Stevig Beleg

Onlangs in een Edese supermarkt was hij daar opeens. Aan het einde van het gangpad, bij de afdeling beleg. Ik zag ik hem intensief naar de vakken turen. Maar wat hij zocht vond hij niet. Hij stevende met grote passen terug naar de plek waar z’n karretje stond. Maar direct opgeven was niet aan hem besteed. Een tel of wat later was hij alweer terug. Dezelfde routine uitvoerend. Ook deze keer zonder succes. Maar vastberaden verscheen hij voor de derde keer. Of hij nu heeft gevonden wat hij daar zocht is mij verder ontgaan...
 

De gemeenteraadsverkiezing staat voor de deur. Vier jaar geleden had hij het allemaal tevoren uitgedacht. Hij zou glorieus als wethouder terugkeren. Zijn VVD zou samen met het CDA, Gemeentebelangen en de SGP (de PvdA was getalsmatig niet eens meer nodig) een mooi college gaan vormen gebaseerd op rechts gedachtengoed. Met die staatkundige broeders maak je gewoon enkele gedegen afspraken rond hun dogmatische stokpaardjes en in ruil daarvoor heb je beschikking over een betrouwbare partner. Die koopzondag mocht dan om pragmatische redenen nog wel even in het vriesvak…

Maar het liep allemaal toch iets anders. De SGP werd de grootste en mocht de onderhandelingen gaan starten. Maar achter de schermen hadden vijf andere partijen al voortijdig een monsterverbond gesloten. Zowel de SGP en de VVD stonden nu met lege handen. Van Milligen was furieus. Niks geen continuering als wethouder maar met de billen op het raadslidbankje. Hoewel men bij de SGP al gauw hun wonden gingen likken bleven die bij van Milligen en Co. hevig schrijnen en dat maakten ze dan ook hevig en langdurig kenbaar…

Evert van Milligen creëerde vervolgens zelf maar een nieuwe politieke functie: kapitein van een oppositieschip op ramkoers. Als hij zich naar de interruptiemicrofoon begaf wist je dat hij ging spetteren door tegen te sputteren. Hij wist zo’n beetje bij elk plan de raad en het college te wijzen op een veel te los zittende knip op de beurs. Dat ordinaire potverteren was dan ook ledigheid ten top. Opvallend dat hij dan onlangs vrij coulant was over het geldverslindende en controversiële plan van het ‘world art center’. Maar ja, bij een naderend politiek einde wil men nog wel eens mild worden…

Ik vermoed dat hij uiteindelijk wel blij is dat het zo is gelopen. Met de stormram hevig inbeuken op collegebeleid is tenslotte veel leuker dan je in allerlei bochten moeten wringen als wethouder. Al die vervelende raadsleden ook met hun vragen en opmerkingen. Deze rol paste hem eigenlijk veel beter. Zo te kunnen functioneren was voor hem waarschijnlijk dan ook als een dikke laag zoetigheid op de politieke boterham. Zal hij wellicht in de supermarkt nog wel eens moeten zoeken, politiek gezien heeft hij in de periode 2014-2018 door z’n manier van optreden het stevige beleg al lang en breed gevonden…