Mijn eerste kennismaking met hem zal ergens in 1979 zijn geweest zijn. Op dinsdagmiddag was het maken van huiswerk opeens een stuk aangenamer door de klanken die de radio rondstrooide. Het was in een tijd dat bij de publieke omroep er een heus programma aan hardrock en metal werd besteed. Betonuur was de naam en Alfred Lagarde de discjockey. Het gebodene kreeg greep op mij en tot aan de dag van vandaag is de relatie hecht gebleken. Het was in die tijd dat er zo nu en dan een nummer passeerde met een zanger die voor mij sterk boven het muzikale maaiveld uitstak. Toen is mijn liefde voor het stemgeluid en de muziek van Ronnie James Dio geboren.
Voor een aantal personen, die ik alleen maar vanuit de media ken, heb ik door de jaren heen een bovengemiddelde sympathie ontwikkeld. Ik noem b.v. de wielrenner Gert-Jan Theunisse, de politicus Jan Marijnissen, de televisiemaker Prem Radhakishun en de voetbalanalist Johan Derksen. Ook Ronnie James Dio hoorde voor mij in dit rijtje thuis.
Mensen waaraan ook minder tot de verbeelding sprekende dingen kleven. Gert Jan Theunissen die op doping werd betrapt. Jan Marijnissen die binnen de SP sterke dictoriale trekjes vertoonde. Prem Radhakishun die een ronduit grote bek heeft. En als het om tact en fijngevoeligheid gaat stond Johan Derksen ergens achteraan toe dit werd uitgedeeld.
Voor mij persoonlijk is het mindere aspect aan Dio de fascinatie voor het duistere in zijn songteksten. Ingrediënten als hemel en hel, licht en duister, duivels en goddelijk vormden samen met vuur, regenbogen en draken vaak de basis voor de teksten die aan zijn creatieve brein ontsproten. Voor mij vaak balancerend op de scheidslijn en een enkele keer flink over de rand in het aardedonker. Toch qua stemgeluid en muziek zijn er eigenlijk maar weinig andere acts die ik hoger aansla dan dat van de, als Ronald James Padonava, geboren entertainer. Zijn muzikale nalatenschap is zondermeer groot en impossant te noemen.
Toch was niet alles goud dat er blonk. Toen Dio in 1984 met z’n eigen band voor het voetlicht trad met het album Holy Diver was dit ook direkt zijn hoogtepunt als solo-artiest. De opvolger The Last In Line kon nog net aanklampen maar daarna bleef het niveau steken en sommige critici spraken smalend van 'diorree'. Oftewel het uitbrengen van hetzelfde album maar steeds met een andere hoes.
Hoewel vernieuwing niet het kernbegrip was in z’n werk heeft hij als uitvoerend artiest toch een groot aandeel gehad in de evolutie van de rock ’n roll. Met Rainbow, Black Sabbath en eigen band heeft Ronnie James Dio muziekgeschiedenis geschreven. De kleine man met de grote stem is niet meer...
But We'll Sail On
Sing A Song
Carry On
Cause We Rock
(Het refrein van de song 'We Rock' van het Dio album 'The Last In Line')
Geen opmerkingen:
Een reactie posten