Vrij vertaald: een geringe maar zeer in het oog springende afwijking, beter bekend als het Marsidi syndroom. Ook ik ben uitgenodigd. Want eigenlijk gaan wij een wetenschappelijke titel verkrijgen. Ik heb namelijk evenveel expertise, dan wel meer, als het gaat om het onderwerp van promotie. Hoe dat kan? Ik neem u mee vier jaar terug in de tijd...
Op 1 januari 2007 ben ik begonnen bij mij huidige werkgever. De eerste tijd was er niets aan de hand. Na een reorganisatie binnen het bedrijf kwam er iemand anders op de plek waar de administratie plaats vindt van gebruikte grondstoffen en vervaardigde eindproducten. De nieuwe persoon, laten we hem gemakshalve maar Henk noemen, pakt de zaken wel heel anders aan dan zijn voorgangster.
Die zag je nooit op de afdeling. Per telefoon handelde ze vrijwel alles af. Pas als het bakje met afgewerkte orders een uitpuilende vorm aan ging nemen werd er actie ondernomen. De deur ging dan open, de stapel werd weggegrist en de deur was al weer gesloten. Waren er vervolgens nog op- of aanmerkingen dan behoorde een telefonische sessie weer tot het vervolg.
Maar zij ging en Henk kwam. Sinds die tijd heb ik te maken met bepaalde verschijnselen die tijdelijk invloed hebben op mijn lichamelijk en geestelijk welzijn. Die lopen dan ook akelig synchroon met het verschijnen van Henk op de werkvloer. En dat gebeurt nog al eens op een werkdag! Ik gun u een kijkje in de wereld van een Marsidi patient...
Ik ben meestal nog maar net begonnen met de productie van een bepaald product of daar is hij al. Ik hoor mijn naam roepen en kijk vervolgens om mij heen. Zodra we oogcontact hebben begint hij z'n act op te voeren. Met een hoog stemmetje zingt hij dan een één of ander liedje. Meestal iets met een ontiegelijk K3-gehalte. Hij houdt een denkbeeldige microfoon voor zijn mond. Hij wiegt daarbij met z'n heupen op een manier die meeste vrouwen nog niet eens vaardig zijn.
Ik zei zingen, maar dat dekt de lading niet geheel. Het is zo verschrikkelijk vals dat je er een roedel wolven mee op te vlucht zou kunnen jagen. Henk is hierbij gekleed in een zwarte en tevens de dikste bodywarmer die er is te vinden. Probeer hierbij zo'n opgeblazen Michelin popje voor te stellen met een futuristische bril en je hebt het plaatje te pakken.
Henk vindt het zelf allemaal heel grappig en schiet hevig in de lach. Ik aanschouw het en dan is het alleen maar een zaak van wachten op de bijbehorende symptomen. Ik doe een lichte greep. Versnelde hartslag, temperatuursverhoging, slappe benen, braakneigingen en duizeligheid. Dat er op dat moment ook psychisch allerlei enge zaken ontstaan zal u niet verbazen.
"Heb je lijst?" vraagt hij als klap op de vuurpijl. Heb je lijst! Man, ik ben nog maar net begonnen met het maken van producten! Dit gebeurt dus vele malen per dag. Het liefst zou hij de lijsten direct in ontvangst nemen uit handen van de planningsafdeling. Gewoonweg de productiestap tussen uitgifte van werkorders en het afboeken overslaan. U ziet... echt een wereld van verschil met zijn voorgangster.
Hoewel Henk afkomstig is uit een land aan de bovenkant van het Zuid-Amerikaanse continent draagt hij genetisch uiterlijke kenmerken van mensen duizenden kilometers verderop. Nu wordt er wel eens gezegd dat Aziaten allemaal op elkaar lijken. Ik kan beamen dat dit echt waar is. Overal zie ik dan ook Henk's gezicht.
Bij het afhalen van een portie babi pangang. "Sambal bij?" vraagt de man nog vriendelijk als ik het pakket van hem aanneem. Bij het kraampje op de markt waar Vietnamese loempia's worden verkocht. Op televisie waar honderden Henken in allerlei soorten items voorbij komen. Op straat wordt ik ook regelmatig herinnert aan het bestaan van Henk. Er is geen houden aan. Hij is overal om mij heen. Ik word gewoon gek van die vent!
Nu heeft mijn psycholoog mij geadviseerd om wat assertiever tegen Henk op te treden. Elke keer neem ik mij dan ook voor dit te doen. Maar als het moment weer daar is weet ik niet verder te komen dan: "Please... go away". Ik zou eigenlijk moeten zeggen: "Heb jij niks beters te doen dan twintig keer per dag mij lastig te vallen". Of nog beter: "Pleur toch een eind op man met je verwijfde danspasjes en ijselijk gekrijs!".
Maar nee, het lukt gewoonweg niet. Ik blijf steeds heel bedeesd vragen of hij 'asjeblieft' weg wil gaan. De volgende keer ga ik hem echt zeggen waar het op staat... echt waar hoor! Dat is dus ook een bepalend aspect van het syndroom. Dat je eigenlijk zo'n vent ook nog in bescherming neemt in plaats van hard op te treden.
Tot nu toe ben ik de enige geregistreerde lijder aan het Marsidi syndroom. Er moeten er ongetwijfeld meer zijn. Dit in Henk's naaste familie, op het werk of ook in zijn geboorteland. Het is een kwestie van uit de kast durven komen. Maar dat er veel meer zijn staat voor mij wel vast. Helaas ken ik geen lotgenoten die het lijden wat dragelijker zouden kunnen maken.
Onlangs bespeurde ik toch ook iets bij de kantinejuffrouw. Sorry, ik bedoel eigenlijk de mevrouw van het bedrijfsrestaurant. Ik mompelde weer eens iets in de trend van: "Ik word gek van die vent". Henk stond voor mij in de rij een zogenaamde suikervrije cola af te rekenen. Deze door hem steevast omschreven als een 'zwarte cola'.
De genoemde dame reageerde toen opeens heel impulsief en zich daarbij tot mij wendend: "Dat heb ik ook wel eens met hem". Ook hier zal het een kwestie van tijd zijn. Zij zal uiteindelijk ook tot de slotsom moeten komen dat ook het M-woord vat op haar heeft gekregen! Mocht het zover zijn dan zeg ik: "Mevrouw... welkom bij de club".
Ik hoop in ieder geval dat door de promotie van mijn psycholoog het geheel op de medische kaart komt te staan. Dat het Marsidi syndroom wetenschappelijk en daardoor wettelijk en juridisch erkend zal worden. Dan kan mijn zorgverzekeraar er niet meer omheen. Ik zal dan geheel vergoed mij terug moeten trekken in een rustige omgeving.
Ik zal daar op therapeutische basis aan mijn herstel moeten werken door veel te lezen in kranten, tijdschriften en boeken. Ook muziek en films zullen er overvloedig aanwezig moeten zijn. Verder zal ook een snelle internetverbinding tot de medicatie moeten behoren. Door middel van veel stukjes schrijven en publicatie op mijn weblog zal ik dan proberen weer de oude te worden. Dit alles vanzelfsprekend onder consumptie van overvloedig gezond eten en drinken en goede nachtrust.
Maar dat gaat ongetwijfeld heel veel tijd vergen gezien de toestand waarin ik verkeer sinds mijn kennismaking met Henk. "Schrijf het van je af" is het veelvuldig advies dat ik kreeg van mijn zieleknijper. Ik hoop dan ook dat dit stukje dan ook een bijdrage mag zijn in mijn genezingsproces. Helaas nu nog niet vergoed maar dat zal slechts een kwestie van tijd zijn.
