Wandelen door Ede... Niets Voor U?

Volgens sommige mensen heeft Ede wat een duf en suf imago. Het is een uit de kluiten gewassen dorp maar met nog lang geen stadsallure. Te groot voor het servet maar te klein voor het tafellaken. Saaiheid troef in de vallei aan de onderkant van de Veluwe. Daar besloot afgelopen zaterdag een groep enthousiaste mensen iets aan te gaan doen. En het frappante is... het waren niet eens Edenaren!

Geheel belangeloos hadden ze het plan opgevat een wandeltocht in Ede te organiseren. En ze kwamen niet met z'n allen met de auto maar met de trein naar ons toe. Dus best wel mensen met hart voor het milieu!

Ik hoorde iemand zeggen dat ze per spoor kwamen omdat ze bang waren dat anders hun auto’s door kwaadwillenden tijdens hun wandeltocht beschadigd zouden worden. Maar dat geloof je toch niet… wie heeft er nu problemen met mensen die de boel hier wat willen opvrolijken? Niemand toch?

Want ze hadden er wel werk van gemaakt, dat moet gezegd worden. Gewapend met vrolijke vlaggen en een echte megafoon trokken ze door enkele straten. Voor de gelegenheid hadden ze zich ook heel herkenbaar uitgedost. Dat ze op een fikse wandeling waren voorbereid zag je aan het stevige schoeisel dat ze droegen.

Wat dan wel weer wat tegenvalt is dat anderen, die niet zo van de wandelsport houden, dit dan zo kenbaar willen maken. De lopers werden tijdens hun tocht veelvuldig nageroepen en zelfs met bananen bekogeld. Het moet toch niet gekker worden! Loop je een paar blokjes in de buurt van station Ede-Wageningen en dan krijg je dat.

Het parkoers was trouwens goed afgezet. Het was ook opvallend hoeveel politieagenten waren ingezet om de ‘jongens van de ferme stap’ te begeleiden. Veel meer eigenlijk dan bij de avondvierdaagse hoewel daar echt veel meer wandelaars bij betrokken zijn. In ieder geval zat het tempo er goed in en om niet te snel al bij het eindpunt aan te komen werden er enkele pauzes ingelast.

De leider van de groep ging dan iets vertellen over vrij wandelen of zo. Ze vinden dat sommige mensen hier wel aan mee mogen doen maar anderen weer niet. Die komen hier dan naar toe en lopen volgens hun uit de pas. Maar ze vinden dat die dan eigenlijk wel moeten meelopen omdat zo hoort. Ik kan het niet zo precies navertellen, maar heb wel begrepen dat heel veel omstanders het er niet mee eens waren.

Ik hoorde ook dat er van te voren was opgeroepen om vooral niet te komen kijken. Dat was dan vooral bedoeld voor groepen mensen uit Ede waarvan de wandelende club vindt dat ze in gelijke tred moeten lopen maar dat onvoldoende doen. Dat is nou jammer. Is er eens iets te beleven, kan men eens in de benen, dan laten de inwoners van Ede het massaal afweten.

Dus maar niet meer klagen over de stoffigheid. De veredelde woudlopers hebben in ieder geval getracht het stof wat op te schudden. De eindconclusie na de mars van afgelopen zaterdag is dan ook nu wel duidelijk. Edenaren, meelopen met deze wandelaars is gewoonweg Niets Voor U... en laat dat dan ook maar mooi zo blijven!

In De Bonen

De tijd dat ik mijn VAPRO B haalde ligt al weer lang achter mij.

Op basis van deze gedegen opleiding heb ik al enkele malen probleemloos van werk kunnen veranderen toen dat nodig was.

Het is een goede stap geweest om deze beroepsopleiding te volgen, want met het instituut VAPRO kun je gewoonweg jezelf in de etalage zetten

Bij mijn huidige werkgever doen twee collega’s de A opleiding. Als de situatie het toelaat mogen ze onder werktijd zich met hun studie bezighouden. Vandaar dat hun lesmateriaal op de afdeling ligt en ik het wel eens aan kijkje onderwerp. “Oh ja, dat weet ik ook nog.” of “Nee, dat heb ik toen niet gehad” mompel ik dan al bladerend door lesstof.

Onlangs las er een les over monstername op tafel. Ik volgde de pagina’s. Op een gegeven moment viel mijn oog op een foto. Ik herkende één van de twee afgebeelde personen. Ik herkende de afdeling waar het kiekje was geschoten. Daar op die plek heb ik in het verleden veel tijd doorgebracht. Ik was weer heel even terug bij mijn eerste werkgever.

Tot nu toe nog niets aan de hand. Maar toen las ik het onderschrift. “De operator bespreekt de structuur van een cacaomonster met een laborant”.

VAPRO… wat maak je me nou? Zijn jullie nu helemaal in de (cacao) bonen? Dit is toch wel een flater van het ergste soort! Op dat moment kelderde voor mij ‘het aandeel VAPRO’ naar een ongekende diepte. Ik ga mijn diploma verplaatsen van de woonkamer naar een doos op zolder. Een gedachte die nu spontaan bij mij opkwam.

Wat is namelijk het geval? Het materiaal dat de twee heren staan te bekijken bestond echt niet uit gemalen cacaobonen. Enkele uren geleden was het nog een paardekop, kippepoot of de inhoud van een varkensdarm. Kortom, het resultaat van dierlijke recycling. Daar is echt geen associatie met een dampende mok chocolademelk mogelijk lijkt mij.

Ik ben intussen alweer bekomen van de schrik. Ik hoop dat ik in de toekomst niet nog een keer tegen zo'n educatieve dwaling in de studieboeken aanloop. Ik heb nu in ieder geval mijn innerlijke rust weer terug. Ik schakel ‘s avonds graag weer het spotje aan dat mijn ingelijste diploma zo sfeervol verlicht.

Tanaquiz...

"Ladies and gentlemen... we got 'em". Vandaag was het zo ver. De jaarlijkse kennisquiz van het bedrijf waar ik werk werd gehouden. Het was de vierde editie waar ik als deelnemer bij aanwezig was. Het team waar ik onderdeel van ben had al een vierde, derde en tweede positie op haar palmares staan.

Maar nog nooit werd het hoogste schavot betreden. Maar daar is nu verandering in gekomen. Binnenkort wordt de naam van ons team in het schild aan de voet van de wisselbeker gegraveerd.

 "Ik kijk er dan ook reikhalzend naar uit om dit jaar van die vermaledijde derde en tweede plaatsen af te komen" had al één van mijn teamgenoten voortijdig (wellicht profetisch?) uitgesproken.

Als de kennisquiz een wielerkoers was geweest waren wij de renner die direkt na het startschot ging demarreren. Hierna gestaag uitlopend op de rest. Halverwege kreeg hij van de wedstrijdleiding door dat hij een grote voorsprong had opgebouwd. Nu was het slechts een zaak van stevig doortrappen, vlak voor de finish rechtop gaan zitten, shirtje rechttrekken, handen in de lucht steken en de benen stil houden en over de meet rollen.

Maar de tweede helft van de koers zou moeizamer verlopen. Verzuring, de geselaars der pedalen kennen het fenomeen. We lieten steken vallen. Op de vraag welke beroepsgroep gebruik maakt van een parisieneboor viel onze gok verkeerd uit. Onze kennis van films over bekende schilders/tekenaars schoot te kort. Een muzieknummer van The Smiths (her)kenden we niet. De goed geoliede machine ging iets haperen.

Met de finish in zicht voelden we het peloton hijgen in onze nek. Nog even een tandje bijzetten en op karakter de strijd beëindigen. Op het laatst was onze voorsprong geslonken tot slechts enkele meters. Maar het ultieme doel werd gehaald… als eerste over de streep.

Maar aan de top komen is één... er blijven voor de komende jaren is nu de grote uitdaging. Het min of meer vaste team had dit jaar toch wat averij opgelopen. Een tweetal was door verschillende redenen niet beschikbaar. Van de één was het ruim van te voren bekend en de andere moest ter elfder ure verstek laten gaan. Het voelde een beetje als het voetbalteam dat net voor de bekerfinale enkele spelbepalende spelers door blessures of schorsingen moet missen.

Gelukkig konden twee adequate vervangers worden gevonden en het resultaat was een mooie avond in de kantine. Oeps... ik bedoel natuurlijk bedrijfsrestaurant! Voorlopig even nog genieten van de roem en dan gauw weer terug naar het internet, de bibliotheek, de kast met cd's/dvd's en een grote stapel kranten en tijdschriften. Het wordt weer keihard trainen en vooral afzien.

Topwielrenner Lance Armstrong zei dan ook altijd dat je de tour niet wint in juli maar met de kerst. Terwijl de concurrentie aan de kalkoen en de wijn zat beklom hij in alle eenzaamheid nog maar eens een besneeuwd bergje van eerste categorie. Ver weg van familie en vrienden. "It's the price you have to pay" klonk het dan uit zijn mond. Maar hij won de ronde van Frankrijk maar mooi wel zeven keer achter elkaar!

Dus ben ik nu al weer bezig met volgend jaar. Ik bestudeer op dit moment Hongaarse literatuur uit de 15e eeuw. Verder zoek ik uit welke radiopresentators de KRO heeft gehad sinds de oprichting in 1925. Je weet het maar nooit of ze dat gaan vragen... je kunt het gewoonweg er niet op aan laten komen!

Dhr. Armstrong stond er ook om bekend dat hij in de voorbereiding voor de tour helemaal niets aan het toeval overliet. En laat het duidelijk zijn... dat heeft hem heel ver gebracht.

Voetbalplaatjes

Mochten mijn vrouw en ik geen kinderen hebben die de basisschool doorlopen... het zou waarschijnlijk allemaal langs ons heen zijn gegaan. Maar we hebben ze (gelukkig wel) in die categorie en daarom is het onontkoombaar... bij ons thuis zijn voetbalplaatjes ook een 'hot' item.

Nu behoort de supermarktketen, die de plaatjes bij een bepaald aankoopbedrag kado doen, niet tot de filialen waar wij doorgaans de boodschappen halen. We zijn als ouders ook niet van plan dit te veranderen… voetbalplaatjes of niet.

Maar daar denken onze jeugdige verzamelaars toch heel anders over. Hun bede om ons koopgedrag (tijdelijk) te veranderen is gewoonweg sterk.

Het moet gezegd worden... het concept van voetbalplaatjes is ronduit geniaal en het kost vrijwel niets. De kosten die gemaakt worden zitten vooral in die van het papier en het drukken. Verder zullen de voetballers er ook wel iets voor krijgen. Maar hoeveel zou je daaraan kwijt zijn?

Even rekenen... 11 basisspelers plus een trainer en nog wat reservespelers er bij. Pak ‘em beet... 20 personen per ploeg. Er zijn 18 clubs in de eredivisie. Dat zijn er dan zo’n 350 voetballers die je een boekenbon van 25 euro geeft. Ben je met 9000 euro klaar! En de spelers, die het boek nog niet bezitten, hebben daardoor een mooie aanleiding om De Ontvoering Van Alfred Heineken als nog aan te schaffen!

Om er voor te zorgen dat de actie van langlopende duur is pas je een strategische oplossing toe. Van de tronie van een heel bepalende speler van een heel bekende club breng je maar een gelimiteerd aantal in de omloop. Zo nu ga je er lekker bij zitten en handenwrijvend ga je aanschouwen hoe de omzet in enkele weken naar grote hoogten stijgt!

In het verleden stond ik al eens te wachten bij één van de kassa’s van de grutter die op de kleintjes let. Voor mij was een mevrouw de boodschappen op de band aan het leggen. Er leek bijna geen einde aan te komen. De inhoud van twee volle karren moest de prijsscanner passeren. Toen na het laatste artikel ‘de schade’ kon worden opgemaakt noemde het winkelmeisje een bedrag van dik in de 200 euro!

“Wilt u ook voetbalplaatjes?”. Ze keek in de richting van de mevrouw die net het eindbedrag had gepind. Een puur retorische vraag. "Natuurlijk... wat denk je dat er gaat gebeuren als ik zonder thuis kom!” was het antwoord. Ze was een moeder met een missie. Op pad gestuurd door haar kroost om vooral flink boodschappen in te slaan. Want dan krijg je heel veel voetbalplaatjes hadden ze haar thuis al snel voorgerekend.

Hoewel wij geen regelmatige klant zijn van A.H. te E. (wel vier vestigingen) komen onze kinderen toch thuis met plaatjes. Die krijgen ze van klasgenoten. Want die hebben natuurlijk de reserve-spits van Willem II al vijf keer en ook een overmaat aan de rechtermiddenvelder van de Graafschap. Alles hebben ze dubbel of drie-dubbel maar nog steeds niet de kop van de internationale spits van de hoofdstedelijke club.

Dus mams wordt weer eens gevraagd, gesmeekt, dan wel onder druk gezet om toch maar weer eens (extra) boodschappen te halen in de hoop dat ‘ie er deze keer bij zit. En als dat niet lukt hebben de kinderen nog een optie om aan het felbegeerde plaatje te geraken. Ze stellen zich strategisch op bij de in/uitgang van de winkel en wachten geduldig af.

Er zijn altijd mensen die net pakjes met plaatjes hebben aangenomen maar niemand in hun direkte omgeving hebben die ze verzamelen. De kinderen kijken je dan wat smekend aan en vragen heel beleefd of jij de pakketjes af zou willen staan. En het werkt heb ik mogen aanschouwen toen ik een tijdje geleden toch voor iets bij ‘Heijn moest zeijn’

Maar ik zag ook iets anders. Een jongen en en meisje stonden geduldig te wachten achter een dranghek dat er speciaal voor de jeugdige plaatjesjagers is geplaatst. Een paar meters daarachter sloegen hun ouders het kroost gade. Aan de houding en de manier van kijken van de vader was het voor mij plotsklaps duidelijk... het is eigenlijk papa die op zoek is naar het hoofd van Suarez.

Maar die gaat daar natuurlijk geen uitgewinkelde mensen op staan wachten… stel je voor dat de buurman er net aankomt. Nee, dan maar het ‘vuile werk’ door zoonlief laten opknappen.

Eigenlijk een zielige vertoning. Gelukkig interesseren voetbalplaatjes mij niet zo. Ik ga echt niet van winkel veranderen hiervoor. Ik ga echt niet meer boodschappen kopen dan nodig om toch aan de ontbrekende voetballers te komen. En ik ga al helemaal niet onze kinderen laten posten om uitgewinkelde plaatsgenoten stukjes papier af te troggelen. Nee, ik heb er gelukkig niets mee.

Maar stel dat iemand bij het management van Albert Heijn zou bedenken om plaatjes te verstrekken van bekende hardrockgitaristen! Dat ik Dave Meniketti van Y and T dan al vijf keer had. Dat ik Dokken’s George Lynch ook al driedubbel bezat. Dat ik ze allemaal al had... behalve die van jeugdidool Edward van Halen.

Ik denk dat ik de nacht van zondag op maandag in een slaapzak voor de winkel zou doorbrengen, om direkt na opening, elke klant met volle boodschappenkar te aan te klampen! Vragend, smekend en als het moet intimiderend. Als het resultaat maar is dat 'Eddie' boven water komt...

Met dank aan M. Brus voor de fraaie grafische bijdrage bij dit artikel!