Anita kijkt wat verveeld voor zich uit. Dit is nu de derde keer voor haar. Ze is helemaal niet zo blij dat ze nu moet werken. De gemiddelde drukte viel tot nu toe tegen. Maar ja, haar baas had nu éénmaal besloten mee te doen aan de maandelijkse zondagsopenstelling. Van achter de kassa kijkt ze langdurig naar buiten waar iemand de net afgerekende boodschappen in z’n auto staat te laden. “Die was anders gewoon gisteren hier geweest” bedenkt ze zich.
Van extra omzet was tot nu toe echt geen sprake had ze min of meer al begrepen van een collega. Geld kun je dan ook maar éénmaal uitgeven. Anita’s buren waren vrij resoluut geweest toen ze hoorden dat supermarkt Mammon voortaan ook op zondagen open zal zijn. “Winkels die op zondag los zijn daar komen we doordeweeks ook niet meer” en daar hielden ze zich dan ook strikt aan. Maar ja… dat zijn dan ook van die zware refo’s.
Anita haar weerstand tegen zondagsopenstelling heeft niets met een geloofsovertuiging te maken. Ze houdt er gewoon van in het weekend leuke dingen te doen met haar gezin. Dat ze zo nu en dan moet werken op zondag doet ze met iets van tegenzin. De plaatselijke politiek had een onderzoek ingesteld naar de mogelijkheid van verruiming van de openingstijden van de lokale winkels. Een meerderheid in de gemeenteraad had wel wat gezien in dat onderzoek.
Alleen de christelijke partijen waren tegen geweest. De fractie van partij Hafmo was de grote aanjager in dit alles geweest. Het resultaat was dan ook dat een krappe meerderheid van de middenstanders wel voor openstelling op zondag voelt. Plotseling bekroop iets van schuldgevoel Anita. Zij was tenslotte ook altijd van mening geweest dat de winkels best vaker op zondag open mogen zijn. Zij is tenslotte een fervent liefhebster om zo nu en dan te gaan winkelen op zondag.
Dat gebeurt dan in naburige steden. Want in haar eigen woonplaats zaten alle winkels tot nu toe altijd potdicht op de ‘dag des heren’. “Dat is het gevolg van die arrogante christelijke dictatuur” bromt haar vader steevast als het onderwerp ter sprake komt. Maar daar is dus nu een einde aan gekomen. Ze had in eerste instantie ook gedacht dat het vooral zou gaan om de zaken die haar interesse hebben als het om winkelen gaat.
Kleding, schoenen, parfumerie, boeken en cd’s/dvd’s staan dan ook hoog op haar lijstje met favoriete shops. Dat haar eigen werkgever ook mee zou doen daar had ze eigenlijk nooit bij stilgestaan. Ze had dan ook vriendelijk nee gezegd toen ze werd gevraagd om kassadienst te draaien op de eerste de beste zondag dat de supermarkt open was. Ze had al begrepen dat ze niet verplicht kon worden. Ook bij de tweede keer had ze weer aangegeven hier niet aan mee te willen werken.
Ze had tenslotte een lang weekend met man en kinderen geregeld in een chalet ergens in de Achterhoek. Maar de onderlinge verhoudingen waren er sindsdien niet beter op geworden. Er klonk gemopper en gemor onder haar collega’s. Die stonden ook niet te springen en vonden wel dat er iets van een schema moest worden opgesteld. Om de lieve vrede te bewaren had Anita dan ook maar toegeven. Hoewel er formeel geen juridische verplichting bestaat was ze uiteindelijk toch maar voor de morele druk bezweken.
Haar baas, die ook in de gemeenteraad zit voor een partij die voorstander is van opening op zondag, zie je trouwens ook nooit op deze dag schiet haar nu te binnen. Voor hem is het vrije weekend blijkbaar ook heilig. Trouwens, laatst heeft hij gezegd dat de toeslag op werken op zondag ook onder druk staat. Tot nu toe krijgen ze een bepaalde percentage bovenop hun basissalaris. Maar dat kan in de nabije toekomst wel eens gaan veranderen had hij hen al voorgehouden.
Zullen mensen die vandaag boodschappen doen er anders over gaan denken als ze voortaan daardoor zelf ook op zondag moeten gaan werken? Daar zit Anita nu aan te denken terwijl ze opschrikt omdat een nieuwe klant zich bij de kassa meldt. Een klein jongetje overhandigt haar een statiegeldbon. Ze legt vervolgens het verschuldigde bedrag in z’n handje. 25 eurocent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten