Op weg naar mijn werk, en dat is niet de Edese Post wat sommige mensen wel denken, zie ik hem nu dagelijks liggen. Meestal ingerold in een deken en soms z’n half blote rug zichtbaar. Onder een afdak bij een leeg kantoorpand brengt hij de nacht door. Naast hem wat plastic tassen met schamele bezittingen. Nu zal het nog wel gaan maar hoe moet dat straks als het koud en vochtig wordt?
Daklozen horen gevoelsmatig bij grote steden, maar hier in Ede toch niet? Wat is het verhaal bij deze man? Tegelijk dwalen mijn gedachten ook af naar verhalen in de media over vluchtelingen. Over gammele bootjes en verdrinking. Over langdurig in de zon doorbrengen zonder eten en drinken. Over uitzichtloosheid en oorlog die wanhopige mensen drijft om eigen leven en dat van kinderen op het spel te zetten. Over grote aantallen dode lichamen in vrachtwagens.
Allemaal voor een geringe hoop op een betere toekomst elders. Tegelijk komt ook hard binnen hoe sommige mensen elke vluchteling alleen zien als een financiële aanslag op het huishoudboekje van de staat. Personen die per definitie bij elke dakloze eigen wil koppelen aan dat bestaan. Ik vraag mij af wat ik kan doen? Niet veel eigenlijk besef ik tegelijk.
Op een partij stemmen die de portemonnee ruimhartig open wil trekken voor mensen in nood zowel dichtbij als veraf? Het werk van het Leger des Heils of dat van streetpastor Max Paans in Ede steunen? De beschaving van een gemeenschap is af te lezen hoe men met daklozen en vluchtelingen omgaat heb ik wel eens gehoord. Wat kan ik doen? In ieder geval blij zijn dat er elke keer uit mijn werk een thuis is…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten