Jorwert Op De Veluwe

 

We rijden door het Noord-Friese landschap voor familiebezoek. Er passeren boerderijen, zo nu en dan een terpdorpje en heel veel windmolens. Grote lappen groen, frisse lucht en weidse blikken en vooral rust. Geen straf om hier te wonen. Toch weinig bevolking omdat werkgelegenheid hier ontbreekt. Het doet mij denken aan ‘Hoe God uit Jorwert verdween’, het boek van Geert Mak. Van wat ooit is geweest en niet terugkomt. Die sociale- en economische doodstrijd is ook hier gaande.

Ooit was Ede ook een stip op de kaart. Iets bewoning rondom de Oude Kerk en vooral veel agrarische bedrijvigheid in de omgeving. Hoe anders is het nu. Door een enorme expansiedrift is Ede wat ze nu is. Ronduit gezegend met ligging en infrastructuur en potentiële kansen om verder te groeien. De lokale politiek is dan ook volop bezig om nog meer bedrijvigheid hier naar toe te halen. Van ‘Hoe God uit Ede verdwijnt’ is dan ook geen sprake.

Hoewel sommigen in zaken rond ambtsgebed en zondagsopenstelling wel de tekenen herkennen. De groei is nu wel minder dan de politiek wenst maar we staan heel goed op de kaart lijkt mij. Of gaat Ede op lange termijn dan toch het noorden van Friesland achterna? De eerste windturbine staat ten slotte al te pronken naast de A30. Toch hopelijk geen voorteken?

Hoewel windenergie mijn goedkeuring heeft moet misschien toch maar terughoudendheid worden betracht. Want ‘Jorwert op de Veluwe’ willen wij niet meemaken toch? Dat later een socioloog in de draaimolens het begin van de teleurgang van Ede weet te duiden. Dus om met andere Geert te spreken: “Willen we meer of minder windmolens?” Ik zou toch maar het zekere voor het onzekere nemen…