Avondvierdaagse

Onlangs werd in onze woonplaats de jaarlijkse avondvierdaagse gehouden. Daar wij drie kinderen op de basisschool hebben is meedoen bijna een vanzelfsprekenheid. Ik heb dan ook alle avonden meegelopen in de rol van vader en begeleider. Naar mate de eindstreep op de vierde avond dichterbij kwam, zag ik bij een aantal mensen om mij heen, langzaam de souplesse verdwijnen.

En dat echt niet alleen bij de allerjongsten. Ook bij menig volwassen loper doofde het kaarsje langzaam. Uiteindelijk wordt met hangen en wurgen het einddoel bereikt. Ik ben nu zo’n kleine dertig jaar werkzaam als operator en heb beroepsmatig dan ook heel veel kilometers lopend afgelegd.

Monsters wegbrengen naar het QC-lab. Vele controlerondes lopen. Even naar het kantoor van de chef om iets te vragen. Een storing ergens op afstand verhelpen. En altijd zijn er weer die vele bordessen met bijbehorende trappen. Zo was er bij mijn eerste werkgever een bepaalde plek die 144 treden nodig had om bereikt te worden.

Heel veel mensen zitten tijdens hun werk gekluisterd aan een bureau en beelsdscherm. Die slechts ‘in de benen komen’ voor pauzes of toiletbezoek. Tja… en als je dan in je vrije tijd ook weinig aan beweging doet kan zoiets als de avondvierdaagse een zware opgave worden. Het veel in beweging moeten zijn zie ik dan ook als een pluspunt die vaak bij het operatorschap hoort. Werk en beweging inéén en er ook nog voor betaald krijgen.

Een avondvierdaagse ergens in het midden van het jaar? Menig operator heeft deze in de eerste werkweken van januari al lang en breed voltooid. Die doen het stukje wandelen op de gebruikelijke vier avonden er gewoon eventjes bij. Stevig lopend met één hand op de rug en de andere gebruikend om twee vingers in de neus te steken. Ja toch vakgenoten?

Deze column is bestemd voor de volgende uitgave voor het Vapro magazine.