en kom tot de gedachte dat het vele wachten, dat blijkbaar éénmaal bij medisch handelen hoort, slechts gerekend moet worden tot zeer klein persoonlijk leed. Dat dit wegvalt als je het afzet tegen heel veel mensen wereldwijd die het gewoon moeten ontberen. Waar soms de kleinste aandoeningen niet verholpen kunnen worden en daardoor soms een fatale afloop hebben.
Dat de zorg ronduit duur aan het worden staat buiten kijf. Ook dat de eigen bijdrage steeds meer omhoog gaat. Maar wij worden geholpen! Van een lichte verkoudheid tot zware ingrepen om bijvoorbeeld een uitgezaaide kanker te bestrijden. En dat allemaal relatief dichtbij bij huis en geldig voor iedereen om ons heen.
Er kwam dus een man bij de dokter die eigenlijk wel heel tevreden is over de gang van zaken op medisch gebied. U ook?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten