Sinds vorig jaar ben ik zo’n ouder die regelmatig langs de lijn te vinden is bij één van de voetbalclubs die Ede rijk is. Een zoon voetbalt bij de E’s en dat gaat heel aardig. Allemaal jongens van zo’n 10 jaar die nog heel onbekommerd gaan voor de winst en zelf veel doelpunten willen maken. Tot nu toe zijn alle wedstrijden (dik) gewonnen.
Doordat het team later is gevormd en ingestroomd in de competitie zijn er minder wedstrijden gespeeld dan de koploper. Voor de club echter geen belemmering om hen wel als kampioen te huldigen! Het is zondermeer een leuk groepje met naast Nederlands ook Marokaanse, Molukse, Surinaamse, Syrische en Turkse voetbalgenen. Voor de jongens zelf telt afkomst of religie helemaal niet.
De opkomst bij de trainingen en wedstrijden is hoog en het samenzijn is zondermeer prettig te noemen. Dat geldt ook voor de interactie met de trainers, leiders en ouders. Maar waren de sportieve prestaties veel minder geweest dan waren ze voor mij sowiezo al kampioen. Dit door de uitstraling die hun doen en laten heeft. Gewoon met elkaar verder komen zonder dat daar etniciteit of geloof een belemmerende rol speelt.
Dat soort dingen worden vaak wel een issue voor volwassenen. We hoeven maar het recente nieuws te kijken. Met de brede ontstane sympathie voor het satirische blad Charlie Hebdo heb ik eigenlijk niet zoveel. Waardering voor het opzettelijk kwetsen binnen het kader voor de vrije meningsuiting. Nee, ik neem veel liever deze voetballende kinderen in ogenschouw.
Hun ongecompliceerde manier van omgaan om gezamenlijk verder te komen werkt gewoon aanstekelijk. Met ‘Je Suis E10’ heb ik dan ook veel meer…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten