John Doe

Balanceren tussen hoop en vrees. Dat deed de familie, z’n verloofde, vrienden en mensen uit het dorp. Hij zou gaan trouwen en later het bedrijfje van z’n vader overnemen. De toekomst lag open. Maar de euforie verstomde toen de militaire oproep een onomkeerbare werkelijkheid betekende. Eigenlijk nooit z’n woonplaats verlaten maar nu onder de wapenen.

Op weg om een einde te maken aan de opmars van het grote fascistische monster. Maar amper geland op Nederlandse bodem was de oorlog al klaar met hem. Ergens tussen Arnhem en Ede werden al z’n idealen wreed in een keer in de kiem gesmoord. Zand en heide onttrokken hem voortaan aan een eervolle terugkeer naar een Engels kerkhof. Het vurig verlangen bij de achterblijvers om toch ook zijn laatste rustplaats te mogen kennen werd maar niet beantwoord.

Langzamerhand stierven ook zij zonder het ooit te weten. 68 jaar later zorgde een piepende metaaldetector dat zijn dood toch nog iets gestalte kreeg. Daar waar de paarse dopheide welig tiert gaf de aarde onlangs deze anonieme soldaat prijs. Hij was onderdeel van een zwaarbevochten vrede. Die er nu nog steeds voor zorgt dat wij in vrijheid over de Ginkelse hei kunnen wandelen.

Dat we mogen denken en zeggen wat in ons op opkomt. Dat we onlangs konden stemmen. Maar ook de vrijheid om te vinden dat we de oorlog maar eens moeten laten rusten omdat het al weer (te) lang geleden is. Dit alles dankzij die vele bekende maar ook naamloze soldaten. Deze John Doe was er één van. Onbekend maar eens intens bemind.

Deze column is geschreven naar aanleiding van dit bericht.