Voeteneinde

Bij mijn eerste werkgever waren er verschillende afdelingen verspreid over een groot bedrijfsterrein. Een bepaalde collega noemde zijn werkplek steevast ‘het voeteneinde’. Dit vanwege de verre ligging. Nu zijn er binnen de gemeente Ede ook enkele woonkernen die aan deze kwalificatie voldoen. Kleine dorpen die geografisch ver weg van Ede liggen.

Nu moet ik ook ruiterlijk toegeven dat mijn vizier hoofdzakelijk gericht is op wat in de hoofdstad (kuch) gebeurd. Wordt Ede verlaten dan is dat doorgaans op de A12 of A30 de gemeentegrens over. Maar wanneer komt een columnistje als ik nu in Wekerom, Otterlo of het Harskampse? Toch ook ik ben geboren en getogen in een klein dorp.

Ik kan mij dus wel degelijk voorstellen hoe er in het buitengebied gekeken wordt naar de mini-metropool binnen onze gemeente. Daar waar al de ‘Knaapjes’ zetelen en het beleid wordt gefabriceerd. Dat dit dan ook allemaal als ver-van-mijn-bed-show wordt ervaren. Dat de emotionele binding vanuit Ede wel eens al gering kan worden beleefd. Maar ‘voeteneinders’ ik sta ook geheel tot uw dienst!

Laat van jullie horen mocht dit nodig zijn. Ik kan proberen jullie een stem te geven in deze krant, de heraut van sprankelend nieuws. Ik ken mijn beperkte journalistieke kookkunst maar zou wellicht iets meer ‘buitendorp’ kunnen serveren. Want als het voor jullie voelt dat de Edese deken van betrokkenheid te kort is… zijn ijskoude voeten doorgaans het gevolg. In een later stadium ondervindt de rest van het lichaam daar ook vaak hinder van.