A Staat Tot Z

In Memoriam: Zweitse Idsardi
(13-01-1966 – 17-02-2010)

Onlangs bereikte mij het bericht dat Zweitse Idsardi is overleden. Hij mocht maar 44 jaar worden. Nadenkend over dit droevige feit kwamen allerlei dingen uit het verleden naar boven. Min of meer drie periodes heb ik wat intensiever met hem te maken gehad. Over elk ga ik nu kort wat vertellen om mijn beeld te schetsen van hoe ik hem zal blijven herinneren.

Als kind kwam ik regelmatig bij de familie Idsardi over de vloer. Zij woonden vijf huizen verder aan de andere kant van de straat dan wij. Zijn en mijn moeder hebben bij elkaar in de klas gezeten op de lagere school. Ze zijn contact blijven houden en kwamen ze regelmatig bij elkaar op de koffie. Hoewel wij geen direkte buren waren kregen ze wel deze titel door ons gezin toebedeeld. Ik was zo’n negen maanden ouder dan Zweitse. Uit de beginjaren van onze basisschoolperiode herinner me hun hond Herta, de stoommachine die ze hadden, het slaapkamertje beneden met de schuifdeur. Ik zie nog het opgezwollen gezicht van Zweitse toen hij opgenomen was in het ziekenhuis als gevolg van een soort van jeugdreuma. Regelmatig speelden we bij hun thuis of in de omgeving.

Nog steeds spelen in mijn beleving bepaalde bijbelverhalen, die ik toen voor het eerst hoorde, zich daar bij hun af. De rivier Jordaan waar Naäman werd ondergedompeld liep gewoon achter hun schuur. De wijngaard van Nabot lag achter de oude en bijna ingezakte hooischuur van buurman ‘Jan Wessels’. Daar is voor mij nog steeds Nabot door toedoen van Koningin Izebel om het leven gebracht. Maar zeker niet in Israël, Palestina of hoe je het beloofde land ook wilt noemen, maar ‘gewoon’ bij de familie Idsardi in hun achtertuin.

In de puberteit speelde de tweede periode. Ik ging naar Drachten naar de MAVO en Zweitse bezocht de LTS. We hebben regelmatig samen/of in groepsverband de afstand naar school dan wel naar huis fietsend afgelegd. We hadden ook wel samen eens een oud damesbrommertje. Een Berini herinner ik me nog. Op één of andere manier moest er altijd aan worden gesleuteld. De contactpuntjes afstellen, bougies ontdoen van ‘kooltjes’ of gebroken gas- of remkabels repareren. Het waren ook de jaren dat ook onze muzikale smaak in ontwikkeling kwam. Voor Zweitse was AC/DC zo’n beetje de enige act die hem in die tijd kon bekoren. Veelvuldig draaide hij de LP ‘Dirty Deeds Done Dirt Cheap’. Naast het titelnummer herinner ik me vooral ‘Problem Child’ en ‘Big Balls’. In die tijd hebben we ons ook nog een tijdje met 27 MC-bakkies bezig gehouden.

De derde periode begon zo in de zomer van 1985 toen ik ging werken bij de N.T.F. (later Rendac). Zweitse was net iets eerder begonnen als medewerker in de zogenaamde ‘haarfabriek’. In die afdeling werd in tweeploegen varkenshaar gewassen, gesorteerd, gedroogd en vervolgens in balen geperst. Ik werkte in drieploegen en daardoor hadden we één keer in de zes weken dezelfde dienst. Ook nu ondergingen we weer vaak samen de heen- en terugreis. Ik koester vooral nog steeds warme herinneringen aan de dagen, dat ik als invaller, samen met hem werkzaam was op de haarfabriek. Ik zie hem nog voor mij met de onafscheidelijke groene laarzen terwijl de rest op werkschoenen liep. Op z’n hoofd een witte pet, van het type dat de trainer van ‘FC Knudde’ droeg, waaronder z’n lange blonde haren vandaan wapperenden.

Op een gegeven moment is de fysieke gezondheid van Zweitse achteruit gegaan en kwam hij terecht in een proces van afkeuring. Ik heb hem toen wel geadviseerd om kenbaar te maken iets anders binnen het bedrijf te willen gaan doen. Maar iets in de administratieve richting zag hij helemaal niet zitten. Hij had er blijkbaar vrede mee dat er een punt was gekomen dat hij en Rendac uit elkaar zouden gaan. Daarna is ons contact ook afgenomen en gingen onze wegen in verschillende richtingen.

Wat blijft zijn de herinneringen. Naar mijn idee loopt er een parallel tussen de muziek van eerder genoemde AC/DC en hoe Zweitse in het leven stond. De sound van de Australische rockformatie kenmerkt zich als recht-toe-recht-aan. Niet te moeilijk, ontdaan van alle opsmuk en franje, ruw en ongepolijst maar wel… goudeerlijk. Ook in de teksten geen diepgang of dubbele bodems. Gewoon zeggen hoe het zit en de dingen bij hun naam noemen en daarmee uit. De titel boven dit schrijfsel kan dan ook gelezen worden als een soort van wiskundige stelling die zegt dat:
 A(C/DC) staat tot Z(weitze).

Zweitse genoot van de eenvoudige dingen in het leven. Filosofische bespiegelingen, diepere gedachten over geloof, politiek of cultuur, om maar eens wat te noemen, waren niet aan hem besteed. Voor hem was het genoeg om te dobberen en er was geen behoefte tot een diepere duik. Daarin verschilden we. Toch kan ik stellen dat de tijden die we samen hebben doorgebracht prettig van aard zijn geweest. Als symbolische dank hiervoor heb ik dan ook gemeend bovenstaande aan mijn weblog toe te voegen!