Moraalridder

Voor mij is de woon-werkafstand gering. Vrijwel altijd leg ik het traject Veldhuizen-Frankeneng fietsend af. De hindernis die ik hierbij ondervind zijn een drietal verkeerslichten.

En ik zal maar direkt een bekentenis hierover afleggen… ik ben er zo één. Iemand die gedwee op het knopje drukt en netjes wacht tot het sein op groen gaat. Ook al is het op een tijdstip dat er helemaal geen ander verkeer te bekennen is.

Zo’n ‘sukkel’ dus die relatief veel van de reistijd verbruikt door braaf te wachten tot de rode gloed verdwijnt. Dan sta ik daar terwijl anderen mij passeren zowel in meegaande als tegengestelde richting. Die zich helemaal niets aantrekken van de kleur die aangeeft dat er gewacht behoort te worden.

Dat zijn dan echt niet altijd recalcitrante en rebellerende pubers. Ook menig volwassen persoon bezondigt zich hieraan. Als een volslagen ‘nerd’ spreek ik er ook wel eens iemand op aan. “Het is rood hoor!” roep ik dan in het voorbijgaan. Meestal fietst men stoïcijns door of antwoordt vragenderwijs met “Ja?”. De wat meer gelouterde overtreders willen mij dan nog wel eens “Nou en!” toewerpen.

Maar ik ben wel van plan als een soort van Don Quichot op mijn stalen ros deze strijd aan te blijven gaan. Tegen deze vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid en vóór de verkeersveiligheid, al blijft het vechten tegen windmolens. Ook tegen die van Edenaren die afval laten slingeren, die hufterig reargeren, die ongepaste taal hanteren, die… Oh, het is weer groen. Hopelijk ben ik op tijd op mijn werk.