Politieke Verliefdheid...

Sinds mijn 18^e kom ik elke keer braaf opdraven. Lokale, provinciale, nationale of Europese verkiezingen of een referendum… ik toon mijn machtiging. Slechts één keer heb ik verstek moeten laten gaan. Vanwege ziekte is toen de totstandkoming van het Europees parlement zonder mij verlopen. Maar verder ben ik altijd van de partij. Zelfs nog een keer speciaal teruggegaan naar een vorige woonplaats. Door recente verhuizing was ik nog niet stemgerechtigd. Dan maar op pad voor een nieuwe gemeenteraad in een voor mij verleden tijd.
 

U leest het al… ik ben een echte liefhebber. Ook het fenomeen zweven is mij geheel onbekend. Slechts één keer heb ik op een andere partij gestemd. Dat was noodgedwongen  want mijn vaste waarde was door een fusie opgegaan in een nieuwe partij. Daarna weer snel als trouwe 'achterbanner' door het leven. U mag mij dan ook wel beschouwen als een betonnen- dan wel loden kiezer. Eigenlijk niet van z’n stemgedrag af te brengen. Zeg maar een hunnebed in het politieke landschap. 

Maar dat laatste is wel iets aan het veranderen heb ik gemerkt. En laat ik maar direct man en paard noemen. De hoofdschuldige is GroenLinks. Al enkele jaren wordt mijn sympathie gevoed en onderhouden door de club die lokaal erg actief is. En het is alleen maar gegroeid sinds manneke Klaver nationaal aan de lijst ging trekken. Dat hij in jeugdig enthousiasme iets over het premierschap heeft geroepen… het zij hem vergeven. Hij maakte het al snel goed door z’n droomcoalitie te etaleren. Geen vaagheid vooraf maar een duidelijke koers.

Stemwijzers doen mij intussen ook vaak dichter bij de 'Klaverbladeren' uitkomen dan de partij die ik zo hondstrouw ben. Dus ik twijfel en ik wijfel. Zal ik dan straks toch op 15 maart… of heb ik wellicht argumenten om GroenLinks toch niet het fel begeerde rode potloodstreepje te schenken? Bijvoorbeeld omdat de lokale fractie alle sociale en ecologische bezwaren aan kant veegde en voor 52 koopzondagen  per jaar stemde? Of omdat het landelijke congres eigenlijk het bijzonder onderwijs wil afschaffen? 

Ik laaf mij nog maar eens een keer aan de euforie die Jesse Klaver intussen teweeg heeft gebracht. Sluit mijn ogen en droom even weg van de huidige politieke realiteit. Opeens prevel ik ook een paar keer achter elkaar ‘premier Klaver’. Het  zou toch zondermeer fantastisch zijn. Los van het feit of dit nu wel of niet zonder mijn kostbare stem zal zijn. De tijd gaat het leren. De stemming zit er nu bij de GroenLinksen in ieder geval goed in. Ondertussen twijfel ik nog even een stukje verder maar vermoed toch dat trouw uiteindelijk de doorslag zal geven. Ook geen slechte eigenschap lijkt mij...