Ik ben al sinds de puberteit fan van hardrock en metal met aanstekelijke melodie- en zanglijnen. Rockvarianten waarbij je geen tekstboekje nodig hebt om te achterhalen waarover de zanger(es) het heeft. Maar zo nu en dan maak ik wel eens muzikale uitstapjes. Het zal wel met het ouder worden te maken hebben en je een bredere kijk krijgt op dingen in het algemeen en muziek in het bijzonder. Onlangs stuitte ik tijdens een youtube 'grasduinsessie' op de videoclip 'Repentless' van de Amerikaanse trashmetalformatie Slayer. Het is het titelnummer van hun laatste album.
Zoals gezegd kan ik een potje van deze snelle en extreme metal zo nu en dan ook wel verteren. Het blijft ten slotte een kwestie van (wan)smaak. Ik weet ook dat de thematiek in de teksten van de band rond Tom Araya en co. absoluut geen raakvlakken bezitten met de liefde en romantiek waar heel veel muziek over gaat. Nee, dood en verderf is slechts wat deze heren te bieden hebben. Nu zie ik muziek op zich als een voertuig wat je goed of verkeerd kunt gebruiken. In het geval van wat ik zag en hoorde ontegensprekelijk het laatste...
In de clip is te zien hoe een bewaker naar een openstaande celdeur loopt waaruit een plas bloed stroomt. Hij ziet een vermoorde gevangene op de grond liggen en wordt vervolgens het volgende slachtoffer. De ontsnapte moordenaar valt hem van achteraan en daarna opent deze de celdeuren van de andere gevangenen. Er ontstaat een massale slachtpartij waarbij strotten worden doorgesneden en hersenen worden ingeslagen van zowel gevangenen onderling als bij toegesnelde bewakers. Niks anders dan rondspattend bloed. Intussen raast Slayer door het nummer op de hun bekende manier. De aanstichter van deze massaslachting loopt aan het einde met een afgesneden hoofd rond en stapt terug in z'n cel en trekt de traliedeur achter hem dicht...
Gezien de miljoenen views die deze clip heeft trekt het blijkbaar wel. Ik bekeek het dus ook maar had wel een heel leeg en triest gevoel aan het einde. Een volheid in holheid ervoer ik. Iets bloot en youtube gooit het er af. Maar dit soort beelden, onder het mom van kunstzinnig amusement (?), valt blijkbaar onder de categorie 'geschikt voor alle leeftijden'. Ik heb intussen ook kennis genomen van de inhoud van de tekst. Smakeloos, troosteloos en hopeloos tegelijk. De inhoud van het nummer en de getoonde beelden bleven maar malen in mijn hoofd.
Waarom is dit? Wat wil Slayer anno 2015 vertellen? De heren zijn intussen ook de 50 gepasseerd. Je verwacht dat deze vaders (en wellicht opa's) meer te bieden hebben dan dit. Toen die jongens in hun puberteit een bandje begonnen moest het sneller en agressiever dan wat er al was. Ook tekstueel deed men er een flinke schep bovenop. Goed opvallen dus en maar hopen dat het zal worden opgepikt was hun jeugddroom. En dat is gelukt. Miljoenen verkochte albums is men intussen verder maar van enig gas terug qua thematiek is geen sprake.
Je zult toch denken dat men zo langzamerhand een andere kijk op dingen gaat krijgen. Je realiseren dat jij van grote invloed bent op horden jongeren wereldwijd. Dat zoiets ook grote verantwoordelijkheid schept. Vooral nu mede-oprichter en jarenlange gitarist Jeff Hanneman op 49 jarige leeftijd is gestorven (als gevolg van leverfalen) verwacht je intussen een genuanceerde kijk op dingen. Maar nee, Slayer heeft geen scrupules en dendert 'repentless' door met waar men sinds 1981 mee bezig is:
No looking back, no regrets, no apologies. What you get is what you see. Live fast, on high. Repentless, let it ride.
Is er hoop? Wellicht dat alleen 'divine intervention' een ommekeer teweeg gaat brengen. Andere shock-rockers zoals Alice Cooper en Blackie Lawless van W.A.S.P. doen nog steeds hun muzikale 'ding' maar intussen wel vanuit een heel andere invalshoek. Zij grijpen nu terug op het bloed dat er zo'n 2000 jaar geleden vloeide. Dat was toen niet om te shockeren, niet als een gimmick als onderdeel van een show. Nee, tot redding van een verdorven mensheid. God stuurde zijn Zoon uit liefde hoe moeilijk te bevatten dat soms ook is...
Een poosje geleden was ik aanwezig bij Rock Alive 2015. Daar speelden ook enkele van deze extreme metalbands. Er was één act die zelfs nog liet horen muzikaal beïnvloed te zijn door Slayer door een stukje van Raining Blood te laten horen. Maar daar bleef het dan ook bij, qua tekst en beleving werd er op dit festival uit een heel ander vaatje getapt. Dat zoiets nog maar lang mag blijven voortbestaan. Deo Volente.
Waarom is dit? Wat wil Slayer anno 2015 vertellen? De heren zijn intussen ook de 50 gepasseerd. Je verwacht dat deze vaders (en wellicht opa's) meer te bieden hebben dan dit. Toen die jongens in hun puberteit een bandje begonnen moest het sneller en agressiever dan wat er al was. Ook tekstueel deed men er een flinke schep bovenop. Goed opvallen dus en maar hopen dat het zal worden opgepikt was hun jeugddroom. En dat is gelukt. Miljoenen verkochte albums is men intussen verder maar van enig gas terug qua thematiek is geen sprake.
Je zult toch denken dat men zo langzamerhand een andere kijk op dingen gaat krijgen. Je realiseren dat jij van grote invloed bent op horden jongeren wereldwijd. Dat zoiets ook grote verantwoordelijkheid schept. Vooral nu mede-oprichter en jarenlange gitarist Jeff Hanneman op 49 jarige leeftijd is gestorven (als gevolg van leverfalen) verwacht je intussen een genuanceerde kijk op dingen. Maar nee, Slayer heeft geen scrupules en dendert 'repentless' door met waar men sinds 1981 mee bezig is:
No looking back, no regrets, no apologies. What you get is what you see. Live fast, on high. Repentless, let it ride.
Is er hoop? Wellicht dat alleen 'divine intervention' een ommekeer teweeg gaat brengen. Andere shock-rockers zoals Alice Cooper en Blackie Lawless van W.A.S.P. doen nog steeds hun muzikale 'ding' maar intussen wel vanuit een heel andere invalshoek. Zij grijpen nu terug op het bloed dat er zo'n 2000 jaar geleden vloeide. Dat was toen niet om te shockeren, niet als een gimmick als onderdeel van een show. Nee, tot redding van een verdorven mensheid. God stuurde zijn Zoon uit liefde hoe moeilijk te bevatten dat soms ook is...
Een poosje geleden was ik aanwezig bij Rock Alive 2015. Daar speelden ook enkele van deze extreme metalbands. Er was één act die zelfs nog liet horen muzikaal beïnvloed te zijn door Slayer door een stukje van Raining Blood te laten horen. Maar daar bleef het dan ook bij, qua tekst en beleving werd er op dit festival uit een heel ander vaatje getapt. Dat zoiets nog maar lang mag blijven voortbestaan. Deo Volente.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten